Advertisements
யாதும் ஊரே – மண், மரபு, மக்கள்: மதுரை
Posted: ஜூலை 23, 2017 in நான்மாடக்கூடல், பார்வைகள், பகிர்வுகள்
கணியன் பூங்குன்றனாரின் புகழ்பெற்ற புறநானூற்றுப் பாடல் வரியான “யாதும் ஊரே” என்ற சொல்லை மெய்பிக்கும் வகையில் NEWS 18 செய்தித் தொலைக்காட்சியில் ஒளிபரப்பாகும் தொடர் உள்ளது. வெறும் பயண நிகழ்ச்சியாக இல்லாமல் பண்பாடு, கலை, உணவு போன்ற மண்ணின் வேர்களை வருடிச் செல்கிறது.
மதுரையைக் குறித்த ‘யாதும் ஊரே’ நிகழ்ச்சி குறித்த பதிவு. உலகின் தொன்மையான நகரங்களில் ஒன்றான மதுரை மிகப்பெரிய கிராமமாகவும் விளங்கி வருவதை இந்நிகழ்ச்சி அழகாய் காட்டுகிறது. மதுரை கிராமத் திருவிழாவில் பபூன் அறிமுகத்தோடு தொடங்கும் நிகழ்ச்சி, கீழடி அகழாய்வுப் பகுதி, மதுரை வீதிகள், புதுமண்டபம், நாடக நடகர் சங்கம் என நீள்கிறது.
மதுரையை 30 நிமிடங்களில் காட்சிப்படுத்துவது கடினமான காரியம். ஆனாலும், ஒரு பானை சோற்றுக்கு ஒரு சோறு பதம் என்ற சொலவம் போல மதுரையின் தொன்மை, நாடகக்கலைக்கு கிராமங்கள் அளிக்கும் முக்கியத்துவம், எளிய மக்களுக்கான சாலையோர கடைகள், நாடகக் கலைஞர்களை காட்டுவதன் வாயிலாக மதுரையைச் சிறப்பாகக் காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறார்கள்.
கீழடி அகழாய்வு மதுரையின் தொன்மையை 2500 ஆண்டுகள் என்பதிலிருந்து 4000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை கொண்டு சென்றுள்ளதையும், இங்கு கிடைத்த அரிய பொருட்கள் குறித்தும் பேசும் கஸ்தூரிரங்கன் சிறப்பாய் அகழாய்வை எடுத்துரைக்கிறார். அங்குள்ள செங்கல் கட்டிடங்களையும், உறைகிணறுகளையும், அங்கு கிடைத்த பொருட்களையும் குறித்து நிகழ்ச்சி தொகுப்பாளர் ராணி கார்த்திக் அருமையாய் பதிவுசெய்கிறார்.
புதுமண்டபத்திலும் அதற்கு எதிரேயுள்ள எழுகடல் தெருவிலும் இன்றும் அரிவாள்மனை, தோசைக்கல், இரும்பு அடுப்பு பொருட்கள் விற்பதோடு பித்தளை, வெங்கலம், செப்பு பாத்திரங்கள் விற்பதையும் படமாக்கியிருக்கிறார்கள். அங்குள்ள கடைக்காரர்களோடான உரையாடல், மக்களோடு அந்தக் கடைக்காரர்கள் கொண்டுள்ள உறவு, அவர்களுக்கிடையே நடக்கும் பேரம் எல்லாம் அற்புதமாக வந்திருக்கிறது. நம் முன்னோர்கள் பயன்படுத்திய பானை, குடம் நம் வீட்டில் இன்னமும் இருக்கிறது. நாமோ பயன்படுத்தி தூக்கி எறியும் (USE AND THROW) கலாச்சாரத்திற்கு மாறிக் கொண்டிருக்கிறோம். உலகமயமாக்கலை எதிர்க்க வேண்டுமானால் பிளாஸ்டிக்கை தூக்கி எறிய வேண்டும்.
புதுமண்டபத்தில் உள்ள தையல்கலைஞர்கள் கரகாட்டம், சாமியாட்டம், போன்ற கலைகளுக்கு உடை தைப்பதோடு குலசேகரப்பட்டினம் திருவிழாவிற்கும் உடை தைத்து தருகிறார்கள் என்று அறியும்போது பெருமையாக இருக்கிறது. மேலும், கரகாட்டக்காரன் தொடங்கி பல திரைப்படங்களுக்கு இங்கிருந்தே உடை தைத்து தந்திருக்கிறார்கள் என்ற செய்தியையும் பதிவு செய்திருக்கிறார்கள். இன்றும் போனால் உடனே தைத்து வாங்கி வந்துவிடலாம் என புதுமண்டபத்திற்குச் செல்பவர்கள் இருக்கிறார்கள்.
மதுரை சுண்ணாம்புக்காரத் தெருவில் நாடக நடிகர் சங்கம் அமைந்துள்ளது. அந்த வீதியில் உள்ள தேனீர்கடையில் தேனீர் அருந்தும் போது கலைஞர்கள் பவளக்கொடி, வள்ளி திருமணம் என உரையாடிக் கொண்டிருப்பதைக் கேட்க முடியும். நாடக நடிகர் சங்கத்தில் நாடக நடிகர்களுடைய பேச்சு, வசனத்தை அவர்கள் கடகடவென சொல்ல நம் நெஞ்சம் தடதடவெனப் பறக்கிறது. அதோடு மீனாம்மாள் என்ற மூத்த நாடக நடிகையுடனான உரையாடலும், அவர் சொல்லும் தகவல்களும் நம்மை ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்னிழுத்துச் செல்கிறது.
யாதும் ஊரே – நிகழ்ச்சிகளைத் தொகுத்து ஒரு டி.வி.டி.யாக வெளியிட்டால் பயணிப்பவர்களுக்கு, பள்ளி-கல்லூரி மாணவர்களுக்கு, பண்பாட்டை தேடி அலைபவர்களுக்கு உதவியாக இருக்கும். பேருந்துகளில் இதை ஒளிபரப்பும்போது நம் ஊரைப் பற்றியும், அதன் பன்முகத்தன்மை பற்றியும் அறிந்துகொள்ள உதவும். மாற்றம் ஒன்றே மாறாதது என்ற பொன்மொழிக்கேற்ப மாற்றம் மெல்ல, மெல்ல நிகழ இதுபோன்ற நிகழ்ச்சிகள் அதிகம் வர வேண்டும். மதுரையைப் போல விரும்பி ரசித்த மற்ற ஊர்ப் பதிவுகளையும் தொடர்ந்து எழுதலாமென்று இருக்கிறேன். அதோடு நிறைய இடங்களுக்கு பயணிக்க வேண்டுமென்ற ஆசையையும் ‘யாதும் ஊரே’ தூண்டிவிட்டது. இந்நிகழ்ச்சியை இயக்கும் தோழர் தயாளன் அவர்களுக்கும், அவரது குழுவினருக்கும் வாழ்த்துகள். பயணம் தொடரட்டும்.
தொல்லியல், கல்வெட்டுகள் மீதான காதல் பசுமைநடைப் பயணங்களில் துளிர்த்தது. ஒவ்வொரு மலையிலும் தமிழின் தொன்மை, பண்பாடு, வரலாறு என பல விசயங்களை அங்குள்ள கல்வெட்டுகள் மௌனமாக உணர்த்திக் கொண்டே இருந்தன. தொல்லியல் அறிஞர் சாந்தலிங்கம் அய்யா பசுமைநடைப் பயணங்களை வரலாற்று வகுப்பாகவே மாற்றி எங்களை அவரது மாணவர்களாக்கிவிட்டார். இந்நடையில் இன்னும் கூடுதல் சிறப்பாக கல்வெட்டுகளைப் படியெடுத்துக் காட்டி செய்முறை வகுப்பையும் விருப்பமுள்ளதாக்கி விட்டார். கல்வெட்டை படியெடுத்து காட்டியபோது பள்ளி செல்லும் மாணவன் முதல் ஓய்வு பெற்ற முதியவர் வரை எல்லோருக்கும் புதிய அனுபவமாக அமைந்தது.
மாடக்குளம் கண்மாயில் உள்ள பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கல்வெட்டை பசுமைநடையாக 2012-இல் சென்ற போது பார்த்தோம். 2016-இல் பசுமைநடை நாட்காட்டியை மாடக்குளத்தில் வெளியிட்டபோது நீர்நிறைந்திருந்ததால் கல்வெட்டைப் பார்க்க முடியவில்லை. இம்முறை 16.7.2107 அன்று கல்வெட்டைப் பார்த்ததோடு அதை படியெடுப்பதையும் அறிந்து கொள்ள முடிந்தது.
ஒரு கல்வெட்டைப் பார்த்ததும் வாசிப்பது இலகுவானதல்ல. காலப்போக்கில் அதன்மீது படியும் தூசி, நீர், எண்ணெய், சுண்ணாம்பு போன்றவை அதை வாசிப்பதற்கு தடையாக அமைகின்றன. மேலும், ஒரு கல்வெட்டைப் படியெடுக்கும்போதுதான் அதை ஆவணப்படுத்த முடியும். அப்படி கல்வெட்டை படியெடுப்பதை படிப்படியாக சாந்தலிங்கம் அய்யா விளக்கினார்.
கல்வெட்டை படியெடுக்கத் தேவையான உபகரணங்கள் சில. மேப்லித்தோ தாள், இரும்பு பிரஸ், நார் பிரஸ், மை, மை ஒற்றி, ஒரு வாளித்தண்ணீர், குவளை. முதலில் நாம் படியெடுக்கப்போகும் கல்வெட்டை இரும்பு பிரஸ் கொண்டு சுத்தம் செய்ய வேண்டும். இதன் மூலம் கல்வெட்டுகளின் மீது படிந்திருந்த புற அழுக்கு நீங்குகிறது. அதன்பிறகு நார்பிரஸ் கொண்டு சுத்தம் செய்ய வேண்டும். வாளியிலுள்ள தண்ணீரை கல்வெட்டின் மீது ஊற்றும்போது கல்வெட்டு தெளிவாகத் தெரிகிறது.
நாம் எடுக்க வேண்டிய அளவிற்கு மேப்லித்தோ தாளை கிழித்து வைத்து கொள்ள வேண்டும். அதை நீரில் முக்கி கல்லின் மீது ஒட்ட வேண்டும். ஷூ பாலிஸ் போடுவதற்கு தேவையான பிரஸ் போல உள்ள பெரிய பிரஸ் கொண்டு தாளின் மீது மெல்லத் தட்ட வேண்டும். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தாள் கல்வெட்டினுள் ஒட்டிவிடும். இதை கவனமாக செய்ய வேண்டும். இல்லாவிட்டால் கிழிந்துவிடும் அபாயமும் உள்ளது.
இந்தியன் இங்க், விளக்கு கரி, சிரட்டை கரி கொண்டு தயாரிக்கப்பட்ட மையை மையொற்றியில் தொட்டுத்தொட்டு கல்வெட்டின் மீது அழுத்த வேண்டும். கல்வெட்டு உள்ள பகுதி வெள்ளையாக மற்ற பகுதி கருப்பாக மாற அந்தச் கல்வெட்டு அழகாகத் தெரியும். காய்ந்ததும் அதை எடுத்துப் பத்திரப் படுத்த வேண்டும். மேலும், அதன் பின்னால் எந்த இடத்தில் எடுக்கப்பட்டது, என்று எடுக்கப்பட்டது போன்ற குறிப்புகளை விபரமாக எழுதி வைத்துக் கொள்வது நல்லது. கல்வெட்டு படியெடுத்தலை பாண்டியநாட்டு வரலாற்று ஆய்வு மையத்திலிருந்து வந்த ஆய்வு மாணவர்கள் இரண்டு பேரும் அய்யாவின் வழிகாட்டுதலில் பசுமைநடை பயணிகளுக்கு செய்து காட்டினர்.
மாடக்குளம் கல்வெட்டு சித்திரமேழி என்ற விவசாயக்குழுவினுடையது. இதன் மேலே ஒரு குடை, அதற்கு மேலே இரண்டு சாமரங்கள், அதன்கீழே இரண்டு புறமும் விளக்குகள், நடுவில் கலப்பை, விளக்கு அருகில் இரும்பு கருவிகள் அதன் கீழே ‘ஸ்வஸ்திஶ்ரீ இந்தக் குலமும் காலும் எண்திசை நாட்டு எரிவீரகணத்தான்’ என்பதை சொல்லும் வட்டெழுத்துக் கல்வெட்டு. அதனடியில் யானை மீது வீரனொருவன் செல்வது போன்ற சித்திரக்குறியீடு உள்ளது. யானை என்பது அத்திகோசம் என்ற யானைப்படையைக் குறிக்கும் குறியீடாக கருதலாம். கி.பி.5ம் நூற்றாண்டிலேயே பூலாங்குறிச்சி கல்வெட்டில் அத்திகோசம் பற்றி குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இதில் ஆச்சர்யப்பட வேண்டிய இன்னொரு விசயம் இந்த ஊரிலுள்ள ஈடாடி அய்யனார் கோயிலில் யானை மீது அமர்ந்த கருப்புசாமி சிலை உள்ளது. இந்தக் கல்வெட்டை கண்மாயில் கண்டுபிடித்து படியெடுப்பதற்கு முன்பே இந்தச் சிலை உள்ளது நம்மை ஆச்சர்யத்தில் ஆழ்த்துகிறது. ஸ்வஸ்திஶ்ரீ என்பது மங்களமான வார்த்தை. இப்போது உ போட்டுத் தொடங்குவது போல அப்போது ஸ்வஸ்திஶ்ரீ பயன்பட்டிருக்கிறது.
கருப்பு வெள்ளைப் படங்களில் உறைந்த காலம் போல படியெடுத்த தாளில் கருப்பு வெள்ளையில் ஒளிர்ந்த எழுத்துச் சித்திரங்களில் எழுநூறு ஆண்டுகளுக்கும் மேலான காலம் உறைந்திருந்தது. பள்ளி மாணவர்கள் ஆர்வத்தோடு அருகே நின்று பார்த்தது மனநிறைவைத் தந்தது. பள்ளி, கல்லூரிகளில் வரலாறு வகுப்பறைகளில் முடங்கி முடைநாற்றமெடுக்க பசுமைநடைப் பயணங்களோ பல்துறை சார்ந்தவர்களை வரலாற்று மாணவராக, சூழலியல் ஆர்வலராக, நிழற்படக்கலைஞராக என பன்முகத்தன்மைகளை வளர்க்கும் அமைப்பாக உள்ளது.
மாடக்குளம் குறித்த முந்தைய பதிவுகள்
இளம்பிராயத்தில் சிலப்பதிகாரம் கதை கேட்டதிலிருந்தே எனக்கு கண்ணகியைப் பிடிக்காது. ஏனெனில் கண்ணகி மதுரையை எரித்தாள் என்ற கதையால். பின்னாளில் ஜெயமோகன் எழுதிய கொற்றவை வாசித்த போது அக்கால மதுரைச் சூழலும், கண்ணகி மதுரையை எரித்த காரணமும் அறிந்த பின் சாந்தமானேன். மதுரையில் சிலப்பதிகாரத்தோடு தொடர்புடைய இடங்கள் பல உள. அதில் செல்லத்தம்மன் கோயிலும், கோவலன் பொட்டலும் முக்கியமான இடங்கள். கண்ணகியின் சிற்பம் உள்ள செல்லத்தம்மன் கோயிலுக்கு பசுமைநடையாக முன்பொரு முறை சென்றிருக்கிறோம். வெகுநாட்களாக பார்க்க வேண்டுமென்றிருந்த கோவலன் பொட்டலுக்கு 5.3.2017 அன்று சென்றோம்.
எல்லோரும் பெரியார் பேருந்து நிலையம் அருகிலுள்ள பாண்டியன் அங்காடித்தெரு முனையில் கூடினோம். (சிலப்பதிகாரத்தில் அக்காலத்தில் மதுரையில் இருந்த அல்லங்காடி, நாளங்காடி பற்றி விரிவாக இளங்கோவடிகள் கூறுகிறார். அதைக்குறித்து தனிப்பதிவே எழுதலாம்) அங்கிருந்து அவரவர் வாகனங்களில் பழங்காநத்தம் நோக்கி சென்றோம். பழங்காநத்தத்திலிருந்து டி.வி.எஸ் நகர் செல்லும் சுரங்கபாலத்திற்கு அடியில் சென்று வலது புறம் திரும்பியதும் அதுதான் கோவலன் பொட்டல் என வண்டியை நிறுத்தியதும் சொன்னார்கள்.
பொட்டல் என்ற சொல் என் நினைவில் பெரிய திடலாக மனதில் பதிந்திருந்தது. கோவலன் பொட்டல் என்ற இடத்தின் பெயரையும் பெரிய திடலாகத்தான் நினைத்திருந்தேன். அந்தக் காலத்தில் கோவலனை வெட்டிய இடம் இன்று சீமைக்கருவேல மரங்கள் மண்டிக் கிடக்கும் என நினைத்திருந்தேன். ஆனால், அது மரங்கள் அடர்ந்த கல்லறைத் தோட்டமாகயிருக்கும் என நினைத்துக் கூடப் பார்க்கவில்லை. தேவேந்திர குலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அந்த இடத்தை சுடுகாடாக பயன்படுத்தி வருகின்றனர். மரங்களுக்கடியில் இறந்தவர்களை புதைத்திருந்தனர். சுடுகாட்டின் நடுவே ஒரு சிறிய கட்டிடத்தின் உள்ளே மூன்று சிலைகள் உள்ளது. அதை கோவலன், கண்ணகி, மாதவி எனக் கூறுகின்றனர். சிலைகள் மிகச் சிறியதாக உள்ளதால் பகுத்துணர முடியவில்லை.
எல்லோரும் அந்த இடத்தில் கூடினோம். பசுமைநடை அமைப்பாளர் அ.முத்துக்கிருஷ்ணன் தொடக்க உரை ஆற்றினார். பழங்காநத்தத்திற்கும், டி.வி.எஸ் நகருக்கும் இடையிலான பாலம் எதற்காக கட்டினார்கள் என்றே தெரியவில்லை. பலகோடி செலவளித்துக் கட்டிய பாலம் மக்கள் நடைபயிற்சி செய்வதற்குத்தான் இப்போது காலை வேளைகளில் பயன்படுகிறது என்றார். மேலும், டி.வி.எஸ். பள்ளியில் படிக்கும் போது இப்பகுதி வழியாக நடந்து செல்லும் போது சுடுகாடு இருந்ததால் வேகமாக கடந்துவிடுவோம். அப்போது இப்பகுதியில் ஒரு ஊருணி ஒன்று இருந்தது என தன் பள்ளிப்பருவ நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொண்டார்.
தொல்லியல் அறிஞர் சாந்தலிங்கம் அய்யா அந்த இடத்தின் வரலாறு, தனக்கும் அந்த இடத்துக்குமான தொடர்பு குறித்து பேசினார்.
“1981-ல் உலகத்தமிழ் மாநாடு நிகழ்ந்த போது, இந்த கோவலன் பொட்டல் பகுதியை அகழாய்வு செய்ய திட்டமிடப்பட்டு செயல்படுத்தப்பட்டது. மூன்று அகழாய்வுக் குழிகள் மட்டும் அப்போது இடப்பட்டு அகழாய்வு மேற்கொள்ளப்பட்டது. இங்கு கண்டுபிடிக்கப்பட்ட கருப்பு சிவப்பு பானை ஓடுகள், தாழிகள் போன்றவற்றை காலக்கணிப்பு செய்த போது 2300 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட வாழ்விடப் பகுதியாகவும்; இறந்தவர்களை புதைக்கிற இடுகாடாகவும் இருந்திருப்பதை உறுதிசெய்தோம். இதேபோல தற்சமயம் கீழடியில் செய்த அகழாய்வில் கிடைத்த தொல்பொருட்களின் வயது 2200 ஆண்டுகளுக்கு முந்தையது என்பதை கரிம பகுப்பாய்வு மூலம் ஆய்வாளர்கள் உறுதி செய்துள்ளனர்.
பழங்காநத்தம் என்கிற பெயர் கூட பழங்கால நத்தம் எனும் சொல்லின் திரிபுதான். நத்தம் என்பதற்கு குடியிருப்பு என்பது பொருள். பழங்கால அல்லது பழைய குடியிருப்பு பகுதி என காலம் காலமாக வழங்கிவருகிறோம். எனவே இங்கு மக்கள் பல காலமாக இங்கு வசித்துவருகிறார்கள் என்பதை அறியமுடிகிறது. கோவலன் பொட்டல் என்பதற்கான பெயர் காரணம் சிலப்பதிகாரத்தின் தாக்கமாக இருக்குமே தவிர; இங்குதான் கோவலன் கொல்லப்பட்டான் என்பதற்கான வரலாற்றுச் சான்றுகள் நமக்கு எதுவும் கிடைக்கவில்லை.
இங்கு அகழாய்வு செய்த போது இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய ஆண்மகனது முழுமையான எலும்புகள் கிடைத்தன. அந்த ஆணின் இடது கை முழங்கையில் இருந்து இல்லாமல் இருந்தது. அவன் ஊனமுற்ற மனிதனா அல்லது கை வெட்டுப்பட்ட மனிதனா என்பது தெரியவில்லை. இது போக மக்கள் வழிபாட்டுக்காக பயன்படுத்திய புதிய கற்கால கைக்கோடரி ஒன்றின் சிதைந்த பகுதியும்; மீன் சின்னம் பொறிக்கப்பட்ட சங்கப்பாண்டியர் காலச் செப்புக் காசு ஒன்றும்; சில செப்புக்காசுகளும் கிடைத்தன. வரலாற்றில் நெடுங்காலமாக மக்களின் வாழ்விடப்பகுதியாக இப்பகுதி விளங்கியுள்ளதை இங்கு கிடைத்த தொல்பொருட்கள் உறுதிசெய்கின்றன.” என்றார் தொல்லியல் அறிஞர் சாந்தலிங்கம் ஐயா. மேலும், தனக்கு இந்த இடத்தோடு 55 ஆண்டுகால உறவு. நான் ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும்போது எங்கப்பாவுடன் ஒரு திருமணத்திற்கு ஜெய்ஹிந்த்புரம் வந்தேன். அப்போது இப்பகுதி எப்படியிருக்கும் என்று யோசித்துப் பாருங்கள். மீனாட்சி நூற்பாலைக்கு முன்பாக ரயில்வே கேட் இருந்தது, அப்போது பாலம் கட்டவில்லை. திருமணத்திற்கு வந்தவர்களுக்கு காலைக்கடன்களை கழிக்க இப்பகுதிக்கு போகச் சொல்லி அப்போது அனுப்பினார்கள். அப்போதும் இதன் பெயர் கோவலன் பொட்டல்தான்” என்றார்.
பேராசிரியர் சுந்தர்காளி அவர்கள் கோவலன் பொட்டல் குறித்து, சிலப்பதிகாரம் குறித்து, அகழாய்வு குறித்தெல்லாம் விரிவாகப் பேசினார்.
“வரலாறு என்பது அங்காங்கே நாம் புழங்குகிற இடங்களில் எல்லாம் புதைந்து கிடக்கிறது. அதுவும் மதுரை போன்ற மிகப் பழைய நகரங்களில் எங்கு நோக்கினும் ஆயிரம் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய விசயங்கள் இருந்து கொண்டே இருக்கின்றன. நாகரீக காலத்தில் நாம் நமது ஓட்டத்தை சற்று நிறுத்தி ஒரு புள்ளியில் நின்று பார்த்தால் அந்த வரலாற்றை உணர முடியும்.
இங்கு நிகழ்த்தப்பட்ட அகழாய்வே மூன்று அடுக்காக தொல் பொருட்கள் கிடைத்துள்ளன. அகழாய்வு குழிகளின் அடிப்பகுதியில் இரும்புக்கால மண் அடுக்கு; அதற்கு மேலே உள்ள அடுக்கு சங்க காலத்தை சேர்ந்த அடுக்கு; அதற்கும் மேலே பாண்டியர் கால செப்புகாசுகள் கிடைத்திருப்பதால் அது இடைக்கால அடுக்கு என அறியப்படுகிறது. இங்கு தாழிகள் கிடைக்கபட்டுள்ளன என்பதை எப்படி பார்க்கிறோம் என்றால், தென் தமிழகத்தில்தான் அதிகமாக தாழிகள் காணக் கிடைக்கின்றன. எனவே இந்த பகுதிகளில்தான் தாழிகளில் புதைக்கிற பழக்கம் இருந்திருக்கிறது. வட தமிழ்நாட்டிலோ மேற்கிலோ கற்பதுக்கைகளும், கற்திட்டைகளும் மட்டுமே காணப்படுகின்றன. வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் கற்பதுக்கைகளை தான் அதிக வயதுள்ளதாக கூறிவந்தனர். ஆனால் சமீப கால ஆய்வுகளுக்கு பிறகு தாழிகளில் புதைக்கப்படுகிற பழக்கம்தான் தொன்மையானது என்பதை ஏற்றுக் கொள்கின்றனர். கற்பதுக்கைகளை நான்கு காலகட்டமாக பார்க்கலாம். பள்ளம் தோண்டி கற்களை அடுக்கி அதற்குள் புதைத்து கற்களால் மூடுவது பழைய பழக்கம். அதன் பிறகு மேல் பரப்பில் கற்களை அடுக்கி புதைத்து அதன்மேல் கற்களை கொண்டு மூடுவது கற்திட்டை முறை. நெடுங்கற்கள் என்று பெரிய அளவிளான கற்களை நடுவது மூன்றாம் கட்டமாகவும் அதில் இருந்து சிறிய கற்களை நடுகற்களாக நடுவதுமாக காலத்தில் மாற்றம் அடைந்து வந்துள்ளன. இவ்வாறு கிமு.1300 ஆண்டில் இருந்து சங்க காலத்தின் இறுதி காலமான கிமு.5-ஆம் நூற்றாண்டு வரை இந்த பெருங்கற்காலச் சின்னங்கள் மாறிவந்துள்ளன.
கோவலன் என்கிற மனிதன் இருந்தானா, சிலப்பதிகாரம் நடந்த சம்பவமா என்று விவாதங்கள் எழுகின்றன. நடந்த ஒரு கதை மெல்ல மெல்ல வளர்ச்சி பெற்றிருக்கிறது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். ஏனென்றால், சிலப்பதிகாரத்தை இளங்கோ எழுதும் முன்னமே மக்கள் மத்தியில் இந்த கதை புழங்கி வந்திருக்கிறது. சங்க இலக்கியங்களிலேயே ‘ஒரு முலை அறுத்த திருமாவுண்ணி’ என்கிற பெண்ணை பார்க்கிறோம். பேகன் என்கிற மன்னனுடைய மனைவி கண்ணகியினுடைய கதையை பார்க்கிறோம்.. அவர்கள் இருவரும் பிரிந்து வாழ்ந்த கதையை பார்க்கிறோம். சிலப்பதிகாரத்தின் பதிகத்தை பார்த்தாலே, சேரன் செங்குட்டுவனோடு இளங்கோ காட்டிற்கு செல்கையில் மலைவாழ் மக்கள் அந்த கதையை சொல்வதாகதான் வருகிறது. எனவே ஒரு நிகழ்ந்த சம்பவம், மரபுக் கதையாக மக்களிடம் புழங்கிவந்து படிப்படியாக வளர்ந்து தொன்மமாக மாறி பிறகு சிலப்பதிகார காப்பியமாகியிருப்பதாக தான் அறிய முடிகிறது.
தமிழகம், கேரளா மட்டுமல்லாது, இலங்கையில் தமிழர்கள் வாழும் பகுதியிலும் சிங்களர்கள் வாழும் பகுதியிலும் கூட இந்த கதை புழங்கி வருகிறது. இலங்கையில் கண்ணகிக்கு பல இடங்களில் கோயில்கள் உள்ளன. பல கூத்துகள் பாடல்கள் இந்த கதையில் நிகழ்த்தப்படுகின்றன. பத்தினிதெய்வோ என்று இலங்கையில் மக்கள் கண்ணகியை தெய்வமாக வழிபடுகின்றனர்.
சுந்தர்காளியின் உரைக்கு பிறகு ஓவியர் பாபு அந்த இடம் குறித்து பேசினார். அகழாய்வுகள் காலக்கணிப்புகளைத் தாண்டி தான் கதைகளை மிகவும் விரும்புவதாகச் சொன்னார். ஏனென்றால், இந்த கார்பன் டேட்டிங் போன்ற விசயங்கள் இதன் காலத்தை சமீபத்தில் காட்டுகிறது. எனக்கெல்லாம் இந்த இடம் 50,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு என்ற நம்பிக்கைதான் பிடித்திருக்கிறது. அந்தக் காலத்தில் இப்பகுதியில் ஒரு குழாயில் வென்னீர் ஊற்று வந்ததாகச் சொன்னார்.
பசுமைநடை ஒருங்கிணைப்பாளர்களில் ஒருவரான உதயகுமார் முதன்முதலில் தன்னுடைய பிரச்சனைக்காக பொதுச்சொத்தை சேதப்படுத்தியது கண்ணகிதான் எனக்கூற அதை சாந்தலிங்கம் அய்யா மறுத்து கண்ணகி நல்லவர்களை ஒன்றும் அப்போது எரிக்கச் சொல்லவில்லை என சிலப்பதிகார வரிகளை மேற்கோள் காட்டினார்.
பார்ப்பார் அறவோர் பசு பத்தினிப் பெண்டிர்
மூத்தோர் குழவிஎனும் இவரைக் கைவிட்டு
தீத்திறத்தார் பக்கமே சேர்கென்று காய்த்திய
பொற்றொடி ஏவப் புகை அழல் மண்டிற்றே
நற்றேரான் கூடல்நகர்.
சிலப்பதிகாரம் நூலில் கோவலன் கொலைசெய்யப்பட்டது குறித்து தேடியபோது அதில் இந்த இடத்தில்தான் வெட்டப்பட்டான் என்ற குறிப்பு எதுவும் இல்லை. மக்களின் நம்பிக்கைதான் இதை கோவலன் பொட்டல் என வெகுநாட்களாய் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கிறது.
உரியது ஒன்று உரைமின் உறு படையீர் என
கல்லாக் களிமகன் ஒருவன் கையில்
வெள்வாள் எறிந்தனன் விலங்கூடு அறுந்தது
புண்ணுமிழ் குருதி பொழிந்துடன் பரப்ப
மண்ணக மடந்தை வான்துயர் கூரக்
காவலன் செங்கோல் வளைஇய வீழ்ந்தனன்
கோவலன் பண்டை ஊழ்வினை உருத்துஎன்
- சிலப்பதிகாரம், கொலைக்களக்காதை 211 – 217
பன்னீர் செல்வம் அய்யா எழுதிய ‘தேயிலைப் பூக்கள்’ என்ற நூல் வெளியிடப்பட்டது. இலங்கை மலையகத் தமிழர்களின் வலியைச் சொல்லும் இந்நூல் இந்த இடத்தில் வெளியிடப்படுவது பொருத்தமானது என நூலாசிரியர் கூறினார். அற்புதமான நிகழ்வு, மறக்கமுடியாத நாள்.
படங்கள் உதவி – பிரசாத்
ஏப்ரல் 13 எஸ். ராமகிருஷ்ணன் அவர்களின் பிறந்தநாள். வாழ்த்துக்கள்.
கிராமங்களில் அறுவடை காலங்களை கொண்டாட்டமான நாட்கள் எனலாம். வயல்களில் நெற்கதிர்கள் முற்றி சாய்ந்து அறுவடைக்கு தயாராய் நிற்கும். தை மாதத்திற்கு பிறகு சூரியனும் தன் பங்கிற்கு பொன்னிற ஒளியைப் பாய்ச்ச ஊரே மஞ்சள் பூசியது போல பொன்னிறமாக மாறியிருக்கும். ஊரெல்லாம் களமாக, தெருவெல்லாம் வைக்கோல் இழைஇழையாக கிடக்கும்.
மந்தையிலும், மேற்கே சோனையா கோயில் தாண்டியும் சிமெண்ட் களம் ஒன்றிருந்தது. மற்றபடி ஒரே நாளில் நிறைய அறுவடையாகும் போது அய்யனார்கோயில் கிட்ட, வன்னிமரம் பிள்ளையார்கோயில் முன்னாடி, கீழஅய்யனார் கோயில்கிட்ட, சுடுகாட்டு முக்குல புதிய களங்கள் உருவாகும். களம் என்றால் நல்லா கூட்டி சாணி தெளிச்சு சுத்தமா வச்சுருப்பாங்க. கருதுகட்ட கொண்டுவந்து ஒண்ணுமேல ஒண்ணா அடைவாங்க.
கருதடிக்க பச்சைக்கலர்ல ஒரு மிஷினோடு கூடிய வண்டி வரும். அது மேல ஏறி ஒருத்தர் உட்கார்ந்து கருதுகட்ட அவுத்து மிஷினுக்குள்ள விடுவாரு. வைக்கோல் பின்னாடியும் நெல்லு ஒரு பக்கமும் வரும். வைக்கல பிரிச்சு காயப்போடுவாங்க. நெல்ல மொத்தமா குமிச்சு தூத்துவாங்க. காத்தடிக்கும் திசையில சண்டெல்லாம் பறக்கும். கருக்காயெல்லாம் ஒரு பக்கம் குமிஞ்சு கிடக்கும். வயதான பாட்டிகள் குவிந்து கிடக்கும் கருக்காயை அள்ளி, புடைத்து, தூற்றி ஒரு படி நெல் பார்த்துவிடுவார்கள். கதிர் அறுக்கும்போது பாம்பை பார்த்துவிட்டால் அதை அடித்து அது சென்ற தூரம் வரையிலான கதிர்களை தனியாக கட்டி எடுத்து வைத்துக்கொள்வார்கள்.
மரக்கால் என்ற அளவையில்தான் கூலி கொடுப்பார்கள். ஒவ்வொரு குழுவும் கொத்து என்று அழைப்பார்கள். காவல்தெய்வங்களின் பெயரில் அல்லது அந்தக் கொத்தனாரின் பெயரில் கொத்து அழைக்கப்படும். பள்ளிக்கூடங்களில் கதிரறுப்பு நாட்களில் சில மாணவர்கள் விடுமுறை எடுத்து வயல்வேளைகளுக்கு போய்விடுவார்கள். மந்தைக் களம் முழுக்க நெல்கட்டுக்கட்டாக கிடக்கும். காயப்போட்ட வைக்கோலில் நடப்பது, வைக்கோல் போரில் ஏறி விளையாடுவது கொண்டாட்டமான விசயம். டீக்கடைகளில் மொச்சை, சுண்டல் மசால் சேர்த்து விற்பார்கள். பழைய சோத்துக்கு தொட்டுச் சாப்பிட்டா சுவையாருக்கும்.
மந்தைக்களத்தில் கதிரடிக்கும் போது அந்த வண்டி இரைச்சலும், நெல்லிலிருந்து வரும் தூசியும் வெளியெங்கும் பரவும். அதனால் வகுப்பறை சன்னல்களை அடைத்துவிடுவோம். ஐஸ்வண்டிக்காரர்கள் மந்தையில் உலவுவார்கள். கைவைத்த பனியன் போட்டு பனையோலையில் செய்த வட்டத் தொப்பி போட்டு இடுப்பில் துண்டி கட்டிய வயதான ஐஸ் வண்டித் தாத்தா வருவார். அவரிடம் நெல்லைப் போட்டு ஐஸ்வாங்குவார்கள். பிராந்திபாட்டில் 50 பைசாவிலிருந்து 75 பைசா வரை போகும். ஒரு ஐஸ் வாங்கலாம். அவர் வண்டியில் பஸ் ஹாரன் பழசு ஒன்றை பொருத்தி இருப்பார். மேலும், சைக்கிளுக்கு காத்தடிக்கும் பம்பை வண்டியிலேயே கட்டியிருப்பார். அவருடைய பெயர் தெரியவில்லை. கருப்பான அவரது முகம் நினைவில் நிற்கிறது.
ஒரு முறை கதிரடித்து கருக்காய் கொட்டிக் கிடந்ததில் ஊர்த்திருவிழாவையொட்டி தீ வைத்திருந்தார்கள். (எருதுகட்டிற்காக களத்து பகுதிகளை சுத்தமாக்க). என்னுடைய நண்பர்கள் எருதுகட்டு விழாவிற்கு ஊரிலுள்ள பெரிய ரசிகர் மன்ற ஆட்களை போல தாங்களும் போஸ்டரை பரிட்சை பேப்பரில் தயார் செய்து கலர் ஸ்கெட்சில் எழுதி ஆங்காங்கே ஒட்டினார்கள். நான் கமல் ரசிகரானாலும் நண்பர்களுடன் சென்றேன். என்னுடைய நண்பனான எங்க மாமா பையன் கருக்காய் எரிந்து கிடந்ததில் சாம்பல் என நடந்து போய்விட்டான். அதில் அனல் இருந்திருக்கிறது. காலில் பட்டு புண்ணாகி நடக்க முடியாமல் ஆக ரசிகர் மன்றத்தினர் ஓடிவிட்டனர். நான் அவனை கைத்தாங்கலாக பிடித்து கூட்டுட்டு போனேன். அவனும் ரஜினி ரசிகர் இல்லை, விஜயகாந்த் ரசிகர். மறக்க முடியாத நினைவுகள். இன்று ஊரில் எதற்கெடுத்தாலும் ப்ளக்ஸ் வைக்கிறார்கள்.
எங்க அம்மாச்சி ஒருமுறை களத்துமேட்டில் கரும்புக்கு காவலாக இரவில் தங்கியிருந்த போது எங்க தாத்தா டிராக்டர் வரவில்லையெனத் தேடி ஊருக்குள் வந்திருக்கிறார். கரும்புக்கு காவலாய் இருந்த ஆச்சி நடுநிசியில் சோனையா கோயிலிலிருந்து மேலே ஒளிவெள்ளமாக வெண்புரவியில் சலங்கை ஒலிக்க சோனையா வானத்தில் பறந்து சென்றதாக கூறினார். புனைவா அல்லது அவரது கனவா எனத் தெரியவில்லை. ஆனால் கிராமத்து மக்களின் மனநிலையில் அது நடந்த காட்சிதான். இது போன்ற நிறைய கதைகள் வகுப்பில் உலவும். நெல்லைச் சுற்றி சாம்பக்கோடு போடுவார்கள் ஒரு குறியீடு போல. ஒரு முறை அமானுஷ்ய கதையொன்று எங்க பள்ளி மாணவர்களிடையே பரவியது. அம்பாரமாய் குவித்து வைத்த நெல் மேலிருந்து கீழாக குறைந்து யாரோ ஒருவருடைய வீட்டில் போய் விழுந்ததாக சொன்னார்கள். அப்படி வரவைக்க வேண்டுமானால் மந்திரவாதியிடம் போய் மாந்திரீகம் கற்று இரவில் பன்றியாய் மாறி கண்மாயில் மலத்தை தின்று அந்த சக்தி பெற்றதாக கூறுவர். அந்தக் கதையை இப்போது நினைத்துப் பார்க்கும்போது படுசுவாரசியமாக இருக்கிறது.
அறுவடைக்காலங்களில் பள்ளிவிட்டதும் கதிர் பிறக்கப் போவார்கள். கதிர் அறுத்துச் சென்ற வயல்களில் உள்ள உதிரிகளை பொறுக்கி எடுத்து வீட்டில் வந்து கொடுத்து நெல்லை மட்டும் எடுத்துக் கொள்வார்கள். நான் ஒருமுறை கதிர்பொறுக்கி அதில் கிடைத்த நெல்லை கடையில் போட்டு கலர் வாங்கிக் குடித்திருக்கிறேன். நெல் அளந்து கூலிபோட்ட பிறகு ஏகாளி, குடிமகன்ககளுக்கு ஓரிரு மரக்கால் நெல் போடுவார்கள். இறுதிப் பயணத்தன்று முன்னின்று வருபவர்களல்லவா?
வயக்காட்டுக்கு தாத்தாக்கு சோறு கொண்டு போனது, வைக்கோல் போரில் ஏறிவிளையாடியது, நெல்லு அவிக்கிறத வேடிக்கை பார்த்தது எல்லாம் கடந்தகாலமாகிவிட்டது. திருவிழாக்காலங்களில் சாமிக்கு விதைப்பு போடுவாங்க. மந்தைக்கு கொண்டு வந்து சாமிமேல் போடும் நெல் அவரது கழுத்து வரை இருந்த காலம் போய் இன்று காலடியையே தொடத் திணறுகிறது.
இன்று ஊரில் முன்னைப் போல விவசாயம் இல்லை. கதிரடிக்க பெரிய வண்டி வந்து வயலிலேயே இறங்கி விடுகிறது. அடிப்பகுதி நிலத்துக்கு, நடுப்பகுதி மாட்டுக்கு, நுனிப்பகுதி மனிதனுக்கு என்று இருந்த நிலை மாறிவிட்டது. ந.முருகேசபாண்டியனின் “கிராமத்து தெருக்களின் வழியே” என்ற நூலின் வாயிலாக நானும் பார்த்த நினைவுகளைத் தொகுத்து வைக்க எழுதிய பதிவு. நன்றி.
(பதிவிலுள்ள கோயில்பாப்பாகுடி கிராமப் படங்கள் கடந்த 5 ஆண்டுகளுக்குள் எடுத்தவை)
2016ல் பசுமைநடையாக மையமண்டபம் சென்ற போது அதன் உட்சென்று உச்சி மாடம் வரைப் பார்த்தது மறக்க முடியாத அனுபவம். தெப்பக்குளத்தின் நடுவே அழகிய தீவு போல மையமண்டபம் அமைந்துள்ளது. அதன் நான்கு மூலைகளிலும் சிறிய மண்டபங்களும், நடுவே பெரிய குவிமாடங்களுடன் கூடிய கோபுரம் அமைந்துள்ளது. மையமண்டபம் பார்ப்பதற்கு பல்லவர்கட்டிடக்கலையில் எழுந்த மாமல்லபுரம் கடலோர கோயில் போல உள்ளதாக மனோகர் தேவதாஸ் ‘எனது மதுரை நினைவுகள்’ நூலில் கூறுகிறார்.
மையமண்டபத்தின்
நான்கு வாயில்களிலும் யானைச் சிற்பங்களை இருபுறமும் கொண்ட படிகள், நடுவே உள்ள மண்டபத்தூண்களில் நாலுபக்கமும் அரசனும் அரசியும் வணங்கியபடி நிற்கும் சிலைகள், அதன் ஒரு மூலையில் மேலே ஏறிச் செல்வதற்கு படிக்கட்டுகள் உள்ளன.
மொகலாயக் கட்டிடக் கலை அமைப்பில்
மாடங்கள் அமைந்துள்ளன.
தமிழகத்தின் மிகப்பெரிய தெப்பக்குளங்களுள் மதுரை தெப்பக்குளமும் ஒன்று. திருவாரூர், மன்னார்குடி தெப்பக்குளங்களைவிட பரப்பளவில் கொஞ்சம் குறைந்திருந்தாலும் மதுரை தெப்பக்குளத்தின் மையமண்டப எழில் தமிழகத்தில் வேறு எந்த தெப்பக்குளங்களுக்கும் இல்லை. தென்வடலாக 1000 அடியும், கீழ்மேலாக 950 அடியும் உள்ளது. ஏறத்தாழ மீனாட்சியம்மன் கோயிலுக்கு நிகரான பரப்பளவைக் கொண்டது. 20 அடி ஆழமும், 115 கன அடி கொள்ளளவும் கொண்டது இத்தெப்பக்குளம். பக்கத்திற்கு மூன்று படித்துறைகளைக் கொண்டு மொத்தம் பனிரெண்டு படித்துறைகளை இத்தெப்பக்குளம் கொண்டுள்ளது. மேற்கே முக்தீஸ்வரர் கோயிலும், வடக்கே மாரியம்மன் கோயிலும் உள்ளன. இது ‘மாரியம்மன்’ தெப்பக்குளம் என்றும் அழைக்கப்பட்டாலும், மீனாட்சி சுந்தரேஸ்வரர் தெப்பத்திருவிழாவிற்கு எழுந்தருள திருமலைநாயக்கரால் கட்டப்பட்டது. மீனாட்சியம்மன் கோயிலிலிருந்து நாலு கிலோமீட்டர் தொலைவில் கிழக்கே அமைந்துள்ளது.
இறைவனை நீர்நிலைகளுக்கு எடுத்துச் சென்று ஆறாட்டு விழா, தெப்பத்திருவிழா நடத்துவது நம் முன்னோர் மரபு. அதிலும் அவ்விழாக்கள் முழுநிலவு பொழியும் பௌர்ணமி நாட்களையொட்டி வருவது இன்னும் சிறப்பு. திருமலைநாயக்கர் பிறந்த தை பூசத்தன்று மீனாட்சி சுந்தரேஸ்வரர் தெப்பத்திருவிழாவிற்கு இக்குளத்திற்கு எழுந்தருளுகின்றனர். முக்குறுணி பிள்ளையார் இந்த தெப்பக்குளம் தோண்டும் போது கிடைத்ததாகவும், இங்கு மண் எடுத்து திருமலைநாயக்கர் அரண்மனை கட்டியதாகவும் கதை உலவுகிறது.
பசுமைநடையாக இரண்டுமுறை தெப்பக்குளம் சென்றிருக்கிறோம். ஒரு முறை சென்ற போது தெப்பத்திருவிழாவிற்காக நீர் நிரப்பத் தொடங்கியதால் மையமண்டபம் செல்ல முடியாமல் படித்துறையிலேயே ‘காற்றின் சிற்பங்கள்’ நூலை வெளியிட்டு வந்தோம். அச்சமயம் தொல்லியல் அறிஞர் சாந்தலிங்கம் அய்யா பேசிய உரையிலிருந்து சிறுபகுதி.
வண்டியூர் தெப்பக்குளம் என இத்தெப்பக்குளம் அழைக்கப்படுகிறது. வண்டியூர் என்ற பெயர் அழகர்கோயில் கல்வெட்டில் காணப்படுகிறது. கிருஷ்ணதேவராயர் காலத்தில் அழகர்கோயில் தேரோட்டத்திற்கு தானமாக வழங்கிய ஊர்களில் வண்டியூருக்கும் மதிச்சயத்திற்கும் இடையிலுள்ள சாத்தமங்கலமும் ஒன்று. முத்துப்பட்டியில் உள்ள தமிழ்பிராமிக் கல்வெட்டொன்றில் விந்தையூர் சையளன் என்ற வரி உள்ளது. இதில் உள்ள விந்தையூர் வண்டியூரைக் குறிக்கலாம் என்பது வரலாற்று அறிஞர்களின் யூகமாகும்.
திருமலைநாயக்கர் அரண்மனை கட்ட தோண்டிய இடத்தில் இத்தெப்பத்தை வெட்டியதாகக் கூறுவர். திருமலைநாயக்கர் பிறந்த தைமாதம் பூச நட்சத்திரத்தன்று மீனாட்சிசுந்தரேஸ்வரருக்கு தெப்பத்திருவிழா நடத்தினார். அந்நாளில் தெப்பத்தேரில் மீனாட்சிசுந்தரேஸ்வரர் மூன்றுமுறை தெப்பத்தை வலம் வருவர். ஆண்டுதோறும் தெப்பத்திருவிழா நடத்த தானமாக திடியன்புத்தூர் என்ற ஊரை வழங்கியுள்ளார். மேட்டுப்பட்டி சித்தர்மலையில் உள்ள தமிழ்பிராமிக்கல்வெட்டில் காணப்படும் திடியில் என்ற ஊர்தான் திடியன்புத்தூர்.
அக்காலத்தில் தெப்பக்குளங்கள் நீராதாரத்திற்காக வெட்டப்பட்டன. கோயில்களில் தினந்தோறும் இறைவனுக்கு திருமஞ்சனம் செய்ய நீர் எடுக்க கோயில்களுக்கு உள்ளேயே தெப்பக்குளங்களை வெட்டினர். பொதுவாக சிவன் கோயில்களில் உள்ள தெப்பத்திற்கு சிவகங்கை என்றும், பெருமாள் கோயில்களில் உள்ள தெப்பத்திற்கு புஷ்கரணி என்றும் பெயர். மதுரை மீனாட்சியம்மன் கோயிலில் உள்ள தெப்பக்குளத்திற்கு பொற்றாமரைக் குளம் எனப் பெயர். தெப்பக்குளங்கள் வெட்டப்படுவதற்கு முன்பு கோயிலில் ஈசான மூலையில் கிணறு இருக்கும். ஶ்ரீவில்லிபுத்தூர் ஆண்டாள் பெருமாளுக்கு சாற்றும் மாலையை சூடி கோயில் கிணற்றில்தான் அழகு பார்த்ததாக கூறப்படுகிறது. தஞ்சாவூரில் இறைவனை வைகாசி பிரம்மோத்ஸவத்திற்கு ஆற்றங்கரைகளுக்கு கொண்டுவந்து ஒருநாள் இரவு தங்க வைத்து விழா எடுத்து சிறப்புசெய்வர்.
முக்தீஸ்வரர் ஆலயம் தெப்பக்குளத்தின் மேற்குகரையில் அமைந்துள்ளது. ஐராவதேஸ்வரர் கோயில் என்றழைக்கப்படும் இக்கோயிலின் பெயராலேயே அருகிலுள்ள ஊர் ஐராவதநல்லூர் என்றழைக்கப்படுகிறது. ஐராவதம் இந்திரனின் வெள்ளையானையைக் குறிக்கும். காந்திஜெயந்தியன்று காந்திமண்டபத்தில் சூரிய ஒளி விழும்படி கட்டியுள்ளனர். இக்கோயிலில் மார்ச் மற்றும் செப்டம்பர் மாதத்தில் சிவலிங்கம்மேல் சூரிய ஒளி படும்படி கட்டியுள்ளது குறிப்பிடத்தகுந்தது.
நான் தியாகராஜர் கல்லூரியில் 73-75ல் முதுகலைப் படிப்பு படித்தபோது மழைநீரால் இத்தெப்பம் நிரம்புவதைப் பார்த்திருக்கிறேன். கீழவாசல் பகுதியில் பெய்யும் மழைநீரெல்லாம் இத்தெப்பத்திற்குள் வந்து விழும்படி அமைத்திருக்கிறார்கள். யாளி, சிம்மம் என அழகாக அந்த தண்ணீர் விழும் தூம்பை வடிவமைத்திருக்கிறார்கள். இப்போது வைகையிலிருந்து நீர் கொண்டு வரப்படுகிறது.
இரண்டாவது முறை போனபோதுதான் மைய மண்டபத்தின் உச்சிக்குப் போனது. அப்போது பேராசிரியர் சுந்தர்காளி அந்த இடம் குறித்த வரலாற்றுத் தகவல்களையும், திருவிழாக்கள் பற்றியும் உரையாற்றினார். பசுமைநடை அமைப்பாளர் அ.முத்துக்கிருஷ்ணன் தெப்பக்குளத்தை பாதுகாப்பதன் அவசியம் குறித்து எடுத்துரைத்தார்.
இந்தாண்டு (2017) தெப்பத்திருவிழாவின் போது குளத்தினுள்ளே நீர் இல்லாததால் தங்கு தெப்பமாக அமைந்தது. திருவிழாப் பார்க்க வந்த மக்கள் தெப்பத்திற்குள் இறங்கி புற்தரைகளில் குடும்பம், குடும்பாக அமர்வது, பின் அங்கிருந்து மையமண்டபம் சென்று ஒருமுறை சுற்றிப் பார்ப்பது என அலைந்து கொண்டிருந்தனர். மையமண்டபத்தைச் சுற்றி நடைபாதை மட்டும் விட்டு கம்பி வேலி போட்டுள்ளனர்.
மதுரையிலுள்ள எல்லாக்கோயில்களிலும் தெப்பக்குளம் இருந்தாலும் தெப்பக்குளம் என்றாலே இந்தத் தெப்பக்குளத்தைத்தான் எல்லோரும் சொல்லுவர். மதுரையின் அடையாளங்களுள் ஒன்றாக இத்தெப்பக்குளம் திரைப்படங்களில் தொடர்ந்து காட்டப்பட்டு வருகிறது. அந்தத் தெப்பக்குளத்தோடான எனது நினைவுகள் பால்யத்திலிருந்து தொடர்கிறது. எங்கப்பா அருகிலுள்ள மாடல் ஹைஸ்கூலில் படித்திருக்கிறார். பாதிநாள் பள்ளிக்கூடம் போகாமல் தெப்பக்குளம் மையமண்டபத்தைச் சுற்றி விளையாடித் திரிந்ததை கூறுவார். தெப்பக்குளத்திலிருந்து அனுப்பானடி செல்லும் வழியில் எங்க சித்தப்பா வீடு இருந்தது. விடுமுறைக்கு செல்லும் போதெல்லாம் மாலை நேரங்களில் முக்தீஸ்வரர் கோயிலுக்கு செல்வதும், தெப்பக்குள சுற்று சுவரில் அவ்வப்போது அமர்ந்து வேடிக்கை பார்ப்பதும் வழக்கம். தம்பியுடன் ஓரிரு முறை மையமண்டபம் சென்றிருக்கிறேன். அடிகுண்டு விளையாடுபவர்கள், சும்மா வெட்டிப் பொழுது போக்குபவர்கள் என ஒரு கூட்டமே அங்கு இருக்கும்.
பாலிடெக்னிக் படிக்கும்போது சிலைமானிற்கு தெப்பக்குளம் வழியாகத்தான் பேருந்து செல்லும். அப்போதெல்லாம் தெப்பக்குள மையமண்டபத்தை பார்த்துக் கொண்டே செல்வது வழக்கம். கணிதப்பாடத்தை உடன்படித்த நண்பன் அழகுபாண்டிக்கு மையமண்டபத்தில் வைத்து ஒருமுறை சொல்லிக்கொடுத்தேன். அதன்பின் கல்லூரியில் உடன்பணிபுரியும் நண்பர்களுடன் தெப்பக்குளத்தில் படகுசவாரி ஏற்பாடு செய்திருந்த போது அதில் ஏறி மூன்று முறை வலம் வந்தது மறக்க முடியாத நினைவு.
பசுமைநடையாக சென்ற போது தெப்பக்குளத்தை சுற்றி வருகையில் சாந்தலிங்கம் அய்யா சொன்ன விசயம் ஞாபகத்திற்கு வருகிறது. வெளிநாட்டிற்கு சென்ற அவரது நண்பர் அந்த ஊரின் பழமையான இடத்தைப் பார்க்க பணம் கட்டி சென்றிருக்கிறார். அவர்கள் ஓரிடத்திற்கு கூட்டிப்போய் காட்டிய போது நமது தெப்பக்குளத்தைவிட சுமாரான அமைப்பிலிருந்த குளத்தைத்தான் காட்டினார்களாம். இதைத்தான் இவ்வளவு பணம் கட்டி வந்து பார்த்தோமா என நொந்துபோனாராம் அந்த நண்பர்.
ஆனால், இத்தனை அழகு கொண்ட தெப்பக்குளங்களை நாம் எந்தளவு பராமரிக்கிறோம்? பாதுகாக்கிறோம்?
