“படைப்பாளிகளுக்குள் ரகசிய ரேகையாக இருந்துகொண்டிருக்கும் அசுரப்புலவன் தொ.ப” – கோணங்கி

தொ.பரமசிவன் அய்யா மறைந்த செய்தி கேட்ட 24.12.2020 அந்த மாலையை மறக்கமுடியாது. எழுத்தாளர் அ.முத்துக்கிருஷ்ணன் சென்னையிலிருந்து மதுரைவந்தார். அவருடன் பசுமைநடை நண்பர்களும் சேர்ந்து 25.12.2020 அன்று பாளையங்கோட்டை சென்றோம். தொ.ப.வின் இல்லத்திற்கு அவரிடம் கேட்க எந்தக் கேள்விகளும் இல்லாமல் சென்றோம். வீட்டின் முன்னறையில் மாலைகள் மலைபோல் குவிந்திருந்தன. மனித வாசிப்பை முன்னெடுத்த ஆசானுக்கு இறுதி மரியாதை செய்துவிட்டு மாடியில் உள்ள அவரது நூலகத்திற்கு சென்றுவந்தோம். இறுதி அஞ்சலிக் கூட்டம் அவரது உடலை வாசலில் கொண்டுவந்த சமயத்தில் தொடங்கியது. கவிஞர் அறிவுமதி, எழுத்தாளர்கள் சுந்தர்காளி, அ.முத்துக்கிருஷ்ணன், பாமரன் எனப் பலரும் அவரைக் குறித்துப் பேசினர். பல கட்சிகளைச் சேர்ந்தவர்கள், பல இயக்கங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் அய்யாவின் நினைவுகளை எடுத்துரைத்தனர். எழுத்தாளர் கோணங்கி அப்போது பேசியது என்னுள் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது. அந்த உரை:

தமிழினுடைய கடைக்கோடி நெருப்பு இதுதான். முன்னைப் பழந்தீவுகளுடைய மூழ்கிய அத்தனை பிரதிகளுடைய உதிர்ந்த துகள்களை எல்லாம் ஒரு கல்லா நூலாக அவர் வைத்திருந்தார். உங்களுக்கெல்லாம் தெரியும், அவரிடம் இருந்தது ஒரு எழுதா நூல். அது முழுவதுமே சிதறல் சிதறலாகத்தான், அப்போதைக்கப்போது ஒரு படைப்பாளிக்கு ஏற்படும் தெறிப்புகளாகத்தான் அவரிடமிருந்து வரும்.

எனக்கும் அவருக்கும் 37 ஆண்டு கால உறவு உண்டு. மதுரையில் அவர் அறையில் பல நாட்கள் தங்கியிருந்திருக்கிறோம். சுந்தர்காளி, வீ.எம்.எஸ், பாபு, லோகு என்று பலரையும் இணைக்கிற இடமாக அது இருந்திருக்கிறது. மதுரை தியாகராசர் கல்லூரியில் அவர் துறைத் தலைவராகப் பணியாற்றிய காலத்தில் உலகச் சிறுகதைகள் இதழை முடித்து முதல் பிரதியை அவரிடம்தான் கொடுத்தேன்.

ஒவ்வொரு நாவலையும் நான் எழுதுகிறபோது அவரிடம் செல்லும்போதெல்லாம் நாவலின் அத்தியாயங்கள் புதிய வேகத்தில் வேறொரு பரிமாணத்தில் தொடரக்கூடியதாக இருந்திருக்கிறது.

பாழி நாவல் எழுதுகிறபோது, மதுரையிலுள்ள சமணத்தைப் பற்றி நாவல் எழுதுகிறபோது ஈரேழ் சமணக்குன்றுகளுக்கும் அவர் ஆட்டோவில் அழைத்துச் சென்றிருக்கிறார். ஒவ்வொரு குறியீடுகளையும் அங்கு சமணத் தொன்மங்களுடைய விளக்கத்தையும் அவர் அளித்திருக்கிறார்.

நான் நாவலை எழுதுகிறபோது ஒருமுறை அவர் அறைக்கு அழைத்துச் சென்று, இரண்டு சாக்பீஸ்களை எடுத்துவந்து அதனுள் மதுரையினுடைய தொன்மங்கள், கோட்டை அமைப்புகள், யார்யார் எந்தெந்த இடத்தில் இருந்தார்கள் என்ற 2000 வருட அந்த அகராதிச்சுருளை, நிகண்டை எனக்கு விளக்கமளித்து காண்பித்ததன் வழியாக, நாவல் அடுத்த கட்டத்தை அடைந்தது.

ஒவ்வொருமுறை தொ.ப.வைச் சந்திக்கிறபொழுதும் இசைபடுத்து என உரையாடல் உருவாகியிருக்கிறது. “விசும்பு கைபடு நரம்பு” என்று சொல்லித் தந்ததும், சிலப்பதிகார ஆய்ச்சியர் குரவையை எனக்கு அவர் விளக்கிக் காண்பித்த விதமும் சரி; இங்கிருந்த பெருமாள் கோயிலுள்ள சிறுசிறு சிற்பங்கள், சிற்றறைச் சிற்பங்கள் குறித்தும் அவருக்கிருந்த அறிவும் சரி; ஒரு பல்துறை அறிவாக, ஒரு archaic mind (தொல்மனம்) தொ.ப.விடம் இருந்தது.

நான் மதுரையில் பழைய புத்தகக்கடையில் குனிந்து ஒரு புத்தகம் எடுத்துக் கொண்டிருக்கும்போது, தொ.ப. அங்கிருந்து நிமிர்ந்தபடி வேறொரு புத்தகத்தை எடுத்துக்கொண்டிருப்பார். இதே திருநெல்வேலியில் உள்ள பழைய புத்தகக்கடைக்குப் போகும்போதெல்லாம் தொ.ப. ஒவ்வொரு முறையும் அங்கே இருந்துகொண்டிருப்பார். பழைய புத்தகக்கடைக்காரர்கள் எல்லோரையுமே அவர் அறிந்திருப்பார். எல்லாவகையான விநோத விசித்திர, பெரிய எழுத்து சம்பந்தமான நூல்களையெல்லாம் காண்பித்து என்னை வாங்க வைத்தார்.

இவ்வாறு படைப்பாளிகளுக்கும் தொ. ப-வுக்கும் இடையிலான அபூர்வமான அந்த interior landscape (அகவெளி) எழுதப்படாத ஒன்று. யார்யாருடைய புத்தகங்களுக்குள்ளேயோ அவர் நுழைந்திருக்கிறார். ஒரு துணைப்பிரதியாக, ஊடிழைப் பிரதியாக தொ.ப. ஒவ்வொரு படைப்பாளியினுள்ளும் ரகசிய ரேகையாக இருந்துகொண்டே இருப்பார்.

அவர் பேராசிரியராக வேலை பார்த்தது எனக்குப் பெரிதில்லை. பேராசிரியர், பேராசிரியர் என்று எங்கு பார்த்தாலும் ஒரே பேராசிரியர்களாக இருக்கிறார்கள். அது பெரிய விஷயமில்லை. அசுரர்களும் புலவர்களாக இருந்த தமிழின் கடைச்சங்கத்தின்,  அந்த அகாடமியின் அசுரப்புலவன் தொ.ப. அவருக்குள் தான்தோன்றியாக இருக்கிற படைப்பாளியின் ஒரு பெரிய வெளி இருக்கிறது. தமிழ் மொழியை வெவ்வேறு வகைகளில் தனக்குள் அவர் வைத்திருந்தார். அவருக்குள் மூழ்கி அடிக்கடலில் சமவெளியில் திரிந்து கொண்டிருந்த தொ.ப.வை நான் மணல்பிரதியாக எடுத்துப்பார்த்தேன். கிரிப்டோநூலகம் அது.

ஆய்வு, பி.எச்.டி நூல் அல்ல அவர். கல்வி என்பதல்ல அவர். அவர் அ-கல்வி. அகல்வி என்பது ஒரு கலைஞனுக்குள் உள்ளது, மாடு மேய்ப்பவனிடம் உள்ளது, ஒரு விவசாயியிடம் உள்ளது. தானியத்திடம் உள்ளது, ஒரு செடியிடம் உள்ளது. ஒரு பேசாத மீனனின் வார்த்தைகள்.

ஒரு கையில்லா மீனன், காலில்லா மீனனாக இங்கு கால் மாற்றிப்படுத்திருக்கிறான். இவனுக்கான மொழி உடல் எப்பொழுதும் எல்லோரிடமும் பரவிக்கொண்டுதான் இருக்கும் என்று கூறி அவருக்கு எனது ஆழ்ந்த மரியாதையைச் செலுத்தி, தமிழினுடைய சித்திர கபாலத்தையும், சொற்கபாலத்தையும் அவரிடமிருந்து நான் எடுத்துச் செல்கிறேன்.

“நாட்டார் தெய்வங்களின் வாகனம் பெரும்பாலும் நீர்தான். சாமியாடிகள் தலையிலே கரகம் வைத்து ஆடுகிறபோது அந்தக் கரகத்துக்குள்ள இருக்கிற தண்ணீரிலே அந்த தெய்வத்தினுடைய ஸ்பிரிட்சுவல் எஸ்சன்ஸ் அடங்கி இருப்பதாக நம்பிக்கை” என தொ.ப.வை சந்தித்து உரையாடிய கணத்தில் சொன்னார். அதுபோல அவரது இறுதிச்சடங்கில் சிந்திய கண்ணீரில் என்னோடு தொ.ப.வையும் அழைத்துவந்தேன்.

(படங்கள்: அ. முத்துக்கிருஷ்ணன், ரகுநாத் & முகநூல்)

2020-இல் வாசித்த புத்தகங்கள்

2020 வாசிப்பு சார்ந்த விசயங்களுக்கான ஆண்டாக அமைந்தது. வீட்டில் ஒரு அறையை வாசிப்பகமாக அமைத்து எனது மகள் மதுரா பெயரில் மதுரா வாசிப்பகம் அமைத்தேன். தோழர் அ.முத்துக்கிருஷ்ணன் வாசிப்பகத்தை திறந்துவைத்தார்.  பசுமைநடை நண்பர்கள் இந்நிகழ்வில் கலந்துகொண்டு நிறைய புத்தகங்களைப் பரிசளித்தனர். வாசிப்பு சார்ந்த செயல்பாடுகளை முன்னெடுக்கத் திட்டமிட்டிருந்த வேளையில் கொரோனா வந்தது. 2021இல் அப்பணிகளை மதுரா வாசிப்பகம் வாயிலாகத் தொடருவேன்.

வாசகசாலை கூட்டத்தில் சோ.தர்மனின் சூல் நாவல் குறித்து பேசினேன். சிங்கிஸ் ஐத்மதோவ் எழுதிய ஜமீலா, அன்னை வயல் நாவல்களை மீண்டும் வாசித்தேன். எஸ்.ரா.வின் அறிமுகத்தால் ஜமீலா நாவலை திரைப்படமாகவும் பார்த்தேன். சிங்கிஸ் ஐத்மதோவின் நாவல்கள் குறித்த கட்டுரையொன்றை எழுதிகொண்டிருக்கிறேன். குல்சாரியை மீண்டும் வாசிப்பதற்காகத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்.

2020ல் வாசிக்க நிறைய நேரம் கிட்டியது, கொரோனா ஊரடங்கால். நிறைய பெரிய நாவல்களையும், நிறைய கட்டுரைத் தொகுப்புகளையும் வாசிக்க முடிந்தது. தொ.பரமசிவன் அய்யாவின் நூல்களைக் குறித்து “தொ.ப.வுடன் அழகர்கோயிலிலிருந்து பாளையங்கோட்டை வரை” என்ற தலைப்பில் ஒரு குறுநூல் எழுதுவதற்காக அய்யாவின் நூல்களை இந்த ஊரடங்கு காலத்தில் மீள்வாசிப்பு செய்தேன். அதை முடிக்க முடியாமல் போய்விட்டது. டிசம்பர் 24 அன்று தொ.பரமசிவன் அய்யா இயற்கையில் கலந்துவிட்டார். தாங்கமுடியாத பேரிழப்பாக இருக்கிறது. அவரைக் குறித்து சூழல் அறிவோம் முகநூல் குழுவில் “தொ.ப.வுடன் அழகர்கோயிலிலிருந்து பாளையங்கோட்டை வரை” 20 நிமிடங்கள் பேசினேன்.

வாசித்த நாவல்கள்

1. சூல் – சோ.தர்மன்
2. மணல்கடிகை – எம்.கோபாலகிருஷ்ணன்
3. ஜமீலா – சிங்கிஸ் ஐத்மதோவ்
4. அன்னைவயல் – சிங்கிஸ் ஐத்மதோவ்
5. அம்மா வந்தாள் – ஜானகிராமன்
6. என் பெயர் ராமசேஷன் – ஆதவன்
7. கள்ளம் – தஞ்சை ப்ரகாஷ்
8. நான் ஷர்மி வைரம் – கேபிள் சங்கர்
9. என் முதல் ஆசிரியர் – சிங்கிஸ் ஐத்மதோவ்
10. ஓநாய் குலச்சின்னம் – ஜியாங் ரோங்
11. ஆரோக்கிய நிகேதனம் – தாராசங்கர் பந்த்யோபாத்யாய்

வாசித்த சிறுகதைத்தொகுப்புகள்

1. காஷ்மீரியன் – தேவராஜ் விட்டலன்
2. பறவையின் வாசனை – கமலாதாஸ்
3. ஒரு சிறு இசை – வண்ணதாசன்
4. புத்தனாவது சுலபம் – எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்
5. பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் மழை – எஸ்.ரா
6. இறுதிவார்த்தை – தாராசங்கர்
7. காளி – பால்வான் ஹெஸ்லே
8. ஆர்.எஸ்.எஸ் லவ் ஸ்டோரி – அசோக்

கட்டுரைத் தொகுப்புகள்

1. கரிசல்காட்டு கடுதாசி – கி.ராஜநாராயணன்
2. காலத்தின் வாசனை – தஞ்சாவூர் கவிராயர்
3. மறக்கமுடியாத மனிதர்கள் – வண்ணநிலவன்
4. தர்ஹாக்களும் இந்து இஸ்லாமிய ஒற்றுமையும் – ஆ.சிவசுப்பிரமணியன்
5. எனக்கு இருட்டு பிடிக்கும் – ச.தமிழ்ச்செல்வன்
6. சடங்கில் கரைந்த கலைகள் – அ.கா.பெருமாள்
7. தமிழறிஞர்கள் – அ.கா.பெருமாள்
8. எனக்குரிய இடம் எங்கே? – ச.மாடசாமி
9. தெருவிளக்கும் மரத்தடியும் – ச.மாடசாமி
10. பாலைநிலப்பயணம் – செல்வேந்திரன்
11. காமம் செப்பாது – இராயகிரி சங்கர்
12. தமிழரின் தாவர வழக்காறுகள் – ஆ.சிவசுப்பிரமணியன்
13. வாழும் மூதாதையர்கள் – பகத்சிங்
14. விமரிசனக்கலை – க.நா.சு
15. மாயவலை – அ.முத்துக்கிருஷ்ணன்
16. நாவல்கலை – சி.மோகன்
17. நடைவழி நினைவுகள் – சி.மோகன்
18. வாசிப்பது எப்படி – செல்வேந்திரன்
19. இரண்டாம் சுற்று – ஆர்.பாலகிருஷ்ணன்
20. குதிரையெடுப்பு – இரவிக்குமார்
21. உணவுப்பண்பாடு – அ.கா.பெருமாள்
22. கள ஆய்வில் சில அனுபவங்கள் – சரஸ்வதி, மு.ராமசாமி
23. உதயசூரியன் – தி.ஜானகிராமன்
24. ஈஸியா பேசலாம் இங்கிலீஸ் – சொக்கன்
25. தென்னிந்திய கிராம தெய்வங்கள் – ஹென்றி ஒயிட்ஹெட்
26. பிரயாண நினைவுகள் –ஏ.கே.செட்டியார்
27. நம்மோடுதான் பேசுகிறார்கள் – சீனிவாசன் பாலகிருஷ்ணன்

மனம் – உடல்நலம் சார்ந்த கட்டுரைகள்

1. அமைதி என்பது நாமே – திக் நியட் ஹான்
2. எண்ணம் போல் வாழ்க்கை – ஜேம்ஸ் ஆலன்
3. உடல், மன நோய்கள் நீக்கி நலம் தரும் மருந்துகள் – டாக்டர்.கே.ராமஸ்வாமி
4. உன்னை நீயே சரிசெய்யும் உளவியல் நுட்பங்கள்

கவிதைகள்

1. அரைக்கணத்தின் புத்தகம் – சமயவேல்
2. மிதக்கும் யானை – ராஜா சந்திரசேகர்

நேர்காணல்கள்

1. தமிழ்மொழிக்கு நாடில்லை – அ.முத்துலிங்கம்

ஆங்கில கட்டுரை

1. How to Read – Selvendiren

தொகுப்பு நூல்

1. தி.ஜா. சிறப்பிதழ் – கனலி வெளியீடு

எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் வலைதளத்தில் வாசித்த தொடர்கள்

1. குறுங்கதைகள்
2. நூலக மனிதர்கள்

10,000 பக்கங்கள் வாசித்திருப்பேன் தோராயமாக. வாசிப்பை நேசிப்போம் முகநூல் குழுமம் இதற்கு தூண்டுதலாக இருந்தது. ஊரடங்கு காலத்தில் தமிழினியின் பழைய இதழ்களை வாசித்தேன். அந்திமழையின் சிறுகதை சிறப்பிதழ் வாயிலாக நிறைய சிறுகதைகள் படித்தேன். மே மாதத்திலிருந்து தினசரி வாசிப்பைக் குறித்து தொடர்ந்து தனி நோட்டு போட்டு எழுதிவருவது உருப்படியான செயலாக இருக்கிறது. 2021ல் இதை இன்னும் முறைப்படுத்த வேண்டும். நண்பரிடமிருந்து அவர் பயன்படுத்திய கிண்டில் கருவியை வாசிப்பதற்காக பாதிவிலைக்கு வாங்கியுள்ளேன். ஸ்ருதி டி.வி.யில் நிறைய இலக்கியம் சார்ந்த காணொலிகள் பார்த்தேன். ஆர்.பாலகிருஷ்ணனின் சங்கச் சுரங்கம் தொடர் வாயிலாக சங்க இலக்கியம் மீதான காதல் ஏற்பட்டுள்ளது. 2021இல் தினம் ஒரு சங்கப்பாடல் பயில வேண்டும். அதேபோல ஆங்கிலத்தில் வாசிக்க பழக வேண்டும். 2021இல் ஆண்டிற்கு 50 பதிவுகளாவது வலைப்பூவில் எழுத வேண்டும். வாசித்த நூல்களைக் குறித்து யூடியுபில் அறிமுகம் செய்ய வேண்டுமென்ற சில இலக்குகளை நிர்ணயித்திருக்கிறேன். பிரபஞ்சத்தின் பேரருள் எப்போதும் உடனிருக்கும்.

அருட்பேராற்றல் இரவும் பகலும், எல்லா நேரங்களிலும், எல்லா இடங்களிலும், எல்லாத் தொழில்களிலும் உறுதுணையாகவும் பாதுகாப்பாகவும் வழிநடத்துவதாகவும் அமையுமாக. நன்றி.

படங்கள் உதவி – ரகுநாத், ராஜன்னா, தீபக்

அய்யா

இறுக்கமான இந்தத் தருணத்தில் சகோதரர் தமிழ்ச்செல்வம் எழுதிய இந்தப் பதிவை இடுகிறேன்:

அசலான ஆய்வாளர்

கபசுரக் குடிநீரில் சேர்மானங்கள் என்னென்னவென்று பார்த்தால் சீந்தில் முக்கிய இடம்பெற்றிருக்கும். இந்த சீந்தில் கொடியைப் பற்றி தொ. பரமசிவனிடமிருந்துதான் தெரிந்துகொண்டேன். படர்ந்திருக்கும் சீந்தில் கொடியை அறுத்து அந்தரத்தில் விட்டாலும் உலர்ந்துபோகாமல், காற்றில் உள்ள ஈரப்பதத்திலிருந்து நீரை உறிஞ்சி உயிர்ப்புடன் இருக்கும் என்பதை ஓரிடத்தில் சொல்லியிருந்தார்.  ஆனால் அத்தகைய சஞ்சீவி மூலிகையான சீந்திலைப் பற்றி இன்று கூகிளை நம்பியிருக்கும் ஒருவர் ஆங்கிலம் வழி விக்கிப்பீடியாவில் படிக்கிறார் என்று கொள்வோம். முதல் பத்தியிலேயே என்ன இருக்கிறது? “பாரம்பரிய மருத்துவத்தில் பல நூற்றாண்டுகளாக பல்வேறு நோய்களைக் குணப்படுத்த இது பயன்படுத்தப்பட்டு வருகிறது என்றாலும், அந்த நோய்களை இது தீர்க்கிறது என்பதற்கான எந்தவித உயர்தர மருத்துவ ஆய்வுமுடிவுகளும் இல்லை”. அம்மட்டில் அவர் மகத்தான ஒரு மூலிகையைப் பற்றிய ஆர்வத்தை இழப்பார். அது ஒரு அமிர்தவல்லி, சஞ்சீவி மூலிகை என்பது ஒரு ‘தெறிப்பு’ அல்லவா? அதைச் சொல்லித்தர தொ. பரமசிவன் போன்ற சிலர்தானே நம்மிடம் உண்டு?

கோரோசனை பற்றியும் தொ. ப-வின் நூல் ஒன்றிலிருந்தே தெரிந்துகொண்டேன். சித்த மரபு, நாத மரபு பற்றியெல்லாம் தொ. பரமசிவன் தரும் குறிப்புகளால் ஆர்வம் தூண்டப்பட்டு இணையத்தில் தேடினால் உருப்படியாக எதுவும் சிக்காது. ஷ்ரௌதிகள், ஸ்மார்த்தர்கள், கிராமத்தார், கணபாடிகள், குருக்கள் என்ற வகைப்பாடுகளை எல்லாம் தொ. பரமசிவன் கோடி காண்பிப்பார். இணையத்தில் தேடப்புகுந்தால் அவரவர்க்கு வசதியான வகையில், அதுவும் ஆங்கிலத்தில் அரைகுறைத் தகவல்களே இருக்கும். ‘மடையன்’ என்ற சொல்லுக்கு என்ன பொருள் என்பது அவர் சொல்லியே தெரிந்தது. ‘பிரம்மாண்டங்கள்’, ‘ஆண்ட பரம்பரைகள்’ மீதான பிரமையை அகற்றியது அவரேயல்லவா?

தொ. பரமசிவன் விண்டு விண்டு எதையும் விளக்கி விரித்து எழுதுவதில்லை. அதனால்தான் சிலர் அவர் அடிக்குறிப்புகள் போடுவதில்லை, ஆதாரங்கள் காட்டுவதில்லை, அதனால் அவர் ஆய்வாளர் இல்லை என்று அடித்துப்பேசுகிறார்கள். அவரது கட்டுரைகளில் ஒரு மந்திரம் போல குறுகத் தரித்த வார்த்தைகளில் செறிவான தெறிப்புகளை அளிக்கிறார். அவை திறக்கும் அறிவுலகம் பெரிது. சான்றாக ‘பரமார்த்திகத்தில் நாத்திகமேயான அத்வைதம்’ என்ற ஒரு வரியைக் கொண்டு தேடப் புகுந்தால் ஒரு தத்துவ உலகம் திறக்கும். அவர் தருவது திறவுகோல் மட்டுமில்லை; ஞானத்தின் கனியைப் பிழிந்திட்ட சாறு.

இன்று பல்கலைக்கழகங்களில் முனைவர் பட்ட ஆய்வேடுகளைச் சமர்ப்பிக்க இருப்பவர்களிடம் ‘அழகர்கோயில்’ தரத்தில் வேண்டும் என்று கேட்டால் உடனடியாக ‘சைட்டோக்கைன் ஸ்டார்ம்’ ஏற்பட்டு அந்த இடத்திலேயே வீழ்ந்துபடுவார்கள்.

கொரோனா போன்ற பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் மருத்துவம் சார்ந்த ஆலோசனைகளை உலக சுகாதார நிறுவன ஆலோசகர்களிடம் பெறலாம், தவறில்லை. ஆனால் வீடடங்கு உத்தரவு, தனிமைப்படுத்தல் போன்றவற்றை நமது ஊருக்குத் தகுந்த வகையில் எப்படி நடைமுறைப்படுத்துவது என்பதை நமது சொந்த சமூகத்தின் மூத்த அறிஞர்கள்தானே சொல்லித்தர முடியும்? கி.ராஜநாராயணன், ஆ. சிவசுப்பிரமணியன் போன்றோரது செவ்விகள்தானே நமக்குகந்த நடைமுறையைப் பேசின? தொ. பரமசிவனை நாம் சரிவரப் பயன்படுத்திக்கொள்ளவில்லை.

தொ. பரமசிவன் அவர்களுடன் உரையாடுகிற, அவருடன் சேர்ந்து பணிசெய்கிற, அவரிடம் படிக்கிற வாய்ப்பு கிடைத்தவர்கள் பேறு பெற்றவர்கள். இன்றும் டெங்கி மாரியம்மன் ஏன் கோயில்கொள்ளவில்லை, கொசு ஏன் வாகனமாகவில்லை என்று அவரிடமே கேட்கத் தோன்றுகிறது. சென்னையின் நெரிசலான சாலையொன்றின் மருங்கில் அமைந்த கடை வாசலில், மாலை நேரத்தில் தனது மரபான உடையணிந்த மார்வாரிப் பெண் ஒருவர் வாசல் தெளித்து, கோலப்பொடி கொண்டு கம்பிக்கோலம் போடுகிறார். அவர் நிகழ்த்தும் பண்பாட்டு அசைவை அய்யாவிடம் பகிர்ந்துகொள்ளும் அவா பிறக்கிறது.

அவருடன் உரையாட எவ்வளவோ இருந்தன. சாய்பாபா வழிபாடு பெருகிவருவதை அவர் எப்படிப் பார்க்கிறார் என்று தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். பெரிதாக ‘ஓ’ வரைந்து அதன் சுழிப்பில் ‘ம்’ எழுதி அதன் குறுக்கே சாய்வாக வேல் வரைந்து எத்தனை முறை சிறு வயதில் சித்திரம் பழகியிருப்போம், இன்றெப்படி தேவநாகரி ‘ஓம்’ நீக்கமற நிறைந்தது. இது எங்கு போய் முடியும்? என்ற ஆதங்கத்தைப் பேசவேண்டும். சோனைச் சாமியை ஏன் ‘ஐயா, மலையாளம்’ என்று கும்பிடுகிறார்கள்? என்று கேட்க வேண்டும்.

இன்னும், கங்கைகொண்ட சோழபுரம் அருகே உள்ள சோழிப் பற்கள் கொண்ட அழகர் பற்றி; எதிர்காலத்துச் சீலைக்காரி அம்மன்கள் பற்றி; பிரதோஷ வழிபாடும், ஆயுஷ் ஹோமமும், கணபதி ஹோமமும் தமிழ்க் குடும்பங்களில் எவ்வாறு இவ்வளவு செல்வாக்கு பெற்றன என்பது பற்றி; அனுமார் வழிபாட்டின் செல்வழி பற்றி; கண்ணன், பலதேவன் பற்றி; காலநிலை, பொருளாதார மாற்றங்களில் ஆடிப்பெருக்கு போன்ற பண்டிகைகள் என்ன அர்த்தம் கொள்ளும் என்பது பற்றி; சித்த மருத்துவத்துக்கும், ஆயுர்வேத மருத்துவத்துக்கும் உள்ள ஒற்றுமை, வேற்றுமை பற்றி; பெருந்தொற்றுக்குப் பிறகான உலகம் பற்றியெல்லாம் அவரிடம் உரையாடவேண்டும் என்றெல்லாம் ஆவல் கொண்டிருந்தோம்.

சூழல் எவ்வளவு வறண்டிருந்த போதும் வெள்ளெருக்கின் கனி முற்றித் தெறிக்கும். விதைகள் காற்றிலும், நீரிலும் மிதந்து பரவும். பால் பற்றி புதிய செடிகள் பூத்துக்குலுங்கும். அப்படித்தான் அவரைப் பற்றிச் சொல்லமுடிகிறது. கணப்பொழுதில் நிகழும் ஒரு தெறிப்பானது சிலவேளைகளில் வாழ்க்கை முழுதும் தேடிப்பெற்ற அனுபவத்துக்குச் சமமாக இருக்கும் என்பார்கள். அத்தகைய அசலான தெறிப்புகளைச் சொன்ன முன்னோடி ஆய்வாளர் தொ. பரமசிவன்.

நரசிங்கம்பட்டி பெருமாள்மலை கார்த்திகைத் திருவிழா

மதுரையிலிருந்து மேலூர் செல்லும் வழியில் நரசிங்கம்பட்டி என்ற ஊர் அமைந்துள்ளது. சுங்கவரிச்சாவடிக்கு அடுத்துவரும் வெள்ளரிப்பட்டிக்கு அருகில் நரசிங்கம்பட்டி உள்ளது. நரசிங்கம்பட்டி பெருமாள்மலையில் ஆண்டுதோறும் கார்த்திகைத் திருவிழா வெகுசிறப்பாக நடைபெற்று வருகிறது என்பதை நாளிதழ்கள் வழியாக வாசித்திருக்கிறேன். பலமுறை செல்ல முயன்றும் விடுப்பு கிடைக்காமல் போக முடியாமலிருந்தது. இம்முறை கார்த்திகை ஞாயிறன்று வர திருவிழாப் பார்க்க நானும், நண்பர் ரகுநாத்தும் சென்றோம்.

தல்லாகுளம் பெருமாள்கோவிலருகே என்னுடைய ஸ்கூட்டியை நிறுத்திவைத்துவிட்டு இருவரும் ரகுநாத்தினுடைய வண்டியில் சென்றோம். வழிநெடுக நாட்டார் தெய்வ வழிபாடு, வைதீகமயமாக்கல் குறித்தும், தொ.பரமசிவன், ஆ.சிவசுப்பிரமணியன், அ.கா.பெருமாள் போன்ற ஆய்வாளர்களின் எழுத்துக்கள் குறித்தும் உரையாடியபடி சென்றோம். ஏற்கனவே பசுமைநடையாக அரிட்டாபட்டி, மாங்குளம் மீனாட்சிபுரம் சென்றிருந்ததால் எங்களுக்கு இது பழக்கமான பாதைதான். நரசிங்கம்பட்டி மலைக்குச் செல்லும்பாதையை சாலையில் பேருந்துக்காக காத்திருந்த பெரியவரிடம் கேட்டோம். அவர் அந்தக் கோவில் திருவிழாவிற்குத்தான் போய் வந்திருக்கிறார் என்பதை அவர் தலையில் மொட்டையடித்து சந்தனம் பூசியிருப்பதைப் பார்த்தவுடனே தெரிந்தது. அவர் உடன்வந்து வழிகாட்டாத குறையாக பாதைகாட்டினார். இருவரும் அவர்சொன்ன வழியில் சென்றோம். சர்க்கரைப் பொங்கலை வழியில் தொன்னையில் வைத்துக் கொடுத்த குடும்பத்தினரிடம் மகிழ்வோடு பெற்று உண்டுவிட்டு மலையை நோக்கிச் சென்றோம்.

சமீபத்தில் பெய்த மழையால் பெரியாற்றுக் கால்வாயில் தண்ணீர் இருகரைகளையும் தழுவியபடி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. கரையின் இருமருங்கிலும் பனைமரங்கள் வரிசையாக நின்றுகொண்டிருந்தன. திருவிழாப்பார்க்க மக்கள் நடந்தபடி இருந்தனர். வீடுகளைக் கடந்து மலையடிவாரத்தை நோக்கி நடந்தோம். வழியில் ஏராளமான திருவிழாக் கடைகள் கிராமத்துச் சந்தை போல முளைத்திருந்தன.

கொய்யா, அன்னாசி, நெல்லி போன்ற கனி வகைகளும், பஜ்ஜி, அப்பம், வடை, தோசை (அழகர்கோயில் தோசை போல) போன்ற பலகாரங்களும், தாகம் தணிக்க பதநீர், ஐஸ்கிரீம் போன்றவையும் விற்பனையாகிக் கொண்டிருந்தன. பெரும்பாலும் குடும்பத்திற்கு ஒருவரென மொட்டையடித்த தலைகளை நிறையப் பார்க்க முடிந்தது. மேலூர்ப் பகுதியில் விளையும் கரும்பை இந்தத் திருவிழாவிற்குக் கொண்டுவந்து குறைந்தவிலையில் தருகிறார்கள். ஆளாளாக்கு கரும்புக் கட்டுகளை வாங்கிக் கொண்டுவருவதைப் பார்க்க முடிந்தது. (நானும் திருவிழா பார்த்துவிட்டு வருகையில் கரும்பு வாங்கி வந்தேன்). சுற்றுவட்டாரத்தைச் சேர்ந்த கிராம மக்கள் குடும்பம் குடும்பமாக இத்திருவிழாவிற்கு வருவதைப் பார்க்க முடிந்தது. நண்பர் ரகுநாத் திருவிழாக் காட்சிகளை தன்னுடைய கேமராவில் காட்சிப்படுத்தியபடி வந்தார்.

இரண்டு மூன்று இடங்களில் மணலை மொத்தமாக மலைபோல் குவித்து வைத்திருக்கிறார்கள். திருவிழாவிற்கு வருபவர்கள் மூன்று கை மணல் அள்ளி மேலே கொண்டுபோய் போட்டு, உப்பு-மிளகு சேர்த்த பொட்டலத்தையும் போட்டு தங்கள் வேண்டுல்களைச் சொல்லிவருகிறார்கள். நினைத்தது நடக்கும் என்பது மக்களின் நம்பிக்கை. நாங்களும் உப்பு-மிளகு வாங்கிப் போட்டு மூன்று கை மணலை அள்ளிப்போட்டு வணங்கிவந்தோம். இப்படித் திருவிழா திருவிழாவிற்கு தொடர்ந்து செல்லும் வாய்ப்பை கொடுப்பா என்ற வேண்டுதலோடு வந்தேன்.

மரத்தடியில் ஆண்டிச்சாமியின் பெரிய பீடமிருக்கிறது. இந்த மலையடிவாரத்தில் மூன்று இடங்களில் இதுபோன்ற பீடங்கள் இருக்கின்றன. பாண்டி மலையாளம் காசி ராமேஸ்வரம் அடக்கி ஆளும் ஆண்டியப்பா என்ற விருமாண்டிப் பாடல் வரி நினைவிற்கு வந்தது. அழகர்கோயில் பெருமாள் வந்த இடம்தான் இந்த நரசிங்கம்பட்டி மலை என்கிறார்கள். அதனால்தான் இம்மலைக்கு பெருமாள்மலை என்று பெயர் வந்தது என ஒரு பெரியவர் சொன்னார். அலங்காநல்லூர் வயிற்றுமலைப் பகுதியிலும் இதுபோன்ற கதையைச் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன்.

கோவிலைச் சுற்றி ஏராளமான கூட்டம். குழந்தைவரம் கேட்டவர்கள் தங்கள் வேண்டுதல் நிறைவேறியதால் கரும்புத் தொட்டில்களில் குழந்தைகளைப் போட்டு கோவிலை மூன்று சுற்று சுற்றிவருவதைக் காண முடிந்தது. விளக்குப் போடும் பெண்கள் ஒருபுறம். ஏராளமான திருவிழாக் கடைக்காரர்கள் ஒருபுறம். வண்டிகளில் வளையல், விளையாட்டுச் சாமான் என பட்டியல் நீண்டு கொண்டே போகிறது. பீம்புஸ்டி அல்வாக்கடைக்காரர்களைப் பார்த்து பேசிவிட்டு அரைக்கிலோ அல்வா வாங்கினேன். (வீட்டிலும், மறுநாள் பணியிடத்திலும் கொடுத்து விழாவின் இனிப்பை பகிர்ந்தளித்தேன்)

மலையடிவாரத்தில் மொட்டையெடுத்துக் கொண்டிருந்தவர்களில் ஒரு பாட்டி குழந்தைக்கு மொட்டையெடுப்பதைப் பார்க்க முடிந்தது. பெரிய கோவில்களைப்போல அதற்கொரு சீட்டு, அவர்கள் சொல்வதுதான் ரேட்டு என்பது போல இல்லை. இங்கு மக்கள் எளிமையாக தங்கள் நேர்த்திக்கடன்களை நிறைவேற்றிக் கொள்ள முடிகிறது. மலையடிவாரத்தைச் சுற்றி மூன்று இடங்களில் மணற்குவியல்களில் மணலை அள்ளிப்போட்டு வேண்டிவந்தோம். மேலூர் பகுதியிலுள்ள பலகாரக்கடைக்காரர்கள் அதிகம் வந்திருந்தனர். பூந்தி, காரச்சேவு, அல்வா, மிக்சர் என பலவிதமான பலகாரங்களை குவித்து வைத்திருந்தனர். வேடிக்கைப் பார்த்தபடி வந்தோம்.

அடுத்து இந்தத் திருவிழாவிற்கு குடும்பத்தோடு வந்து சாய்ந்தரம்வரை இருந்து மலையில் விளக்கேற்றுவதை பார்த்துவிட்டுச் செல்ல வேண்டும் என பேசியபடி கிளம்பினோம். நரசிங்கம்பட்டி ஊரிலுள்ள கடையில் சூடாகப் போட்டுக்கொண்டிருந்த பஜ்ஜியை வாங்கி பசியாறியதும் கிளம்பினோம். ஒருநாளின் முற்பகல் கொண்டாட்டமாகக் கழிந்தது.

படங்கள் – ரகுநாத்

திருமலை சமணப்படுகையும் பாண்டியர் குடைவரையும்

மதுரை மேலூர்க்கருகேயுள்ள வெள்ளலூர், உறங்கான்பட்டி கிராமங்களை அடுத்து திருமலை என்ற ஊர் மதகுப்பட்டி செல்லும் வழியில் அமைந்துள்ளது. சிவகங்கை மாவட்டத்தில் இந்த சிற்றூர் இருக்கிறது. இந்த ஊரிலுள்ள மலையில் குடைவரையும், மலைக்கொழுந்தீஸ்வரர் கோயிலும், அதற்கும்மேல் நாலாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய பாறை ஓவியங்களும், இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய தமிழிக் கல்வெட்டுகளும் காணப்படுகின்றன.

தீபாவளி விடுமுறைக்கு மதுரைக்கு வந்த சகோதரர்களுடன் ஞாயிற்றுக்கிழமை (15.11.20) திருமலையிலுள்ள தொல்லெச்சங்களைக் காண கிளம்பினோம். அன்று காலை முதலே வெயிலில்லாமல் மேகமூட்டமாய் இருந்தது. வழிநெடுக மலைகளும், நீர்நிலைகளும், வயல்களும் பயணத்தை அழகாக்கின. வெள்ளலூர் தாண்டியதும் கண்மாய்க்கரையோரம் சேமங்குதிரையுடன் அமைந்திருந்த அய்யனார் கோயில் அருகே வாகனத்தை நிறுத்தி போய் பார்த்தோம், குழுவாகப் படமெடுத்தோம். சேமங்குதிரையை வண்ணம் தீட்டும் பணியைச் செய்தவர் ஒக்கூர் என்ற பெயரை அதில் எழுதியிருந்தார். உடன்வந்த சகோதரர் அதைப்பார்த்து சங்க இலக்கியத்தில் உள்ள ஒக்கூர் மாசாத்தியார் என்ற பெண் புலவர் பிறந்த ஊராக இருக்கலாம் என்றார். அவரது ஞாபகசக்தி மலைப்பூட்டியது.

மதகுப்பட்டி செல்லும் சாலையில் இடதுபுறமாகத் திரும்பி திருமலையை அடைந்தோம். மலையிலிருந்து கொஞ்சதூரம் ஏறியதும் குடைவரைக் கோயில் ஒன்றுள்ளது. இங்குள்ள குடைவரைக் கோயிலை குடமுழுக்கு என்ற பெயரில் வண்ணம் தீட்டி படுத்தியெடுத்திருக்கிறார்கள். கோயிலில் குடைவரைப் பகுதியில் பெயிண்ட்டில் வண்ணம் பூசியிருக்கிறார்கள்.

மலைக்கொழுந்தீஸ்வரர், பாகம்பிரியாள் சன்னதி சுவர்களில் எல்லாம் கல்வெட்டுகள். சன்னதியைச் சுற்றிவரும் வழியிலுள்ள கல்திண்டு முதற்கொண்டு எல்லாவற்றிலும் ஏராளமான கல்வெட்டுகள். இடதுபுறம் குடைவரைக் கோயில் பகுதி உள்ளது. இங்கிருந்து சுரங்கப்பாதை இருந்தது என்பதை சொல்லும் விதமாக இரும்புக் கம்பிபோட்டு மூடிவைத்திருக்கிறார்கள். குடைவரையிலுள்ள சிவனும் அம்மையும் மிக அழகாக வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஒரு திண்டில் ஒரு காலைத் தொங்கப்போட்டு ஒரு காலை குத்துக்காலிட்டு சிவன் அம்மையின் கரங்களை தொட்டபடி அமர்ந்திருப்பதுபோல அழகாக அமைத்திருக்கிறார்கள். இதுபோன்ற ஒரு சிற்பம் கழுகுமலை வெட்டுவான் கோயிலில் பார்த்திருக்கிறேன்.

திருமலையிலுள்ள வரலாற்றுத் தகவல்களை அறிய தொல்லியல் அறிஞர் சொ.சாந்தலிங்கம் அவர்களைத் தொடர்பு கொண்டேன். அவர் கூறிய சில முக்கியமான தொல்லியல் தகவல்களை இங்கு பகிர்ந்து கொள்கிறேன். இங்குள்ள குடைவரைக் கோயில் கி.பி. எட்டாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த முற்காலப் பாண்டியன் குடைவரை. இந்தக் குடைவரையில் கல்வெட்டுகள் ஏதுமில்லை. மதுரை யானைமலையிலுள்ள குடைவரைக் கோயில் காலத்தது. மலைக்கொழுந்தீஸ்வரர் கோயில் கி.பி.12-13ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது. இந்தக் கோயிலும் பாண்டியர்காலக் கோயில்தான். இதில் முதலாம் சுந்தர பாண்டியன், குலசேகர பாண்டியன் குறித்த கல்வெட்டுகள் உள்ளன. இங்குள்ள கல்வெட்டுகள் வணிகக் கல்வெட்டுகள்.

மலைமேலே உள்ள சமணப் படுகையின் மேல் கைக்கெட்டும் தூரத்தில் தமிழிக் கல்வெட்டு ஒன்றுள்ளது. மிகவும் மங்கலாகக் காணப்படும். ‘எருக்காடு ஊரு காவிதி கோன் கொறிய பளிய்’ என்றுள்ளது. இக்கல்வெட்டில் கொறிய என்பதில் ‘ற’ மெய் சேர்த்துக் கொற்றிய என்றும் பளிய் என்பதில் ‘ள்’ சேர்த்து பள்ளிய் என்றும் படிக்கலாம். காவிதி என்ற பட்டம் சங்க காலத்திலேயே வணிகர்களுக்கு வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. ‘வ…. கரண்டை’ என பொறிக்கப்பட்ட கல்வெட்டு முழுமையாக கிடைக்கவில்லை. நடுவில் கொஞ்சம் எழுத்துக்கள் சிதைந்துள்ளன. கரண்டை என்ற சொல்லுக்கு குகை, குகைத்தளம் என்று பொருள்.

எருக்காட்டூர் குறித்து திருவிழாக்களின் தலைநகரம் – மதுரை நூலில் திருப்பரங்குன்றம் பங்குனித் தேரோட்டத் திருவிழா குறித்து எழுதிய கட்டுரை நினைவிற்கு வந்தது.

கொடி நுடங்கு மறுகிற் கூடற்குடாஅது  
பல்பொறி மஞ்ஞை வெல்கொடி உயரிய
ஒடியா விழவின் நெடியோன் குன்றத்து            
– அகநானூறு 149

எருக்காட்டூர்த் தாயங்கண்ணனாரின் அகநானூற்று பாடல் வரிகள் இன்றளவும் எத்தனை பொருத்தமாயிருக்கிறது. மலையைச் சுற்றி வருகையில் உள்ள குகைத்தளத்தில் ‘எருகாட்டூர் ஈழகுடும்பிகன்’ என்ற பெயர் பொறித்த தமிழி கல்வெட்டு உள்ளதும் இவ்விடத்தில் குறிப்பிடத்தகுந்தது. சங்கப் புலவரும், குகைத்தளம் அமைத்துக் கொடுத்தவரும் ஒரே ஊரைச் சார்ந்தவர்கள் என்பது சிறப்புதானே.

மேலும், எருக்காட்டூர் பற்றி அறிய தொல்லியல் அறிஞர் சொ.சாந்தலிங்கம் அவர்கள் எழுதிய மதுரையில் சமணம் என்னும் நூலை வாசித்தபோது கீழ்காணும் தகவல் கிட்டியது.

திருப்பரங்குன்றம் தமிழ் பிராமிக் கல்வெட்டில் எருகாட்டூர் இடம்பெற்றுள்ளது. பிள்ளையார்பட்டி குடைவரைக் கல்வெட்டில் ‘எக்காட்டூர்’ இடம்பெற்றுள்ளது. எருக்காட்டூர் தாயங்கண்ணனார் என்னும் சங்கப்புலவர் அகநானூறு 149, 319 மற்றும் புறநானூறு 397ஆம் பாடல்களைப் பாடியுள்ளார். சிவகங்கை, திருப்பத்தூர் வட்டங்களில் ஏதோ ஒரு பகுதியில் எருக்காட்டூர் அந்நாளில் அமைந்திருக்கலாம்.

மலைக்கொழுந்தீஸ்வரரைப் பார்த்துவிட்டு அங்கிருந்து மேலே உள்ள சமணப்படுகையைக் காணச் சென்றோம். மலைமேல் ஒரு சிறிய குளம்போல உள்ளது. எளிமையாக ஏறக்கூடிய மலைதான். ஒரு சிறிய கல்தூண் ஒன்றுள்ளது. அதற்கடுத்து மலையின் இடதுபுறமாகச் சென்றால் சமணப்படுகைகளைக் காணலாம். அதில் உள்ள கல்வெட்டுக்களை தேடுவது என்பது கொஞ்சம் சிரமமான காரியம். அந்தளவிற்கு அந்தப்பகுதி முழுக்க வந்துபோகிறவர்கள் தங்கள் பெயர்களை, காதல் சின்னங்களை வரைந்து, செதுக்கி சென்றிருக்கிறார்கள். சகோதரர் தமிழிக் கல்வெட்டுக்களை அடையாளம் கண்டறிந்தார். ‘எருகாடு ஊரு காவிதி கோன் கொறியளிய்’ என்ற கல்வெட்டு படுகையின் மேலே உள்ளது. அதில் இறுதி எழுத்தான ய கண்டறிவதற்கு வசதியாக இருந்தது. கரண்டை என முடியும் கல்வெட்டைத் தேடினோம். கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அதேபோல பாறை ஓவியங்கள் வரையப்பட்ட பகுதியையும் தேடினோம். அவற்றையும் பார்க்க முடியவில்லை. பின் மலையின் மேல் பகுதிக்குச் சென்றோம்.

தொலைவில் கண்ணுக்கெட்டும் தூரம்வரை பசுமை போர்த்தியிருந்தது. ஆங்காங்கே கொஞ்சம் வீடுகள் ஊர்கள் இருப்பதை அடையாளம் காட்டியது. தொலைவில் கொஞ்சம் மலைகள் தெரிந்தன. பாறையில் கொஞ்சநேரம் படுத்து வேடிக்கை பார்த்தோம். அங்கிருந்து அப்படியே கீழே இறங்கினோம். குழுவாக ஆங்காங்கே படம் எடுத்தோம். சமணப் படுகையின் முன் அமர்ந்து எல்லோரும் சேர்ந்து படம் எடுத்தது மனதிற்கு நிறைவாக இருந்தது.

மலையடிவாரத்தில் கோயிலுக்குச் செல்லும் வழியில் அய்யனார் கோவில் ஒன்றுள்ளது. அதன் பெயர் கடம்பவன அய்யனார் கோயில் என்று இருந்தது. புரவியெடுப்பு நடத்திய மண்சிலைகள் கோயிலுக்குள் இருந்தன. அந்தக் கோயிலுக்கு எதிரே சாலைக்கு மறுபுறம் ஒரு நான்குகற்தூண்களும் மேலே கூரையும் கொண்ட சிறிய அம்மன் கோவிலைப் பார்த்தோம். மரங்களுக்கு நடுவே அழகாய் அமைந்திருந்தது. அந்தக் கால காவு போல. அம்மன் சிலை மிகப் பழையதாக இருந்தது. அந்த இடத்தின் அமைதியை உள்வாங்கியபடி மெல்லக் கிளம்பினோம். வேடிக்கை பார்த்தபடி, உரையாடியபடி, பாட்டுக்கேட்டபடி மதுரையை நோக்கி வந்தோம். இதுபோல வருடத்திற்கு நாலைந்து நாட்களாவது பயணிக்க வேண்டுமென வழக்கம்போலத் திட்டமிட்டோம். பார்க்கலாம். நன்றி.

படங்கள் – செல்வம், செல்லப்பா, கௌதம்

ஏழூர் முத்தாலம்மன் ஊர்ச்சாத்திரை

திருவிழாக்களின் தலைநகரம் நூலில் ஏழூர் முத்தாலம்மன் ஊர்ச்சாத்திரைத் திருவிழாவையும், வெள்ளலூர் ஏழைகாத்தம்மன் திருவிழாவையும் பதிவுசெய்துவிட வேண்டுமென குறிப்பிட்டிருந்தேன். இரண்டாண்டுகளுக்கு ஒருமுறை ஐப்பசி மாதம் கொண்டாடப்படும் ஏழூர் ஊர்ச்சாத்திரைத் திருவிழாவைக் காணும் வாய்ப்பு இந்தாண்டுதான் கிட்டியது.

ஏழூர் திருவிழா என்றால் ஏழு ஊர்கள் சேர்ந்து கொண்டாடும் திருவிழாதான். தேவன்குறிச்சி, தே.கல்லுப்பட்டி, வன்னிவேலம்பட்டி, கிளாங்குளம், ஏ.சத்திரப்பட்டி, காடநேரி இந்த ஆறு ஊர்களில் இருந்து தேர்போல சப்பரங்களை செய்து தலைச்சுமையாக அதை அம்மாபட்டிக்கு கொண்டு வருகின்றனர். அம்மாபட்டியில்தான் ஏழு அம்மன் சிலைகளையும் செய்து வைத்திருக்கிறார்கள். அம்மாபட்டியில் மட்டும் தேர் செய்வதில்லை. தேர்போன்ற சப்பரங்களை செய்துவந்தாலும் அம்மனைத் தலைச்சுமையாகவே ஊருக்கு தூக்கிச் செல்கின்றனர். மேலும், இந்த திருவிழாவின் சிறப்பு என்னவென்றால் மதுரையில் சித்திரைத் திருவிழாவிற்குப் பிறகு அதிக மக்கள்கூடும் திருவிழாவாக இதைச் சொல்லலாம். கிட்டத்தட்ட ஒருலட்சம் பேர் கூடுகிறார்கள். (இம்முறை ஊரடங்கு காலம் என்பதால் கூட்டம் கொஞ்சம் குறைவாக இருந்தது)

நவம்பர் 4, 5 ஆகிய தேதிகளில் திருவிழா என்றதும் சென்றுபார்க்க வேண்டுமென்ற ஆவல் அதிகமாகியது. தேவன்குறிச்சி கல்லுப்பட்டியிலுள்ள நண்பர் ஒருவரைத் தொடர்பு கொண்டு விழா நிகழ்வுகளைக் கேட்டு அறிந்தேன். நவம்பர் 4 அன்று இரவே வரச்சொன்னார். அன்று இரவு செல்லும் வாய்ப்பு அமையவில்லை. எங்க ஊரிலிருந்து தே.கல்லுப்பட்டி 50 கிலோமீட்டர் மேல் இருக்கும்.

திருவிழாவிற்கு என்னோடு சகோதரனும் வந்ததால் இருவரும் அதிகாலை நான்கு மணிக்கு எழுந்து கிளம்பினோம். அதிகாலை இருளினூடாகப் பயணித்து தே.கல்லுப்பட்டியை நோக்கிச் சென்றோம். சமயநல்லூர் அருகே சூடான அப்பமும், தேநீரும் அன்றைய பொழுதை அற்புதமாகத் தொடங்கி வைத்தது. திருமங்கலத்திலிருந்து தே.கல்லுப்பட்டி செல்லும்சாலை இருமருங்கிலும் ஆங்காங்கே புளியமரங்கள் குடைவரையைப் போல அழகாகயிருந்தது. பயணங்கள் குறித்து பேசிக்கொண்டே சென்றோம்.

நாங்கள் தே.கல்லுப்பட்டி செல்லும்பொழுது ஊரே திருவிழா கொண்டாட்டத்தில் இருந்தது. பெரிதாக கட்டப்பட்ட தேர் சாலையில் தயாராக நின்றுகொண்டிருந்தது. அடுத்து தேவன்குறிச்சியிலிருந்து தேர்போன்ற சப்பரத்தை உற்சாகமாக கொண்டுவந்து தே.கல்லுப்பட்டி சப்பரத்திற்கு முன் நிறுத்தினர். அதை வைக்கும்முன் மூன்றுமுறை முன்னும்பின்னும் கொண்டுவந்து வைத்தனர். இந்த சப்பரத்தை வைப்பதற்காக மூன்று கனமான மூங்கில்களை கூம்புவடிவில் நிறுத்தி அதில் இந்த சப்பரத்தை வைக்கின்றனர். சப்பரத்தை நிறுத்துவதற்குத் தேவையான நான்கு மூங்கில்தாங்கியை நாலுபேர் சுமந்து வருகின்றனர்.

ஒவ்வொரு சப்பரத்தையும் வடிவமைக்க வெகுசிரத்தை எடுத்து இருக்கிறார்கள். மூன்று அடுக்குகளாக இதைச் செய்கிறார்கள். ஐந்து நீண்ட மூங்கில்கழிகளை நேராக வைத்து அதன்நடுவே பெரிய சதுரமாக ஒன்றைக் கட்டி, அதன்மேல் அதற்கடுத்த சிறிய சதுரம், அதன்மேலே உச்சியில் சின்ன சதுரம் என்ற அமைப்பில் இதைக் கட்டுகிறார்கள். நாலைந்துநாட்களுக்கு முன்னரே இந்த தேர் கட்டும்பணியைத் தொடங்கிவிடுவார்களாம். பெரியவர்கள் மூங்கில்கழியை வைத்து தேர்கட்ட சிறியவர்கள் காகித அலங்காரங்களைச் செய்கின்றனர். ஒவ்வொன்றையும் நிறைய வண்ணகாகிதங்கள் கொண்டு அழகாக வடிவமைத்துள்ளனர்.

30 அடி உயரம் அல்லது அதற்கு மேலிருக்கும் ஒவ்வொரு சப்பரமும். இந்த சப்பரங்களை மற்ற ஊர்களைப்போல வண்டியில் வைத்து கொண்டுவருவது என்றில்லாமல் தலைச்சுமையாகவே கொண்டுவருகிறார்கள். 5 வரிசையாக ஒருவர்பின் ஒருவர் நின்று ஐம்பதிலிருந்து அறுபது பேர் இந்த சப்பரத்தை சுமக்கின்றனர். நிறுத்தும் இடங்களை சுமப்பதை மாற்றிக்கொள்ள இன்னும் ஐம்பதுபேர் உடன்வருகிறார்கள். இவர்களது கூட்டு உழைப்பின் அழகே நாம் அந்த சப்பரத்தைப் பார்க்கும்போது அது கப்பல் போல மிதந்துவருவதுபோலத் தெரியும். அவ்வளவு சீராக அதை சுமந்து வருகிறார்கள்.

தே.கல்லுப்பட்டியில் இரண்டு சப்பரங்களைப் பார்த்துவிட்டு இரண்டு கிலோமீட்டர் தொலைவிலுள்ள அம்மாபட்டியை நோக்கி நடந்தோம். தே.கல்லுப்பட்டியிலிருந்து அம்மாபட்டிவரை சாலையின் இருமருங்கிலும் ஏராளமான திருவிழாக்கடைகள் முளைத்திருக்கின்றன. குழந்தைகளுக்கான விளையாட்டு சாமான்கள், பெண்களுக்கான அணிகலன்கள், தின்பதற்கான பண்டங்கள் உள்ள கடைகள். மிளகாய் பஜ்ஜி, பானிபூரி, காலிப்ளவர் 65 என உணவுவகைகளே மாறிவிட்டது. காலை நேரத்தில் அதையும் வாங்கி உண்டுகொண்டிருந்தார்கள். நாங்கள் சப்பரங்கள் வருவதற்கு முன்னும் பின்னுமாக இருமுறை தேனீர் வாங்கிக் குடித்தோம். மஞ்சளாகயிருந்த வெங்காய பஜ்ஜியை இனிப்பு அப்பம் என நினைத்து வாங்கிசாப்பிட்டோம். மஞ்சள் கேசரிப் பொடி போட்டிருப்பார்கள்போல. ஐஸ்கிரீம் வாங்கினோம். அதோடு அடித்துபிடித்து அன்னதானத்தில் தக்காளிசாதம் வாங்கி காலைப்பசியாறினோம்.

அம்மாபட்டியில் ஒரு கூரைவீட்டில் ஏழு அம்மன்களையும் வைத்திருக்கின்றனர். எல்லாச்சிலைகளையும் ஒரேபோல நேர்த்தியாக செய்திருக்கின்றனர். நையாண்டி மேளம் அந்த கோயில்வீட்டருகே முழங்கிக் கொண்டிருந்தது.

தே.கல்லுப்பட்டியில் தேவன்குறிச்சி, தே.கல்லுப்பட்டி, வன்னிவேலம்பட்டி மூன்று சப்பரங்களும் ஒன்றாக சேர்ந்து அங்கிருந்து அம்மாபட்டியை நோக்கி வருகின்றன. அம்மாபட்டிக்கு அருகிலுள்ள சாலையில்வந்து கிளாங்குளம் மற்றும் ஏ.சத்திரப்பட்டி சப்பரங்கள் வன்னிவேலம்பட்டி சப்பரத்திற்குப்பின் வந்து இணைகின்றன. காடநேரி ஊர் அம்மாபட்டிக்கு வலப்பகுதியில் உள்ளதால் அந்த ஒரு சப்பரம் தனியாக வந்துவிடுகிறது. ஒவ்வொரு சப்பரமும் வரும்போது அந்த ஊரே முன்னால்வருகிறது. ஆயிரக்கணக்கான மக்களின் உற்சாகத்துடன் அந்த சப்பரங்கள் முன்னே வருவதைக் காணும்போதே கொண்டாட்டமாகயிருக்கிறது. இதில் தேவன்குறிச்சி சப்பரம் முதலில் அதற்குப்பின்னேதான் மேற்சொன்ன வரிசையில் சப்பரங்கள் வருகின்றன.

ஒவ்வொரு சப்பரத்தைக் கொண்டுவந்து நிறுத்தும்போதும் முன்னும்பின்னுமாக கொண்டுவந்து மூன்றுமுறை கொண்டுவந்து நிறுத்துகிறார்கள். மூங்கில்கழியைக் கொண்டு நிறுத்திவைத்துவிட்டு அவர்கள் அதனடியில் அமர்ந்திருப்பது அருமையான காட்சி. சப்பரத்தைப் பார்க்க ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் கண்மாய்க்கரைகளில், சாலைகளில், வீட்டுமாடிகளில் அமர்ந்திருக்கிறார்கள். போதாக்குறைக்கு வான்வழியாகப் படம்பிடிக்க கேமராவும் பறக்கிறது. வண்ணப்புகையாக வரும் வெடியை வெடிப்பதும், சப்பரத்தை மேலும், கீழுமாக குலுக்குவதும் என பெருங்கொண்டாட்டமாக இருக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு சப்பரமும் முன்செல்ல அதைப்பார்த்துவிட்டு பின்னே வருவதற்குள் விழிபிதுங்கிவிடுகிறது அவ்வளவுகூட்டம். ஐந்துசப்பரங்களைப் பார்த்தோம். கூட்டம் கடைசியில் கொண்டுவந்து தள்ளிவிட்டது. அப்படியே கண்மாய்க்கரையோரமாக வந்து வயல்களுக்குள் இறங்கி தே.கல்லுப்பட்டியை நோக்கி நடந்தோம்.

600 வருடங்களுக்கு முன்னே இப்பகுதிக்கு ஒரு தாயும், ஆறுபெண்பிள்ளைகளும் இந்த ஊருக்கு வந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் வருகைக்குப்பின் நல்ல மழை பெய்ததாகவும் அந்த பெண்களை பின் தெய்வமாக வழிபட்டு வருவதாகவும் சொல்கிறார்கள். (பொதுவாக முத்தாலம்மனாகச் சொன்னாலும் ஒவ்வொரு ஊரிலும் இத்தாய் தெய்வத்தை வெவ்வேறு பேரில் அழைக்கிறார்கள்.) முத்தாலம்மன் என்பதால் அன்று இரவே அதைக் கரைத்துவிடுகிறார்கள். முத்தாலம்மனை அன்றே தோன்றி அன்றே மறைவாள் என்று சொல்வார்கள். இதில் ஆறு அம்மன்களை அக்கா தங்கச்சியாகத்தான் மக்கள் பார்க்கிறார்கள். ஒவ்வொரு அம்மனும் அந்தந்த எல்லையில் பிரியும்போது அக்காவை விட்டுட்டு போறோமே எனப் பார்க்கும் என்கிறார்கள்.

கிளம்பிட்டாளாம் ஆத்தா கிளம்பிட்டாளாம்! கிழக்குவாசல் சன்னதி நோக்கி கிளம்பிட்டாளாம்! என தாய்த்தெய்வங்களின் வர்ணிப்பு பாடல்கள் ஒலிக்க ஊரே மகிழ்ச்சியில் திளைக்கிறது. வெகுநாட்களாக ஊருக்கு வராதவர்கள்கூட இந்த ஊருக்கு வந்துவிடுவார்கள். ஆண்டுதோறும் கொண்டாடினால் பொருட்செலவு அதிகமாகுமென்று அந்தக்காலத்திலிருந்தே இரண்டாண்டுகளுக்கு ஒருமுறை கொண்டாடிவருகிறார்கள்.

இந்தத் திருவிழா பார்த்துவிட்டு நானும் சகோதரனும் வந்து பதினொரு மணியளவில் தே.குண்ணத்தூரில் ஆளுக்கு ஒரு தோசை சாப்பிட்டோம். அங்கிருந்து மெல்ல வீட்டை நோக்கி கிளம்பினோம். எங்களுக்குப் பின்னாலேயே மழையும் கிளம்பியிருக்கும்போல. வீடு வந்ததும் மழை வந்துவிட்டது. ஐப்பசியும் வந்தது அடைமழையும் தந்தது. திருவிழாவும் வந்தது மகிழ்ச்சியும் தந்தது.

படங்கள் உதவி – செல்லப்பா

மைசூரு அம்பா விலாஸ் அரண்மனையில்…

தசராவை குலசேகரன்பட்டினத்திலும், மைசூரிலும் சென்று பார்க்க வேண்டுமென்ற ஆசையிலொன்று கடந்த ஆண்டு கொஞ்சம் நிறைவேறியது. தசரா சமயத்தில் மைசூரு சென்று அம்பா விலாஸ் மாளிகையை பெருங்கூட்டத்தினூடாக சென்று பார்த்தது மறக்க முடியாத அனுபவம்.

பராசக்தி சாமுண்டீஸ்வரியாக மகிஷனை கொன்ற ஊர் மைசூரு என்று கதைகளில் சொல்லப்படுகிறது. மைசூரில் முன்பு மகிஷபுரம், மகிஷூர் என்றழைக்கப்பட்டிருக்கிறது. மைசூரில் ஆண்டுதோறும் தசரா வெகுசிறப்பாக கொண்டாடப்படுகிறது. சாமுண்டீஸ்வரி கோயிலுள்ள மலையிலிருந்து பார்த்தால் மைசூரு நகரம் மிக அழகாய்த் தெரிகிறது. அங்கு மிகப்பெரிய மகிஷனின் சிலை உள்ளது. மைசூரு அரண்மனைகளின் நகரம் என்று சொல்லப்படுவதற்கேற்ப இந்த ஊரில் ஆறேழு அரண்மனைகள் உள்ளன.

நாங்கள் பெங்களூரிலிருந்து மைசூரு செல்லும்போது நல்ல மழை. இரவு இரண்டு மணிக்கு தங்கும் விடுதியை அடைந்தோம். காலையில் எழுந்து மைசூரு வீதிகளில் கொஞ்ச நேரம் நடந்தோம். மைசூரு அருங்காட்சியகத்தை வெளியிலிருந்து பார்த்தேன். வாசலிலிருந்த டெரக்கோட்டா சிற்பங்கள் அழகாகயிருந்தது. எங்கள் பயண திட்டத்தில் அது இல்லாததால் காலை மைசூரு மிருகக்காட்சி சாலைக்கு சென்றோம். பலவிதப்பறவைகள், மிருகங்களைப் பார்த்துவிட்டு மதியத்திற்கு மேல் மைசூரு அம்பாவிலாஸ் அரண்மனைக்குச் சென்றோம்.

காலணிகளை பாதுகாப்பு இடத்தில் வைத்துவிட்டு அரண்மனைக்குள் செல்லும் வழியில் இம்மண்டபம் கட்டப்பட்டதைக் குறித்த கல்வெட்டு ஒன்றுள்ளது. முன்னர் இருந்த அரண்மனை தீக்கிரையானதால் 1897ம் ஆண்டு தொடங்கப்பட்ட இந்த அரண்மனை கட்டுமானப்பணி 1912இல் கட்டி முடிக்கப்பட்டது. சிம்லாவில் வைஸ்ராய் மாளிகையை வடிவமைத்த ஹென்றி இர்வின் இந்த அரண்மனையை வடிவமைத்துள்ளார். 50 ஹெக்டேர் பரப்பரவில் இந்த அரண்மனையை கட்ட அந்தக் காலத்தில் 41 லட்சம் செலவானதாம். ஜெய்பூர் மற்றும் இத்தாலியிலிருந்து கிரானைட் கற்கள் இந்த அரண்மனை கட்ட கொண்டுவரப்பட்டன. இந்தோ சாரசெனிக் கட்டிடக் கலையில், ஹொய்சால கிரேக்க கட்டிட வடிவமைப்பில் கட்டப்பட்ட இந்த அரண்மனை உடையார் மன்னர்களின் புகழை பறைசாற்றிக் கொண்டிருக்கிறது. அரண்மனையிலுள்ள மன்னர் குடும்பத்துச் சித்திரங்கள் உயிரோட்டமாக உள்ளது. அரண்மனையைக் கட்டிய நான்காம் கிருஷ்ணராஜ உடையாரின் சித்திரத்தைப் போன்றே பிளாஸ்டர் ஆஃப் பாரிஸில் செய்த மாவுச்சிலையும் உள்ளது. திருமணங்கள் நடக்கும் கூடம் அவ்வளவு அழகு. திருமலைநாயக்கரின் நாடகசாலையை சில இடங்கள் நினைவூட்டுகிறது.

அரண்மனையிலுள்ள ஓவியங்கள் குறிப்பிடத்தக்கவை. தசரா கொண்டாட்ட நிகழ்வுகள் ஆங்கிலேயர் காலத்தில் கொண்டாடப்பட்ட காட்சிகள் 25க்கும் மேலுள்ளன. அதில் குதிரைப்படை வரும்போது பெரிய வீடுகளில் இருந்து பார்க்கும் மக்கள், பிலோமினா தேவாலயம் முன் ஊர்வலம் வரும் ஓவியக் காட்சியைப் பார்க்கையில் மதுரை மாசி வீதிகளில் சித்திரைத் திருவிழாக் காட்சிகளும், மரியன்னை தேவாலயமும் நினைவிற்கு வருகிறது.

நிறைய திரைப்படங்களில் இந்த அரண்மனையின் முகப்பை பார்த்திருக்கலாம். மாடங்களும், உப்பரிகைகளும் பார்க்க மிக அழகு. அரண்மனையின் நடுவில் தர்பார் மண்டபம் உள்ளது. அதன் விதானத்தில் வரையப்பட்ட ஓவியம் அற்புதமாக உள்ளது. அரண்மனையிலிருந்து சாமுண்டீஸ்வரி கோயிலுள்ள மலை தெரிகிறது. மைசூரு அரண்மனை இன்றளவும் சிறப்பாக பராமரிக்கப்பட்டு வருகிறது. அரண்மனையை தூய்மை செய்யவும், பாதுகாக்கவும் ஏராளமான பணியாளர்கள் இருக்கிறார்கள்.

கர்நாடகாவில் சுற்றுலாத்துறை சிறப்பாக செயல்படுகிறது. அதிலும், குறிப்பாக மைசூரு சுற்றுலாத்துறை. அங்கு தயாரிக்கப்படும் மைசூரு சில்க், மைசூரு-பாகு, சந்தன ஊதுபத்திகள், மரங்களில் செய்த கைவினைப் பொருட்கள் எல்லாக் கடைகளிலும் விற்பனைக்குக் கிடைக்கிறது. மேலும், ஏராளமான சிறுவியாபாரிகள் சுற்றுலாப் பகுதிகளில் உலவுகின்றனர். மைசூரு அரண்மனை, சரவணபெலகொலா கோமதீஸ்வரர், ஹொய்சால மன்னர்களின் சிற்பக்கலைக்கு சான்றான பேளூர் – ஹலேபேடு சிற்பங்கள், சாமூண்டிஸ்வரி கோயில் நந்தி, மகிஷாசுரன் மாதிரிச் சிற்பங்கள், மரபொம்மைகள், கீசெயின் என பல்வேறு வகையில் நமக்குக் கிடைக்கிறது.

நாங்கள் கிளம்பும் சமயத்தில் அரண்மனை மின்னொளியில் ஒளிரத்தொடங்கியது. சற்றுநேரத்தில் ஊரே ஒளிமயமாகிவிட்டது. பொதுஇடங்கள் மற்றும் சாலைகளில் உள்ள மரங்கள் எல்லாம் ஒளிமயமாக இருக்கிறது. அங்கிருந்து திம்மம் மலைப்பாதை வழியாக வரும்போது வானில் பார்த்த நட்சத்திரங்களும், அடிவாரத்திலுள்ள ஊரில் ஒளிர்ந்து மின்விளக்குகளும் தந்த அனுபவம் அலாதியானது. கொண்டை ஊசி வளைவுகளில் நின்று, நின்று பேருந்து மெல்ல மலையிறங்கியது. வனவிலங்குகள் நடமாடும் பகுதி என்ற அறிவிப்புப் பலகையை ஆங்காங்கே காண முடிகிறது. மைசூர் அரண்மனை கடந்த இரண்டாண்டுகளில் மூன்று முறை செல்லும் வாய்ப்பு கிட்டியது. முந்தைய ஆண்டு பயணித்தபோது பார்த்த திப்புசுல்தான் தர்கா மற்றும் கோடைகால அரண்மனை, ஹலேபீடு, பேளூர் பற்றியெல்லாம் தனிப்பதிவொன்று எழுதணும். நன்றி.

நினைத்தாலே இனிக்கும் 2010 – 2020

2010 அக்டோபர் 23-இல் சகோதரர் உதவியுடன் தொடங்கியது இந்த வலைப்பூ பயணம். இன்று திரும்பிப்பார்க்கும்போது வலைப்பூ எழுதத் தொடங்கியதால் எனக்கு கிடைத்த ஏராளமான நன்மைகளை எண்ணி மகிழ்ச்சிகொள்கிறேன். 2003ல் வேர்டுபிரஸ்ஸை தொடங்கிய Matthew Charles Mullenwegக்கு  இந்த தருணத்தில் நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.  நான் எழுதிய கட்டுரைகளுக்கு அதிகமான மறுமொழி அளித்த சீனா அய்யாவை இக்கணத்தில் நன்றியுடன் நினைவுகூர்கிறேன். அவர் இக்கணத்தில் இல்லாதது பெரும் வருத்தத்தைத் தருகிறது.

சித்திரவீதிக்காரன் என்ற பெயருடன் “மதுரைக்கும் தமிழுக்கும் நேர்ந்துகொண்டவர்களுள் ஒருவன்” என்ற அடைமொழியுடன் எழுதத் தொடங்கியபோதே அவை என்னை ஆட்கொண்டுவிட்டன. என்னை வழிநடத்த, என்னுடைய நல்ல விருப்பங்களை உடனே நிறைவேற்ற என மதுரையும், தமிழும் கங்கணம் கட்டிக்கொண்டது என நினைக்கிறேன்.

290 கட்டுரைகள்கிட்ட இத்தளத்தில் எழுதியிருக்கிறேன். அதில் 100-க்கும் மேலான கட்டுரைகள் மதுரை, தொல்லியல், வரலாறு சார்ந்தவை. 75-க்கும் மேலான கட்டுரைகள் புத்தகங்கள் சார்ந்தவை. 2010ல் பசுமைநடையில் இணைந்தது மதுரையிலுள்ள தொல்லியல் தளங்களுக்கெல்லாம் தொடர்ந்து பயணிக்க உதவியது. பசுமைநடைப் பயணங்கள் குறித்தே இத்தளத்தில் 75-க்கும் மேலான பதிவுகளை எழுதியிருக்கிறேன்.

ஓவியர் மனோகர் தேவதாஸ், பண்பாட்டு ஆய்வாளர் தொ.பரமசிவன், தொல்லியல் அறிஞர் சொ.சாந்தலிங்கம், எழுத்தாளர் எஸ்.ராமகிருஷ்ணன், சமூகச் செயற்பாட்டாளர் அ.முத்துக்கிருஷ்ணன் இந்த ஐவரும் ஒருவகையில் என்னை அதிகம் ஆட்கொண்டவர்கள் எனலாம். புத்தகங்கள் வாயிலாகவும், பயணங்கள் வாயிலாகவும் இன்னும் ஏராளமான மனிதர்கள் என்னை வழிநடத்திக் கொண்டேயிருக்கிறார்கள்.

மதுரை திருவிழாக்களைக் குறித்து ஏராளமான கட்டுரைகள் இந்த வலைப்பூவில் எழுதியிருக்கிறேன். அழகர்கோயில் ஆடித்திருவிழா குறித்தே நாலு பதிவுகள் எழுதியிருப்பேன் என நினைக்கிறேன். இப்படி எழுதிய கட்டுரைகள் எல்லாம் பின்னாளில் ஒரு நூலாகும் என்று நான் எண்ணியதில்லை. 2019ல் திருவிழாக்களின் தலைநகரம் மதுரை என்ற நூல் வந்தது மதுரையும், தமிழும் தந்த பரிசு என்றுதான் நினைக்கிறேன். 2010ல் ஏற்கனவே எழுதிவைத்திருந்த ஆறேழு கட்டுரைகளுடன் இந்த வலைப்பூவை தொடங்கினேன். திரும்பிப்பார்க்கும்பொழுது மலைப்பாக இருக்கிறது. தொடங்கிய சில வருடங்களில் ஆண்டிற்கு 50 கட்டுரைகள் கிட்ட எழுதியிருக்கிறேன். 2015-ற்கு பிறகான வருடங்களில் மாதம் ஒரு கட்டுரை என்றாகி வருடத்திற்கு 12 கட்டுரைகள்கிட்ட எழுதியிருக்கிறேன்.

“உலக அளவில் இந்த ஆண்டு வலைப்பூக்கள் மறுமலர்ச்சி அடைவதற்கான அறிகுறிகள் தெரிவதாகச் சொல்கிறார்கள்” என்ற குறுந்தகவல் சமீபத்தில் ப.தமிழ்ச்செல்வம் அண்ணனிடமிருந்து வந்தது. இப்படி நான் சோர்ந்துபோகும் போதெல்லாம் ஊக்கப்படுத்தும் சகோதரர்களும், “என்னாச்சு ரொம்ப நாளா எழுதவே இல்ல?” என்று வலைப்பூ வாயிலாக கிடைத்த நண்பர்கள் கேட்கும்போது எழும் உத்வேகத்தில் மீண்டும் எழுதத்தொடங்கிவிட்டேன்.

பத்து வருடங்களில் முத்தாய்ப்பாக சொல்ல சமீபத்தில் வந்துள்ள பத்தாம் வகுப்பு தமிழ் பாடநூலில் இணையவளங்கள் பகுதியில் நாட்டுப்புறக்கலைகள் அகமும்-புறமும் என்ற கட்டுரைக்கான இத்தள இணைப்போடு வந்துள்ளது பெருமகிழ்ச்சி. விகடன் வரவேற்பறையில் எழுதத் தொடங்கிய சில வருடங்களிலேயே அறிமுகம் கிடைத்தது, எழுத்தாளர் எஸ்.ராமகிருஷ்ணன், ஜெயமோகன் வலைத்தளங்களில் அவர்கள் நூல் குறித்து நான் எழுதிய பதிவுகள் வந்ததும் பெருமகிழ்ச்சியைத் தருகிறது.

கடந்த பத்துவருடங்களில் வாசிப்பும் வளர்ந்திருக்கிறது. நூறுக்கும் மேலான நாவல்களை கடந்த பத்துவருடங்களில்தான் வாசித்திருக்கிறேன். அதேபோல இருநூறுக்கும் மேலான (நாவல் தவிர்த்து) நல்ல புத்தகங்களையும் கடந்த பத்துவருடங்களில் வாசித்திருக்கிறேன். வாசிப்பதை பதிவு செய்ய வேண்டும், பயணித்ததை வலைப்பூவில் பதிவு செய்ய வேண்டுமென்றேகூட பல நல்ல செயல்களை செய்வதற்கு உதவியாக இத்தளம் இருந்திருக்கிறது.

2020, அக்டோபர் 23-இல் இந்தப் பதிவை தட்டச்சு செய்யும் கணத்தில் நன்றி சொல்ல வேண்டிய லட்சக்கணக்கான மனிதர்களை நினைத்துக் கொள்கிறேன். அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் என் நெஞ்சார்ந்த நன்றிகள் பல.

தமிழரின் தாவர வழக்காறுகள் – ஆ.சிவசுப்பிரமணியன்

மனித வாழ்வில் தாவரங்கள் உணவு, உடை, இருப்பிடம் என அடிப்படைத் தேவைகளிலிருந்து பயணம், மருத்துவம் போன்றவைகளுக்கும் ஆதாரமாக அமைகின்றன. ஆ.சிவசுப்பிரமணியனின் தமிழரின் தாவர வழக்காறுகள் என்ற இந்நூலில் மொத்தம் 11 கட்டுரைகள் உள்ளன. அதில் 6 கட்டுரைகள் மிகச் சிறிய அளவிலும், 4 கட்டுரைகள் விரிவான அளவிலும், தமிழர் வரலாற்றில் தாவர எண்ணெய் என்ற கட்டுரை ஒரு சிறு நூலாக வெளியிடும் வண்ணம் பெரிய கட்டுரையாகவும் உள்ளன. இந்நூலின் சிறப்பு குறித்து முன்னுரையாக தாவரவியல் பேராசியர் கு.வி.கிருஷ்ணமூர்த்தி எழுதிய கட்டுரை மிக முக்கியமான ஒன்று. அதில், இந்நூல் பண்பாட்டு ஆய்வாளர் தொ.பரமசிவனின் பண்பாட்டு அசைவுகள் கட்டுரைத் தொகுப்புபோல தாவரங்களின் பொருள்சார் பண்பாட்டு ஆய்வாகத் திகழ்கிறது எனப் பாராட்டுகிறார். இந்நூலிலுள்ள கட்டுரைகளின் வாயிலாக மனிதர்களுக்கும் தாவரங்களுக்குமான உறவை நாம் அறிந்து கொள்ளலாம்.

நொச்சி என்ற தாவரம் ஆவிபிடிக்க பயன்படும். பூச்சி வராமல் தடுப்பதற்காக நொச்சி இலைகளைக் களஞ்சியங்களில் பயன்படுத்துவதைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

மயிலின் காலடித்தடங்கள் நொச்சியிலை போலிருக்கும் என முதலாம் வகுப்பு பாடநூலில் படித்திருக்கிறேன். அரிட்டாபட்டிக்கு பசுமைநடையாகச் சென்றபோது மயிலின் காலடித்தடங்களைக் கண்டு அது நொச்சியிலை போலிருக்கிறது என உடன்வந்த சகோதரர் சொன்னது நினைவிற்கு வருகிறது. இந்நூலின் வாயிலாக நொச்சியின் பக்கக்கிளைகளைக் கொண்டு பஞ்சாரம் என கோழியை அடைப்பதற்கான கூடை செய்வதை அறிந்துகொண்டேன். நான் சிறுவயதாக இருந்தபோது பஞ்சாரம், பஞ்சாரம் என விற்றுக்கொண்டு வந்தவர்களைப் பார்த்திருக்கிறேன். மேலும், தேவராட்டம் எனும் நாட்டார்கலையில் உறுமி இசைப்பதற்கு நொச்சியின் குச்சி இடப்பக்கத்திலும், வலப்பக்கத்தில் ஆவாரையின் குச்சியும் பயன்படுகிறது. ‘ஆடு பயிர் காட்டும், ஆவாரை நெல் காட்டும்’ என்ற பழமொழிக்கான காரணத்தை அறிந்தபோது ஆச்சர்யம் ஏற்பட்டது. அதை நீங்களும் அறிந்துகொள்ள இந்த நூலைவாங்கி வாசியுங்கள். மேலும், செருப்புத் தைப்பதற்கு ஆவாரை எதற்கு உதவுகிறது என்ற தகவலும் புதிதாக உங்களுக்குக் கிடைக்கும்.

மஞ்சனத்தி மருத்துவ பயன்மிக்கது. புளிப்புச் சுவையும், அதன் மணமும் கடந்துவிட்டால் மஞ்சணத்திப் பழத்தைச் சுவைக்கலாம். ஒருமுறை சமணமலையில் அதை சாப்பிட்டு பார்த்தபின் அடுத்தமுறை முயற்சிக்கவில்லை. மஞ்சனத்தி கட்டை மாட்டு வண்டியில் பயன்படுகிறது. சீமைக்கருவேல மரத்திற்கு மாற்றாக இதை வளர்க்கலாம். சங்ககாலத்தில் தலைவன் தான் காதலித்த பெண்ணை விரும்பி அடைய செல்லும்போது எருக்கம்பூவை சூடிக் கொள்வானென்று சொல்கிறது.  பின்னாளில் தஞ்சையில் மராத்தியர் மற்றும் நவாபின் ஆட்சிக்காலங்களில் தண்டனையின் போது எருக்கம்பூ மாலையை அணிவித்து ஊர்வலமாக கூட்டிவருவர் என்பதும் நாம் அறியாத தகவல். வெள்ளெருக்கு வேரில் விநாயகர் செய்து வழிபட்டால் நல்லது என்ற கருத்தும் நிலவுகிறது.

ஆமணக்கு எண்ணெய் விளக்கு எரிக்க சமண, பௌத்தர்களால் அறிமுகம் செய்யப்பட்டதாக அயோத்திதாசர் கூறுகிறார். உறுதியான முடிவெடுக்க முடியாமல் திணறுபவர்களை விளக்கெண்ணெய் திட்டுவார்கள். சிறுவயதில் எள்ளுப் புண்ணாக்கு மாட்டுக்கு உணவாக வாங்கிச் செல்வதை பார்த்திருக்கிறேன். எள் இறப்பு சடங்குகளோடு தொடர்புடையதால் இதை வீட்டில் வளர்க்கும் பழக்கம் இல்லை என்கிறார் ஆ.சிவசுப்பிரமணியன்.

விளக்குமாறும் தாவரங்களும் என்ற கட்டுரை வாயிலாக நாம் வீட்டை சுத்தப்படுத்த உதவும் விளக்குமாறு எத்தனை வகைகளில் நமக்கு கிடைக்கிறது என அறியலாம். இன்று விளக்கமாறு பிளாஸ்டிக்கில் கூட வந்துவிட்டது. என்னுடைய சிறுவயதில் தென்னை மட்டைகளை எடுத்து வந்து அதன் கீற்றுகளை ராட்டி, கையடக்க அரிவாளைக் கொண்டு விளக்கமாறு குச்சிகளை கல்திண்ணைகளில், மரத்தடிகளில் அமர்ந்து பேசியபடியே கிழித்துக் கொண்டு இருந்தவர்களை பார்த்திருக்கிறேன். ஆக்ராவில் உள்ள சிவன் கோவில் ஒன்றில் விளக்குமாறைக் காணிக்கையாக வைக்கும் பழக்கம் உள்ளது. அந்தோணியார் கோவிலில் விளக்கமாறு காணிக்கை செலுத்துகின்றனர்.

‘ஒட்டப்பிடாரம் கத்தரிக்காய்’ கட்டுரையில் ஊரின் அமைப்பு, அங்கு உள்ள நீர்நிலைகள், நிலவுடமை, நெல் அறுவடை, மிளகாய் சாகுபடி, ஊடுபயிராக கத்திரி, தக்காளி, வெண்டை பயிரிடுவதை குறிப்பிடுகிறார். ஆமணக்கு நடுவதன் வாயிலாக அதில் வந்து அமரும் ஆந்தை எலி வராமல் தடுக்க உதவுகிறது. கத்திரிக்காய்களின் வகைகள், அதன் விற்பனை பற்றி விரிவாகப் பேசுகிறார்.

பருத்தி கட்டுரையில் அழகர் மலைப்பகுதியில் உள்ள தமிழிக் கல்வெட்டொன்றில் அறுவை வணிகன் என்ற சொல் வருவதை குறிப்பிடுகிறார். இதன் வழியாக பருத்தி நம் வாழ்வில் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே கலந்து இருப்பதை அறியலாம். பருத்திப் பெண்டிர் என்ற தலைப்பில் சங்கச்சுரங்கம் எனும் இணையப்பத்து தொடரில் ஆர்.பாலகிருஷ்ணன் ஐ.ஏ.எஸ் அவர்கள் உரையாற்றுவதை கேட்கும் வாய்ப்பு கிட்டியது. வாய்ப்புள்ளவர்கள் அதையும் கேட்டுப்பாருங்கள். சங்க இலக்கியங்களில் பருத்தி பற்றிய குறிப்பு உள்ளது. கீழடி அகழாய்வில் நமக்கு கிடைத்த பொருட்களின் வாயிலாக அக்காலத்தில் நெசவுக்கு பயன்படுத்திய பல பொருட்களை காண முடிந்தது. நெட்டைப் பருத்தி ஏற்றுமதிக்கு பயன்பட்டிருக்கிறது. பருத்தி விவசாயத்திலும் ரசாயன உரங்கள் பயன்படுத்துவதால் பருத்திப்பால் குடிக்கலாமா என்ற அச்சமும் எழுந்துள்ளது. பருத்தி ஆலைகள் மதுரை மற்றும் கரிசல் பகுதிகளில் எழுந்தது. “காணியை விற்று கரிசலை வாங்கு” என்று சொலவம் பிறந்ததை இந்நூலில் குறிப்பிடுகிறார்.

தமிழர் வரலாற்றில் தாவர எண்ணெய் என்ற கட்டுரை சங்க காலம் தொடங்கி இன்று வரை எண்ணெய் நம் வாழ்வோடு கொண்டுள்ள உறவைச் சொல்லும் மிக நீண்ட கட்டுரை. எள், இலுப்பை, புன்னை, புங்கம், வேம்பு, ஆமணக்கு, கடலை இவற்றிலிருந்து எண்ணெய் எடுக்கப்பட்டாலும், எண்ணெய் என்ற சொல் எள்ளிருந்து (எள்+நெய்) எடுக்கப்பட்ட எண்ணெயையே குறித்தது. விளக்கு எரிக்கப்பயன்படும் எண்ணெய்கள், மருந்தாகப் பயன்படும் எண்ணெய்கள் குறித்து விரிவாகச் சொல்கிறார். செக்கு, செக்கின் அமைப்பு பற்றி படத்தோடு விளக்குகிறார். செக்கு குறித்த கல்வெட்டுகளைப் பற்றிய விரிவான தகவல்களைத் தருவது ஆ.சிவசுப்பிரமணியன் அய்யாவின் சிறப்பம்சமாகக் கொள்ளலாம். நம் வாழ்வியல் சடங்குகளுக்கும் எண்ணெய்க்குமான தொடர்பு, எண்ணெய் வணிகம் செய்த சாதியினரை மனுநீதியின் அடிப்படையில் ஒதுக்கிவைத்தது பற்றியெல்லாம் இக்கட்டுரையின் வாயிலாக நாம் தெற்றெனத் தெரிந்துகொள்ள முடிகிறது. மேலும் வணிகர்கள் விவசாயிகளின் உழைப்பைச் சுரண்டுவதை பருத்தி – கத்திரி கட்டுரைகள் வாயிலாக அறியலாம்.

பெருமரம் என்ற அயல்தாவரம் இந்தியாவிற்கு வந்த விதம், அவை உள்ள ஊர்கள், அந்த மரத்தின் பயன்கள், அந்த மரத்தை சவ அடக்கம் செய்ய ஆப்பிரிக்காவில் பயன்படுத்தும் முறை, அதை வணிக நோக்கில் வளர்ப்பது குறித்து விரிவான பலதகவல்களைத் தருகிறது.

நூலின் சிறப்பம்சமாக சான்றாதாரம் பகுதியையும், சொல்லடைவு பகுதியையும் சொல்லலாம் 59 புத்தகங்களை சான்றாக காட்டுகிறார். அதில் பல புத்தகங்கள் கல்வெட்டுகள் பற்றியவை. சொல்லடைவு பகுதியில் நூற்றுக்கும் மேலான சொற்களை கொடுத்திருப்பதால் நாம் எந்த சொல்லைக் குறித்து வேண்டுமானாலும் தேடி அந்தப் பக்கத்தில் அதைக்குறித்து பலவிடயங்களை அறிந்துகொள்ளலாம். மேலும் தகவலாளர்களின் பெயர்களையும் குறித்திருப்பது குறிப்பிட வேண்டிய விஷயம். தானே அறை எடுத்து யோசித்து பலவிடயங்களைக் கண்டடைந்ததாகப் பலரும் பகிர்ந்துவரும் வேளையில் தகவல் தந்து உதவியவர்களின் பெயர்களையும் தொகுத்திருப்பது இந்நூலாசிரியரின் பரந்த மனப்பான்மையைக் காட்டுகிறது. நம் வீட்டில் இருக்க வேண்டிய புத்தகங்களின் பட்டியலில், நாம் பிறர்க்கு பரிசளிக்கும் புத்தகங்களின் பட்டியலில் இந்நூலையும் சேர்த்துக் கொள்ளலாம். இந்நூலை மிகச் சிறப்பாக பதிப்பித்த உயிர் பதிப்பகத்திற்கு வாழ்த்துகள். இந்நூலின் விலை 210ரூபாய்.

மாயவலை – அ. முத்துக்கிருஷ்ணன்

வாரத்திற்குக் குறைந்தது இருமுறையாவது நூலகங்களுக்கு சென்றுகொண்டிருந்த நாட்களில் முதலில் குமுதம், விகடன், குங்குமம் போன்ற வார இதழ்களை வாசித்துவிட்டு இலக்கிய மாத இதழ்களை வாசிக்கத் தொடங்குவேன். உயிர்மையில் அப்போது அணுஉலை குறித்து அ.முத்துக்கிருஷ்ணன் எழுதிய கட்டுரைகள் அதன் தீமைகளைத் தெளிவாக எடுத்துரைத்தது. அதிலும் உயிர்மையின் நூறாவது இதழில் அவர் எழுதிய கூடங்குளம் விழித்தெழும் உண்மைகள் கட்டுரை அதைக் குறித்து பலரிடமும் விவாதிக்கவும் உதவியது. அ.முத்துக்கிருஷ்ணனின் “மலத்தில் தோய்ந்த மானுடம்” தொடங்கி அவரது பலநூல்களை வாசித்திருக்கிறேன்.

சமீபத்தில், வாசல் பதிப்பக வெளியீடாக வந்த மாயவலை என்னும் கட்டுரைத் தொகுப்பை வாசித்தேன். இந்த கட்டுரைகள் வாயிலாக நமக்குத் தெரிந்ததாய் நினைக்கும் பல விசயங்களுக்குப் பின்னால் இப்படியொரு கோரமுகம் இருக்கிறதா என வெளிச்சம்போட்டுக் காட்டுகிறார். அதிகாரங்களுக்கெதிராக புள்ளிவிவரங்களோடு தன்னுடைய தரவுகளை நம்முன் வைக்கிறார். இயற்கை, மக்கள், சமூகநீதி எனப் பலதளங்களில் இக்கட்டுரைகளின் வாயிலாக நம்மையும் அவரோடு சேர்ந்து பயணிக்க வைக்கிறார். மாயவலையில் என்னென்ன சிக்குகிறது எனப் பார்க்கலாம் வாருங்கள்.

தண்ணீர் பிரச்சனை குறித்த கட்டுரை வாயிலாக கப்பல்களின் வழியாக நல்ல தண்ணீர் கடத்துவது தொடங்கி தண்ணீர் பிரச்சனைக்காகப் போராடி மதுரையில் கொலையுண்ட லீலாவதி வரை பல விசயங்களை நாம் அறிந்துகொள்ள முடிகிறது. பெரிய, பெரிய நீர் பூங்காக்கள் எல்லாம் லட்சக்கணக்கில் நீரை உறிஞ்சி அந்தப் பகுதிகளில் நிலத்தடி நீர்மட்டத்தைக் குறைப்பதைப் பார்க்கும்போது அதன் தீமைகள் நமக்குப் புலனாகிறது.

1984 டிசம்பர் மாதம் போபால் நகரில் யூனியன் கார்பைடு ஆலையிலிருந்து வெளியேறிய விசவாயுவால் பத்தாயிரத்திற்கும் மேலான மக்கள் உயிரிழந்துள்ளனர், ஒரு லட்சத்திற்கும் அதிகமானோர் அந்த விசவாயுவினால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர். ஆனால், அந்த அமெரிக்க நிறுவனத்தைக் கண்டித்து மக்களுக்கு எந்த இழப்பீடும் பெற்றுத்தர இங்குள்ள அரசுகள் தயாராக இல்லை என்பதுதான் பெரும்சோகம். இதில், யூனியன் கார்பைடு நிறுவனத்தை விலைக்கு வாங்கிய டவ் நிறுவனம் அதற்கு முன் நடந்த விபத்துகளுக்குத் தான் பொறுப்பில்லை எனக் கையை விரிக்கிறது. அமெரிக்க நிறுவனத்தின் பொறுப்பாளரைப் பத்திரமாக விமானத்தில் ஏற்றி அனுப்பும் நமது அரசு, மக்கள் மீது அதில் ஒருதுளி அக்கறையை காட்டவில்லை.

நம்முடைய தாகசாந்திக்குத் தண்ணீரைப் போல ஔடதமில்லை. ஆனால், விதவிதமான குடினிகளை விளம்பரங்களின் வாயிலாக, அவை இல்லாமல் நாம் தாகத்தைத் தணிக்க இயலாது என்பதுபோலக் காட்டுகிறார்கள். இது உடலுக்கு ஒருவகையான கேடு என்றால் இந்தக் குடினிகளை தயாரிப்பதற்காக அந்த நிறுவனங்கள் பல கிராமங்களை பலிகடாவாக்கிக் கொண்டிருப்பது அதன் பின்னாலுள்ள குரூரம். பாலக்காடு அருகேயுள்ள பிளாச்சிமடா கிராமத்தில் கோக்ககோலா நிறுவனம், தினமும் 5 லட்சம் லிட்டர் நீரை உறிஞ்சி மழைகொட்டும் பசுமையான மலையாள கிராமத்திற்கே தண்ணீர் லாரியை வரவழைத்துவிட்டது. போதாக்குறைக்கு உரமென்று ஆலைக்கழிவுகளைக் கொடுத்து வயல்வெளிகளையும் பாழாக்கிவிட்டது. கோக்கோ கோலாவிற்கு எதிரான போராட்டத்தில் பழங்குடி மக்களின் சமர் இறுதியில் வென்றது. ஊடகங்கள் இதில் தன்னார்வலராக இருந்த மயிலம்மாவை தூக்கிப்பிடித்து அவரை மக்களிடையே விரோதமாக்கிய கதையையும் கூறுகிறார்.

நவதீண்டாமை என்ற கட்டுரை வாயிலாக எயிட்ஸ் நோயாளிகளின் மீது இச்சமூகம் நிகழ்த்தும் புறக்கணிப்பைச் சொல்கிறது. தினசரி 6,000 பேர் இந்நோயால் மடிகிறார்கள். 50 லட்சத்திற்கும் அதிகமானோர் இந்நோயால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர். அரசோ, அரசு சாரா தொண்டு நிறுவனங்களோ மக்கள் கூடுமிடங்களில், சாலையோரங்களில் இந்நோய்க்கெதிரான பிரச்சாரத்தை நிகழ்த்துகிறது. ஆனால், ஒரு ஐ.டி. நிறுவனம் முன்னின்று இந்த விழிப்புணர்வு நாடகத்தைப் போடுவார்களா என்ற கேள்வி சாட்டையடி.

இன்று வளர்ந்துவரும் தொழில்நுட்பம் நுகர்வு எனும் மாயவலைக்குள் நம்மை இழுத்துவிடுகிறது. அதில் நாமும் தானாகப்போய் விழுந்துவிடுகிறோம். அதிவேக ஜெட் விமானங்களும், நான்கு வழிச்சாலைகளும் யாருக்காக? வேகவேகமாகப்போய் நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம். மிஞ்சிப்போனால் ஒரு திரைப்படமோ, ஒரு கிரிக்கெட்டோ பார்ப்போம். அதற்கெதற்கு இந்த அசுர வேகம்? பெரிய, பெரிய அணைகள் எதற்கு? தண்ணீரை நிரப்பி பல்லுயிரியத்தை சிதைப்பதற்கா? அங்கிருந்து வெளியேற்றப்பட்ட மக்களுக்கு முறையான இழப்பீடு வழங்கப்படாதது எவ்வளவு கொடுமை.

பழங்குடிகளை வனப்பாதுகாப்பு, கடற்கரையோர எல்லைப் பாதுகாப்பு என்ற பெயரில் அங்கிருந்து அப்புறப்படுத்திவிட்டு பெரிய, பெரிய உல்லாச விடுதிகளைக் கட்ட அனுமதிக்கிறது அரசு. சமவெளிப்பகுதியிலிருப்பவர்கள் மலைகளில் போய் அங்கிருந்த பூர்வ குடிகளை வெளியேற்றிவிட்டனர். நேசனல் ஜியாகிரபி, டிஸ்கவரி அலைவரிசைகளில் வெள்ளையர்களே காட்டின் ஆதி அந்தம்வரை தெரிந்தது போலப் பயணம் செய்வதையும், அவர்களே காட்டை இரட்சிப்பவர்களை போலக் காட்டுவதையும் தொடர்ந்து செய்துவருகின்றன. இதை வாசித்ததும் இந்த அலைவரிசைகளின் பின்னால் இப்படியொரு அரசியல் இயங்குகிறதா என்றறிய முடிந்தது.

மருத்துவத்துறையில் நிலவும் காப்பீடுகளும், கொள்ளையும் பற்றி வாசிக்கும்போது சமகால மருத்துவம் எளியவர்களுக்கானதா? வசதிபடைத்தவர்களுக்கானதா? என்ற கேள்வி எழுகிறது. ஒவ்வொரு மருத்துவமனையும் எடுக்கச் சொல்லும் பரிசோதனைகளை நாம் செய்தால் நம்மை ஒரு பெருநோயாளிப் பட்டியலில்தான் வைக்க வேண்டும். எது லாபமோ அதை நோக்கியே செல்கிறது மருத்துவத்துறை. சமீபத்தில் மருந்தே கண்டுபிடிக்காத கொரோனாவுக்கு லட்சக்கணக்கில் பணம் கேட்டது ஊரறியும். அந்நிய நிறுவனங்கள் தொடங்கி இங்குள்ள பெருநிறுவனங்கள் வரை ஏராளமான சலுகைகளையும், கடன்களையும் வாரிக்கொடுக்கும் அரசுகளும், வங்கிகளும் விவசாயி எனும்போது கழுத்தில் துண்டைப்போட்டு இறுக்குகின்றன.

உலக நாடுகளின் நுகர்வு வேட்கையால் புவி சூடாகி ஆண்டுதோறும் கடல் நீர்மட்டம் உயர்ந்து கொண்டே போகிறது. அதிகமாக சம்பாதி, உலகத்தை முழுக்க பாழ்படுத்து என்பதுதான் சமகால கொள்கையாகயிருக்கிறது. எல்லோரும் ‘செட்டில்டு’ ஆக வேண்டும் என்ற ஓட்டத்தில் பல சிறு தீவுகளைக் கடலோடு ‘செட்டில்’ ஆக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம். துவாலி என்ற சிறு தீவின் வாழிடப்பகுதியில் நான்கு அடி கடல்மட்டம் உயர்ந்து வருகிறது. அங்குள்ள குழந்தைகள் நம்மைப் பார்த்துக் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு நம்மிடம் என்ன பதில் இருக்கிறது.

மாயவலை நூலை வாசித்து முடிக்கையில் ‘நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே இந்த நிலைகெட்ட மாந்தரை நினைந்துவிட்டால்’ என்ற பாரதியின் வரிகள் நினைவிற்கு வருகிறது. உலகமயத்திற்கு எதிராக, பிரம்மாண்டங்களுக்கு எதிராக நாம் நேரடியாகச் செயல்படாவிட்டாலும் எளிய செயல்களை, இயற்கையோடு இயைந்த செயல்களை செய்யத் தொடங்கினாலே போதும். இந்நூலாசிரியர் அ.முத்துக்கிருஷ்ணனின் முயற்சியால் 2010ல் தொடங்கப்பட்ட பசுமைநடை எனும் அமைப்பு கடந்த பத்தாண்டுகளில் மதுரையில் தொல்லியல், வரலாறு, சூழலியல் சார்ந்த விழிப்புணர்வை ஆயிரக்கணக்கான மக்களிடையே கொண்டு சேர்த்துள்ளது. இதுபோன்ற செயல்களை ஒவ்வொரு ஊரிலும், ஒவ்வொரு வீதியிலும், ஒவ்வொரு வீட்டிலும் செய்யத் தொடங்கவேண்டும். அப்போதுதான் நம்மைச் சூழ்ந்திருக்கும் மாயவலையிலிருந்து மீள முடியும். இந்நூலில் கட்டுரைகளுக்கு ஏற்ற படங்களை ஆங்காங்கே அழகாய் இணைத்திருப்பது, நூல் வடிவமைப்பும் மிகச் சிறப்பு. வாசல் பதிப்பகத்திற்கு வாழ்த்துக்கள். நூலின் விலை 200 ரூபாய்.