வைகை மையமண்டபம்

ஆறாட்டு (தீர்த்தவாரி) என்ற சொல்லைக் கேட்டவுடன் கேரள மாநிலத்தில் திருச்சூரில் யானை ஊர்வலத்துடன் நடைபெறும் ஆறாட்டுத் திருவிழாவே நினைவுக்கு வரும். தமிழ்நாட்டிலும் குளம், ஆறு, கடல் முதலிய நீர்த்துறைகளுக்குத் திருமேனிகளை எடுத்துச் சென்று நீராட்டும் வழக்கம் உள்ளது. இந்த ஆறாட்டு பெரும்பாலும் தைப்பூச நாளிலும், மாசி மகத்திலும் நடைபெறுகின்றது. தமிழகத்தின் ஆற்றங்கரைகள் அனைத்திலும் ஒன்றிரண்டு தைப்பூச மண்டபங்கள் அல்லது துறைகள் உள்ளன.  

– தொ.பரமசிவன்

மதுரை வைகை ஆற்றின்(?) நடுவே மையமண்டபம் யானைக்கல் தரைப்பாலத்திற்கு மேற்கே அமைந்துள்ளது. பாலத்தைக் கடக்கும்போதெல்லாம் அந்த மண்டபத்தைப் போய் பார்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் எல்லோருக்குள்ளும் எழும். எனக்கும் வெகுநாட்களாக அங்கு செல்ல வேண்டும் என்ற ஆவல் இருந்தது.

மாமதுரை போற்றுவோம் நிகழ்வில் மூன்றாம் நாள் வைகையைப் போற்றுவோம் நடந்தது. அதையொட்டி அம்மண்டபத்தைப் போய்பார்க்கும் வாய்ப்பு எனக்கு கிட்டியது. ஆனால், அம்மண்டபத்தின் வரலாறு, தொல்லியல் தகவல்கள் குறித்து அறிந்து கொள்ளும் ஆசையை சமீபத்தில் சென்ற பசுமைநடை தீர்த்து வைத்தது.

ஓவியர் மனோகர் தேவதாஸ் தன்னுடைய “எனது மதுரை நினைவுகள்” நூலில் மையமண்டபம் குறித்த தனது நினைவுகளை பகிர்ந்து உள்ளதோடு அதைக்குறித்த அழகான சித்திரம் ஒன்றை வரைந்திருக்கிறார். அதில் அவர்கள் அக்காலத்தில் இம்மண்டபத்திலிருந்து கீழே மணலில் குதித்து விளையாடும் காட்சி காணக்கிடைக்கிறது. அதே போல ஆங்கிலேயர் காலத்தில் எடுக்கப்பட்ட ஒரு கருப்பு வெள்ளை படத்திலும் இம்மண்டபம் அழகாகயிருக்கிறது.

மதுரை அண்ணாமலைத் திரையரங்கம் முன்பு எல்லோரும் கூடினோம். அங்கிருந்து எல்லோரும் வைகையாற்றின் நடுவே அமைந்துள்ள மைய மண்டபம் நோக்கி நடந்தோம். திருமலைராயர் படித்துறையிலிருந்து திருவாப்புடையார் கோயில் பகுதியை இணைக்கும் பால வேலைகள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கிறது. பெரும்பாலானோர் முதன்முறையாக வைகை மைய மண்டபத்திற்குள் வருவதால் ஒருவித ஆர்வத்தோடு அதைப் பார்த்தனர். எத்தனை நாளாக பாலங்களில் செல்லும்போது பார்க்க வேண்டுமென்ற ஆவலோடு இருந்தார்களோ!

பசுமைநடை அமைப்பாளர் அ.முத்துக்கிருஷ்ணன் தனது உரையை வைகை அடைந்துள்ள சீரழிவுகளில் தொடங்கிப் பேசினார். “காவிரி பிரச்சனை உச்சத்தில் பந்த்கள், கடை அடைப்புகள் நடைபெறும் வேளையில் நாம் இங்கு கூடியிருக்கிறோம். நீர் சார்ந்த பிரச்சனைகளை மையமாகக் கொண்டு பசுமைநடை தனது 50வதுநடையை இன்னீர் மன்றல் என்ற விழாவாக ஆயிரம் பேரைக் கொண்டு அறிஞர்களை அழைத்து வந்து நடத்தினோம். மனிதகுலம் நிலைத்திருக்க தண்ணீர் அவசியம். மதுரையின் ஊர்ப்பெயர்களைப் பார்க்கும் போது நிறைய குளங்கள் இருப்பதை அறிய முடிகிறது. தல்லாகுளம், சொக்கிகுளம், பீ.பீ.குளம் என. நாம் இப்ப எல்லாக் குளங்களையும் அழித்துவிட்டோம். நவீன நாகரீக வரலாற்றைப் பார்க்கும்போது அரசாங்கமும் தனியாரும் போட்டி போட்டு குளங்களை எல்லாம் அழித்துவிட்டோம்.

மதுரையில் கே.கே.நகர் போன்ற பகுதிகளில் விசாரிக்கும் போது 500 அடி, 600 அடி என ஆயிரம் அடியை நோக்கி தண்ணீரை உறிஞ்சத் தொடங்கிவிட்டோம். நல்ல தண்ணி மட்டுமல்ல உப்புத்தண்ணியையே லாரிகளில் வாங்கி மாதம் மூவாயிரம் செலவளிக்க வேண்டிய நிலை வந்துவிட்டது. வைகை மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையில் தொடங்கி துவரிமான் – சமயநல்லூர் வரை ஆறாக இருக்கிறது. நம் கற்பனையில் ஆறு என்றால் தோன்றக்கூடிய நாணல், மணல் எல்லாம் பார்க்கலாம். மதுரைக்குள் நுழைந்ததுமே அதை நாம் சாக்கடையாக மாற்றி வைத்திருக்கிறோம்.  இலக்கியத்தில்தான் வைகை ஆறாக ஓடுவதைப் படிக்க முடிகிறது. எனக்கு விபரம் தெரிந்து இதில் நீர் ஓடி நான் பார்த்ததில்லை. ஆற்றை வெள்ளம் வரும்போது தண்ணீர் வரும் வடிகாலாக மாற்றி வைத்திருக்கிறோம். இந்த ஒட்டுமொத்த நகரத்தின் சாக்கடையை அள்ளிட்டு போவதல்ல அதன் வேலை. நாம் இன்று மிகப்பெரிய வளர்ச்சி, நாகரீகம் அடைந்துட்டோம் என்று பேசிக் கொண்டிருக்கிறோம். ஆனால், அது உண்மையில்லை. ஆற்றை குறித்து நாம் அறிந்து கொள்ள வேண்டிய செய்திகள் நிறைய உள்ளன. இம்மண்டபத்தின் வரலாற்று வகுப்புக்குள் நாம் செல்லலாம்”.

வைகை மையமண்டபத்தின் தொன்மை குறித்து வரலாற்றுப் பேராசிரியர் கண்ணன் அவர்கள் விரிவாக எடுத்துரைத்தார்.

மதுரைக்கு புதிதாக வருபவர்களும், வெளிநாட்டவர்களும் ஆற்றின் நடுவே அமைந்துள்ள இந்த மைய மண்டபத்தைப் பற்றி அறிந்துகொள்ள விரும்புகின்றனர். மதுரை தெப்பக்குளத்தின் நடுவே அமைந்துள்ள மைய மண்டபம் போன்று இம்மண்டபமும் மதுரையின் அடையாளங்களில் ஒன்றாகத் திகழ்கிறது.

வைகையாற்றில் நடுவே யானைக்கல் பாலத்திற்கு மேற்கே மையமண்டபம் என்றழைக்கப்படும் தீர்த்தவாரி மண்டபம் அமைந்துள்ளது. கி.பி16 அல்லது 17 ஆம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்த இம்மண்டபம் நாயக்கர் கால கட்டடக்கலையை பிரதிபலிக்கிறது. மீனாட்சியம்மன் கோயிலில் சுந்தரேஸ்வரர் (சிவன்), மீனாட்சி உற்சவ மூர்த்தங்கள் வைகையாற்றில் இறங்கி தீர்த்தவாரி கொண்டாடுவதற்காக இம்மண்டபம் கட்டப்பட்டதாக தெரிகிறது.

மையமண்டபம் நான்கு பத்திகளை கொண்டுள்ளது. நடுவே உள்ள பத்தி அகலமாகவும் பக்கவாட்டிலுள்ள பத்திகள் குறுகலாகவும் உள்ளன. இம்மண்டபத் தூண்களில் தெய்வ உருவங்கள், விலங்கினங்கள் மற்றும் துறவிகளின் புடைப்புச் சிற்பங்கள் செதுக்கப்பட்டுள்ளன. இம்மண்டபத்தில் நான்கு வகையான தூண் அமைப்புகள் காணப்படுகின்றன. ஆற்றில் வெள்ளம் போகும்போதும் சேதமடையாத அளவிற்கு நல்லதொரு அடித்தளத்தை கொண்ட இம்மண்டபம் ஆற்றில் மணல் அள்ளுதல், பராமரிப்பின்மை போன்ற காரணங்களால் தற்சமயம் மிகவும் சிதைந்து காணப்படுகிறது.

மீனாட்சியம்மன் கோயிலிலிருந்து தீர்த்தவாரிக்கு இறைவனும் இறைவியும் இங்கு வந்ததற்கு சான்றாக இம்மண்டபத்திற்கு தென்கிழக்கே உள்ள கிணறு மீனாட்சியம்மன் கோயிலால் இன்றளவும் பராமரிக்கப்பட்டு வருகிறது. பால்குடம் எடுப்பவர்கள் இந்த கிணற்றுக்கு அருகில் இருந்துதான்  கிளம்பிச் செல்கிறார்கள்.

பிற்காலப்பாண்டியர் காலத்தில் (கி.பி.1293ல்) பாண்டியர்களின் குறுநிலத்தலைவனான கங்கைகொண்ட சூரியத்தேவன் வாணாதிராயன் காலிங்கராயன்  மதுரையில் திருவாலவாய் நாயனார் திருநாட்களில் தீர்த்தமாடி எழுந்தருள வைகையாற்றங்கரையிலேயே “காலிங்கராயன் திருமண்டபம்” கட்டுவித்தான் என்ற தகவலை  கல்வெட்டொன்று தெரிவிக்கிறது. ஆனால் அம்மண்டபம் வைகையாற்றில் இன்று நமக்கு காணக்கிடைக்கவில்லை. இருப்பினும் நாயக்கர்காலத்தில் சுந்தரேஸ்வரர் ஆற்றில் தீர்த்தமாடி எழுந்தருள இம்மண்டபம் கட்டப்பட்டதாக தெரிகிறது. இங்குள்ள இரண்டு கயல்களின் புடைப்புச் சிற்பத்தைப் பார்க்கும்போது இது விசுவநாதநாயக்கர் காலத்தில் (16நூற்றாண்டு) கட்டப்பட்டிருக்கலாம் என யூகிக்க தோன்றுகிறது. இம்மண்டபத்தின் முகப்பிலுள்ள சிம்ம உருவங்கள், ராமர் சிலைகள் இவைகளை வைத்துப் பார்க்கும் போது இவை நாயக்கர்கால கட்டடக்கலையென அறிய முடிகிறது.

 வண்டியூர்க்கு அருகில் உள்ள தேனூர் மண்டபமும் நாயக்கர் காலத்தைச் சேர்ந்தது. அந்த மண்டபத்திற்கு அழகர் எழுந்தருளி மண்டூக மகரிஷிக்கு மோட்சம் கொடுக்கிறார். ஆரப்பாளையம் அருகில் வைகைக்கரையில் அமைந்துள்ள புட்டுத்தோப்பு மண்டபத்தில் ஆண்டுதோறும் புட்டுத்திருவிழா வெகுசிறப்பாக ஆவணிமாதம் கொண்டாடப்படுகிறது.

சிதம்பரம் நடராஜர் மாசிமகத்தன்று கடலாடச் செல்வதற்கு கிள்ளை என்ற ஊரிலுள்ள கடற்கரைக்குச் செல்கிறார். சோழமன்னர்கள் காலத்தில் தலைவனொருவன் சாலை அமைத்து நன்னீர் குளங்களை வெட்டிவைத்துள்ளனர். அதைக் குறித்த கல்வெட்டில் மூன்று நன்னீர் குளங்கள் தொட்டான் என்று உள்ளது. 12ஆம் நூற்றாண்டில் வெட்டப்பட்ட அக்குளங்கள் இன்றளவும் பராமரிக்கப்பட்டு வரும் போது நாம் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய பரிபாடலில் பாடப்பட்ட வைகையைப் பாதுக்காக்க வேண்டாமா? வைகையிலிருந்து சுருங்கைகள் அமைத்து மீனாட்சியம்மன் கோயில் தெப்பக்குளத்திற்கு நீர் கொண்டு போனதற்கான தடயங்கள் உண்டு. இன்றளவும் மாசி மகத்திற்கு வரும் மீனாட்சி சுந்தரர் திருமலைராயர் படித்துறையிலுள்ள காசி விஸ்வநாதர் கோயிலில் எழுந்தருளி ஆறாட்டு செய்து கிளம்புகின்றனர். நூறாண்டுகளுக்கு முன்பு இம்மண்டபத்தில் எழுந்தருளியிருக்கலாம் என்று தெரிய வருகிறது.

பேராசிரியர் கண்ணன் பேசியதைத் தொடர்ந்து அந்த மண்டபத்தை சிறப்பாக பராமரித்து வரும் அந்தப் பகுதி மாமன்ற உறுப்பினர்க்கு ‘மதுர வரலாறு –  நீரின்றி அமையாது’ நூல் வழங்கப்பட்டது. அவர் அம்மண்டபத்தை தனிப்பட்ட ஆர்வத்தினாலும் பாதுகாத்து வருகிறார். அம்மண்டபத்தின் பின்னாலுள்ள மூன்று பெரிய கிணறுகள் இருந்ததாகவும் அவை தற்போது தூர்ந்து போய் விட்டதாகவும் குறிப்பிட்டார். மேலும், மண்டபத்தின் பின்னாலுள்ள மரங்களை வைத்து பராமரித்து வருவதாகவும் கூறினார்.

பசுமைநடை ஒருங்கிணைப்பாளர்களில் ஒருவரான உதயகுமார் “வைகையாற்றின் கரைகளில் மக்கள் இறங்கும்படியான இடங்களில் குப்பைகள் அதிகமாக உள்ளதாகவும், அதே போல ஆற்றின் நடுவே பாலங்கள் உள்ள இடங்களிலும் ஆறு மிகவும் சீரழிந்து உள்ளதாகவும்” குறிப்பிட்டு பேசினார்.

எல்லாரும் அம்மண்டபத்திலுள்ள சிற்பங்களையும், பழமையான கட்டடக்கலையையும் கண்டு களித்தோம். பேராசிரியர் கண்ணன் அவர்களோடு மேலதிகமான வரலாற்றுத் தகவல்களை உரையாடினோம்.

வைகை ஆற்றில் விநாயகர் சதுர்த்தியையொட்டி கொண்டு வந்து போட்டிருந்த விநாயகர் சிலைகளைக் கண்டு வருத்தமாகயிருந்தது. ஏற்கனவே, ஆறு பாழாகி கிடக்கும் வேளையில் ரசாயனப் பூச்சும், நல்ல களிமண்ணினாலும் செய்யாத இந்த சிலையால் ஆறும், நீரும் மேலும் கெடத்தானே செய்யும். விநாயகர் சதுர்த்தி ஊர்வலத்தில் பெண்கள் கலந்து கொள்ள முடியுமா? அந்த ஊர்வலத்தில் பக்தி இருக்கிறதா?  அதில் வரும் இளைஞர்களின் ஆவேசத்தையும் அவர்களின் தலையில் கட்டியுள்ள வண்ணக் கொடிகளையும் பார்க்கும்போது அச்சமாக இருக்கிறது. இந்நிலை மாற வேண்டும். களிமண்ணில் பிள்ளையார் செய்து சாதாரணமாக கிடைக்கிற எருக்கம்பூவையும், அருகம்புல்லையும் போட்டு வழிபடுவது எவ்வளவு நன்றாக இருக்கிறது. சிந்திக்க வேண்டிய விசயம்.

பசுமைநடை முடிந்து வைகை யானைக்கல் தரைப்பாலத்தில் வந்த முளைப்பாரி ஊர்வலத்தை வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டே வீடு திரும்பினோம். வைகையை மட்டுமல்ல, மற்ற ஊர்களிலுள்ள நீர்நிலைகளையும் காப்பது நம் கடமை என்று சொல்வதைவிட அத்தியாவசியத் தேவை.

படங்கள் உதவி – பாடுவாசி ரகுநாத், சாலமன், பாபு, செல்வம் ராமசாமி, கூகுள்

இன்னீர் மன்றலில் தொ.பரமசிவன்

தொன்மையான இடங்களை நோக்கி மாதம் ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை பயணித்து மக்களிடையே விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தி வரும் பசுமைநடைக் குழுவின் ஐம்பதாவது நடையை இன்னீர் மன்றல் என பெருவிழாவாக ஆகஸ்ட் 14, 2015இல் மதுரை கீழக்குயில்குடி சமணமலையடிவாரத்திலுள்ள ஆலமரத்தடியில் நடத்தியபோது பண்பாட்டு ஆய்வாளர் தொ.பரமசிவன் அய்யா பேசிய உரைத் தொகுப்பு.

எல்லோருக்கும் வணக்கம். ஆலமரத்தடியில் கூடியிருக்கிறோம். இந்த இடத்தோடு எனக்கு நாற்பது ஆண்டுகளாகத் தொடர்பு உண்டு. ஏனென்றால், இந்தப் பக்கத்திலே இருக்கிற ஆழ்வார் நகர் காலனியிலே இரண்டாண்டுகள் குடியிருந்தேன். அப்போது இருசக்கர வண்டியிலே வந்து மாலைநேரங்களிலே தனிமையாக புகைபிடித்துச் செல்வது வழக்கம். கூட்டம் ஒரு இன்பம் என்பது போல, அந்தத் தனிமையும் ஒரு இன்பம். மலையிலுள்ள மாதேவிப் பெரும்பள்ளியின் அடித்தளத்தை மேலே பார்த்திருக்கிறீர்கள் அல்லவா? அதை கண்டுபிடித்து Dr.வேதாச்சலம் படியெடுக்கிறபோது அதற்கு நானும் உதவி செய்தேன். அங்கிருந்த வட்டெழுத்துக் கல்வெட்டை தோண்டி மையூற்றிப் படியெடுக்கிறபோது நானும் உடன் இருந்தேன். அன்றிலிருந்து இந்த மலை எனக்கு ரொம்பப் பிரியமான மலை. செட்டிப்புடவிலே சிங்கத்தின் மீதிலே ஒரு பெண் தெய்வத்தைப் பார்க்கலாம். அது யட்சி. அவளுக்கு சிந்தாக்கியா என்று பெயர். மகாவீரருடைய யட்சி. அவதான் மகிஷாசுரமர்த்தினிக்கு முன்னோடி. அவள் என் கனவிலே கூட வருவது உண்டு. அவளை பற்றிய ஒரு தியான சுலோகப் பாடல் யாப்பருங்கலக்காரிகையில் வரும். “இடங்கை வெஞ்சிலை வலங்கை வாளியின் எதிர்ந்த தானையை” என்று தொடங்குகிற அந்தப் பாடலைப் படித்துவிட்டு அந்த சிற்பத்தைப் பார்த்தால் சிற்பம் ரொம்ப அழகாத் தெரியும்.

‘ஆல்’ என்ற வார்த்தைக்கே முதற்பொருள் தண்ணீர் என்பதுதான். ஐஸ்கட்டி மழை சிலநேரம் பெய்யும். சின்னப்பிள்ளைங்க ஓடி ஓடி பிறக்கியெடுக்கும். அதுக்கு என்னனு பத்திரிக்கைல பேரு போடுவாங்க? (கூட்டத்தினரை நோக்கி) ஆலங்கட்டி மழை. ‘ஆல்’ சொன்னா அதற்கு முதற்பொருளே தண்ணீர் என்பதுதான். தண்ணீரை நம் முன்னோர்கள் எவ்வளவு போற்றியிருக்கிறார்கள். கோயில் கட்டும் போது சில விசயத்த பார்த்துத்தான் செய்வான். மூர்த்தி, தலம், தீர்த்தம். இந்த மூன்றையும் பார்த்துத்தான் செய்தான். தண்ணீர் இல்லாத இடத்தில் பெருங்கோயில்கள் கட்ட முடியாது, கட்ட மாட்டார்கள். அதற்கு நல்ல அடையாளம் என்னன்னு கேட்டா இன்னை வரைக்கும் கோயில் கிணறுகளிலே தண்ணீர் வற்றியது கிடையாது. கோயில் பாழடைஞ்சு போயிருக்கும். ஆனா, அந்தக் கோயில் கிணற்றைப் போய் பார்த்தீங்கண்ணா, தண்ணீர் வற்றியிருக்காது. நிலத்தடி நீரை கண்டுபிடிப்பதிலே அவர்களுக்கு அவ்வளவு பெரிய ஆர்வம் இருந்திருக்கிறது. நம்முடைய முன்னோர்களுடைய இந்த அறிவையெல்லாம் நாம தொலைச்சுட்டோம். இப்படி நிறைய அறிவை தொலைச்சுட்டோம்.

நம்மை சுற்றியுள்ள மனிதர்கள் பற்றிக்கூட நமக்கு தெரியாம போச்சு. நம்ம தெருவுல குடியிருக்கிறவங்கள பத்தி நமக்கு தெரியாம போச்சு. நம்முடைய அப்பா காலத்திலே, தாத்தா காலத்திலே இப்படி இருக்காது. புதுசா ஒருத்தர் குடி வந்தாலே யாரு அந்தப் பையன் குறுக்க நெடுக்க போறான் யாரு? நாலாவது வீட்டுக்கு குடியிருக்க வந்துருக்கான் வாடகைக்கு. அதுபோல நம்மை சுற்றியிருக்கிற உயிர்வகைகளையும், பயிர் வகைகளையும் நாம தெரிஞ்சுகிட்டதே இல்ல. சமய சஞ்சீவின்னு ஒரு வார்த்தையை நீங்க கேள்விப்பட்டிருப்பீங்க. இராமாயணத்திலே இலக்குவன் போர்களத்திலே மயக்கம் போட்டு விழுந்துட்டான். இவனை காப்பாற்றுவதற்கு சமய சஞ்சீவி (life saving drug) வேணும். அனுமன அனுப்புறாங்க. அவன்தான் காற்றினுடைய மகன். பறந்துபோயி அந்த மலைல மூலிகை எதுன்னு கண்டுபிடிக்க முடியாம அந்த மலையையே தூக்கிட்டு வந்துட்டான்.

என்னிடத்திலே ஒரு மருத்துவர் – ராஜநாகக் கடிக்கு மருந்து கண்டுபிடித்த மருத்துவர் – என்னிடத்திலே சமயசஞ்சிவின்னா என்னான்னு கேட்டார். உயிர் போற சமயத்துல காப்பாத்துற மருந்துன்னேன். சீந்தில் என்ற ஒரு சொல்லை கேள்விப்பட்டுருக்கீங்களான்னார். நான் கேள்விப்பட்டிருக்கேன். சீந்தீல் என்பது ஒரு வகை கொடி. திருவள்ளுவமாலையிலே அதைப்பற்றிய பேச்சு இருக்கிறது. தஞ்சைமாவட்டத்திலே சீந்தில் கொடியை அறுத்துக் கொண்டு வருகிற சீந்தில் வலையர் என்றே ஒரு சாதி இருக்குன்னேன். அவருக்கு ரொம்ப சந்தோஷம். வீட்டுக்கு வாங்கன்னு கூட்டிட்டு போனார். வேப்ப மரத்துல ஒரு கொடிய தொங்கப்போட்டுருந்தார். ஒரு அங்குல கணம் இருக்கும். தண்ணீர் இல்ல மண்ணோட சம்மந்தமே இல்ல. அதுபாட்ல வளருது. இது தாங்க சீந்தில் கொடி. இதை கண்டுபிடிக்க முடியாம அனுமன் போய் மலையைத் தூக்கிட்டு வந்தான்னார். இந்த அறிவை எல்லாம் நாம தொலைச்சுட்டோம்.

சித்த மருத்துவக் கல்லூரி மாணவர் ஒருவர் வந்து எனக்கு நன்றி சொன்னார். எனக்கு ஏன்னு புரியல. ஏன்னு கேட்டேன்?. ஐந்து வருசத்துக்கு முந்தி வந்து உங்க கிட்ட கொல்லி மலைல உள்ள தாவரங்களை ஆராய்சி பண்ணப்போறேன்னு சொன்னேன். ஏன் கொல்லிமலை போறீங்க? இந்த வல்லநாட்டு மலைல ஆய்வு பண்ணுங்கன்னு சொன்னீங்க. நான் இப்ப ஆய்வு முடிச்சுட்டேன். கற்தாமரைன்ற ஒரு தாவரம் இருந்ததை கண்டுபிடித்ததுதான் என் ஆய்வில் பெரிய விசயம்னார். இப்படி நிறைய விசயங்களை நம் முன்னோர்கள் கற்றுத்தந்தத நாம மறந்துட்டோம்.

நான் அழகர்கோயிலைப் பற்றி ஆய்வு செய்தவன். அங்கே மாடு மேய்க்கிற பையன்கள் மலைல அருவிக்கு போகிற வழியில சின்னச்சின்னக் கொட்டைகளை வி(ற்)ப்பாங்க. பத்து பைசாக்கு மூணு அந்தக் காலத்துல, 1977ல. நான் ஒரே ஒருநாள் நம்பிக்கை இல்லாம தேள்கடிக்குன்னு ஒன்ன வாங்கிட்டு போனேன். மூணு கொட்டை பத்து பைசான்னு. நம்ம ஆமணக்கு விதை மாதிரி இருந்துச்சு. வாங்கிட்டு போன மறுநாளே ஒரு அம்மா தேள்கடிச்சுருச்சுன்னு கைய உதறிட்டே வந்துச்சு. இங்க வான்னு சொல்லி இந்தக் கொட்டைய உடச்சு கல்லுல தேச்சு லேசா அந்தக் கடிவாயில வச்சா, நம்ப முடியல ஐந்து மணித்துளிகளிலே தேள்கடி குணமாகிருச்சு. அடுத்து அழகர் கோயில் போறப்பலாம் அந்தக் கொட்டையும் தேடுவேன், பையன்களையும் தேடுவேன் காணல. இப்படி ஏராளமானதை நாம தொலைச்சுட்டோம். தொலைத்தோம் என்கிற ஞானம் இல்ல பாருங்க அதான் பெரிய கொடுமை. தொலைச்சுட்டோம்கிறதயாவது ஒத்துக்கணும்.

சித்தமருத்துவக்கல்லூரியில வேலை பார்த்து ஓய்வு பெற்ற ஒரு பேராசிரியருக்கு டி.வி.சாம்பசிவம் பிள்ளைங்கற பேர் தெரியல. 20,000 மூலிகைகளைப் பற்றி எழுதியிருக்கிறார். ஆமணக்குலயே பத்து வகையைப் பத்தி எழுதியிருக்கார். அவரு ஒரு போலீஸ்காரருங்க. 1930ல சித்தா மெடிக்கல் டிக்சனரின்னு தமிழ்நாடு அரசு வெளியிட்டுருக்கு. நல்ல வேளை சித்த மருத்துவத்துல ஆர்வமும், நம்பிக்கையும் உடைய அன்பழகன் அந்தத்துறைக்கு அமைச்சரா வந்து படியெடுத்து புத்தகமா போட்டார். 5 தொகுதி 6 புத்தகம். 7500 ரூபாய். ஆனா, அது கையில இருந்தா எந்த நோய்க்கும் மருந்து கண்டுபிடிச்சுரலாம். அது பற்றி மருத்துவக்கல்லூரி பேராசிரியர்களுக்கே தெரியல.

என்னிடம் ஜியோடெக்னாலஜி பேராசிரியர் சந்திரசேகர் பேசுறப்ப நான் அவர்ட்ட சாம்பசிவம்பிள்ளையோட அகராதி கேள்விப்பட்டிருக்கீங்களான்னு கேட்டேன். அவர் எழுந்து நின்று கை குலுக்கினார். அவர் சொன்னார். அதப்பத்தி என்னிடம் பேசுன முதல் ஆசிரியர் நீங்கதான். நான் அதவச்சு 2 Ph.D முடிச்சுட்டேன். அவர் செயற்கை ஊற்று தயாரிச்சவர். ஜியோடெக்னாலஜி பேராசிரியர், பாசில் Fossil என்று சொல்லப்படுகிற தொல்லெச்சங்களில் ஆர்வமுடையவர்.

இப்படி நிறைய தொலைச்சுட்டோம். மதுரைல இருக்குற நிறைய குளங்களத் தொலைச்சுட்டோம். எழுகடல் தெப்பக்குளம், கிருஷ்ணராயர் தெப்பக்குளம் இதுலயெல்லாம் தண்ணியிருந்து பார்த்தவங்க கம்மி. வண்டியூர் தெப்பக்குளத்திலேயே தண்ணியில்ல. மீனாட்சி தெப்பமாட வருதுன்னு சொன்னா வைகையாத்துலயிருந்து சாக்கடை நீரை அதிலே தேக்குறாங்க. ரொம்ப கொடுமையா இருக்கு. கடவுள் நம்பிக்கையில்லனாக் கூட அதப்பாத்தா இரத்தக்கண்ணீர் வருது. மீனாட்சி இந்தப் பாவிங்கள மன்னிக்கவே மாட்டாள் அப்படின்னு.

நிறைய பச்சோந்திகள காணோம்னு சொன்னாங்க. அதுங்கதான் அரசியல்வாதிகளாவும், அமைச்சர்களாகவும் நம்ம தலை மேல ஏறி உட்கார்ந்துருக்காங்க. சிட்டுக்குருவிய காணோம். இராஜபாளையம் நாயைக் காணோம். இப்படி காணாமல் போன உயிரினங்களோட பட்டியலைக் கேட்டா அய்யா தியோடர் பாஸ்கரன் சொல்வாரு. இப்படி என்னத்தல்லாம் தொலைச்சுருக்கோம்னே நமக்கு தெரியாதுன்னா நாம தொலைப்பதற்கான தகுதியுடையவர்கள் மீட்டெடுப்பதற்கான தகுதியுடையவர்கள் இல்ல. என் பேனா தொலைஞ்சு போச்சுன்னு அதைக் கண்ட பிறகுதான தேடுவேன். தொலைஞ்சுதுங்ற நினைவேயில்லா நாம பேசாம போயிட்டேயிருப்பேன். மூணுநாள் கழிச்சு தேடுனா எங்க தொலைச்சோம்னு தேடிட்டு இருப்பேன்.

வரலாறு நெடுகிலும் இப்படி நிறைய சொலைச்சுட்டோம். சமணம் பற்றிய ஞானத்தை தொலைச்சுட்டோம். சுந்தர்காளி சொன்னதுபோல Post modernism சொல்றீங்கல்ல, பின்நவீனத்துவம். சமணர்களோட அனேகாந்தவாதம்தான். இதை சியாத்வாதம் சொல்வாங்க. Nothing is Static அதான். Valentine Danielனு ஒருத்தர், Fluid Signs ன்னு ஒரு முக்கியமான புத்தகம் எழுதியிருக்காரு. அதிகமாக மேற்கோள் காட்டப்படும் பாட்டு இருக்கே ‘யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர் தீதும் நன்றும் பிறர்தர வாரா’ அது Post modernism. எதுவும் ஒன்றாக இருப்பதில்லை, எதுவும் திடமாக இருப்பதல்லை, எல்லாமே மாற்றங்களுக்கு ஆட்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. மாற்றங்கள் இயற்கையானவை. இந்தத் தத்துவத்தை முதலில் சொன்னவர்கள் அவங்கதான். அந்த பாட்டோட உட்பொருள் அனேகாந்தவாதம்தான். எதுவும் ஒன்றாக இருப்பதில்லை, எதுவும் திடத்தன்மையோடு இருப்பதில்லை. இது சமணர்கள் தந்த கொடை.

அன்னதானம், ஞானதானம், அபயதானம், ஔசததானம். இந்த நாலும் இல்லேன்னா யுனெஸ்கோவே இல்லங்க. எல்லாவற்றிலும் பெரிய விசயம் அபயதானம். அஞ்சி வந்தவங்களுக்கு புகலிடம் கொடுப்பது. சிபி சக்ரவர்த்தி கதையெல்லாம் அங்க பிறந்ததுதான். அதான் அம்னெஸ்டி இன்டெர்நேஷனல் வச்சுருக்காங்கல்ல அங்க அஞ்சி வந்தவங்களுக்கு புகலிடம் கொடுப்பது, அகதிகளோடு உரிமைகளை சட்டபூர்வமாக அங்கீகரிப்பது. அஞ்சினான் புகலிடம்னு சில ஊர்களை வைத்திருந்தார்கள் பழைய மன்னர்கள். அந்த ஊர் எல்லைக்கு போயாச்சுனா வலியவர் எளியவரை மெலிவு செய்ய முடியாது. தென்மாவட்டங்கள்ல பூதப்பாண்டி. ஜீவானந்தம் பிறந்த ஊர்.

லங்கணம் பரம ஔஷதம். பட்டினியே சிறந்த மருந்து என்ற கோட்பாட்டை நடைமுறைப்படுத்தி காட்டியதும் அவங்கதான். சங்ககாலத்துக்கு முற்பட்ட காலத்துல இருந்து சமணர்கள் வாழ்ந்து வந்த இடங்கள். இந்த மலைல உள்ள கல்வெட்டுல விசேசம் என்னுனு கேட்டா ஏழாம் நூற்றாண்டுல சம்பந்தர் சமணத்த அழிச்சுட்டார்ன்னு சொன்னது பொய்.

சம்பந்தர் அழிச்சுட்டார்னு சொன்னதுக்கு அப்புறமும் ஊர் ஊருக்கு சமணத்தை திரும்ப எடுத்துக்கட்டியதில் அச்சணந்தின்ற பெரியவர் ரொம்ப முக்கியமான ஆள். நிறைய சமணக்குகைகள்ல பக்கத்துல passport size அவர் சிலை வெட்டியிருப்பாங்க. கீழே “அச்சணந்தி செயல்”ன்னு ஒரு வார்த்தை இருக்கும். நிறைய ஊர்கள்ல இது இருக்கு. இங்கே அச்சணந்தியின் அம்மா. அந்தம்மா பேரு குணவதி. குணவதி, குணபாலன், குணசீலன், குணசீலி, தனபாலன் போன்ற பெயர்களும் குணம் சம்பந்தப்பட்ட, ஒழுக்கம் சம்பந்தப்பட்ட பெயர்கள் மக்கள் பெயர்கள் எல்லாம் சமணம் சார்ந்தவை. ‘அச்சணந்தி தாயார் குணவதியார் செய்வித்த திருமேனி’ன்னு ஒரு கல்வெட்டு இருக்கு. வட்டெழுத்து கல்வெட்டு. அச்சணந்தியோட அம்மாவும் சமணக்கொள்கைல ஈடுபாடா இருந்து அவங்களும் திருமேனி அமைப்பதற்கு உதவியிருக்கிறார்கள் என்பதற்கு அது அடையாளமாக உள்ளது. ‘அச்சணந்தி தாயார் குணவதியார் செய்வித்த திருமேனி’. உங்களையெல்லாம் அழைச்சுட்டுப் போய் காட்டணும் ஆசை. காலம் கடந்துவிட்டது.

சமணத்துக்கு நாம நிறைய கடன் பட்டிருக்கிறோம். வள்ளுவர்கூட சமணர்தான். சமணத்துக்கும் பௌத்துத்துக்கும் உள்ள முக்கியமான வித்தியாசத்த வள்ளுவர் சொல்லிக் கண்டிக்கிறார் பௌத்தர்கள. கொன்னாப்பாவம் தின்னாத் தீரும்கிறது பௌத்தம். கொலை பண்ணக் கூடாது, புலால் சாப்பிடலாம். கொல்லவும் கூடாது சாப்பிடவும் கூடாதுன்றது சமணம். நீ பத்து மணிக்கு கறி வாங்க வருவேன்னுதான ஆறு மணிக்கு அவன் கடைய திறந்து ஆடு அறுத்தான். வள்ளுவர் சமணர். சமணர்கள் எந்த அளவுக்கு அதிலே ஆர்வமா இருக்காங்கன்னு சொன்னா பையன புரோட்டாக்கடை பக்கம் பாத்தேன்னு சொன்ன பையனுக்கு பொண்ணு கிடைக்காது. அந்த ஒரு அறத்தை மட்டும் உயிரினும் மேலானதாக பாதுகாக்குறாங்க. எல்லா உயிர்களுக்கும் வாழ்வதற்கான உரிமம் உண்டுனு ஒத்துக்கிட்டது அவங்கதான்.

இந்த மலை உச்சியிலே தரைத்தளத்திலே ஒரு கல்வெட்டு இருக்கு. கன்னட மொழி கல்வெட்டு. சிரவணபெளகொலாலயிருந்து இங்க வந்த சமணத்துறவிய பாம்பு கடிச்சு இறந்து போனாரு. நான் தொல்லியல் துறைல வந்தவங்கட்ட கேட்டேன். பாம்ப அடிச்சிருப்பாங்கல்லன்னு, அடிக்கமாட்டாங்க. அதனோட இருக்கைக்கு ஓர் அர்த்தம் உண்டு. கடிச்சுருந்தா கூட அவங்க அடிச்சுருக்க மாட்டாங்க. அது பாட்டுக்கு தப்பிப்போயிருக்கு.எல்லா உயிர்களும் இருப்பதற்கு ஓர் அர்த்தம் உண்டு என்று ஒத்துக்கொண்ட உன்னதமான தத்துவம் நவீனம் சார்ந்தது அல்ல சமணம் சார்ந்தது.

இதுவொரு நல்ல விழாவாக பசுமைநடை விழாவை நான் பார்க்கிறேன். இவையெல்லாம் நமது சொத்துக்கள். நாம பாதுகாக்கணும். பாதுகாக்க வேண்டும் என்ற உணர்வை இந்த பசுமைநடை செய்து வருகிறது. வாழ்த்துகள்.

பட்டவன் கதைப்பாடல்

பட்டவர்கள்

மா. கிருஷ்ணசாமியும் மலையாளச் சாமியும் காண்க. அதில் குறிப்பிட்டது போல வீரண மணியமும், முத்திருளாண்டி மணியமும் கிழக்குச் சீமையிலிருந்து சிறுவாலை சமீனிடம் காவல் வேலை பார்க்க வரும் வழியில் அரியூரிலும், கோயில் பாப்பாகுடியிலும் தங்கிவிட நேர்வது. காவல் பணியில் உயிர்விட்டு “பட்டவர்”களாகி விடுகிறதை வருணிக்கும் கதைப்பாடல் இங்கே:

பெரிய மணியமும் சின்ன மணியமும் மதுரை வருதல்

ஆதி கிழக்கு அகமுடையான் சீமை

சிவகங்கைப் பூமி சேதுபதி நன்னாடு

குந்திகுளமாம் குடியிருந்த ராயன்திடல்

பழையனூர் காடு பாறை மணல்மேடு

ஆற்றங்கரையும் அலங்காரமேடையும்

நந்தவனமும் நல்லதண்ணிப் பூங்காவும்

தென்னஞ் சோலையும் தீம்புனல் வாழையும்

வண்ண மருங்கில் வளம்பெற்ற கீழ்நாடு

வாழையும் மஞ்சளும் இடைவிடாது நெருங்கிய மாநகரம்

ஆலமரச் சோங்கு அடர்ந்திருக்கும் நந்தவனம்

தென்னைமரச் சோங்கு சேர்ந்திருக்கும் நந்தவனம்

மாவிளையும் கொய்யா மாதுளம் பண்ணைகளும்

மயில்கள் நிறைந்திருக்கும் மங்கள நாடு

குயில்கள் நிறைந்திருக்கும் குந்திகுள நாடு

சித்தர்கள் போற்றிவரும் செல்லவனக் காடு

பக்தர்கள் போற்றிவரும் பாறைவனக் காடு

பாறைவனக் காடுவிட்டு பகவானே வாரும் ஐயா

நீச்சல் குளமும் நிறைகுளத்து ஐயனும்

திருப்புவன கோட்டை புஸ்பவனக் காடுவிட்டு

மீனாட்சி பட்டிணத்தில் மேன்மைபெற வேண்டுமென்று

பழைய சொக்கநாதரை பணிந்துமே நான் வணங்கி

புட்டுத்தோப்பு மைதானம் எங்கள்

பாட்டன் தங்கியிருக்கும் நாளையிலே

தேசத்துக்கு அதிபதியாம் சிறுவாலை செமிந்தாராம்

காவலுக்கு வேண்டுமென்று அன்புடனே தான் அழைத்தார்

காவலுக்கு வந்த மகன்

கதை உரைப்பேன் இந்நேரம்

வீரண மணியம் அரியூர் சென்றது

இவ்வாறு புட்டுத்தோப்பு விட்டு சிறுவாலை செல்லும் வழியில் அப்பனும் மகனும் ஆளுக்கொரு திசையில் ஆளுக்கொரு பெட்டியைச் சுமந்துகொண்டு பிரிந்துவிட்டார்கள்.

இருளப்ப சுவாமியுடன் 21 தெய்வங்கள் அடங்கிய பெட்டியைச் சுமந்துகொண்டு அப்பன் வந்து சேர்ந்தது அலங்காநல்லூர் ரஸ்தா அரியூர் மந்தை ஐயன் படிவாசல். வீரண மணியம் பெட்டியை இறக்கி வைத்துவிட்டு அங்கிருந்த கோனாரிடத்தில் போய் வந்த விவரத்தைச் சொல்லி தண்ணீர் வாங்கிக் குடித்துவிட்டு பெட்டியைத் தூக்க பெட்டி கிளம்பவில்லை. இருளப்பனை வருந்தி அழைத்து வழிகேட்கும் வேளையில் இந்த ஆலயத்தில் இங்குதான் இருப்பேன் என்று சாமி சொல்லிவிட்டது. அந்த இடத்திலேயே பெட்டியை வைத்துவிட்டு கோனாரும் மணியமும் சிறுவாலை சென்று ஜமீந்தாரை வணங்கி நடந்த விவரத்தைச் சொன்னார்கள். அதைக் கேட்டு ஜமீந்தார் அவர்கள் “அரியூர் எங்கள் ஊர்தான்; கோனாருக்குக் காவலாய் இருந்து நாங்கள் மதுரைக்குச் செல்லும்போது வழியனுப்ப வேண்டும். உங்களுக்கு வேண்டிய வசதிகளைச் செய்து தருகிறோம். இருளப்ப சுவாமியை வணங்கி அந்த ஊரில் காவல் புரிந்து வாருங்கள்” என்று பணித்தார்.

 

ஐயன் படி வாசல் அரியூர் மந்தை

நீண்ட கரையும் நெடுங்கரையும் பாசானம்

பள்ளமடைப் பாசனம்

பகவான் இருக்கும் பாறை மணல்மேடு

ஊருக்குத் தென்கிழக்கே உசந்த தேர் மேடும்

பாறைத் திடலும் பக்கத்து மேடும்

உச்சித் திடலும் உசந்த தேர்மேடும்

காரைக்கிணறும் கட்டிடமும் தான் இருக்க

ஊறாக் கிணறும் உயர்ந்த பனை மரமும்

கட்டிடத்தில் நீ இருந்தால்

கலியுகத்தில் பேர் இல்லையென்று

மாளிகையில் நீ இருந்தால்

மாநிலத்தில் பேர் இல்லையென்று

அரண்மனையில் நீ இருந்தால்

அதிகாரம் தெரியாதென்று

இருளன் இருக்க இண்டஞ்செடிக்காடு

கருப்பன் இருக்க கருவேலம் பண்ணையும்

முகுந்தன் இருக்க மூங்கில் வனச் சோலையும்

தாயார்¹ இருக்க சங்கஞ் செடி மேடையும்

மாதா² இருக்க மாவலிங்கம் பண்ணையும்

ஐந்துவண்ணச் சோலையிலே

அமர்ந்திருக்கும் நாளையிலே

மலை³யை வடக்கே வைத்து

மாமலை⁴யைத் தெற்கே வைத்து

குளத்தை வடக்கே வைத்து

குத்த வைத்தார் முன்நாளில்

(1 – ராக்காயி; 2 – இருளாயி; 3 – அழகர்மலை; 4 – நாகமலை)

கோயில் பாப்பாகுடியும், சின்ன மணியம் இங்கு வந்து சேர்ந்ததும்

ஆற்றில் எழுந்தருள வரும் வழியில் பூப்பல்லக்கு சோடிக்க அலங்காநல்லூரில் தங்கியிருந்த அழகர்பெருமானைத் தரிசிக்க அந்தணர் குடும்பம் அடங்கிய ஒரு கூட்டம் வந்துகொண்டிருந்தார்கள். வகுத்த மலையிலிருந்து வைகை நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருந்த ஓடையில் நீரருந்திவிட்டுப் பார்க்கையில் அந்தணரின் குழந்தையைக் காணவில்லை. தேடிப்பார்த்து கிடைக்காமல் போகவே அவர்கள் அலங்காநல்லூருக்குச் சென்றுவிட்டார்கள். அன்றிரவு விநாயகர் ஒரு பெரியவரின் கனவில் தோன்றி “குழந்தை அதே இடத்திலேயே இருக்கிறது. காலையில் வந்து பாருங்கள்” என்று கூறினார்.

காலையில் வந்து பார்க்கும்போது அந்த இடத்தில் அழகர்பெருமான், இலட்சுமி, விநாயகர், கருப்பசாமி ஆகியோர் சிலைகளும், குழந்தையும், குழந்தையின் தாய், தகப்பன் வடிவில் இருவரும் இருந்தார்கள். வந்தவர்கள் எல்லோரையும் வணங்கி என்ன விவரம் என்று கேட்டார்கள். மனித ரூபத்தோடு இருந்தவர்கள் சிறுவாலை ஜமீந்தார் இங்கு வருவார்; அவரிடம் விவரத்தைக் கூறுங்கள் என்று கூறிவிட்டு மறைந்தனர்.

ஜமீந்தார் பல்லக்கில் வரும் வழியில் சந்தனம், பன்னீர் மணம் வரவே கூட்டத்தையும் பார்த்து என்ன விவரம் என்று கேட்டார். இவர்கள் நடந்ததைச் சொல்ல அங்கேயே தங்கி இருந்து பூசைகள் செய்துவரும்படி அந்தணரைப் பணித்தார். இப்படித்தான் கோயில்பாப்பாகுடி உருவானது.

புட்டுத்தோப்பு விட்டு புறப்பட்டுத் தகப்பனைப் பிரிந்த சின்ன மணியம் என்ற முத்திருளாண்டி மணியம் சிறுவாலைக்கு வழிகேட்க வகுத்த மலையைக் காட்டி வழி சொன்னார்கள். வரும் வழியில் அந்தணர் குடியிருந்த கோயில் பாப்பாகுடியில் பெட்டியை இறக்கிவைத்துவிட்டு அந்தணரிடம் நீரருந்திவிட்டு பெட்டியைத் தூக்க பெட்டி கிளம்பவில்லை. அந்தணர் ஆதரவுசொல்லி ஜமீந்தார் அவர்கள் வருவார்கள். அவரிட்த்தில் தெரிவிக்கலாம். எங்களுக்குக் காவலாக இருந்து வாருங்கள் என்று சொன்னார்.

ஜமீன்தார் வந்தவர் தந்தை அரியூரில் இருக்கும் விவரத்தைச் சொன்னார். சின்ன மணியம் அரியூர் சென்று தாயையும் தகப்பனையும் பார்த்து நடந்த விவரத்தைத் தெரிவித்து இருவரும் ஆளுக்கொரு இடத்தில் இருந்துவந்தார்கள். சிலகாலம் கழித்து அவர்களும் இங்கு வந்துவிட இருவரும் காவல் புரிந்து வந்த காலத்தில் கள்வர்களால் துன்புறுத்தப்பட்டு உயிரைத் தியாகம் செய்தார்கள்.

கோயில் சிறந்திருக்கும் கோயில்பாப்பாகுடி நகரில்

பார்ப்பனர்கள் வசித்துவந்த பாப்பாகுடி நகரில்

காவலுக்கு வந்த மகன்

கதை உரைப்பேன் இந்நேரம்

ஊர்காக்க வந்த மகன்

உயிரைத் தியாகம் கொடுத்தார்

பாதுகாக்க வந்த மகன்

பறிகொடுத்தான் தன் உயிரை

காவலுக்கு வந்த மகன் கயவர்களால்

ஐயன் படி வாசலிலே அமர்ந்தான் சிலையாக

அந்த வழிவம்சங்கள் அடிபணிந்து பாடுகின்றோம்

 

கம்மாக் கரையிலே அய்யனாராம்

கரைக்கும் கீழே பட்டவனாம்

அப்பனும் மகனும் இரண்டு பேரும்

ஐயன் பெருமாளைத் தான் வணங்கி

சோணைக் கருப்பனைத் தான் வணங்கி

ஊரைச் சுற்றியே காவல் புரிந்தார்கள்

காவலும் நல்லா புரிந்தவராம்

கணக்குள்ள எங்கள் மந்திரியாம்

பாரதம் மெத்தப் படித்தவராம்

பதவுரைகளும் சொன்னவராம்

முத்துக்குறிகளும் பார்த்தவராம்

முன்னே நடந்ததைச் சொன்னவராம்

கேட்ட குறிகளைச் சொன்னவராம்

கிருபை உடனே காத்தவராம்

பேரும் புகழும் பெற்றவராம்

பிள்ளைக் குறை தீர்க்க வந்தவராம்

சத்தியம் தவறாத உத்தமராம்

சஞ்சலங்கள் பல தீர்த்தவராம்

ஊருக்கு நன்றாய் உழைத்தவராம்

உயிரைத் தியாகம் செய்தவராம்

மூலக்கரையில் வீரபத்திரனாம்

முன்னே இருந்தது பெருமாளாம்

ஓடைக்கரையிலே அம்மச்சி ஆத்தாள்

உண்மை விளங்குதாம் குருநாதசாமி

எங்கள் குலத்தின் தெய்வங்களை

என்றுமே நாங்கள் போற்றிடுவோம்

இவைபோக “பூதலத்தை ஓரடியால் அளந்த ரூபமானவா” என்று தொடங்கி சரணத்துக்குச் சரணம் “ராம ராம ராமனே” என்று முடியும் ராம தோத்திரப் பாடலையும் கிருஷ்ணசாமி பாடுவார். அதில்

“தானம் செய்தும் அறிகிலேன் தவங்கள் செய்தும் அறிகிலேன்

ஆனவன்பரான பேர்க்கு அன்னமிட்டும் அறிகிலேன்” என்றெல்லாம் உருக்கமாக வரும். அடிக்கடி “ஈசனே, சிவகாமி நேசனே எனை ஈன்ற தில்லைவாழ் நடராசனே” என்று முடியும் பாடலையும் பாடுவார்.

(கைகளைத் தட்டி இவர் பாடுவதைக் கிண்டல்செய்து அவரைப் பார்க்கும் இடங்களில் பட்டப்பெயர் போல கை தட்டி ஒலியெழுப்பிப் புண்படுத்தியவர்களும் ஊரில் உண்டு என்பதையும் குறிப்பிட வேண்டும்)

இதே ஊரில் வேறு சாதிகளைச் சேர்ந்த இன்னும் சில பெரியவர்களிடம் இதே கதையின் வேறு வடிவங்கள், இன்னும் சில சாமிகளைப் பற்றிய வேறு சில கதைகள் இருக்கக்கூடும். இவரிடமே இன்னொரு தருணத்தில் பாடக்கேட்டு எழுதியிருந்தால் சில வார்த்தைகள் மாறியிருக்கலாம். சில சரணங்கள் கூடியிருக்கலாம்.

அன்னாருக்கு அஞ்சலி.

 

மா. கிருஷ்ணசாமியும் மலையாளச் சாமியும்

நெற்காவல், நீர்க்காவல், ஊர்க்காவல் என்று கிராமங்களில் காவல்காத்து வரும் குடும்பங்களில் ஒன்றைச் சேர்ந்தவரான, அய்யாத்துரை என்றழைக்கப்பட்ட மா. கிருஷ்ணசாமி 02 ஜூலை 2016 அன்று இயற்கை எய்தினார். அகவை 94 என்று தகவல். பஞ்சாலைத் தொழிலாளியாகப் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்ற இவர் நல்ல பாடகர். ஓய்வுக்குப் பின் காலையில் எழுந்து ஊரின் கிழக்கேயும், மேற்கேயும் இருக்கும் ஐயனார் கோயில்களுக்கும், காவல் தெய்வங்களான சோணைச்சாமியும், கருப்புச்சாமியும் இருக்கும் கோயிலுக்கும், மற்ற தெய்வங்கள் இருக்கும் இடங்களுக்கும் சென்று கைகளைத் தாள நயத்துடன் தட்டி தாமறிந்த பாடல்களைப் பாடித் தொழுவதையே பணியாகக் கொண்டிருந்தார். இந்தக் கோயில்களில் செய்யவேண்டிய திருப்பணிகளை நினைவுறுத்திக்கொண்டே இருப்பார். இவரும் இவரது மைத்துனரும் நட்டு வைத்து வளர்த்த  மரங்கள் இன்று வளர்ந்து சோலையாகி நிற்கின்றன.

அவர் பாடக் கேட்டு எழுதி வைத்த சில பாடல்கள் இங்கே.

• முதற் பாடல் கடவுள் வாழ்த்து. கட்டை கொடுத்த கம்மாளன், உடுக்கை கொடுத்த உத்தமன், சத்தம் கொடுத்த சாம்பசிவன் என எல்லாரையும் பணிந்து, குற்றம் குறை இருந்தால் கும்பிடு போட்டுத் தொடங்குவது

• இரண்டாவது பாடல் தேனாய் மழை பொழியும் மலையாளத்திலிருந்து வந்த ஐயனாரின் பரிவாரத்தைச் சேர்ந்த சோணையாவின் பெருமையைச் சொல்லி, எதிரிகளைச் சங்கரித்து ஏழைகளைக் காத்த திறம்பாடி, மழை வேண்டுவது (கோயிலில் சோணையாவுக்கு எதிரேயுள்ள மேற்குச் சுவரில் ஒரு திறப்பு இருக்கும் – மலையாள தேசம் பார்க்க). ஐயனார் ஆய்வாளர்களின் ஆர்வத்தைத் தூண்டுவது.

• அடுத்த பதிவில் இடம்பெறும் மூன்றாவது பாடல் அவரது மூதாதைகள் பற்றியது. வீரண மணியமும், முத்திருளாண்டி மணியமும் கிழக்குச் சீமையிலிருந்து சிறுவாலை சமீனிடம் காவல் வேலை பார்க்க வரும் வழியில் அரியூரிலும், கோயில் பாப்பாகுடியிலும் தங்கிவிட நேர்வது. காவல் பணியில் உயிர்விட்டு “பட்டவர்”களாகி விடுவது. (மேற்கே உள்ள அய்யனார் கோயிலில் பட்டவர்களுக்குச் சிலைகள் உண்டு). இப்பாடலில் ஐயனாரின் பரிவாரங்கள் அரண்மனை, மாளிகையெல்லாம் விரும்பாமல் இண்டஞ்செடி, சங்கஞ்செடி மண்டிய மேடைகளில் திறந்த வெளியில் கோயில்கொள்வதும் பாடப்படுகிறது. கோயில் பார்ப்பார்குடி உருவான கதையொன்றும் சொல்லப்படுகிறது (ஆனால் இவ்வூரில் தற்காலத்தில் ஒரு பார்ப்பனக் குடும்பமும் இல்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது)

இந்தப் பாடல்களில் எல்லாம் நிலக்காட்சி நன்கு வருணிக்கப்படுகிறது. பயணங்களில் வரிசையாக வரும் ஊர்கள் சொல்லப்படுகின்றன. திருப்பூவனம் பக்கமிருந்து வைகை ஆற்றங்கரை வழியாக மதுரை புட்டுத்தோப்பு வருபவர்கள் “பழைய” சொக்கநாதரைத்தான் பார்க்கிறார்கள். இருளாயி, ராக்காயி, சங்கன், சமையன், சோணைமுத்து, முத்திருளாண்டி, கருப்பு, நீலமேகம், முத்தையா, வீரணன் போன்ற பெயர்கள் ஊரில் வைக்கப்பட்டு வருவதன் காரணம் தெரிகிறது (போன தலைமுறை வரை).

(1)

அரி ஓம் நன்றாள்க

குரு வாழ்க குருவே துணை

ஆதிகுருவே துணையாய் குருபாதம் தஞ்சம்

அரியைப் பணிந்து அரிபாதம் தஞ்சம் என்று

குருவைப் பணிந்து குருபாதம் தஞ்சம் என்று

மண்டு வணங்கி மாமலையும் தஞ்சம் என்று

ஆனைமுகத்தோனே அடிபணிந்தேன் நான் சரணம்

வேலவனை நான் பணிந்தேன் விநாயகனே நான் சரணம்

காரானை நான்முகனே கணபதியே முன் நடவாய்

நாவில் சரஸ்வதியை நான் பணிந்து பாடுகின்றேன்

 

தாயே சரஸ்வதியே சங்கரியே மாரிமுத்தே

நாவில் குடியிருந்து நல்லகவி சொல்லுமம்மா

குரலில் குடியிருந்து குரலோசை தாருமம்மா

 

அரியும் சிவனும் அனுதினமும் நான்மறவேன்

அரகர என்று சொல்லி அடித்தேன் பறையோசை

சிவசிவ என்று சொல்லி எடுத்தேன் சிலைமுகத்தை

 

கட்டைகொடுத்த கம்மாளனைப் பணிந்து

உடுக்கு கொடுத்த உத்தமனை நான் பணிந்து

சத்தம் கொடுத்த சாம்பசிவனைப் பணிந்து

மாதா பிதா குருவை மனதிலே நான் நினைத்து

என்பாட்டனார் ஏழ்வரையும் மிகப்பணிந்து நான்வணங்கி

ஆறுகுற்றம் நூறு பிழை அடியேன் நான் செய்தாலும்

குற்றம் நூறு செய்தாலும் கும்பிடு இருபத்தொன்று

 

(2)

தேனாய் மழைபொழியும் எங்கள்

மலையாளத்தின் சிறப்பதனைக் கூறுவேன் கேள்

 

மரகதத்தால் மாளிகையும் செம்பொன்னால்தான் இழைத்த மாணிக்க மேடைகளும்

சிறப்புடனேதான் துலங்கும் கோபுரங்கள் சூழ்ந்த திருமூர்த்தி ஆலயமும்

சத்திரமும் சாவடியும் அன்னதானம் கொடுக்கும் சார்ந்த பல மேடைகளும்

வித்தகர்கள் யாவருக்கும் பரிசுமிகக் கொடுக்கும் வீரசபா மண்டபமும்

கொடிகள் பலதுலங்க கலிங்கர் தெலுங்கர்களும் கோவலர்கள் வாழ் தெருவும்

நெடிய உயரமதாய் தங்கச் சிகரம் உள்ள நிகரற்ற மாளிகையும்

வீரமுரசொலிக்க மலையாளத்தில் சோணைக்கருப்பன் வீற்றிருந்த கதை உரைக்க

 

முண்டு கட்டி முண்டு உடுத்தும் மூணு மலையாளம்

கச்சை கட்டி முண்டுடுத்தும் கரந்த மலையாளம்

மழைபெய்து நெல் விளையும் மேல மலையாளம்

குளம்பெருகி நெல்விளையும் கோல மலையாளம்

மலையாள தேவதையாம் மண்டுக்கு அதிபதியாம்

சார்ந்த குணமே ஐயா, சற்குணமே சோணைமுத்தே

 

ஆண்டி பரதேசி அருந்தவசி பண்டாரம்

சடையும் முடியுமாய் நீ சன்யாசி கோலமுமாய்

இருளா கருப்பா நீ ஈஸ்வரா மாயாண்டி

சங்கா சமையா சப்பாணி சோணைமுத்தா

 

நாடே மயங்குது சாமி நல்ல மழை இல்லாமல்

ஊரே மயங்குது எங்கள் காயாம்பூ மன்னனுடைய

உண்மை விளங்காமல்

பயிரே மயங்குது முத்தையா

பருவமழை இல்லாமல்

நாடு செழிப்பதற்கும் நல்லமழை பெய்வதற்கும்

ஊரும் செழிப்பதற்கும் உங்கள் உண்மை விளங்குதற்கும்

ஐயன் பெருமாளை அன்புடனே நீ அழைத்து

கங்கையைத்தான் அழைத்து நாடு செழிக்க என்று

வருணனைத்தான் அழைத்து வந்துமழை பெய்திடவே

மும்மாரிதான் பொழிந்து முப்போகம்தான் விளைய

 

உன்மனதை அறிந்து மனம்போல் நடக்காமல்

குணத்தை அறிந்து குணம்போல் நடக்காமல்

குடிகாரத் தெய்வம் என்று கொண்டுநோக்க மாட்டாமல்

பழிகாரத் தெய்வம் என்று பயந்து நடுங்காமல்

துப்பாக்கிக்காரன் என்று சூது அறியாமல்

பணத்தின் திமிராலே ஏழை மக்களைப்

பழிவாங்கி வந்ததினால்

அதிகாரத்தின் திமிராலே அழிந்துவந்த காரணத்தால்

மனது பொறுக்காத முத்தையா நீ

மாறுவேடந்தான் எடுத்து

பச்சைக் குழந்தையைப் போல் பாங்காய் வடிவெடுத்து

சின்னக் குழந்தையைப் போல் தெருவினிலே நீ நடந்து

துலுக்கர் தெருவினிலே சூதாக நீ நுழைந்து

கயவர் தெருவிலே கபடமதாய் நீ நுழைந்து

அரக்கர் தெருவிலே அதிகாரமாய் நீ நுழைந்து

துஷ்டனைக் கருவறுத்து துரிதமாய் வந்து நின்று

துஷ்டர்களைச் சங்கரித்து சூதாகவே நீ நுழைந்து

கயவர்களைச் சங்கரித்து கபடமதாய் நீ நுழைந்து

அரக்கர்களைச் சங்கரித்து அதிகாரமாய் நீ நுழைந்து

ஏழைகளைக் காத்த எங்கள்குல சோணைமுத்தா

அடுத்த பதிவில் பட்டவன் கதைப் பாடல் காண்போம்.

தென்னிந்தியாவிலிருந்து இந்திய வரலாறு எழுதும் காலம் – கீழடி அகழாய்வில் பேராசிரியர் சுந்தர்காளி

எங்கே வரலாறு மவுனம் சாதிக்கத் தொடங்குகிறதோ, அங்கே இடப்பெயர்களும் ஊர்ப்பெயர்களும் தம் வாய் திறந்து பேசத் தொடங்கும். 

 – எல்.வி.இராமசாமி ஐயர்

இராமசாமி ஐயரின் கூற்றுப்போல மதுரையின் வரலாற்றை மறக்க உலகம் முயலும் போது தன் பெயரின் கீழேயே வரலாறு உறைந்திருப்பதை எடுத்துக்காட்டியது கீழடி. கீழடியின் காலடியில் மறைந்திருந்த தொல்நகரைக் கண்டு தென்னிந்தியா மட்டுமல்ல வடஇந்தியாவே வியந்து நிற்கிறது. கீழடி அகழாய்வின் முக்கியத்துவம் குறித்து காந்திகிராமப் பல்கலைகழகத்தில் பணியாற்றிவரும் பேராசிரியர் சுந்தர்காளி பசுமைநடைப் பயணத்தின்போது எடுத்துரைத்த கருத்துக்களைக் காண்போம்.

பலவிதங்களில் இந்த அகழாய்வு முக்கியமானது. இவ்வளவு விரிவாக அகழாய்வு தமிழகத்தின் பிறபகுதிகளில் செய்யப்படவில்லை. மொத்தமாக இந்திய நாட்டில் நடந்த அகழாய்வுகளை எடுத்துக்கொண்டால் தமிழ்நாட்டில் மிகக்குறைவாகவே அகழாய்வுகள் நடந்துள்ளன. போதுமான அளவு அகழாய்வுகள் நடைபெறாததால் வரலாற்றை எழுதுவதற்கு, குறிப்பாக பண்டைய தமிழகத்தின் வரலாற்றை எழுதுவதற்கு போதுமான சான்றுகள் நமக்கு கிட்டவில்லை. சங்க இலக்கியத்திலும், தொடக்ககால காப்பியங்களான சிலப்பதிகாரத்திலும், மணிமேகலையிலும் நமக்கு கிடைக்கக்கூடிய பல வரலாற்றுச் சான்றுகள் இதுமாதிரியான அகழாய்வின் மூலமாகவே உறுதிசெய்யப்படவேண்டும். ஆனால், துரதிஷ்டவசமாக இந்த அகழாய்வுகள் போதுமான அளவுக்கு செய்யப்படவில்லை. மத்திய அரசாங்கத்தின் தொல்லியல் சர்வே, மாநில அரசாங்கத்தின் தொல்லியல்துறை இவையெல்லாம் இவற்றுக்கு ஒதுக்கிற தொகை மிகசொற்பமானது. இத்தகைய சூழ்நிலையில் கீழடியில் நடந்திருக்கிற இந்த அகழாய்வு பெரும் முக்கியத்துவம் கொண்டதாகிறது. இந்த பகுதியில் கிடைத்திருக்கிற சான்றுகள், ஆதாரங்களை கொண்டு பார்க்கின்ற போது  இங்கு பெரிய நகரம் இருந்திருக்க வேண்டும் என்று உறுதிப்படுகிறது.

இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே மதுரையில் பெரிய நகர வாழ்க்கை இருந்திருக்கிறது என்பது நமக்கு பழைய இலக்கியங்களால் தெரிய வருகிறது. சங்க இலக்கியங்களான மதுரைக்காஞ்சி, நெடுநல்வாடை, பரிபாடல் இவற்றையெல்லாம் படித்துப் பார்க்கிறபோது மதுரையிலே நகரவாழ்க்கை செழித்தோங்கிய நிலையிலேயே 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்தது தெரிய வருகிறது. ஆனால், மதுரை நகரத்திற்குள் பெரிய அகழாய்வுகள் செய்ய வாய்ப்பில்லாத சூழ்நிலையிலே மதுரைக்கு வெளியே தேடிக் கண்டுபிடித்து இந்த இடத்திலே செய்யப்பட்ட அகழாய்வு மிக முக்கியமான கண்டுபிடிப்புகளை நமக்கு கொண்டு வந்து சேர்த்திருக்கிறது. இந்த கீழடியில் பெரிய நகரம் இருந்தற்கான சான்றுகள் ஆரம்ப நிலையிலேயே கிடைத்திருக்கின்றன. கிட்டத்தட்ட 80 ஏக்கர் பரப்பளவில் இன்னும் பத்து ஆண்டுகள் நடக்க வேண்டிய அகழாய்வின் தொடக்கம்தான் இது. இதிலேயே இவ்வளவு கிடைத்திருக்கிறது என்றால் இன்னும் போகப்போக எவ்வளவு கிடைக்குமென்று நீங்களே யூகித்துக் கொள்ளுங்கள். நமக்கு இங்கு கிடைத்திருப்பது தமிழி எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்ட பானை ஓடுகள், நம்ம ஊர் நாணயங்கள், ரோமானிய நாணயங்கள், மிக முக்கியமாக மக்கள் வாழ்ந்த வாழ்விடம் (Habitational site).

சங்க காலத்தையொட்டி புதைப்பதற்கு பயன்படுத்திய இடங்கள் தமிழகம் முழுக்க பரவலாக கண்டுபிடிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால் மக்கள் வாழ்ந்த இடங்கள், அவர்கள் வாழ்ந்த வீடுகள், அவை சார்ந்த பொருட்கள், தானியங்கள் சேமித்து வைக்கும் குதிர்கள், உறை கிணறுகள் இந்த இடத்தில் அதிகமாக கிடைத்துள்ளன. குறிப்பாக கழிவுநீர் வெளியேறுவதற்கான அமைப்பு அதிகமாக கிடைத்துள்ளது.

சங்க இலக்கியத்தைப் படிக்கும்போது சுருங்கைகளைப் பற்றி படிக்கிறோம்.

எப்படி பெரிய நகரங்களில் மதுரையில், காவிரிபூம்பட்டினத்தில், வஞ்சியில் எல்லாம் சின்ன வாய்க்கால்கள் பெரிய வாய்க்கால்கள் வழி ஓடி அவை எப்படி நகரத்திற்கு வெளியே இருந்த பெரிய அகழிகளில் கொண்டு போய் சேர்ந்த சுருங்கைகளைப் பற்றி படிக்கிறோம். சுருங்கை என்பது ‘சுருங்கா’ என்ற கிரேக்க மொழிச்சொல்லிலிருந்து உருவானவை. கழிவு நீரை வெளியேற்றுகிற பாதைகள். சுரங்கம் என்ற சொல் கூட அதிலிருந்து உருவானதுதான். இதுமாதிரியான அமைப்புகள் மிகவும் முன்னேறிய மேம்பட்ட நகரவாழ்வு இருந்த்தற்கான தொல்லெச்சங்கள். கி.மு.300 வாக்கிலேயே மிக மேம்பட்ட நகரவாழ்க்கை இருந்ததற்கான தடயங்கள், தொல்லெச்சங்கள்.

பரிபாடலில் ஆற்றில் தண்ணீர் வரும்போது நீரணி விழா நடக்கிறது. அதை அறிவிக்கிறார்கள். மக்கள் சந்தோஷத்தோடு ஆற்றில் போய் குளிக்கிறார்கள். இந்த இடம் ஆற்றங்கரைக்கு அருகில் உள்ளது. ஊரே விழாக்கோலம் பூண்டிருக்கிறது பற்றி குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இலக்கியத்திலே இருக்கிற விசயங்களை வரலாற்றாசிரியர்கள் சான்றாக கொள்ளும் போது மிக நம்பத்தகுந்த விசயங்களை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு மீதியை புறந்தள்ளி விடுவார்கள். இந்த மாதிரியான அகழாய்விலே நேரடியாக நமக்கு கிடைக்கிற தடயங்கள், தொல்லெச்சங்களை கொண்டு பார்க்கிற போது இலக்கியங்களிலே காணப்படுகிற பல விசயங்கள் நமக்கு இங்கு உறுதிப்படுகின்றன. குறிப்பாக பிற்கால இலக்கியங்களைவிட சங்க இலக்கியத்துல (கி.மு.500 முதல் கி.பி.300 வரையிலான நீண்ட நெடிய காலகட்டத்திலே எழுதப்பட்டு பிற்காலத்தில் தொகுக்கப்பட்ட) அந்தப் பாடல்களிலே காட்டப்படும் வாழ்க்கை என்பது பெரிதும் நம்பகத்தன்மையோடு இருக்கிறது என்பதை இந்த அகழாய்வுகள் மெய்ப்பிக்கக் கூடியவையாக இருக்கின்றன.

தமிழ்நாட்டிலே நகர உருவாக்கம் எப்போது ஏற்பட்டது? எப்படி ஏற்பட்டது? என்பதைப் பற்றி வரலாற்று ஆசிரியர்கள் பலவாறு விவாதித்து வந்திருக்கிறார்கள். குறிப்பாக இதிலே பேராசிரியர் சம்பக லெட்சுமி (Champakalakshmi) அவர்களுடைய TRADE, IDEOLOGY AND URBANIZATION: SOUTH INDIA 300 BC to A.D 1300. கிட்டத்தட்ட இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன் வெளிவந்த புத்தகம். சமீபத்திலே கண்டுபிடிக்கப்படுகிற விசயங்கள் புதிதாக கிடைத்த தொல்லியல் சான்றுகள் இவற்றைக்கொண்டு பார்க்கிறபோது அவருடைய கோட்பாடுகள் பல நேரங்களில் மறுபரிசீலனைக்கு உட்படுத்தப்பட வேண்டிய ஒன்றாக இருக்கிறது. இன்னும் கொஞ்ச காலத்தில் காலாவதி ஆகிவிடுமோ என்ற ஒரு நிலையிருக்கிறது. ஏனென்றால் அவரும் அவரைப் பின்பற்றுபவர்களும் தமிழ்நாட்டிலே நகர உருவாக்கம் என்பது ரோமானிய வணிகத் தொடர்பால் திடீரென்று ஏற்பட்ட ஒரு ஆவேச நிலை. அது தோன்றிய மாதிரியே ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்தில் கி.பி.300 வாக்கிலேயே அது நின்று போய்விட்டது, தடைபட்டு விட்டது என்றெல்லாம் ஒரு கோட்பாட்டை முன்வைக்கிறார்கள். நகர உருவாக்கம் வட இந்தியாவைப் போல, கங்கை சமவெளிப்போல பெரிய அளவில் தென்னிந்தியாவில் நடைபெறவில்லை. தென்னிந்தியாவிலும் கூட தக்கானப் பகுதிகளிலும், ஆந்திரப் பகுதிகளிலும் நடைபெற்றது போல தமிழ்பகுதியிலே பெரிய அளவிலே நகர உருவாக்கம் ஏற்படவில்லை என அவர் வாதிடுகிறார். அவரைப் பின்பற்றி வேறு பலரும் அந்த வாதத்தை முன்வைத்திருக்கிறார்கள். அந்த வாதத்தை எல்லாம் தவிடுபொடியாக்குகிற விதத்திலே நமக்கு தமிழ்நாட்டிலே அண்மைக்காலத்திலே சான்றுகள் கிடைத்திருக்கின்றன. இது ரொம்ப முக்கியமான விசயம்.

இன்னொன்று என்னவென்றால் தமிழ் எழுத்தினுடைய காலத்தை வரையறுப்பதிலும் கிட்டத்தட்ட இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்த நிலைமை பெரிதும் மாறி வருகிறது. தமிழ் எழுத்துகளின் காலத்தை கி.மு.200 முன்னால் கொண்டு போக முடியாது என ஐராவதம் மகாதேவன் போன்றவர்கள் கடுமையாக வாதிட்டு வந்த நிலை மாறி இன்று கி.மு.600 வரைக்கும் அதை கொண்டு போவதற்கான சான்றுகள் நமக்கு கிடைத்துள்ளன. அண்மைக்காலத்தில் புலிமான்கோம்பை, தாதப்பட்டி இந்த இடத்திலே கிடைத்த நடுகல் கல்வெட்டுகள், பழனி பக்கத்துல பொருந்தல் என்ற இடத்திலே பானையோட்டிலே கிடைத்த எழுத்துக்குறிப்பு. தமிழ்பிராமி எழுத்தினுடனைய காலத்தை மறுபரிசீலனை செய்வதற்கு, மறுகணிப்பு செய்வதற்கு வலியுறுத்துகிற சான்றுகள் திரும்ப திரும்ப கிடைத்து வருகின்றது. இதையெல்லாம் வைத்து பார்க்கும்போது நம்முடைய பண்டைய தமிழகத்தின் வரலாற்றை தொன்மையான எழுதுவதற்கு இன்னும் இருபது ஆண்டுகளில் முற்றிலும் மாறான ஒரு புதிய அணுகுமுறையை கையாளும் காலம் உருவாகிவருகிறது.

வட இந்தியாவில் இருந்து வரலாற்றை எழுதுவது என்ற நிலை மாறி தென்னிந்தியாவில் இருந்து வரலாற்றை எழுதவேண்டிய காலகட்டம் வந்துவிட்டது என்றெல்லாம் வட இந்திய வரலாற்று ஆசிரியர்களே சொல்ல ஆரம்பித்திருக்கிற நிலை இருக்கிறது. ஏனென்றால், வட இந்தியாவிலே பாலி, பிராகிருத மொழிகளை எழுத பயன்படுத்திய பிராமி எழுத்துகளுடைய வரலாற்றை கி.மு. 300க்கு மேல் கொண்டு போக முடியவில்லை. அசோகர் சக்கரவர்த்தியின் கல்வெட்டுகளுக்கு முன்னால் அவற்றை கொண்டு போக முடியவில்லை. ஆனால் தென்னிந்தியாவில் அதற்கும் முன்னதாக கி.மு. 600 வாக்கிலேயே பிராமி எழுத்துகள் கிடைத்திருக்கின்றன. பிராமி எழுத்து பொறிக்கப்பட்ட கல்வெட்டுகளும், பானை ஓடுகள் கிடைத்திருக்கின்றன. எனவே, தென்னிந்தியாவில் இருந்து இந்திய வரலாற்றை எழுதத் தொடங்க வேண்டிய ஒரு கால கட்டத்தை நோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறோம். அதற்கான முக்கியமான ஒரு புள்ளியாக இந்த கீழடி அகழாய்வு இருக்கிறது என்பதை நான் இங்கே குறிப்பிட்டு சொல்ல விரும்புகிறேன். பெரிய அளவிலே ஒரு நகரத்தை இங்கே கண்டுபிடித்திருக்கிறார்கள். மதுரை இதுவரைக்கும் நீண்டிருந்ததா அல்லது மதுரைக்கு பக்கத்திலேயே ஒரு நடுத்தர அளவிலான நகரம் இருந்ததா இனிமேற்கொண்டு வரலாற்று ஆசிரியர்கள் விவாதிக்க இருக்கிறார்கள். அதை நாம் இன்றைக்கு நேரிலேயே வந்து பார்ப்பது சந்தோஷம் தருகிற விசயம். மத்திய அரசின் தொல்லியல் சர்வேக்கும் அங்கு பணியாற்றுகிற தொல்லியல் அலுவலர்களுக்கும் நன்றிகள். வாழ்த்துகள்.

தொகுப்பு : சித்திரவீதிக்காரன்

படங்கள் உதவி – மாரியப்பன், ரகுநாத்

பரிபாடல் உரை – புலியூர் கேசிகன்

மதுரை கீழடியின் காலடியில் உறைந்த தொல்நகரம்

மதுரை கீழடியில் நடைபெற்று வரும் இரண்டாம் கட்ட அகழாய்வைக் காண, தொன்மையான இடங்களை நோக்கிப் பயணிக்கும் பசுமைநடை குழு 3.7.16 அன்று பயணித்தது.

வண்டியூர் தெப்பக்குளத்தருகே நூற்றுக்கணக்கானோர் குழுமினர். அங்கிருந்து எல்லோரும் அவரவர் வாகனங்களில் கீழடி நோக்கி பயணமானோம். வைகைக்கரையை ஒட்டியே பயணம். சிலைமானிற்கு வலது புறம் கொந்தகைக்குச் செல்லும் பாதையில் பிரிந்து சென்றால் கொந்தகைக்கு முன்னரே கீழடி அகழாய்வு முகாம் நடைபெறும் இடத்திற்கு செல்லலாம். கிட்டத்தட்ட நூறு ஏக்கர்கிட்ட பரந்து விரிந்த தென்னந்தோப்பு. சிலுசிலுவென காற்றும், அந்தச் சூழலும் ஏகாந்தமாகயிருந்தது.

கைக்குழந்தையிலிருந்து வயதான முதியவர்கள் வரை அங்கிருந்த அகழாய்வுக் குழிகளை அதிசயமாக எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். அவ்வளவு பேரையும் பார்க்கையில் ‘குழந்தைகள், பெண்கள், ஆண்கள்’ என்ற சுந்தர ராமசாமி நாவலின் தலைப்பு ஞாபகம் வந்தது. தென்னைமரத்தோப்பையும், அதன் நடுவே ஓடிய வாய்க்காலையும் வாட்ஸ்அப் தலைமுறை வாய் பிளந்து பார்த்தது.

எல்லோரும் ஓரிடத்தில் மொத்தமாய் குழுமியிருக்க பசுமைநடையின் அன்றைய வரலாற்று வகுப்பு தொடங்கியது. பசுமைநடை அமைப்பாளர் அ.முத்துக்கிருஷ்ணன் எல்லோரையும் வரவேற்றார். பேராசிரியர் கண்ணன் தொன்மையான இடங்களை பாதுகாக்க வேண்டியதன் அவசியத்தையும், கீழடியின் வரலாற்றுப் பெருமைகளையும் எடுத்துரைத்தார். அத்தோடு வரலாறும், தொல்லியலும் மனிதநேயத்தை வளர்க்கும் என்றார். அதற்கு எடுத்துக்காட்டாக யானைமலையிலுள்ள சமணச் சிற்பங்களை பாதுகாக்கும் பொருப்பை வைதீக சமயத்தை சார்ந்தவர்களிடம் கொடுத்திருந்ததை குறிப்பிட்டார்.

அவரைத் தொடர்ந்து கீழடி அகழாய்வுக் குழுவைச் சேர்ந்த தொல்லியல் ஆய்வாளர் வீரராகவன் பேசினார். கீழடியில் கிடைத்த செங்கல் கட்டுமானங்கள், உறைகிணறுகள், தமிழி எழுத்துக்கள் பொறித்த பானையோடுகள், அழகிய மட்கலன்கள் பற்றியெல்லாம் பேசினார். அத்தோடு அங்கு கிடைத்த அரிய பொருட்களைக் காணவும் ஏற்பாடு செய்து தந்தார். அவருக்கு பசுமைநடை சார்பாக நினைவுப் பரிசை தேசாந்திரியான கோணங்கி வழங்கினார்.

பேராசிரியர் சுந்தர்காளி ‘இந்திய வரலாற்றை தென்னிந்தியாவிலிருந்து எழுதும் காலம் வந்துவிட்டது. அதற்கு கீழடி போன்ற அகழாய்வுகள் உதவுகின்றன’ என்றும் குறிப்பிட்டார். விரிவான உரையை தனிப்பதிவாக காணலாம்.

எல்லோரும் அங்கிருந்து வெட்டப்பட்ட அகழாய்வுக் குழிகளை நோக்கி நடந்தனர். முதற்கட்ட அகழாய்வின் போது 40க்கும் மேற்பட்ட குழிகளை வெட்டியிருந்தனர். தற்போது 50க்கும் மேற்பட்ட குழிகளை வெட்டியுள்ளனர். வரலாற்று ஆர்வலர்களான பசுமைநடை பயணிகள் ஒவ்வொரு குழியிலும் காணப்பட்ட அரிய பொருட்களை பார்த்துக் கொண்டே நடந்தனர்.

நண்டு போற அளவு நெல்லுக்கும், நரி போற அளவு கரும்புக்கும், வண்டி போற அளவு வாழைக்கும், தேர் போற அளவு தென்னைக்கும் இடைவெளி விட்டு நடணும் என நம் முன்னோர்கள் சொல்வார்கள். அதை மெய்ப்பிக்கும் விதமாக தென்னை மரங்களுக்கு இடையே இடைவெளியிருந்தது. அதனால் அகழாய்வு பணிகள் செய்யும் போது மரங்கள் வெட்ட வேண்டிய அவசியம் இல்லாமல் போனது.

குழிகளில் காணப்பட்ட செங்கற்களின் அகலம், கட்டிட அமைப்பு, மண்பாண்டங்கள், சுடுமண்ணாலான உறைகிணறு, கழிவுநீர் வெளியேறும் வகையில் அமைக்கப்பட்ட குழாய்கள் என ஒவ்வொரு குழியையும் பார்த்துக் கொண்டே செல்ல அதைக்குறித்து பேராசிரியர் கண்ணன் மற்றும் சுந்தர்காளி அவர்களும் எடுத்துரைத்துக் கொண்டே வந்தனர். தமிழர்களை தலைநிமிர வைத்த அகழாய்வை ஒவ்வொருவரும் குனிந்து பார்த்துக்கொண்டே வந்தனர்.

இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்த காலத்தை கற்பனையிலும், சங்கப்பாடல்களிலும் படித்திருந்ததைவிட அதை நேரில் காணும் அனுபவம் அலாதியானது. மகாகவியின் சொற்களில் சொன்னால் ‘சொல்லுக்கடங்காவோ பராசக்தி நின் சூரத்தனங்களெல்லாம்’. எல்லோரும் அகழாய்வு முகாமிற்கு அருகிலுள்ள தென்னை மரங்களுக்கடியில் அமர இதுவரை அகழாய்வில் கிடைத்த அரிய பொருட்களைக் காண்பித்தனர். இரும்பு, செம்பு, யானைத்தந்தம், சுடுமண், சங்கு என பலவகையானப் பொருட்களில் செய்யப்பட்ட அணிகலன்களையும், ஆயுதங்களையும் பார்த்தோம். பசுமைநடைக்கு முன்பு ஆஸ்திரேலியாவிலிருந்து வந்திருந்த நண்பரின் சார்பாக எல்லோருக்கும் நடராஜன் எழுதிய ஆயிஷா நூல் வழங்கப்பட்டது.

‘நீ நாடாறு மாதம், காடாறு மாதம் அலைபவன். உன்னைக் கேள்வி கேட்க யாருண்டு?’ என்று வண்ணதாசன் சொன்ன கோணங்கி என் அருகே நின்று கொண்டிருந்தார். அவரோடு ஒரு நிழற்படமும் எடுத்துக் கொண்டேன். மனது சிறகடிக்கத் தொடங்கியது.

உன் மொழியை வேதாளத்தின் புதிர் மொழியாக மாற்றாமல் இனிக் கதை சொல்ல முடியாது. நடந்து முடிந்த மனித நாகரீகங்களின் சாம்பலில் கவுளி ஒன்று எச்சரிக்கிறது. நடந்தவற்றை அப்படியே நகல் எடுக்காதே. கவுளியிடம் கேட்டு அதன் உச்சரிப்பை மொழியாக மாற்று.

கோணங்கி

கவுளியின் பேச்சை கேட்டும் கேட்காமலும் கீழடிக்கு சென்று வந்த பயணக்குறிப்புகளை எழுதிவிட்டேன். இனி, கீழடிக்கு அகழாய்வுக் குழு வந்த கதை, சுந்தர்காளியின் உரை, மதுரைக்காஞ்சியும் கீழடி அகழாய்வும் என அடுத்தடுத்து மூன்று பதிவுகள் எழுத வேண்டும். நன்றி.

படங்கள் உதவி – ரகுநாத், மாரியப்பன்

நாவலாற்றின் கரையில்…

நாவல்களும் ஆறுகளைப் போலத்தான். ஒரு சிறுசொல்லில் துவங்கி இறுதியில் நம்மை வாழ்க்கையெனும் பெரும் கடலில் சேர்த்துவிடும். வேகமெடுக்கும் போது நம்மை இழுத்துச் சென்றுவிடும். கிளையாறுகள் சேர்ந்து பேராறு ஆவது போல, கிளைக்கதைகள் பல சேர்ந்து நாவலாகிறது.

நாவல்கள், அன்றாட வாழ்விலிருந்து மீட்டு நம்மை ஒரு புதிய வெளியில் கொண்டு சேர்ப்பவை. நாம் பார்க்காத பிரதேசங்கள், நமக்கு தெரியாத வட்டார வழக்குகள், நாம் மீண்டும் செல்ல முடியாத கடந்த காலம், நம்மால் வாழ முடியாத பிறரது வாழ்க்கை, நாம் அறியாத மனிதர்களின் கதை எனப் பல விஷயங்களை நாவல் வாசிப்பதன் வாயிலாக நாம் அடையலாம்.

கண்டது, கடியதையெல்லாம் வாசித்துக் கொண்டிருந்த நான் வாசிப்புத் தளத்திற்குள் பள்ளி – தொழில்நுட்பக்கல்லூரி படிப்பிற்குப் பின்னரே வந்தேன். அதற்கு முன்னர் ஓரிரு நல்ல நாவல்கள் வாசித்திருக்கலாம். பதினோராம் வகுப்பு விடுமுறையில் கல்கியின் பார்த்திபன் கனவு படித்தேன். அக்கதையின் ஈர்ப்பிலேயே அந்த விடுமுறையில் பொன்னியின் செல்வனை ஏழு நாட்களில் வாசித்தேன். அத்தனை பக்கங்களை குறுகிய காலத்தில் வாசித்தது அப்போது பெருமகிழ்வைத் தந்தது.

அதன்பிறகு சாண்டில்யனின் வரலாற்று புனைகதைகளில் சிக்கிக் கொண்டேன். அதில் கன்னிமாடம் பிடித்த நாவல். மற்றபடி நூலகத்தில் அப்போது கிடைத்த எல்லா சாண்டில்யன் நூல்களையும் படித்தேன். கோட்டயம் புஷ்பநாத்தின் கதைகளில் மோகினிகளும், யட்சிகளும் வரும் பக்கங்களை மட்டும் கடந்தேன். வாஸந்தி, பாலகுமாரன் நாவல்கள் வாசித்திருக்கிறேன். பெயர்கள் நினைவிலில்லை. ஞானபீட விருது பெற்ற அகிலனின் சித்திரப்பாவை வாசித்திருக்கிறேன்.

தமிழ்ச்செல்வ அண்ணன் ஜெயமோகனின் கொற்றவையை வாசிக்கக் கொடுத்த போது அந்த நாவல் முற்றிலும் வித்தியாசமாய் தெரிந்தது. அச்சமயம் மதுரையில் முதலாவது புத்தகத்திருவிழா தொடங்கியது. மதுரை புத்தகத்திருவிழா, நூலகங்கள், தமிழ்ச்செல்வம் மற்றும் நண்பர்கள் வாயிலாக நல்ல புத்தகங்களை வாசிக்கவும், வாங்கவும் தொடங்கினேன்.

எழுத்தாளர் எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் சிறந்த நூறு புத்தகங்கள், நாவல்கள், சிறுகதைகள், மொழிபெயர்ப்புகள் பட்டியல் தேர்ந்தெடுத்து வாசிக்க உதவியது. அந்த பட்டியலில் உள்ள நாவல்களை கொஞ்சம் தேடிப் பிடித்து வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். மதுரை புத்தகத்திருவிழாவில் சிறந்த நூறு நாவல்கள் மற்றும் புத்தகங்கள் பட்டியலை ஆயிரம் பிரதிகள் எடுத்து ஓராண்டு வழங்கினோம். அதை எஸ்.ரா.விடம் கொடுத்தபோது பார்த்து மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார். எஸ்.ரா.வின் நாவல் முகாமில் கலந்துகொண்டது ஒரு நாவல் எழுத வேண்டும் என்ற ஆவலைத் தூண்டிவிட்டது.

அஞ்ஞாடி நாவல் 400 பக்கங்கள் வாசித்ததோடு நிற்கிறது. அதைப்போலத் தான் சம்பத்தின் இடைவெளியும். சமீபத்தில் பூமணியின் பிறகு வாசித்தபோது அந்நாவலோடு எஸ்.ரா. தேர்ந்தெடுத்த நாவல்கள் பட்டியலில் 25 முடிந்தது. அப்படியே இதுவரை எத்தனை நாவல்கள், குறுநாவல்கள் வாசித்திருப்போம் என்றறியும் ஆசை வந்தது. பட்டியலைத் தொகுக்கும்போது 75 நாவல்கள்கிட்ட வந்தது. நூறு நாவல்களை எட்ட இது ஒரு உத்வேகமாக இருக்கும் என்ற எண்ணத்தில் இப்பதிவு. மறுமொழியில் உங்களுக்கு பிடித்த நாவல்களை பரிந்துரையுங்கள். உதவியாக இருக்கும்.

எஸ்.ரா.தேர்ந்தெடுத்த பட்டியலில் நான் வாசித்தவை

1. பொன்னியின் செல்வன் – கல்கி
2. பொய்த்தேவு – க.நா.சுப்ரமணியம்
3. வாடிவாசல் – சி.சு.செல்லப்பா
4. அபிதா – லா.ச.ராமாமிருதம்
5. பசித்த மானுடம் – கரிச்சான் குஞ்சு
6. புயலிலே ஒரு தோணி – பா.சிங்காரம்
7. கடலுக்கு அப்பால் – பா.சிங்காரம்
8. ஒரு புளியமரத்தின் கதை – சுந்தர ராமசாமி
9. ஜே.ஜே. சில குறிப்புகள் – சுந்தர ராமசாமி
10. கோபல்ல கிராமம் – கி.ராஜநாராயணன்
11. நாளை மற்றுமொரு நாளே – ஜி.நாகராஜன்
12. கல்மரம் – திலகவதி
13. புத்தம் வீடு – ஹெப்சிபா ஜேசுதாசன்
14. பிறகு – பூமணி
15. ஒரு கடலோர கிராமத்தின் கதை – தோப்பில் முகமது மீரான்
16. கம்பாநதி – வண்ணநிலவன்
17. கடல்புரத்தில் – வண்ணநிலவன்
18. விஷ்ணுபுரம் – ஜெயமோகன்
19. காடு – ஜெயமோகன்
20. கொற்றவை – ஜெயமோகன்
21. உப பாண்டவம் – எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்
22. நெடுங்குருதி – எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்
23. யாமம் – எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்
24. நிழல்முற்றம் – பெருமாள் முருகன்
25. ஆழிசூழ் உலகு – ஜோ.டி.குருஸ்

 

பட்டியல் தாண்டி வாசித்த நாவல்கள்

1. பார்த்தீபன் கனவு – கல்கி
2. கன்னிமாடம் – சாண்டில்யன்
3. தென்பாண்டிச்சிங்கம் – மு.கருணாநிதி
4. வேள்வித்தீ – எம்.வி.வெங்கட்ராம்
5. குறத்தி முடுக்கு – ஜி.நாகராஜன்
6. ரெயினீஸ் ஐயர் தெரு – வண்ணநிலவன்
7. குறிஞ்சிமலர் – நா.பார்த்தசாரதி
8. அலைவாய்கரையில் – ராஜம் கிருஷ்ணன்
9. குறிஞ்சித்தேன் – ராஜம் கிருஷ்ணன்
10. நளபாகம் – ஜானகிராமன்
11. வெள்ளையானை – ஜெயமோகன்
12. உறுபசி – எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்
13. துயில் – எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்
14. நிமித்தம் – எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்
15. சஞ்சாரம் – எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்
16. மாதொரு பாகன் – பெருமாள் முருகன்
17. ஏழரைப்பங்காளி வகையறா – எஸ்.அர்ஷியா
18. பொய்கைகரைப்பட்டி – எஸ்.அர்ஷியா
19. அப்பாஸ்பாய்தோப்பு – எஸ்.அர்ஷியா
20. கரும்பலகை – எஸ்.அர்ஷியா
21. நெடுஞ்சாலை – கண்மணி குணசேகரன்
22. எங்கதெ – இமையம்
23. தரையில் இறங்கும் விமானங்கள் – இந்துமதி
24. கன்னி – பிரான்சிஸ் கிருபா
25. காவல்கோட்டம் – சு.வெங்கடேசன்
26. மிளிர்கல் – இரா.முருகவேள்
27. ஆட்டம் – சு.வேணுகோபால்
28. நிலமென்னும் நல்லாள் – சு.வேணுகோபால்
29. கூந்தப்பனை – சு.வேணுகோபால்
30. திசையெல்லாம் நெருஞ்சி – சு.வேணுகோபால்
31. மணற்கேணி – யுவன்சந்திரசேகர்
32. கானல்நதி – யுவன்சந்திரசேகர்
33. கொற்கை – ஜோ.டி.குருஸ்
34. நட்டுமை – ஆர்.எம்.நௌசத்
35. குன்னிமுத்து – குமாரசெல்வா
36. கானகன் – லஷ்மிசரவணக்குமார்
37. பருக்கை – வீரபாண்டியன்
38. மின்னுலகம் – நீல.பத்மநாபன்
39. கள்ளிக்காட்டு இதிகாசம் – வைரமுத்து
40. கே.பி.டி. சிரிப்புராஜசோழன் – கிரேஸிமோகன்
41. சித்திரப்பாவை – அகிலன்
42. எனது மதுரை நினைவுகள் – மனோகர் தேவதாஸ்

மொழிபெயர்ப்பு நாவல்கள்

1. அந்நியன் – ஆல்பெர் காம்யூ
2. ஜமீலா – சிங்கிஸ் ஜத்மதேவ்
3. ஃபேர்வெல் குல்சாரி (நினைவின்நிழல்) –  சிங்கிஸ் ஜத்மதேவ்
4. எங்க உப்பப்பாவிற்கு ஒரு ஆனையிருந்தது – வைக்கம் முகமது பஷீர்
5. பால்யகால சகி – வைக்கம் முகமது பஷீர்
6. பாத்துமாவின் ஆடு – வைக்கம் முகமது பஷீர்
7. மதிலுகள் – வைக்கம் முகமது பஷீர்
8. தோட்டியின் மகன் – தகழி சிவசங்கரன் பிள்ளை
9. இனி நான் உறங்கட்டும் – பாலகிருஷ்ணன்
10. சிப்பியின் வயிற்றில் முத்து – போதி சத்வ மைத்ரேயா
11. மோபிடிக் (திமிங்கல வேட்டை) – ஹெர்மன் மெல்வின்

ஏதேனும் விடுபடல்கள் இருக்கலாம். இவற்றில் அறுபதிற்கும் மேலானவை கடந்த எட்டு ஆண்டுகளில் வாசித்தவை. இன்னும் தமிழில் முக்கியமான ஆளுமைகள் பலரது நாவல்களை வாசிக்கவில்லை எனும் போது சங்கடமாயிருக்கிறது. பெரும்பாலான நாவல்களின் கதை ஒரு கீற்று போலத் தெரிகிறது. ஒரு பக்கத்திலாவது ஒரு பதிவாக எழுதி வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்று தோன்றுகிறது. அன்பே சிவம் படத்தின் இறுதி வரிகளைப் போல எழுதினால் இன்னும் வாசிக்க வேண்டிய நூல்கள் ஏராளம், ஏராளம். இதுவரை வாசித்த நூல்களின் பெயரைப் பார்க்கும்போதே ஆச்சர்யமாகத்தான் இருக்கிறது. வாழ்க்கை ஒளித்து வைத்திருக்கும் ஆச்சர்யங்களை நோக்கி பயணிக்கிறேன்.