ஜப்பானில் ஜானகிராமன்

தி.ஜானகிராமனின் ஜப்பான் பயண அனுபவங்களைக் குறித்து எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் தேசாந்திரி யூடியுப் சேனலில் பேசியதைக் கேட்டதும் அந்த நூலை வாசிக்க வேண்டுமென்ற ஆர்வம் எழுந்தது. ‘நீ ஒன்றை விரும்பும்போது அதை அடைய இந்தப் பிரபஞ்சமே வழிவகுக்கும்’ என ரசவாதியில் பௌலோ கொய்லோ சொல்வதைப் போல நூலகத்தில் புத்தகங்களைத் தேடிக் கொண்டிருக்கும்போது உதயசூரியன் புத்தகம் கண்முன் வந்து கிட்டியது பெருமகிழ்ச்சி.

தி.ஜா.வின் இந்த நூல் வாயிலாக ஜப்பானிய மக்களின் வாழ்க்கை முறை, அவர்களது உழைப்பு, தேனீர்க்கலை, ஜென் தியான முறையை ஒட்டிய வாழ்க்கை குறித்து அறிய முடிகிறது. இந்நூல் 1965ல் வெளிவந்திருக்கிறது. தி.ஜா.வின் எழுத்து நடை நம்மையும் ஜப்பானிய வீதிகளுக்கு அழைத்துச் செல்கிறது. இந்நூலிலிலிருந்து சுவாரசியமான பகுதிகளை காணலாம்.

ஜப்பானில் பிறமொழிகளை வானொலி வாயிலாக கற்றுக் கொடுக்கிறார்கள். இதுவொரு நல்லதிட்டம். தி.ஜா. அங்குபோய் ஜப்பானிய மொழியில் சிலவார்த்தைகளை கற்றுக் கொள்கிறார். உதாரணமாக, அரிஙாதோ (நன்றி), டகாமோ டபேமாஸேன் (முட்டை சாப்பிடமாட்டேன்). சம்மணம் போட்டு அமரும் வழக்கம் ஜப்பானியர்களிடம் இல்லை. அவர்கள் வஜ்ராசனம்போல இரண்டு முழங்கால்களையும் மடக்கி அதன்மேல் அமர்கிறார்கள். நாம் சம்மணமிட்டு அமர்வதை ‘ஜீதார்தா’ மாதிரி அமர்வது என்கிறார்கள். நம்ம சித்தார்த்தனைத்தான் அவர்கள் ஜீதார்தா என்கிறார்கள்.

ஜப்பானிலுள்ள கியாத்தோ நகரம் பழமையான ஊராக இருக்கிறது. மதுரை, காஞ்சி, வாரணாசி போல தொன்மையான நகராக இருக்கிறது. ‘கியாத்தோவின் அழகும் அடக்கமும் அபார ஆற்றல் வாய்ந்தவை. ஜப்பானின் மற்ற இடங்களில் தங்கிக் கழித்த நினைவுகளை எல்லாம் துடைத்துவிட்டு வியாபித்துக் கொண்டுவிடும். கியோத்தோவில் இருந்த இரண்டு நாட்களும் அணுஅணுவாக நினைவில் படிந்திருக்கின்றன” என்கிறார் தி.ஜா.

ரேடியோவில் பாட்டு போன்ற கலைநிகழ்ச்சிகளுக்கு எந்தளவு முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறார்களோ அந்தளவிற்கு கல்விக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறார்கள். வாரம் 80 மணிநேரம் கல்விசார்ந்த நிகழ்ச்சி ஒலிபரப்பப்படுகிறது. பள்ளிகளிலும் இதன் வாயிலாக பாடங்களை போதிக்கிறார்கள். நம்ம ஊரில் வாரம் ஒரு ஏழு மணிநேரம் ஒலிபரப்பலாமே.

நவம்பர் 15ஆம் தேதியை ஜப்பானில் குழந்தைகள் தினமாகக் கொண்டாடுகிறார்கள். 7 – 5 – 3 வயதுக் குழந்தைகளுக்கு அழகிய வர்ணக் கிமோனோக்களை அணிவிக்கிறார்கள். அவர்களின் பாரம்பரிய உடையிது. ‘மெய்ஜித் தோட்டத்தில் அன்று ஒரு நாலாயிரம், ஐயாயிரம் காமிராக்களை பார்த்திருப்பேன்’ என்கிறார் தி.ஜா. அந்தக் காலத்திலேயே அங்கு அவ்வளவு தொழில்நுட்ப சாதனைகள் நிகழ்ந்திருக்கிறது. அதோடு ஜப்பானியர்கள் குழந்தைகளை மலர்களைப் போல பேணுவதாகக் குறிப்பிடுகிறார். நாம் கூண்டுக்கிளி போல வளர்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.

ஜப்பானியர்களின் தேநீர்கலை பற்றி ஒக்ககூரா காக்குஜோ எழுதிய நூலை தமிழில் அ.பெருமாள் ஐயா மொழிபெயர்த்ததை வாசித்திருக்கிறேன். இந்நூலில் தி.ஜா. அவர் கலந்து கொண்ட தேநீர் விருந்துபற்றி குறிப்பிடுவதைப் பார்க்கும்போது நாமும் அதில் கலந்துகொள்ள வேண்டுமென்று ஆசையாக இருக்கிறது. மென்மை, இனிமை, அடக்கம் போன்ற பண்புகள் நாம் அவர்களிடம் இருந்து கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

By H. Grobe – Own work, CC BY 3.0

புத்த மதத்தில் உள்ள ஸதிபத்தானம் என்ற பயிற்சி நாமும் கடைபிடிக்கலாம். “எந்தக் காரியத்தையும் உணர்வோடு நினைவோடு செய்ய வேண்டும். உட்கார்ந்திருந்தால் அடிக்கடி உட்கார்ந்திருப்பதாக நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். சாப்பிட்டால் சாப்பிடுவதாக நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். நடக்கும்போது அதில் நினைவு இல்லாமல் நடக்காதீர்கள். நடப்பதாக நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். பேசும்போது, எழுதும்போது எதைச் செய்தாலும் அதைச் செய்வதான ஞாபகம் இருக்கட்டும். அப்படியே சரீரத்தையும் மனதையும் அதன் எண்ணங்களையும் எட்ட நின்று பார்க்கச் சொல்கிறது அந்தப் பயிற்சி. நடக்கும்போது சாப்பிடுவதையும், சாப்பிடும்போது பிறநினைவுகளோடு அள்ளி முழுங்குவதையும் நிறுத்திவிட்டு அந்தக் கணத்தில் வாழச் சொல்கிறார்கள்.” கொஞ்சம் முயற்சி பண்ணிப்பார்ப்போம்.

சுற்றுலாத் தளங்களுக்கு வெளிநாட்டவர்களும், வெளியூர்க்காரர்களும்தான் செல்ல வேண்டும் என்றில்லாமல் அவர்களே விடுமுறைக்கு மலைப்பிரதேசங்களுக்கு செல்கின்றனர். நாம் நம் கண்முன் பார்க்கும் மலைகளுக்குகூட போக வேண்டும் என்ற உணர்வில்லாமல் இருப்பதை மாற்ற வேண்டும். மதுரையில் பலர் திருப்பரங்குன்ற மலையின் மீதுகூட ஏறியிருக்க மாட்டார்கள்.

நன்றியுணர்வு ஜப்பானியர்களிடமிருந்து நாம் கற்றுக் கொள்ள வேண்டிய நல்ல பழக்கம். ஜப்பானியர்கள் ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது 1000 நன்றிகளாவது சொல்லிவிடுகிறார்கள். ஒரு நடத்துனர் பயணச்சீட்டு வாங்கும் ஒவ்வொருவரிடமும் நன்றி சொல்கிறார். அதுபோல கடைக்காரர்களும் வாடிக்கையாளர்களிடம் பணிவோடு நடந்து கொள்வது குறிப்பிடத்தகுந்தது.

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக ஜப்பானில் குரூப்-4 போன்ற பணிகளுக்கு வேலையாட்கள் இல்லை. நம்முடைய சாதாரண பணியை செய்வதற்கு கூட தனக்கு கீழ் பணியாற்றுகிற நபரை ஏவுகிற மனப்பான்மை ஜப்பானியர்களிடம் இல்லை. நிலையாமையை உணர்ந்ததால் அவர்களிடம் வாழ்க்கை குறித்த புரிதல் இருக்கிறது. ப்யூஜி எரிமலையையும், நிலவையும் ரசித்துக் கொண்டே ஜப்பானில் இருந்து கிளம்புகிறார் ஜானகிராமன்.

By H. Grobe – Own work

ஜப்பானுக்குச் செல்ல வேண்டும் என்ற ஆசை மனதில் எழுகிறது. ஆனால், இந்த ஊரடங்கு காலத்தில் மகளோடு கார்டூன் பார்த்துப்பார்த்து நான் மதுரையில் இருக்கிறேனா டோக்கியோவில் இருக்கிறேனா என்று ஒரு கணம் யோசிக்க வேண்டியிருக்கிறது. சிங்சாங், ஹட்டோரி, கெம்முமாக்கி, ஹீமாவாரி எனக் கேட்கும் பெயர்களெல்லாம் ஜப்பானியப் பெயர்களாகத்தான் இருக்கிறது.

இந்த நூல் குறித்து மேலும் அறிந்துகொள்ள எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் உரைக்கான இணைப்பு

படங்கள் : கூகுள் உபயம்

காலம் கலை மோகன்

எழுத்தாளர், விமர்சகர், மொழிபெயர்ப்பாளர் என பன்முகத்தன்மை கொண்டவர் சி.மோகன். நாவல் கலை என்ற புத்தகத்தின் வாயிலாக 2020 ஆகஸ்டில் சி.மோகனின் புத்தகத்தை வாசிக்கத் தொடங்கினேன். எனக்கு நல்ல புத்தகங்களை அறிமுகம் செய்யும் சகோதரர் தமிழ்ச்செல்வம் சி.மோகனின் எல்லா நூல்களும் முக்கியமானவை என்றதோடு, அதிலும் குறிப்பாக ‘காலம் கலை கலைஞன்’ என்ற நூலை மிக முக்கியமாகச் சொன்னார். அதைத்தொடர்ந்து இருமாதங்களுக்கு ஒரு நூலாக கிண்டில் செயலி வழியாக நடைவழிநினைவுகள், நடைவழிக்குறிப்புகள் வாங்கி வாசித்தேன். ஓநாய்குலச்சின்னம் என்ற மொழிபெயர்ப்பு நாவலையும் வாசித்தேன்.

2021ல் கொரோனா இரண்டாவது அலை பரவலின் காரணமாக ஊரடங்கு அறிவிக்கப்பட்டபோது சி.மோகன் தனது நூல்களை இருநாட்களுக்கு ஒன்றாக இலவசமாக கிண்டிலில் தருவதாக அறிவித்தார். தம் படைப்புகளை வாசிக்க இலவசமாக வழங்கியமைக்கு நெஞ்சார்ந்த நன்றிகள் பல. அவ்வாறு கிடைக்கும் அவரது நூல்களைத் தொடர்ந்து வாசித்து வருகிறேன். நீராட இருக்கிறது நதி என்ற நூலில் ஒரு கட்டுரையை வாசித்தபோது பத்மினியின் பிறந்தநாளும் அவரது பிறந்தநாளும் ஜூன் 12 என்று அறிந்தேன். அவரது பிறந்தநாளில் அவரைக் குறித்தும், அவரது படைப்புகள் குறித்துமான எனது வாசிப்பனுபவப் பகிர்வுதான் இது.

சி.மோகன் மதுரையில் 1952, ஜூன் 12ஆம் தேதி பிறந்தவர். வேறுஊர்களில் இளமைக்கால வாழ்க்கை அமைந்தாலும் பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும்போது குடும்பத்தோடு 1967ல் மதுரைக்கு வருகிறார்கள். 1967ல் இருந்து 1983ல் வரை மதுரையில் வாழ்ந்திருக்கிறார். மதுரையில் படிக்கும்போது எழுத்தாளர் ஜி.நாகராஜனிடம் படிக்கும் வாய்ப்பு இவருக்கு கிடைத்திருக்கிறது. பின் ஜி.நாகராஜனின் இறுதிக்காலத்தில் அவரோடு பழகும் வாய்ப்பும் கிட்டியிருக்கிறது. அவரை மருத்துவமனையில் சேர்த்தது தொடங்கி தத்தநேரியில் தகனம் செய்யும் வரை உடன் இருந்திருக்கிறார். அந்த நினைவுகளை ‘ஓடிய கால்கள்’ என்ற சிறுகதையாகவும் எழுதியிருக்கிறார். ஜி.நாகராஜன் வாழ்வும் எழுத்தும் என்ற நூலின் வாயிலாக அவரது ஆளுமையைப் பதிவு செய்திருக்கிறார். பாளையங்கோட்டையில் நாட்டார் வழக்காற்றியல் ஆய்வு மையத்தில் பணியாற்றியபோது நாகர்கோவிலுக்கு அடிக்கடி சென்று ஜி.நாகராஜன் எழுத்துக்களைத் தொகுக்கும் பணியைச் செய்திருக்கிறார். சாகித்ய அகாடமி வெளியிட்ட இலக்கியச் சிற்பிகள் என்ற தொகுப்பில் ஜி.நாகராஜன் பற்றி எழுதியிருக்கிறார்.

மதுரையில் வாழ்ந்த ப.சிங்காரம் அவர்களை சந்தித்திருக்கிறார். புயலிலே ஒரு தோணி, கடலுக்கு அப்பால் நாவல்கள் குறித்த சி.மோகனது கட்டுரை வாயிலாக அந்த நூலின் மீதான வெளிச்சம் பரவியது. மதுரை காமராசர் பல்கலைகழகத்தில் தமிழ் முதுகலை படிக்கும் நாட்களில் சிறுபத்திரிகை செயல்பாடுகளில் தீவிரமாக இருந்திருக்கிறார். விழிகள், வைகை போன்ற சிற்றிதழ்களில் எழுதியிருக்கிறார்.

1975 ஜனவரி 31ஆம் தேதி சுந்தரராமசாமியை மதுரை ரயில்நிலையத்தில் சந்தித்திருக்கிறார். சுந்தரராமசாமி நடத்திய காகங்கள் முதல்கூட்டத்தொடரிலேயே பேசும் வாய்ப்பும் சி.மோகன் அவர்களுக்கு கிட்டியிருக்கிறது. காகங்கள் கூட்டத்தில் நாவல் பற்றிய இவரது கட்டுரையாலும், முந்தைய நாள் ஓர் இரவில் அவர் அக்கட்டுரையை எழுதியமை குறித்த வியப்பாலும் சுந்தரராமசாமி இவர் மீது தீவிர அக்கறை காட்டியிருக்கிறார். சுந்தரராமசாமியின் வீட்டில்போய் அடிக்கடி தங்கும் அளவிற்கு நெருக்கமாகப் பழகியிருக்கிறார். சுந்தரராமசாமியைத் தன்னுடைய வழிகாட்டிகளில் ஒருவராகச் சொல்கிறார்.

வெங்கட்சாமிநாதனை மதுரையில் சந்தித்து அவரோடு உரையாடியிருக்கிறார். தருமுசிவராம் இலங்கையிலிருந்து வந்து மதுரையில் தங்கிய நாட்களில் அவரோடு சி.மோகனுக்கு பழக்கம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. தி.ஜானகிராமனின்  ‘கொட்டுமேளம்’, ‘சிவப்பு ரிக்‌ஷா’ என்ற இரண்டு சிறுகதைத் தொகுப்புகளை 1980ல் சிறப்பாக கொண்டுவந்திருக்கிறார். மதுரை வந்தபோது ஜானகிராமனோடு மதுரை வீதிகளில் உலவிய ஞாபகங்களை எழுதியிருக்கிறார்.

க்ரியா ராமகிருஷ்ணன் அழைப்பின் பேரில் சென்னைக்கு 1983ல் சென்றிருக்கிறார். அப்போது க்ரியா பதிப்பகத்தின் வாயிலாக சம்பத்தின் இடைவெளி நாவலை கொண்டுவந்த போது சம்பத்துடன் பழகும் வாய்ப்பும் இவருக்கு கிட்டியிருக்கிறது. துரதிஷ்டவசமாக நாவல் வெளியாவதற்கு முன் சம்பத் இறந்துபோனது பெரும் சோகம். தமிழின் மிக முக்கியமான நாவலாக சம்பத்தின் இடைவெளி நாவலை சி.மோகன் குறிப்பிடுகிறார்.

க்ரியாவில் பணியாற்றிய பொழுது எழுத்தாளர் பிரபஞ்சன், கோபிகிருஷ்ணன் ஆகியோர் கொஞ்சநாட்கள் இவரோடு பணியாற்றியிருக்கிறார்கள். திலிப்குமாரோடு சார்வாகனைச் சந்தித்த அனுபவத்தை வாசித்தேன். மருத்துவராகயிருந்து சிறுகதைகளில் முக்கியப் படைப்புகளைத் தந்தவரின் முதல்தொகுப்பைக் கொண்டுவர முன்னெடுத்தது, பின்னாளில் நற்றிணை பதிப்பகத்திலிருந்து சார்வாகனின் மொத்த சிறுகதைகளைக் கொண்டுவந்தது ஆகியவை போற்றத்தக்க பணிகள்.

தமிழ் படைப்புலகில் எடிட்டிங் மிகக்குறைவு. தன் படைப்புகளைப் பிறர் திருத்துவதை நம் படைப்பாளுமைகள் ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. ஆனால், இந்த மனநிலை எல்லோரிடமும் இல்லை என்பது நல்ல விசயம். எழுதிய நூலை வாசித்து காலப் பிழை, கருத்து மயக்கம் போன்றவற்றை பிறர் வாசிப்பின் வாயிலாக எளிதாகக் கண்டறிய முடியும். எழுதியவரால் அதை சட்டென உணர முடியாது. சி.மோகன் சம்பத்தின் இடைவெளி சுந்தரராமசாமியின் ஜே.ஜே.சில குறிப்புகள், அசோகமித்திரனின் தண்ணீர், போன்ற நாவல்களில் எடிட்டிங் பணியை செய்து கொடுத்திருக்கிறார்.

க.நா.சு, சி.சு.செல்லப்பா போன்ற மூத்த படைப்பாளிகளையும் சந்தித்திருக்கிறார். நடைவழிநினைவுகள் என்ற நூலில் தாம் சந்தித்த படைப்பாளிகள் 16 பேர் குறித்து தமிழ் இந்துவில் ஒரு தொடர் எழுதினார். இந்தத் தொடரின் வாயிலாக படைப்பாளிகள் குறித்தும், அவர்களது முக்கியமான படைப்புகள் குறித்தும் அறிந்து கொள்ள முடியும். நடைவழிக்குறிப்புகள் என்ற நூலையும் முன்னர் எழுதியிருக்கிறார். இதில் தமிழகத்தின் முக்கியமான ஆளுமைகள் 25 பேரைக் குறித்து எழுதியிருக்கிறார். நவீன கலையின் தமிழக ஆளுமைகள் என்ற நூலில் ஓவியர்களைப் பற்றியும், நவீன ஓவியங்கள் பற்றியும் எழுதியிருக்கிறார்.

கே.ராமானுஜம் என்ற ஓவியக்கலைஞனின் வாழ்க்கையை வைத்து இவர் எழுதிய விந்தைக் கலைஞனின் உருவச் சித்திரம் என்ற நாவல் தமிழின் மிக முக்கியமான நாவல். சென்னையிலுள்ள சோழமண்டல ஓவிய கிராமத்திற்கும், ஓவியக்கண்காட்சிகள் வைக்கும் கேலரிகளுக்கும் சென்று ஓவியங்களைப் பார்ப்பதோடு நில்லாமல் அதைப்பற்றி எழுதவும் செய்திருக்கிறார்.

தமிழ் திரையுலகில் இவருக்கு சிவாஜி கணேசன், சந்திரபாபு, சாவித்திரி, சரோஜாதேவி, பத்மினி, தேவிகா, இயக்குநர் ஶ்ரீதர் போன்றவர்கள் பிடித்தமானவர்கள் என்கிறார். ஓய்வு நேரங்களில் பழைய திரைப்படப் பாடல்களை தொலைக்காட்சியில் காண்பதும், கேட்பதும் மனதிற்கு ஆறுதலாக இருக்கிறது என்கிறார். தூத்துக்குடியில் இருந்த காலத்தில் அங்கிருந்த பெரிய தியேட்டரான சார்லஸ் திரையரங்கில் குடும்பத்தோடு சென்று படம் பார்த்த நினைவுகளை எழுதியிருக்கிறார். நவீன சமயத் திருவிழாவாகத் திரைப்படங்களைச் சொல்லும் இவரது கட்டுரை எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது.

மஞ்சள் மோகினி என்ற சிறுகதைத் தொகுப்பை வாசிக்கும்போது பெரும்பாலான கதைகளில் மரணத்தின் நிழல் படிந்திருப்பதைக் காணலாம். எனக்கு வீடு நண்பர்களுக்கு அறை என்ற கவிதைத் தொகுப்பும் எனக்குப் பிடித்திருந்தது.

நடைவழி நினைவுகள், நவீன கலையின் தமிழக ஆளுமைகள் குறித்த புத்தகங்களை நாம் எல்லோரும் வாசிக்க வேண்டும். நாவல் கலை என்ற நூல் நாவலை விரும்பிவாசிக்கும் ரசிகர்களுக்கு ஏற்றது. தெறிகள் கட்டுரைத் தொகுப்பு புத்தகங்கள் குறித்த இவரது மதிப்புரைகள், முன்னுரைகள் அடங்கியது. மொழிபெயர்ப்பில் இவரது ஓநாய் குலச்சின்னம் முன்னுதாரணமாகக் கொள்ளத்தக்க படைப்பு. (2014ல் எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் நாவல் முகாமில் சகோதரர் தமிழ்ச்செல்வம் வாங்கினார். பலமுறை அந்த நாவலைக் குறித்து பேசும்போதெல்லாம் புத்தகம் சென்னையிலிருக்க, சென்றாண்டுதான் நானும் ஓநாயை நேசிக்கத் தொடங்கினேன்.)

நவீன இலக்கிய வாசகர்கள் தொடர்ந்து வாசிக்க வேண்டிய ஆளுமை சி.மோகன். விளக்கு விருது பெற்றவர். 2021ல் அவரது படைப்புகளை மொத்தமாக வாசிக்க கிடைத்த வாய்ப்பு மறக்க முடியாதது. இந்தாண்டில் அவரது படைப்புகள் குறித்து தனித்தனியே பதிவு எழுதவேண்டும் என்ற ஆவல் மேலோங்கி நிற்கிறது. நன்றி.

உலகை மாற்றுதல் பற்றி எஸ். ரா

குறுகிய காலத்தில் உலகத்தை மாற்றிக் காட்ட முடியுமா? – கொரோனாவை விடுங்கள் – கவிதையால் முடியும் என்கிறார் எஸ். ரா

“எவ்வளவு சிறப்பாக எழுதப்பட்டிருப்பினுங்கூட கவிதைகள் படிப்பதைத் தவிர வேறு கடமைகள் தனக்கு இருப்பதாக சமுதாயம் பாவனை செய்துகொள்கிறது” என்ற மேற்கோள் தமிழ்ச் சூழலுக்கு மிகப் பொருத்தமானது என்கிறார் எஸ். ராமகிருஷ்ணன்.

வைகை வடகரையில் ஆலவாய் அண்ணலும் அங்கயற்கண்ணம்மையும்

ஆண்டிற்கு ஒருமுறை வைகையைக்கடந்து பங்குனி உத்திரநாளன்று வைகை வடகரையில் அமைந்துள்ள திருவாப்புடையார் கோவிலுக்கு ஆலவாய் அண்ணலும் அங்கயற்கண்ணம்மையும் எழுந்தருளுகின்றனர்.

மதுரை மீனாட்சியம்மன் திருக்கோவிலில் பன்னிரண்டு மாதங்களிலும் திருவிழாக் கொண்டாடப்படுகிறது. பங்குனிமாதம் கோடை விழா கொண்டாடப்படுகிறது. இவ்விழாவின் உச்ச நாளான பங்குனி உத்திரத்தன்று தம் சொத்தையெல்லாம் விற்று கோவில்கட்டிய தாசி பொன்னையாளுக்கு காட்சிதர சொக்கநாதப்பெருமான் திருப்பூவனத்திலுள்ள திருப்பூவனநாதர் கோவிலுக்கு எழுந்தருளியிருக்கிறார். மன்னர் திருமலைநாயக்கர் காலத்தில் வைகையில் வெள்ளம் வந்த சூழலில் இரவு நேரங்களில் கோவிலுக்கு உற்சவமூர்த்திகளை கொண்டுவருவது சிரமமாக இருந்திருக்கிறது. அதனால், அருகிலுள்ள திருவாப்புடையார் கோவிலுக்கு எழுந்தருளுமாறு விழாவை திருமலைநாயக்கர் மாற்றியமைத்திருக்கிறார்.

மீனாட்சியம்மன் திருக்கோவில் மலரில் வைகையில் வெள்ளம் வந்ததால் திருமலைநாயக்கர் வீரர்களை அழைத்து ஆற்றுநீரைக்கடந்து உற்சவர்களை கோவிலுக்கு கொண்டுவந்ததாக குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. மேலும், அந்த வீரர்களுக்கு சாமநத்தம் என்ற ஊரும் கொடையாக வழங்கப்பட்டதாக கூறப்பட்டுள்ளது. இதில் ஒரு சிறுகுழப்பம் என்னவென்றால் மீனாட்சியம்மன் கோவிலும், திருப்பூவனநாதர் கோவிலும் வைகையின் தென்கரையில்தான் அமைந்துள்ளன. இதில் வைகைக்கு குறுக்கே வெள்ளம் வந்ததா? கிருதுமால் நதிக்கு குறுக்கே வெள்ளம் வந்ததா எனத்தெரியவில்லை. தற்போது உற்சவர்கள் எழுந்தருளும் திருவாப்புடையார் கோவில்தான் வைகை வடகரையில் அமைந்துள்ளது. இங்குதான் வெள்ளம்வந்தால் சாமியை இரவு கோவிலுக்கு கொண்டுசெல்வது கடினம். ஆனால், கோடை காலத்தில் வைகை பெருக்கெடுத்து ஓடுவதில்லை என்பதும் குறிப்பிட வேண்டிய செய்தி.

மதுரையிலுள்ள பஞ்சபூதத் தலங்களில் நீர்த்தலம் என்ற பெருமை பெற்றது திருவாப்புடையார் கோவில். குபேரன் தோன்றிய தலம், இந்திரன் வழிபட்ட தலம் என்றெல்லாம் புராணகாலத்தில் சொல்லப்பட்ட இப்பகுதி, அப்பொழுது ஆப்பனூர் என்றழைக்கப்பட்டிருக்கிறது. திருஞானசம்பந்தர் இத்தலம் குறித்து பாடியிருக்கிறார்.

ஆப்பனூர் என்று பெயர் வர ஒரு கதையைச் சொல்கிறார்கள். சோழாந்தகன் என்ற மன்னன் ஒரு சிவபக்தன். சிவபூஜை செய்த பின்னரே சாப்பிடுவான். ஒருமுறை காட்டில் வேட்டையாடச் சென்றபோது அங்கு வழிபட சிவலிங்கம் இல்லாததால் சாப்பிடாமல் இருந்தபொழுது புத்திசாலி அமைச்சர் ஒரு ஆப்பை லிங்கமென்று இம்மன்னனிடம் சொல்ல, சோழாந்தகனும் அதை வணங்கி உணவருந்தினான். தான் வணங்கியது ஆப்பு என்று அறிந்த மன்னன் இந்த ஆப்பில் வந்து உறையுமாறு சிவனை வேண்ட அவரும் இந்த ஆப்பில் வந்துறைந்தார் என மதுரை மாவட்ட திருக்கோயில்கள் பயணிகள் கையேட்டிலுள்ள கதை சொல்கிறது.

பங்குனி உத்திரத்திற்கு முந்தைய ஒன்பது நாட்களும் ஆலவாய் அண்ணலும் அங்கயற்கண் அம்மையும் தெற்குச் சித்திரை வீதியிலுள்ள வெள்ளியம்பலம்  பள்ளியில் அமைந்துள்ள மண்டபத்திற்கு எழுந்தருளுகிறார்கள். அங்குள்ள ஊஞ்சலில் உற்சவர்களை வைத்து உற்சாகமாக ஊஞ்சலாட்டி பின் சித்திரை வீதிகளை வலம் வந்து கோயிலுக்குச் செல்கிறார்கள்.

சித்திரைத் திருவிழாப் போல பெருங்கூட்டமாக இல்லாமல் கடைவீதிகளுக்கு வந்த மக்களே சாமி வருவதைப் பார்த்து வருகிறார்கள். நூறுபேர் அளவிலேயே இவ்விழா நடக்கிறது. கோயில்யானையும், தம்பட்ட மாடும் முன்னேவர உற்சவர்கள் சித்திரை வீதிகளில் உலா வருகிறார்கள். பங்குனி மாதம் வேப்பமரங்கள் முதற்கொண்டு வீதியிலுள்ள பல மரங்களும் பூத்துக் குலுங்குகின்றன. அதிலும் கிழக்குச் சித்திரைவீதியிலுள்ள நெட்டிலிங்க மரத்தின் பூக்கள் அத்தனை அழகாய் சிரிக்கின்றன.

பங்குனி உத்திரத்தன்று கோவிலிலிருந்து உற்சவர்கள் புறப்பாடாகி திருவாப்புடையார் கோவிலுக்கு வருகிறார்கள். திருவாப்புடையார் கோவிலுக்கு வருவதை அறிந்த செல்லூர் பகுதி மக்கள் நிறைய பேர் வந்து வழிபட்டுச் செல்கிறார்கள்.

மதியம் கோவில்நடை அடைக்கப்படுகிறது. மாலையில் காளை வாகனத்தில் புறப்பாடாகி கோயிலுக்கு திரும்புகிறார்கள். பஞ்சவாத்தியம் முழங்க, நாதசுர இசை காற்றலைகளில் பரவ மீனாட்சி சுந்தரேசுவர் ஊர்வலம் வருகிறார்கள்.

வைகையைக் கடந்து வரும் இந்த உற்சவத்தை மதுரை மக்கள் பெரும் விழாவாகக் கொண்டாட வேண்டும். திருவிழாக்கடைபோடும் எளிய மனிதர்களுக்கு இவ்விழாவினால் வணிகம் சிறக்க வேண்டும்.

வாசிப்பு: அறிந்ததும் அடைந்ததும் – ச.சுப்பாராவ்

30 வருடங்களாக தாம் வாசிக்கும் புத்தகங்கள் குறித்த பட்டியல் கொண்ட “புத்தகப் பதிவேடு” ஒன்றை வைத்திருப்பதாக ச.சுப்பாராவ் அவர்களின் முகநூல் பதிவு அவரது எழுத்துக்களின்பால் ஈர்த்தது. அவரது வலைதளத்தில் புத்தகப்பதிவேடு, மதுரையின் புத்தகக்கடைகள், அலுவலக நூலகம் போன்ற கட்டுரைகளை வாசித்தேன். ஊரடங்கு காலத்தில் அவர் எழுதிய கட்டுரைகளைத் தொகுத்து வாசிப்பு: அறிந்ததும் அடைந்ததும் எனும் நூலாக பாரதி புத்தகாலயம் வெளியிட்டிருக்கிறது. சென்னை புத்தகக் கண்காட்சியில் வெளியான அந்நூலை நண்பர் ஹக்கீமிடம் சொல்லி வாங்கினேன்.

வாசிப்பு எனும் நூலை வாசித்ததும் வியப்பும், உவகையும் ஒருசேர எழுந்தது. ஆண்டிற்கு குறைந்தது 50 புத்தகங்கள், 15,000 பக்கங்கள் தோராயமாக கடந்த 30 வருடங்களில் 1500 புத்தகங்கள் வாசித்திருக்கிறார். இவ்வளவு புத்தகங்கள் வாசித்த அனுபவங்களை பால்யத்திலிருந்து இன்று கிண்டிலில் வாசிப்பது வரை விரிவாக சிறுசிறு கட்டுரைகளாக எழுதியிருக்கிறார். புத்தக வாசகர்களுக்கு அவர்களது நினைவுகளையும் தூண்டும் எழுத்து.

தந்தையின் பணிநிமித்தமாக டெல்லியில் வசித்தபோது அம்மாவின் வழியாக தமிழ் வாசிக்கப்பழகி கோகுலம் எனும் சிறுவர் புத்தகந்தொடங்கி சிறு வயதிலேயே கல்கி, விகடனெல்லாம் வாசித்திருக்கிறார். “புரியுதோ, புரியலையோ, நீ பாட்டுக்கு கைக்குக் கிடைத்ததை படிச்சுட்டே இரு” என்ற தாயின் அறிவுரையை இன்றுவரை பின்பற்றி வாசிக்கத் தொடங்கியிருக்கிறார். இவரது தந்தை, தாய், அண்ணன், அக்கா தொடங்கி இவரது மனைவி, மகள், மருமகன் உட்பட இவருடைய வாசிப்பு பழக்கத்திற்கு உறுதுணையாக இருந்திருக்கிறார்கள். இவரது நண்பர் கண்ணன் இவரது சக இருதயர் என்று சொல்லலாம். அண்ணனைப் பற்றியும், நண்பர் கண்ணனைப் பற்றியும் நூல் நெடுக சொல்லிக் கொண்டேயிருக்கிறார். எனக்கும் இதுபோல ஒரு அண்ணன்தான் நண்பராய் இருந்து வாசிக்கத் தூண்டிகொண்டேயிருக்கிறார்.

மதுரைக்குத் தந்தை மாற்றலாகி வந்த வேளையில், காமிக்ஸ் புத்தகங்களின் இரசிகராயிருக்கிறார். காமிக்ஸ் கதைகள் இல்லாவிட்டால் தான் வாசகனாக, எழுத்தாளனாக உருவாகியிருக்க முடியாது எனச் சொல்வதிலிருந்து அவரது வாசிப்பை காமிக்ஸ் எந்தளவு மாற்றியிருக்கிறது என அறியலாம். அம்புலிமாமாவும், அதன் ஆங்கிலப்பதிப்பான சந்தமாமாவும் வாசித்து ஆங்கில அறிவை மேம்படுத்திக் கொண்டதை வாசிக்கும்போது இதுபோல முயன்று ஆங்கிலத்தில் வாசிக்காமல் இருக்கிறோமே என்ற ஆற்றாமை எனக்கு இருக்கிறது.

அந்தக் காலத்தில் எல்லாக் கட்சிகளும் மன்றங்கள், வாசகசாலைகள் நடத்தின. (எங்க ஊரில் ஒரு டீக்கடைக்கு பெயரே வாசகசாலை). இவர் இருந்த பகுதியில் தி.மு.க, அ.தி.மு.க வாசகசாலைகள் கூட்டமாயிருக்க ஜனதா கட்சியின் வாசகசாலையை நிர்வகிக்கும் பொறுப்பு இவருக்கு கிடைத்திருக்கிறது. அதன்வாயிலாக பல இதழ்களின் முதல் இதழ்களை வாசகசாலைக்காக வாங்கிய அனுபவங்களை சொல்கிறார்.

பள்ளியில் கட்டுரைப் போட்டிக்கு அண்ணன் வாயிலாக கட்டுரை எழுதி வாங்கியவர் பதினோறாம் வகுப்பிலிருந்து அவரே எழுதத் தொடங்கவிட்டார். வாசிப்பு அவரை எழுத்து நோக்கி நகர்த்தியது. சுஜாதாவின் எழுத்துக்கள் நிறைய வாசிக்கவும், எழுதவும் வைத்ததாகக் குறிப்பிடுகிறார். காயத்ரி படத்தில் வசந்த்தாக வெண்ணிற ஆடை மூர்த்தி வந்ததைப் பார்த்து திரையரங்கிலேயே வாந்தி எடுத்த கூத்தை வாசித்தபோது நம்ம ஊரில் இன்னும் நாவலை படமாக்கும் கலை கைகூடவில்லை என்றறியலாம்.

இவரது பிறந்தநாளன்று மு.மேத்தாவின் கண்ணீர் பூக்கள் தொகுப்பை பரிசாக இவரது நண்பர் கண்ணன் கொடுத்திருக்கிறார். அதிலிருந்து இவருக்கு கண்ணன் நிறைய புத்தகங்களை பரிசளித்திருக்கிறார். புத்தகங்களைப் பரிசளிக்க ஏதாவது ஒரு காரணம்தான் அவருக்குத் தேவைப்பட்டிருக்கிறது. “பேராமங்கலம் நிலத்தை விற்றதன் நினைவாக” என தேதியிட்டு இரண்டாம் ஜாமங்களின் கதையை கொடுத்ததைச் சொல்கிறார். இப்படி பரிசாக இதுபோல பலரும் புத்தகங்கள் கொடுத்ததை குறிப்பிடுகிறார். நல்ல பரிசு என்னைப் பொறுத்தவரை புத்தகமே.

வண்ணதாசன் எழுத்துக்கள், ஜானகிராமன் எழுத்துகள் அறிமுகமானதைப் பற்றிய கட்டுரைகள் அவரது கல்லூரிகால நினைவுகளையும் சேர்த்துத் தருகிறது. இர்விங் வாலஸின் ரசிகராக நூல்களை சேகரித்ததை வாசிக்கும்போது அவரது எழுத்தை நாமும் வாசிக்க வேண்டுமென்ற ஆர்வம் பிறக்கிறது. திராவிடர் கழகத் தலைவர் வீரமணியிடம் மொழிபெயர்ப்பிற்காக விருது பெற்ற சமயத்தில் அவர் இர்விங் வாலஸ் குறித்து இவர் எழுதிய கட்டுரையைக் குறிப்பிட்டு அவரும் இர்விங் வாலஸ் நூல்களை விரும்பிப் படித்ததை சொல்லியிருக்கிறார்.

மதுரையின் புத்தகக்கடைகள், நூலகங்களும் நானும், அலுவலக நூலகம், விக்டோரியா எட்வர்ட்ஹால் நூலகம், சிங்காரவேலர் நூலகம் போன்ற கட்டுரைகளை வாசிக்கையில் புத்தகங்களோடு மதுரை வீதிகளில் அலைந்த உணர்வு கிடைக்கிறது. மதுரை மாவட்ட மைய நூலகத்தில் சேர்ந்தது, புத்தகம் வாங்க மதுரை வீதிகளில் அலையும் ஞாபகங்களையும் இக்கட்டுரைத் தருகிறது. இதேபோல நூலக நினைவுகளை ஒரு கட்டுரையாக எழுத வேண்டும்.

இராமநாதபுரத்திலிருந்து மதுரை எல்.ஐ.சி.க்கு வந்ததிலிருந்து 1989, ஜூலை 10ஆம் தேதி முதல் வாசித்த புத்தகம் குறித்த புத்தகப் பதிவேடை எழுதி வருகிறார். அதில் புத்தகத்தின் பெயர், எழுத்தாளர், படிக்க ஆரம்பித்த நாள், முடித்த நாள், எத்தனை பக்கங்கள், பதிப்பகம், நூல் வாங்கிய / எடுத்த இடம் போன்ற விபரங்களை தொடர்ந்து பதிவு செய்து வருகிறார். கல்கியில் கி.வெங்கடசுப்பிரமணியன் எழுதிய கட்டுரையிலிருந்து இந்த முடிவை எடுத்ததாக எழுதியிருக்கிறார்.

மனச்சோர்வு ஏற்படும் சமயங்களில் இந்தப் புத்தகப் பதிவேட்டைப் பார்க்கும்போது கடந்த 30 வருடங்களில் வாசித்த புத்தகங்களின் பட்டியல் வழியாக அவருக்கு கிட்டும் மனநிறைவை எண்ணிப்பார்க்கையில் நாமும் இதுபோன்ற ஒரு புத்தகப் பதிவேட்டை போடலாமே என்று ஒரு நோட்டில் இந்தாண்டு வாசித்த புத்தகங்கள் குறித்து எழுதிகொண்டிருக்கிறேன். அடுத்த ஆண்டில் ஒரு நல்ல ரெஜிஸ்டராக வாங்கி ஆவணப்படுத்த ஆரம்பிக்க வேண்டும்.

அச்சுப் புத்தகங்கள் மட்டுமல்லாது, கிண்டில் வாயிலாக வாசிப்பதையும் விரும்புகிறார். மின்புத்தகங்கள் வாசிப்பை மிகவும் Professional ஆக மாற்ற உதவியதாகச் சொல்கிறார். பிடித்த பத்திகளை அடிக்கோடிட்டு வைப்பதால், அதை தேடும்போது எடுத்து கட்டுரைகள் எழுத உதவுவதாகச் சொல்கிறார். மேலும், ஒரே நேரத்தில் கைக்குள் 300 புத்தகங்களைக் கூட எடுத்துச் செல்ல முடிகிறது. அச்சுப்புத்தகத்தில் வாசித்தால்தான் வாசிப்பதுபோலிருக்கும் என்பவர்களுக்கு, ஓலைச்சுவடியிலிருந்து அச்சுப்புத்தகம் வந்த காலத்திலும் இதுபோன்ற முணுமுணுப்புகள் வந்ததை வரலாற்று சம்பவத்தோடு எழுதியிருக்கிறார்.

எழுத்தாளர் பாலோ கொய்லோ புத்தகப் பதிவேட்டை 12 வயதிலிருந்து எழுதி வந்திருக்கிறார். 170 டைரி, புத்தகங்கள் குறித்து பேசி பதிந்த 94 கேசட்டுகள் பற்றி வாசிக்கும்போது மலைப்பு ஏற்படுகிறது. 45 வயதிற்குப் பிறகு கணினியில் எழுதிவைத்திருக்கிறாராம். நாமும் இந்த நல்ல பழக்கத்தையெல்லாம் பின்பற்றனும்.

பாடப்புத்தகங்களை விரைவாக புரிந்து கொள்ள முடிந்தது, நல்ல மதிப்பெண் வழியாக கிட்டிய வேலை, வாசிப்பு-எழுத்து வழியாக கிட்டிய அங்கிகாரம், மொழிபெயர்ப்புக்காக பெற்ற விருதுகள் என வாசிப்பின் வழியாக அறிந்ததும், அடைந்ததும் ஏராளம் என்கிறார். இழந்தது என பெரிதாக ஒன்றுமில்லை. இன்னும் நிறைய வாசிக்க வேண்டும். வாசிக்க வேண்டிய புத்தகங்களைப் பற்றி, வாங்க வேண்டிய புத்தகங்களைப் பற்றி ஒரு பதிவேடு போட வேண்டும். வாசித்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் எனச் சொல்லும் ச.சுப்பாராவின் இந்நூலை வாசகர்கள் கட்டாயம் வாசிக்க வேண்டும், பரிசளிக்க ஏற்ற நூலாகவும் வந்துள்ளது.

பாரதி புத்தகாலயம், 104 பக்கங்கள், 110 ரூபாய்

https://sasubbarao.wordpress.com/

நர்மதை நதிவலம்

தென்னிந்தியாவில் மலையைச் சுற்றி கிரிவலம் வருவது போல, வட இந்தியாவில் நதியை வலம் வரும் வழக்கம் இருக்கிறது. அதிலும் ஆயிரம் கிலோமீட்டருக்கும் அதிகமான நீளமுள்ள நர்மதை நதியை வலம் வருவதை பெரும் புண்ணியமாக கருதுகின்றனர். காசி, ராமேஸ்வரம் செல்வதுபோல இந்த புனித யாத்திரையை மேற்கொள்கின்றனர். அப்படி நர்மதை நதியை நடந்தே வலம்வந்த தமிழரான கே.கே.வெங்கட்ராமனைப் பற்றிய அறிமுகமும், அவர் எழுதிய நர்மதை நதிவலம் என்ற புத்தகமும் சகோதரர் வாயிலாக கிட்டியது. இந்தப் பயணக்கட்டுரையை வாசித்தபோது அவரோடு நாமும் நடந்த அனுபவம் கிட்டுகிறது. மேலும், அவரைப் போல யாத்திரை செல்ல வேண்டுமென்ற எண்ணமும் எழுகிறது. ஆங்கிலத்தில் கே.கே.வெங்கட்ராமன் எழுதிய இந்நூலைத் தமிழில் வரதராஜன் சிறப்பாக மொழிபெயர்ப்பு செய்திருக்கிறார். ஶ்ரீராமகிருஷ்ண மடம் இந்நூலை பதிப்பித்துள்ளது.

இந்தப் பதிவின் வழியாக நர்மதை நதி குறித்தும், நடந்தே நதிவலம் வந்த வெங்கட்ராமன் அவர்களின் அனுபவத்தையும் காணலாம். நர்மதை மத்திய பிரதேசத்தில் அமர்கண்ட் மாநிலத்தில் உருவாகி, குஜராத் மாநிலத்தில் அரபிக் கடலில் கலக்கிறது. கிட்டத்தட்ட 1300 கிலோ மீட்டர் நீளமுள்ள இந்நதியின் தென்கரையிலிருந்து வடகரை வழியாக நதி தொடங்கும் இடம் வரையிலான தொலைவு 2,600 கிலோ மீட்டர்கள். இதை 3 வருடங்கள், 3 மாதங்கள், 13 நாட்கள் என்று நியமமாகச் செல்கிறார்கள். மார்க்கண்டேய முனிவர் இந்த நர்மதை நதிவலத்தை தொடங்கிவைத்தார் என்பது புராணக்கதை.

கே.கே.வெங்கட்ராமன் என்பவர் இராமகிருஷ்ண மடம் வட இந்தியாவில் நடத்தும் பள்ளியில் பணியாற்றியிருக்கிறார். இவர் முன்னாள் இராணுவ வீரரும்கூட. இவரது மனதில் நர்மதை நதிவலம் செல்ல வேண்டும் என்ற உணர்வு எழ மடத்திலுள்ள மூத்த துறவிகளின் ஆலோசனையுடன் அதை நிறைவேற்றியிருக்கிறார். இந்தப் பயணத்தை நியமமாக 3 ஆண்டுகள் செல்லாமல் 130 நாட்களில் முடித்திருக்கிறார். இந்தப் பயணத்தை 1987ல் செய்திருக்கிறார். விவேகானந்தரின் 150வது பிறந்தநாள் கொண்டாட்டத்தை முன்னிட்டு இதை 2013இல் எழுதியிருக்கிறார். இந்தப் பயணக்குறிப்பை பல வருடங்கழித்தும் சிறப்பாக எழுத அவருக்கு உதவியது அவர் பயணத்தின் போது எழுதிவைத்த குறிப்புகள். ஒவ்வொரு நாள் இரவும் அன்று கடந்து வந்த ஊர்கள், அன்னமிட்டவர்களின் முகவரிகள் இவற்றை குறித்து வைப்பதை வழக்கமாக வைத்திருக்கிறார். பயணம் முடிந்தபிறகு அவர்களுக்கு எழுதிய கடிதங்களுக்கு, மறுமொழியாக வந்த கடிதங்களையும் பத்திரமாக வைத்திருக்கிறார்.

பயணத்தின்போது அவர் கடைபிடிக்க வேண்டிய ஒழுக்கங்களை முன்னர் இப்பயணத்தை முடித்த பரிக்கிரமாவாசிகளிடம் கேட்டு தெரிந்து கொள்கிறார். யாரிடமும் காசும் வாங்கக்கூடாது. உணவை யாசகமாகப் பெற்று உண்ண வேண்டும்.  பணம் வைத்துக்கொள்ளாமல் 2600 கிலோ மீட்டரை கடப்பதென்பது எவ்வளவு கடினமான காரியம். மனதில் உறுதியோடு கிளம்புகிறார்.

பயணத்தில் அவருக்குகிட்டிய அனுபவங்களில் பல சுவாரசியமான அனுபவங்கள் நமக்கும் கிட்டுகிறது. ஒவ்வொரு நாளும் குறைந்தது 15லிருந்து 20 கிலோ மீட்டர் வரை நடக்கிறார். காலை 7 மணியிலிருந்து இரவு வரை நடக்கிறார். இரவு நடப்பதில்லை. அதேபோல ஒரே ஊரில் மறுநாள் தங்குவதில்லை. குழுவாகச் செல்லாமல் தனியாக இந்த யாத்திரையை முடிக்கிறார். மஹாராஷ்டிரப் பகுதியில் வரும் காட்டுப்பகுதியை மட்டும் ஒரு குழுவோடு கடக்கிறார்.

காட்டுப்பாதையில் செல்லும்போது வழியில் தன்னிடம் உள்ள ரொட்டியை இவருக்கு தந்த ஆதிவாசி இளைஞன், ஏழ்மையான தம்பதியர் அளித்த உணவும் அடைக்கலமும், இஸ்லாமிய வணிகர்கள் யாத்திரை செய்யும் இவருக்காக செய்த சைவ உணவு, மறுநாளுக்கான உணவுப்பொருள் மட்டுமே உள்ள சூழலில் அதை சமைத்து தந்த மனிதர்களின் அன்பை நினைத்து நெகிழ்கிறார். பயணிக்கும்போது எதிர்ப்படும் மனிதர்கள் மீதான நம்பிக்கையை விதைக்கிறது இந்த நர்மதை நதிவலம் நூல்.

நர்மதையின் அகலம் 500 மீட்டர் தூரம். நதியின் இருகரைகளுக்கும் இடையே படகுப் போக்குவரத்து உள்ளது. வடகரையில் இவர் பயணிக்கும்பொழுது தென்கரையில் உள்ள மக்களுக்குச் சொல்லி அனுப்பினால் உணவுடன் வந்து இவருடன் பயண அனுபவங்களை பேசிச் செல்வார்கள். அதேபோல, இவரும் ஒருவருக்கு நோய் தீர்க்க மண் ஒன்றை தென்கரைப் பகுதியில் உள்ளவர்க்கு கொண்டு சேர்க்க அவர் ஆச்சர்யமடைகிறார். அதேபோல, ஆசிரியர் ஒருவரை சந்தித்ததன் வாயிலாக வழியில் பள்ளிக்கூடம் ஒன்றில் மாணவர்களுடன் பேசும் வாய்ப்பு கிடைக்கிறது. தனியாகச் செல்கையில் திருமாலின் ஆயிரம் திருநாமங்களை (விஷ்ணு சகஸ்ரநாமம்) சொல்லியபடி நடக்கிறார். தத்துவப் பாடல்களைப் பாடியபடி சென்றதைப் படித்தபோது, சிவாஜிகணேசன் ஆறுமனமே ஆறு என்று பாடியபடி செல்லும் பாடலும், பயணமும் எனக்கு நினைவுக்கு வருகிறது.

நாய் ஒன்று ஓரிடத்தில் வழிகாட்டுவதாக அமைவதும், தனக்காக அதிக உணவை சேர்த்துக்கொள்ள நினைக்கையில் நாய் இரண்டு ரொட்டிகளை பறித்துக் கொண்டுபோன போதும் அதை தனக்கான பாடமாக எடுத்துக் கொள்கிறார். வழியில் பழங்குடிப் பகுதியில் கள்வர் பயம் இருந்த பகுதியிலும் இவரை அவர்கள் தொந்தரவு செய்யவில்லை. தனக்கு கிடைத்த போர்வையை மற்றொரு ஏழைக்கு கொடுத்துவிடுகிறார். குறைந்த பொருட்களுடன் பயணிப்பதன் மகிழ்ச்சியை உணர்கிறார். பயணத்தில் தமிழைப் பேசுபவர்கள் ஓரிருவரை பார்க்கையில் அதிகமகிழ்ச்சியடைகிறார்.

வழியில் உள்ள ஊர்களின் பெயர்களை மாவட்ட வாரியாக, தேதி வாரியாக தொகுத்திருக்கிறார். இதைப் பார்க்கும்போது பழனி பாதயாத்திரையின்போது நான் இருமுறை எழுதிவைத்த நாட்குறிப்புகள் நினைவுக்கு வந்தது. வழியில் உள்ள ஊர்கள். அதைக் கடந்த நேரம், வழியில் கடைகளில் உண்டான செலவு எல்லாவற்றையும் குறித்து வைத்திருந்தேன். இந்நூலைக் கொடுத்தபோது சகோதரர் வைகை நதியின் கரையோரங்களில் இதுபோன்ற ஒரு நடையை முயற்சிக்கலாம் என்றார். வைகை தென்கரையில் தொடங்கி திருப்புவனம் வரை சென்று சிம்மக்கல் சொக்கநாதர் கோயிலில் முடிப்பதுபோல ஒரு சிறுயாத்திரையை இந்த இளவேனில் காலத்தில் தொடங்க வேண்டும். அதன்பின் வைகையாற்றை ஒருமுறை இருசக்கர வாகனத்திலாவது மூலவைகையில் இருந்து கடலில் கலக்கும் இடம்வரை பயணிக்க வேண்டும் என்ற அவாவை ஏற்படுத்தியுள்ளது.

படங்கள் உதவி – ஆடல்வல்லான் வலைப்பதிவு + கூகுள்

தொலைந்து போன சேமிப்புப் பழக்கம்

சம்பளம் வாங்கியதும் பலசரக்கு, பெட்ரோல், தினசரிச் செலவு எனப் பிரித்துவைத்தபின் எதிர்பாராத செலவுகள் வரும்பொழுது நம் மனதில் உடனடியாகத் தோன்றும் எண்ணம் யாரிடம் கடன் கேட்கலாம் என்பதுதான். கடன் வாங்காமல் இருக்க வேண்டியதன் அவசியம் குறித்து சமீபத்தில் ஒருவர் பேசியபோது அவரோடு முரண்பட்டு ரொம்பநேரம் வாதிட்டுக் கொண்டிருந்தேன். மார்க்கோபோலோ பாண்டிய நாட்டிற்கு வந்தபோது மன்னன் ஒருவனே கடன்வாங்கி கடன் கொடுத்தவனால் சாலையில் நிறுத்தப்பட்டிருந்ததை அவரது குறிப்புகள் வாயிலாக அறிய முடிகிறது. கடன் குறித்த வரலாற்றை எழுதாமல் தொலைந்துபோன சேமிப்புப் பழக்கம் பற்றி எழுதவே நினைக்கிறேன்.

_{படம்: சிறுவர் கலாமன்றம்}

இளம்பிராயத்தில் முதலாம் வகுப்பு படிக்கும்போது உண்டியலில் கிடைக்கின்ற சில்லரைக்காசுகளை சேமித்து வைக்கும் பழக்கம் இருந்தது. அப்போது அஞ்சு காசு, பத்து காசு, காலணா, எட்டனா வரை கிடைக்கும். அவற்றை உண்டியலில் போட்டு வைப்பேன். பிறகு, அதில் வீட்டிற்கு ஒரு கடிகாரம் வாங்கிய நினைவு இருக்கிறது. அதன்பின் நான்காம் வகுப்பு படிக்கையில் பள்ளியில் சஞ்சாயிக்கா சேமிப்புத்திட்டம் அறிமுகமானது. மத்திய அரசால் கொண்டுவரப்பட்ட இத்திட்டம் இந்தியா முழுக்க உள்ள பள்ளிகளில் செயல்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது.

தினந்தோறும் கிடைக்கும் தொகையை சஞ்சாயிக்கா பணம் வசூலிக்கும் பொறுப்பாசிரியரிடம் தினசரி கொடுத்து நோட்டுப்புத்தகத்தில் வரவு வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். சஞ்சாயிக்காவில் சேமிப்பதற்காகவே சில சமயம் வீட்டில் நச்சரித்து காசு வாங்கிக் கொண்டுபோய் சேமித்தது உண்டு. வருட இறுதியில் அல்லது அடுத்தாண்டு தொடக்கத்தில் அந்தப் பணத்தை மொத்தமாக கொடுப்பார்கள். இதன்மூலம் நமக்கு அச்சமய செலவிற்கு ஒரு தொகை கிடைக்கும். அதன்மூலம் நோட்டு, புத்தகம் எதாவது வாங்கிக் கொள்ளலாம். இந்தத் திட்டம் இப்பொழுது பள்ளிகளில் இல்லை. சேமிக்கும் பழக்கமும் பெற்றோர்களிடம் அருகி வருகிறது.

முன்பு பெண்கள் தங்கள் கணவனிடமிருந்து செலவுக்குப் பெறும் தொகையில் ஒரு பகுதியை மிச்சம் பிடித்து சேமித்துவைப்பர். இதை சிறுவாட்டுப்பணம் எனக் கொச்சையாக சொல்வர். இருந்தாலும் இந்தத் தொகையை அந்தப் பெண்கள் பின்னாளில் குடும்பத்திற்குத்தானே செலவு செய்திருக்கிறார்கள். என்னுடன் பணியாற்றிய ஒரு நண்பரின் மனைவி 50,000 ரூபாய்கிட்ட சேமித்து வைத்திருந்தார். பணமதிப்பு நீக்கத்தின் போது அவரது கணவரிடம் அந்தத்தொகையைத் தர இவர் ஒரு பெருங்கடனை அடைத்தார்.

அதேபோல நாங்கள் பள்ளியில் படித்த காலத்தில் சீட்டு அட்டை கடைகளில் பிடிப்பார்கள். அந்த அட்டையில் நூறு கட்டங்கள் இருக்கும். நாம் ஒரு கட்டத்திற்கு 10 காசு, 25 காசு, 50 காசு என சேமிக்கலாம். இதில் நூறுகட்டங்கள் நிரம்பியதும் அவர்கள் 10 விழுக்காடு பிடித்துக் கொண்டு நம்மிடம் சேர்த்துவைத்த பணத்தைக் கொடுப்பார்கள். தினசரி கடைக்குப் போய் வரும்போது வீட்டில் வாங்கும் காசை கடையில் இப்படி சீட்டு அட்டையில் கட்டுவது அப்போது வழக்கம். 50 ரூபாய் கட்டினால் 45 ரூபாய் தருவார்கள். கடைக்குப் போனால் கிடைக்கும் காசு, வாங்கித்திங்க கொடுக்கும் காசு, தாத்தா-பாட்டியிடம் அடம்பிடித்து வாங்கும் காசு, உறவினர்கள் வந்துபோகும் போது கொடுக்கும் காசை சேமித்து வைக்கும் வழக்கம் இருந்தது. இப்போது நினைத்துப்பார்த்தால் மாதம் நூறு ரூபாய் சேமிப்பது மலைப்பாய் இருக்கிறது.

மதுரை புனித பிரிட்டோ பள்ளியில் படிக்கும்போது அங்கு சில்வர் ஸ்டெப் என்றொரு திட்டம் இருந்தது. இந்தத் திட்டம் கல்வித்தொகை கட்ட முடியாத மாணவர்களுக்கு உதவும் அருமையான திட்டம். ஒவ்வொரு வகுப்பிலும் சில்வர்ஸ்டெப்க்காக மாதம் 2ரூபாய் கட்ட வேண்டும். அதுபோக மாதம் ஒருநாள் தொடக்கத்தில் சில்வர் ஸ்டெப்காக ஒவ்வொரு வகுப்பாக பணம் வசூலித்து வருவார்கள். முதல்நாளே அறிவிப்பு செய்துவிடுவார்கள். அதனால், அன்று வாங்கித்திங்க வைத்திருக்கும் தொகையை அந்த சில்வர்ஸ்டெப் பெட்டியில் போட்டுவிடுவோம். இந்த சிறிய தொகை வழியாக ஒரு வகுப்பு மாணவர்களால் ஒரு வருடத்தில் குறைந்தது நான்கு மாணவர்களின் பள்ளிக்கட்டணத்தை கட்டமுடியும். சமூகசேவை செய்வதற்கு பெரிய திட்டமிடல்கள் எல்லாம் வேண்டாம். இதுபோல சிறிய செயல்கள் போதும்.

சேமிப்புப் பழக்கம் நம்மிடம் இல்லாமல் போகும்போது நமது குழந்தைகளிடமும் இல்லாமல் போகிறது. அவர்கள் வாயிலாக சேமிக்க எதாவது ஒரு திட்டத்தை செயல்படுத்த வேண்டும். புத்தகத் திருவிழாவில் புத்தகம் வாங்க ஒவ்வோராண்டும் சேமிக்க வேண்டும் என்று நினைப்பேன். கடைசியில் அச்சமயம் கடன்வாங்கி கொஞ்சப் புத்தகங்கள் வாங்குவதோடு சரி. மேலும், மதுரையில் புத்தகத்திருவிழா ஆவணியில் நடக்கும். பெருமுகூர்த்தங்கள் நடக்கும் அம்மாதம் வரும் திருமணப் பத்திரிக்கைகளை பார்த்தாலே புத்தகம் வாங்கி வாசிக்க முடியாமல் போய்விடும். சேமித்து வைத்து வாங்கும் பழக்கம் போய், கடன் வாங்கி (அந்தச்சொல்லையே கொஞ்சம் மதிப்பாக லோன் வாங்கி) பிறகு அதைக் கட்டும் வழக்கத்திற்கு நம்மைக் கொண்டு வந்துவிட்டார்கள். லோன் மேளா, வீட்டுக்கடன் திருவிழா என்று நல்ல வார்த்தைகளைக் கொச்சைப்படுத்தி வருகிறார்கள். “பெரிய அளவில் சேமிப்பு இல்லாவிட்டாலும் இனிவரும் காலங்களில் அடுத்தடுத்து கடன் வாங்காமல் இருக்க வேண்டும்” என 2021ன் தொடக்கத்திலிருந்து நினைக்கிறேன். திருவள்ளுவர் சொன்னது போல ‘யாதெனின் யாதெனின் நீங்கியான் நோதல் அதனின் அதனின் இலல்’ என்ற குறள் உள்ளுக்குள் ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தால் நன்றாகயிருக்கும்.

சிக்கந்தர் பாதுஷா சந்தனக்கூடு

மார்ச் 1, அன்று மாதநாட்காட்டியைத் திருப்பும்போது இம்மாத அரசு விடுமுறை எதாவது இருக்கான்னு பார்த்தேன். அப்போது, இஸ்லாமிய பண்டிகையில் சிக்கந்தர் பாதுஷா உருஸ் என்று போட்டிருந்தது. சிக்கந்தர்பாதுஷா நம்ம திருப்பரங்குன்றத்துக்காரர்தான. உடனே, தம்பிக்கு போன்பண்ணி விழாவை உறுதிபடுத்திட்டேன். திருப்பரங்குன்ற மலையின் மீதுள்ள சிக்கந்தர் சையது சுல்தான் பாதுஷாவின் தர்காவில் சந்தனக்கூடு பார்க்கனும்னு ரொம்பதடவை முயற்சி செஞ்சுட்டுருந்தேன். ஒண்ணாந்தேதி பலசரக்கு வாங்க வேண்டிய பட்டியல் வேறு கையிலிருந்தது. வேலை முடிந்ததும் பலசரக்கு வாங்கிட்டு வீட்டுக்குப் போய் குளித்துக் கிளம்பினேன்.

சந்தனக்கூடு பார்க்க நண்பர் ஹக்கீமை அழைத்தேன். இருவரும் திருப்பரங்குன்றம் நோக்கிச் செல்லும்போதே மலையில் மின்விளக்குகளின் வெளிச்சம் தெரிந்தது. அருகில் செல்லச்செல்ல மலையேறும் பாதைகளில் விளக்கு கட்டியிருந்தது தெரிந்தது. மூலக்கரைகிட்ட வரும் பாலம் ஏற மறந்துட்டேன். அப்படியே திருமங்கலம் ரோட்டில் போய் ரயில்வே கேட்கிட்ட வரும் பாலத்தில் ஏறி இறங்கிட்டோம். ரெண்டு பாலம் கட்டி, திருப்பரங்குன்றம் ஒரு தீவு மாதிரியாகிப்போச்சு.

திருப்பரங்குன்றம் கோவிலுக்குச் செல்லும் ரதவீதியில்தான் தர்காவிற்கு மலைக்குச் செல்லும் பாதையும் இருக்கு. மலையடிவாரத்திலுள்ள பள்ளிவாசல்கிட்ட ஜெகஜோதியா தெரிஞ்சுச்சு. மக்கள் கூட்டம். வெளியூரிலிருந்தெல்லாம் சந்தனக்கூடு பார்க்க வந்துருக்காங்க. இன்னிசைக் கச்சேரிக்கான ஏற்பாடுகள் மேடையில் நடந்துகிட்டுருக்க,  தொலைவில் வண்ணவண்ண சின்ன விளக்குகளில் சந்தனக்கூடு அழகா ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது.

பள்ளிவாசல்ல போய் சந்தனக்கூடு புறப்படும் நேரம், மலைக்கு சந்தனக்குடம் தூக்கிட்டுப் போறதைப் பற்றி விசாரித்தேன். அடுத்து ஒருமுறை வந்து திருவிழாக்களின் தலைநகரம் நூலுக்கு கட்டுரை எழுதனும்ல அதுக்குத்தான். இஸ்லாமிய நாட்காட்டியில் ரஜப் மாதத்தில் பதினாறாம் நாள் பிறையன்று சந்தனக்கூடு விழா நடக்கிறது. அடுத்தாண்டு வந்து பதிவு செய்யனும். இன்று கொஞ்சநேரம் சுற்றிவிட்டு வீட்டுக்குப் புறப்படலாம் என்று திட்டம். வீதிகளில் கொஞ்சநேரம் அலைந்துவிட்டு ஒரு புரோட்டாகடையில்  ரெண்டு புரோட்டாவை வாங்கிப்பிச்சுப்போட்டு சால்னாவை கொளப்பி அடிச்சுட்டு நடந்தோம். மலையேறும் வழியில் ஆரஞ்சு குடினி கொடுத்துட்டு இருந்தாங்க. வாங்கிக் குடிச்சுட்டு மலை ஏறத்தொடங்கினோம். வழிநெடுக மக்கள். மலைக்கு ஏறும் படிக்கட்டுகளில் குடும்பம், குடும்பமாக வந்து உட்கார்ந்திருக்காங்க. கொஞ்சப்பேர் மலையேறிக்கிட்டிருந்தாங்க.

பசுமைநடையாக காலைல வெள்ளென பலமுறை மலைல ஏறிருக்கோம். இம்முறை இராத்திரி கொஞ்சநேரம் மலையில் மொதமொதயா ஏறுறோம். படிக்கட்டு இருக்கும் வரை ஏறிட்டு அங்கிருந்து விளக்கொளியில் ஒளிரும் ஊரை வேடிக்கை பார்த்துட்டு, அப்படியே கீழே இறங்கத் தொடங்கினோம். படிக்கட்டுகளில் உட்கார்ந்திருந்த ஆண்களும், பெண்களும் கையில் குரான் புத்தகத்தை வைத்து படிச்சுட்டு இருந்தாங்க. உருது எழுத்துக்களில் அந்தக் பக்கங்கள் தெரிஞ்சுச்சு. வியானன்று ஜூம்மா தொழுகைக்குமுன் வாசிக்கும் பகுதியென உடன்வந்த நண்பர் சொன்னாரு.

எஸ்.அர்ஷியா எழுதுன அப்பாஸ்பாய் தோப்பு நாவலில் வரும் நெக்லஸ்காரம்மாவிற்கு சிக்கந்தர் சுல்தான் அவுலியா மீது ரொம்ப நம்பிக்கை. அந்தக்கதையில் மலையில் வந்து தங்குபவர்களைப் பற்றி எழுதியிருக்காரு. அவரோட இயற்பெயரே சையது உசேன் பாஷாதான். மகள் அர்ஷியா பெயரில் நூல்கள் எழுதினார். பசுமைநடை பயணத்துல எஸ்.அர்ஷியா இந்த சையது சுல்தான் குறித்த வரலாறை விரிவா சொல்லிருக்கார். இப்ப நினைக்கும்போது மனசு கணத்துக் கிடக்கு. தம் எழுத்துக்களில் கறாமத்துக்களை நிகழ்தியவர் இப்போது இல்லை.

நானும், நண்பரும் பேசிட்டே மலையடிவாரம் வந்துட்டோம். கூட்டம் அதிகமாகிக்கிட்டேருக்கு. சந்தனக்கூடு இரவில் கூடுதல் அழகாய் தெரிஞ்சுச்சு. சமீபத்தில் பழுத்து நிற்கும் வாதாம் மரம் எனக்கு சந்தனக்கூடுபோல தெரிந்ததை ஒரு நோட்டில் எழுதிவைத்திருந்த ஞாபகம் வந்துச்சு. இரவு இரண்டு மணிக்கு மேல வீதிவலம் வந்து மலைக்குச் செல்லும் பாதையில் சந்தனக்கூடு நிற்க அதிகாலை விடியும்வேளையில் சந்தனக்குடம் தர்காவிற்குச் செல்லுமாம். இரவில் ஒளிரும் நிலவைப் பார்த்துக் கொண்டே வீட்டுக்குப் போய்ட்டேன். அடுத்த திருழால பார்க்கலாம்.

தொடர்புடைய பதிவு – திருப்பரங்குன்றமும் சிக்கந்தர் தர்காவும்

தர்கா பட உபயம் – அருண்

சமயம் – ஓர் உரையாடல்

மதுரை புத்தகத் திருவிழா என் வாழ்வில் கொடுத்த கொடைகள் ஏராளம். அதிலொன்று தொ.பரமசிவன் அய்யாவின் உரையைக் கேட்டதும், அவரது புத்தகங்களை வாங்கியதும். 2008ல் நடந்த 3வது மதுரை புத்தகத் திருவிழாவில் சமயம் ஓர் உரையாடல் என்ற நூலை வாங்கினேன். அந்த வாரத்திலேயே ‘உலகமயமாக்கச் சூழலில் பண்பாடும் வாசிப்பும்’ என்ற தலைப்பில் தொ.பரமசிவன் பேசியதை கேட்கும் வாய்ப்பும் கிட்டியது. அந்த உரையும், சமயம் நூலும் என்னுள் ஒரு மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது.

தொ.ப.வுடனான நேர்காணல்கள் பல இதழ்களில் வந்திருந்தாலும் சமயம் குறித்து இந்த நூல்போல விரிவான உரையாடல் வேறு வந்ததில்லை. பேரா.சுந்தர்காளி மொழி, தத்துவம், நாடகம், திரைப்படம், நாட்டுப்புறவியல், தொன்மம் போன்ற தளங்களில் எழுதியும், பேசியும் வருபவர். இரணிய நாடகம் குறித்து களஆய்வு செய்து தன்னுடைய முனைவர் பட்ட ஆய்வேட்டை சமர்ப்பித்துள்ளார். தொ.ப மீது பெருமரியாதை கொண்டவர். சமயம் நூலில் தொ.ப.விடம் கேள்விகளை கேட்டு அவரது பதில்களை இவர் பெரும் விதமே அலாதியானது.

சமீபத்தில் வந்த நேர்காணலில் பேராசிரியர் சுந்தர்காளி “தொ.ப. தான் ‘மதுரையிலிருந்த காலத்தைத்தான் தனக்கு பொற்காலம்’ என அடிக்கடி சொல்வார். தொ.ப. மதுரையிலிருந்த காலம் எங்களுக்கு வேறுமாதிரியான பொற்காலம். தொ.ப. மதுரை தியாகராசர் கல்லூரியில் தமிழ் பேராசிரியராகப் பணியாற்றினார். தங்குவதற்கு விடுதியில் அறை எடுத்திருந்தார். அந்த சமயத்தில் தொடர்ந்து நண்பர்கள் அவரை சந்திப்பதும், சிலநேரங்களில் விடியவிடிய அவரோடு பேசிக்கொண்டிருந்த சம்பவங்களும் நடந்தது. அந்த சமயத்தில் தொ.ப.வினுடைய ஆளுமை எங்கள் பலபேரை வசீகரித்தது” என தொ.ப குறித்து கூறியுள்ளார்.

‘வியப்பு, ஈர்ப்பு, அச்சம் இந்த மூன்றும் கலந்த இடத்திலிருந்துதான் தெய்வ நம்பிக்கை பிறந்தது’ என்கிறார் தொ.ப. கடவுள், தெய்வம் என்ற இரண்டிற்குமான வித்தியாசம், சங்க இலக்கியங்களில் தெய்வங்களைப் பற்றிய செய்திகள், தமிழர்களின் சமய நம்பிக்கைகள், தாய்த்தெய்வ வழிபாடு, முருக வழிபாடு, கோயில்கள் உருவான விதம், சமண பௌத்த மதங்களின் வருகை, வைதீக மதத்தின் தாக்கம், பக்தி இயக்கங்களின் தோற்றம், சைவம், வைணவம், சமண பௌத்த மதத்திற்கு எதிராக சமயக்குரவர்களின் செயல்கள், விஜயநகர ஆட்சியாளர்களின் வருகை, சித்தர் மரபு, இஸ்லாமிய, கிறிஸ்துவ சமயங்களின் வருகை, மதமாற்றம் குறித்து இருவரும் விரிவாக உரையாடியிருக்கிறார்கள்.

சமயம் குறித்த ஒரு தெளிந்த பார்வையை இந்நூல் நமக்குத் தருகிறது. தெய்வ நம்பிக்கை குறித்த என் பார்வையையும் தெளிவாக்கியது இந்நூல். பிரமாண்டம், அதிகாரம் போன்றவற்றுடனான நம்முடைய நிலைப்பாடு எப்படி இருக்க வேண்டுமென கற்றுக்கொடுத்தது.

• மனிதன் ஆக்கிய பிரமாண்டம் என்பதே அதிகாரம் சார்ந்த விசயம். மற்றவற்றின் இருப்பை நிராகரிக்கக்கூடிய பிரமாண்டம் இயற்கையில் கிடையாது.
• எதையும் அவநம்பிக்கையோடு பார்க்க வேண்டாம். கொதிநிலை எட்டியவுடன் எல்லாம் மாறத்தான் செய்யும்.
• மனித குலத்தின் அடிப்படையான அறிவு என்பதே எண் சார்ந்தது. எழுத்துச் சார்ந்த விசயமல்ல.
• மனித குலத்தின் பெரிய கண்டுபிடிப்பெல்லாம் எண்ணிலிருந்து பிறந்தன; எழுத்திலிருந்து பிறக்கவில்லை.
• எதிர்கலாச்சார நடவடிக்கைகளில் படித்தவர்கள் போதுமான அளவுக்கு இறங்கவில்லை.
• சம்பந்தருக்கு வேள்வியும் வேதமும் முக்கியம். அப்பருக்கு சிவன் மட்டுமே முக்கியம்.
• கடவுள் மதுரைக்காரன் என்று கூறுகிறார் மாணிக்கவாசகர். கடவுளை மதுரையான் என்கிறார்.
• பெருங்கோயில்கள் காற்றாடிப் போனாலும் சாலையோரத் தெய்வங்கள் வீரியத்தோடு உயிர்வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றன.

இந்நூலை வாசித்ததும் மேற்கண்ட விசயங்கள் எனக்கு மிகவும் முக்கியமாகப்பட்டன. கொதிநிலை எட்டியவுடன் சமநிலைக்கு வரும் என்ற தொ.ப.வின் வார்த்தைகள் நம்பிக்கையை விதைக்கிறது.

நவீனம், ஐரோப்பிய சிந்தனையாளர்களின் கருத்துகள் எனப் பல விடயங்கள் வாயிலாக தொ.ப.விடம் கேள்விகளைத் தொடுக்கும் பேராசிரியர் சுந்தர்காளி ஓரிடத்தில் சொல்வது போல “இந்தியச் சமுதாயத்தில் எப்போதும் மையத்தை நோக்கி இழுக்கிற சக்தி செயல்படுகிற அதே நேரத்தில் விளிம்பை நோக்கி இழுக்கிற சக்தியும் உண்டு. ஒன்றாக எல்லாவற்றையும் மாற்ற, ஒற்றைத் தன்மைக்குள் கொண்டுவர முயற்சிக்கும் நேரத்தில், பன்முகமாக்கும் சக்தியும் மாறிமாறிச் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது” என்ற கருத்து மிக முக்கியமானது. தமிழ்நாடு எப்போதும் பன்முகத்தன்மையைக் கொண்டாடும் மையமாகத் திகழ்கிறது, திகழ வேண்டும் என்பதே நமது அவா.

சமயம் என்ற நூலை ஆத்திகர்களும், நாத்திகர்களும் வாசிக்க வேண்டும். ஆனால், அவர்கள் தலைப்பைப் பார்த்ததும் தங்களுக்குத்தான் இதில் என்ன இருக்குமென்று தெரியுமே என இரண்டு தரப்பினருமே வாசிக்க மாட்டார்கள் என்ற நிலையில் ஒன்றுபடுகிறார்கள்.

இந்நூலின் முதல்பதிப்பை தென்திசைப் பதிப்பகம் வெளியிட்டது. தற்போது அன்னம் பதிப்பக வெளியீடாக இந்நூல் வந்து மூன்று பதிப்புகளுக்குமேல் வந்துவிட்டது. இந்நூலில் பின்னட்டையில் கோம்பை அன்வர் எடுத்த இராவுத்த குமாரசாமி கோவில் படம் உள்ளது. அதைக்குறித்த கட்டுரை பின்னட்டை புகைப்படம் பற்றியொரு குறிப்பாக இந்நூலில் உள்ளது. அதைத் தட்டச்சு செய்து கொடுத்ததற்காக நன்றியுரையில் என் பெயரையும் பேரா.சுந்தர்காளி சேர்த்திருக்கிறார். அவருக்கு நன்றி.

சமயம் ஓர் உரையாடல், 112 பக்கங்கள், 75 ரூபாய், அன்னம் வெளியீடு

தமிழறம் (ஆகஸ்ட் 2020) இதழில் வந்த கட்டுரை

“படைப்பாளிகளுக்குள் ரகசிய ரேகையாக இருந்துகொண்டிருக்கும் அசுரப்புலவன் தொ.ப” – கோணங்கி

தொ.பரமசிவன் அய்யா மறைந்த செய்தி கேட்ட 24.12.2020 அந்த மாலையை மறக்கமுடியாது. எழுத்தாளர் அ.முத்துக்கிருஷ்ணன் சென்னையிலிருந்து மதுரைவந்தார். அவருடன் பசுமைநடை நண்பர்களும் சேர்ந்து 25.12.2020 அன்று பாளையங்கோட்டை சென்றோம். தொ.ப.வின் இல்லத்திற்கு அவரிடம் கேட்க எந்தக் கேள்விகளும் இல்லாமல் சென்றோம். வீட்டின் முன்னறையில் மாலைகள் மலைபோல் குவிந்திருந்தன. மனித வாசிப்பை முன்னெடுத்த ஆசானுக்கு இறுதி மரியாதை செய்துவிட்டு மாடியில் உள்ள அவரது நூலகத்திற்கு சென்றுவந்தோம். இறுதி அஞ்சலிக் கூட்டம் அவரது உடலை வாசலில் கொண்டுவந்த சமயத்தில் தொடங்கியது. கவிஞர் அறிவுமதி, எழுத்தாளர்கள் சுந்தர்காளி, அ.முத்துக்கிருஷ்ணன், பாமரன் எனப் பலரும் அவரைக் குறித்துப் பேசினர். பல கட்சிகளைச் சேர்ந்தவர்கள், பல இயக்கங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் அய்யாவின் நினைவுகளை எடுத்துரைத்தனர். எழுத்தாளர் கோணங்கி அப்போது பேசியது என்னுள் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது. அந்த உரை:

தமிழினுடைய கடைக்கோடி நெருப்பு இதுதான். முன்னைப் பழந்தீவுகளுடைய மூழ்கிய அத்தனை பிரதிகளுடைய உதிர்ந்த துகள்களை எல்லாம் ஒரு கல்லா நூலாக அவர் வைத்திருந்தார். உங்களுக்கெல்லாம் தெரியும், அவரிடம் இருந்தது ஒரு எழுதா நூல். அது முழுவதுமே சிதறல் சிதறலாகத்தான், அப்போதைக்கப்போது ஒரு படைப்பாளிக்கு ஏற்படும் தெறிப்புகளாகத்தான் அவரிடமிருந்து வரும்.

எனக்கும் அவருக்கும் 37 ஆண்டு கால உறவு உண்டு. மதுரையில் அவர் அறையில் பல நாட்கள் தங்கியிருந்திருக்கிறோம். சுந்தர்காளி, வீ.எம்.எஸ், பாபு, லோகு என்று பலரையும் இணைக்கிற இடமாக அது இருந்திருக்கிறது. மதுரை தியாகராசர் கல்லூரியில் அவர் துறைத் தலைவராகப் பணியாற்றிய காலத்தில் உலகச் சிறுகதைகள் இதழை முடித்து முதல் பிரதியை அவரிடம்தான் கொடுத்தேன்.

ஒவ்வொரு நாவலையும் நான் எழுதுகிறபோது அவரிடம் செல்லும்போதெல்லாம் நாவலின் அத்தியாயங்கள் புதிய வேகத்தில் வேறொரு பரிமாணத்தில் தொடரக்கூடியதாக இருந்திருக்கிறது.

பாழி நாவல் எழுதுகிறபோது, மதுரையிலுள்ள சமணத்தைப் பற்றி நாவல் எழுதுகிறபோது ஈரேழ் சமணக்குன்றுகளுக்கும் அவர் ஆட்டோவில் அழைத்துச் சென்றிருக்கிறார். ஒவ்வொரு குறியீடுகளையும் அங்கு சமணத் தொன்மங்களுடைய விளக்கத்தையும் அவர் அளித்திருக்கிறார்.

நான் நாவலை எழுதுகிறபோது ஒருமுறை அவர் அறைக்கு அழைத்துச் சென்று, இரண்டு சாக்பீஸ்களை எடுத்துவந்து அதனுள் மதுரையினுடைய தொன்மங்கள், கோட்டை அமைப்புகள், யார்யார் எந்தெந்த இடத்தில் இருந்தார்கள் என்ற 2000 வருட அந்த அகராதிச்சுருளை, நிகண்டை எனக்கு விளக்கமளித்து காண்பித்ததன் வழியாக, நாவல் அடுத்த கட்டத்தை அடைந்தது.

ஒவ்வொருமுறை தொ.ப.வைச் சந்திக்கிறபொழுதும் இசைபடுத்து என உரையாடல் உருவாகியிருக்கிறது. “விசும்பு கைபடு நரம்பு” என்று சொல்லித் தந்ததும், சிலப்பதிகார ஆய்ச்சியர் குரவையை எனக்கு அவர் விளக்கிக் காண்பித்த விதமும் சரி; இங்கிருந்த பெருமாள் கோயிலுள்ள சிறுசிறு சிற்பங்கள், சிற்றறைச் சிற்பங்கள் குறித்தும் அவருக்கிருந்த அறிவும் சரி; ஒரு பல்துறை அறிவாக, ஒரு archaic mind (தொல்மனம்) தொ.ப.விடம் இருந்தது.

நான் மதுரையில் பழைய புத்தகக்கடையில் குனிந்து ஒரு புத்தகம் எடுத்துக் கொண்டிருக்கும்போது, தொ.ப. அங்கிருந்து நிமிர்ந்தபடி வேறொரு புத்தகத்தை எடுத்துக்கொண்டிருப்பார். இதே திருநெல்வேலியில் உள்ள பழைய புத்தகக்கடைக்குப் போகும்போதெல்லாம் தொ.ப. ஒவ்வொரு முறையும் அங்கே இருந்துகொண்டிருப்பார். பழைய புத்தகக்கடைக்காரர்கள் எல்லோரையுமே அவர் அறிந்திருப்பார். எல்லாவகையான விநோத விசித்திர, பெரிய எழுத்து சம்பந்தமான நூல்களையெல்லாம் காண்பித்து என்னை வாங்க வைத்தார்.

இவ்வாறு படைப்பாளிகளுக்கும் தொ. ப-வுக்கும் இடையிலான அபூர்வமான அந்த interior landscape (அகவெளி) எழுதப்படாத ஒன்று. யார்யாருடைய புத்தகங்களுக்குள்ளேயோ அவர் நுழைந்திருக்கிறார். ஒரு துணைப்பிரதியாக, ஊடிழைப் பிரதியாக தொ.ப. ஒவ்வொரு படைப்பாளியினுள்ளும் ரகசிய ரேகையாக இருந்துகொண்டே இருப்பார்.

அவர் பேராசிரியராக வேலை பார்த்தது எனக்குப் பெரிதில்லை. பேராசிரியர், பேராசிரியர் என்று எங்கு பார்த்தாலும் ஒரே பேராசிரியர்களாக இருக்கிறார்கள். அது பெரிய விஷயமில்லை. அசுரர்களும் புலவர்களாக இருந்த தமிழின் கடைச்சங்கத்தின்,  அந்த அகாடமியின் அசுரப்புலவன் தொ.ப. அவருக்குள் தான்தோன்றியாக இருக்கிற படைப்பாளியின் ஒரு பெரிய வெளி இருக்கிறது. தமிழ் மொழியை வெவ்வேறு வகைகளில் தனக்குள் அவர் வைத்திருந்தார். அவருக்குள் மூழ்கி அடிக்கடலில் சமவெளியில் திரிந்து கொண்டிருந்த தொ.ப.வை நான் மணல்பிரதியாக எடுத்துப்பார்த்தேன். கிரிப்டோநூலகம் அது.

ஆய்வு, பி.எச்.டி நூல் அல்ல அவர். கல்வி என்பதல்ல அவர். அவர் அ-கல்வி. அகல்வி என்பது ஒரு கலைஞனுக்குள் உள்ளது, மாடு மேய்ப்பவனிடம் உள்ளது, ஒரு விவசாயியிடம் உள்ளது. தானியத்திடம் உள்ளது, ஒரு செடியிடம் உள்ளது. ஒரு பேசாத மீனனின் வார்த்தைகள்.

ஒரு கையில்லா மீனன், காலில்லா மீனனாக இங்கு கால் மாற்றிப்படுத்திருக்கிறான். இவனுக்கான மொழி உடல் எப்பொழுதும் எல்லோரிடமும் பரவிக்கொண்டுதான் இருக்கும் என்று கூறி அவருக்கு எனது ஆழ்ந்த மரியாதையைச் செலுத்தி, தமிழினுடைய சித்திர கபாலத்தையும், சொற்கபாலத்தையும் அவரிடமிருந்து நான் எடுத்துச் செல்கிறேன்.

“நாட்டார் தெய்வங்களின் வாகனம் பெரும்பாலும் நீர்தான். சாமியாடிகள் தலையிலே கரகம் வைத்து ஆடுகிறபோது அந்தக் கரகத்துக்குள்ள இருக்கிற தண்ணீரிலே அந்த தெய்வத்தினுடைய ஸ்பிரிட்சுவல் எஸ்சன்ஸ் அடங்கி இருப்பதாக நம்பிக்கை” என தொ.ப.வை சந்தித்து உரையாடிய கணத்தில் சொன்னார். அதுபோல அவரது இறுதிச்சடங்கில் சிந்திய கண்ணீரில் என்னோடு தொ.ப.வையும் அழைத்துவந்தேன்.

(படங்கள்: அ. முத்துக்கிருஷ்ணன், ரகுநாத் & முகநூல்)