தென்னிந்தியாவில் அதிக மக்கள் கூடும் திருவிழா சித்திரைத் திருவிழா உலகப்புகழ்பெற்றது. அழகர் ஆற்றில் இறங்கும் வேளையில் குறைந்தது ஐந்து லட்சத்திற்கும் அதிகமான மக்கள் கூடுகிறார்கள் எனப் புள்ளிவிவரம் சொல்கிறது. மதுரை சித்திரைத் திருவிழா இதுவரை நின்றுபோனதாக எந்த வரலாற்றுப் பதிவும், வாய்மொழி வழக்காறும் நமக்குக் கிடைக்கவில்லை. சிலசில கால மாறுதல்கள், சிலசில மாற்றங்கள் வேண்டுமானால் இருக்கலாம். ஆனால், திருவிழா இதுவரை நின்றதாகத் தெரியவில்லை. திருமலைநாயக்கர் ஆட்சிக்காலத்தில் தேனூரில் வைகையில் இறங்கிய அழகர் இன்று மதுரை மத்தியிலுள்ள வைகையில் இறங்குகிறார். மாசி மாதத்தில் நடந்த மீனாட்சி திருக்கல்யாணம் இன்று சித்திரையில் நடக்கிறது.
1942ல் இரண்டாம் உலகப்போர் நிகழ்ந்தபோதுகூட சித்திரைத் திருவிழாவில் நேர மாற்றம்தான் செய்திருக்கிறார்கள். அதிகாலை அழகர்கோயிலிருந்து புறப்படும் அழகர் அன்று மாலை தல்லாகுளம் வருகிறார். மறுநாள் காலை புறப்பட்டு பதினொரு மணியளவில் வைகையில் எழுந்தருளுகிறார். இரவு நேரங்களில் எந்த உற்சவங்களும் அந்த ஆண்டு நடைபெறவில்லை என்பதை அந்தாண்டு கோயிலின் திருவிழா பத்திரிக்கையின் வாயிலாக அறியலாம்.
1351-பசலி கோடைத்திருநாள் எனும் சைத்ரோத்ஸவப் பத்திரிகையில் “தற்கால உலக யுத்த நெருக்கடியை முன்னிட்டும், பக்தகோடிகளின் சாவதானத்தை முன்னிட்டும், இரவு காலங்களில் உத்ஸவங்களை நிறுத்தியிருக்கிறது. தசாவதாரம் 2-5-42ல் மாலை 2 மணி முதல் 6 மணிக்குள் நடத்தப்படும். மோகினி அவதார சேவை மட்டும் வழக்கம்போல் மறுநாள் காலை 5.30 மணிக்கு நடைபெறும். இடையிலுள்ள இதர மண்டபங்களில் பெருமாள் 3 நிமிஷம் எழுந்தருளுவார். இராஜீகத்தாலும், தெய்வீகத்தாலும் மற்றும் எதிர்பாராமல் ஏற்படும் மாறுதல்களுக்கு தேவஸ்தானம் ஜவாப்தாரியல்ல.” என்று கூறப்பட்டிருக்கிறது.
தல்லாகுளம் கருப்புச்சாமி கோயிலருகே திருவிழாக்காலத்தில் கட்டி வைக்கும் பெரிய சப்பரத்தை அந்தக்காலத்தில் வைகைக்குள் கொண்டுவந்திருக்கிறார்கள். இந்த சப்பரம் கொண்டுவருவது பங்காளிச் சண்டையால் நின்றுபோனது. இன்றும் அழகர் குதிரை வாகனத்தில் புறப்பட்டு வரும்போது கட்டிவைத்த சப்பரம் அருகே சென்று வருவார்.
உலகையே இன்று புரட்டிப்போட்டுக் கொண்டிருக்கும் கொரோனா வைரஸ் பரவும் விதம் மனித ஆற்றலுக்கு அப்பாற்பட்டு நிற்கிறது. எல்லா நாடுகளும் கொரோனா முன்பு கைகட்டி நிற்கின்றன. சாதி, மத, அரசியல், அதிகாரச் சண்டைகளுக்காக இதுவரை ஊரடங்கு பிறப்பிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இப்போது கொரோனா நாடடங்கு, உலகடங்கு என இப்புவியையே ஆட்டிவைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. இச்சூழலில் சித்திரைத் திருவிழா இந்தாண்டு ரத்து செய்யப்படுவதாக மீனாட்சியம்மன் கோயில் நிர்வாகம் தெரிவித்துள்ளது.
லட்சக்கணக்கான மக்கள் கூடும் சூழலில் நோய்தொற்று ஏற்பட்டால் அதை கட்டுப்படுத்தும் வழியில்லாததால் மதுரை மற்றும் அதைச்சுற்றியுள்ள மக்களின் நலன் கருதி கோயில் நிர்வாகம் இந்த முடிவை எடுத்திருக்கிறது. சித்திரைத் திருவிழா மதம் சார்ந்த நிகழ்வாகத் தோன்றினாலும் அது இப்பகுதி மக்களின் மனம் சார்ந்த கொண்டாட்டத்தின் வெளிப்பாடு. கொரோனா நோய் நமக்கு பெரும் மன உளைச்சலை கொடுத்திருக்கிறது.
கொரோனா உலக நாடுகளுக்கு ஒரு முக்கியமான பாடத்தையும் தற்சமயம் கற்றுக் கொடுத்துள்ளது. எவ்வளவோ ஆயுதங்கள், கண்டம்விட்டு கண்டம் பாயும் ஏவுகணைகள் என அழிவுக்கருவிகள் லட்சக்கணக்கில் இருக்கும் நாடுகளின் அதிகாரங்களின் கண்களில் விரல்விட்டு ஆட்டிக் கொண்டிருக்கிறது கொரோனா. மருத்துவத்திற்கும், கல்விக்கும்தான் வருங்காலங்களில் அரசு அதிகம் செலவளிக்க வேண்டும் என்பதை கொரோனா அறிவுறுத்துகிறது. காலங்காலமாக சூழலியலாளர்கள் சொல்லிக் கொண்டிருந்த பல விசயங்களை, அவர்கள் செய்ய நினைத்த பல செயல்களை கொரோனா செய்துவிட்டது. காலில் சக்கரம் கட்டிக்கொண்டு அலைந்த மனிதர்களை வீட்டிலேயே கட்டிப்போட்டு வேடிக்கை பார்க்கிறது கொரோனா. மனித இனத்தின் ஆட்டத்தைக் கண்ணுக்குத் தெரியாத ஒரு நோய்க்கிருமி நிறுத்தி வேடிக்கை பார்க்கிறது.
போரைவிட கொடியதுதான் கொரோனா. ஆனால், அது ஒருபுறம் பல நன்மைகளையும் செய்துகொண்டிருக்கிறது என்றெண்ணும்போது கொரோனா கொஞ்சம் நல்லதும்தான். கொரோனா வைரஸ் தொற்று முடிவுக்கு வரும் காலம் எப்போதெனத் தெரியவில்லை. “அவநம்பிக்கை கொள்ள வேண்டாம். கொதிநிலை எட்டியவுடன் மீண்டும் சமநிலைக்கு வந்துவிடும்.” என்ற தொ.ப.வின் வரிகளோடு முடிக்கிறேன். நல்லதே நடக்கும்.
நன்றி – 1942 பத்திரிகை உதவி ப.தமிழ்ச்செல்வம் படங்கள் – மதுரக்காரன் கார்த்திகேயன்
யாருக்காகவோ கட்டும் பூக்காரியின் மல்லிகைப் பூவிலும் பனித்துளியைப் போல நேசமும் படிந்துதானுள்ளது.
– தேவராஜ் விட்டலன்
பனிபடர்ந்த மலை, தெளிந்தோடும் ஆறு, பூத்துக்குலுங்கும் வண்ண மலர்கள், உயர்ந்து நிற்கும் மரங்கள் என இந்திய எல்லையிலுள்ள ஊர்களுக்கே தம் எழுத்தின் வாயிலாக அழைத்துச் செல்கிறார் தேவராஜ் விட்டலன். பல மாநிலத்தைச் சேர்ந்த படைவீரர்கள், அவர்களுடைய பணியிடங்களை எல்லாம் நமக்குத் தம் கதைகளின் வாயிலாகச் சுற்றிக் காட்டுகிறார். ‘எழுதி எழுதிப் பார்க்கிறேன் தீராமல் இருக்கிறது அன்பு’ எனும் தேவராஜ் விட்டலனின் கவிதை போலவே உள்ளன அவரது கதைகளும்.
இந்தியா முழுக்க பயணிக்க வேண்டுமென்ற ஆசையிருந்தாலும் எனக்குத் தென்னிந்தியாவைத் தாண்டி இன்னும் வடக்கே சுற்றும் வாய்ப்பு அமையவில்லை. இத்தொகுப்பிலுள்ள சில கதைகளின் வாயிலாக வடமாநில எல்லைகளில் உள்ள ஊர்களைப் பற்றி அறிந்து கொள்ள முடிந்தது. ஊர்காண்காதைபோல வடக்கிலுள்ள சில ஊர்களைச் சுற்றிப் பார்க்கலாம் வாங்க.
‘காஷ்மீரியன்’ இத்தொகுப்பிலுள்ள மிக முக்கியமான கதை. இக்கதையின் வாயிலாக யூசுப்கான் என்ற நல்ல மனிதரை நமக்கு அறிமுகம் செய்து வைக்கிறார். காஷ்மீரில் வாழும் யூசுப்கான் இராணுவ கன்டோன்ட்மென்ட்டில் தினக்கூலியாக வேலை செய்கிறார். அவரோடான உரையாடலின் வாயிலாக காஷ்மீரில் அங்கு வாழும் மக்கள் இழந்த சுதந்திரத்தை கதைசொல்லியிடம் பகிர்கிறார்.
வரப்போரமிருக்கும் மஞ்சணத்தி மரத்திற்காக சண்டையிட்டு பேசாமலிருக்கும் பங்காளிக் குடும்பம் வீதியில் போட்ட கோலமேயானாலும் மிதித்துச் செல்ல வலிக்கத்தான் செய்கிறது.
– தேவராஜ் விட்டலன்
நேசமுகங்கள், ஜான்சி என்ற இரண்டு கதைகளும் ஜான்சி என்ற ஊரை நமக்கு அறிமுகப்படுத்துகின்றன. பாடப்புத்தகங்களில் படித்த ஜான்சிராணி வாழ்ந்த மண்ணில் பணிபுரிவது, முகமது ரபியின் பாடல்களை பிடித்த ஆட்டோக்காரர், கன்டோன்ட்மென்டில் உள்ளே கடைவைத்திருப்பவர்கள், அங்கு கிடைக்கும் நிம்புபாணி (எலுமிச்சை பழச்சாறு), லஸ்ஸி, ரஸமலாய் பற்றியெல்லாம் அருமையாக எழுதுகிறார். நேசமுகங்கள் கதையில் வரும் குர்ணாம் சிங்கின் ‘என் கண்ணு முன்னாடி வளர்ந்த மரம். இந்த மரத்தை அடிக்கிறது என் மகளை அடிக்கிறது போல’ என்ற வரிகளை வாசிக்கையில் புன்னை மரத்தை தம் சகோதரியாக பாவிக்கும் சங்க இலக்கியத் தலைவி நினைவிற்கு வருகிறாள். எல்லா காலத்திலும் ஆங்காங்கே இயற்கையை நேசிக்கும் மனிதர்கள் வாழ்ந்து கொண்டுதானே இருக்கிறார்கள்.
யார் அமர்ந்தாலும் அழகாய் உள்ளார்கள் வேம்படி நிழலில்…
– தேவராஜ் விட்டலன்
ஹாச்சூ கதையை வாசிக்கையில் பூடானுக்கே அழைத்துச் செல்கிறது அவரது வர்ணனை. ஹாச்சூ நதிக்கரையில் பூத்து நிற்கும் அழகிய புளு பப்பி மலர்கள், கரைகளில் மீன்பிடிப்பவர்கள், இராணுவத்தினரால் கட்டப்பட்ட இரும்பாலான பாலம், அதில் கட்டியிருக்கும் வண்ணக் கொடிகள், பூடானிய மக்களின் எளிமையான வாழ்க்கை, அங்கு நிலவும் கட்டுப்பாடுகளை நாம் அறிய முடிகிறது. இக்கதையில் வரும் பூடானிய இளைஞன் ஒரு அமெரிக்க பெண்ணை விரும்புகிறான். அந்த நாட்டின் கட்டுப்பாட்டின்படி அரசனே ஆனாலும் பிறநாட்டுப் பெண்ணை மணக்க கூடாது என்பதால் அந்த இளைஞன் தற்கொலை செய்து கொள்கிறான். இராணுவ வீரர்களுக்கு ஞாயிறன்று மீன்களை கொண்டு வரும் தார்ஸி சிறுவனும் நம்மை ஈர்க்கிறான்.
‘நாகஜோதிக்கு கன்னத்திலொரு மச்சம் இருந்தது’ சிறுகதையும் பூடானிலிருக்கும் இராணுவ வீரர்களின் அன்றாடப்பாடுகளைச் சொல்கிறது. வடக்கே பணிபுரியச் சென்ற மனிதரின் அனுபவங்களைச் சொல்லும் கதைகளாகவே இவைகள் உள்ளன. அந்த மண்ணில் வாழும் மனிதர்களைக் குறித்து இன்னமும் கதைகளை எழுதுவாரென எதிர்பார்க்கிறேன். மேலும், தம் சொந்த கிராம வாழ்வையும், ஊரை விட்டு வெளியூர்க்கு பணிக்குச் செல்லும் வலியையும் சொல்லும் சில கதைகள் இத்தொகுப்பிலுள்ளன. அன்பையும், நம்பிக்கையையும் விதைக்கும் கதைகள் தேவராஜ் விட்டலனுடையவை.
ஜன்னல் கம்பியைப் பற்றிக் கொண்டு அழும் ஏழைக் குழந்தைக்கு கைத்துப்பாக்கியொன்றை கொடுத்துவிட்டுச் செல்லும் அவளின் முதுகுக்குப் பின்னிருக்கும் பொம்மைகள் மொழிந்தன பொம்மைகள் விற்பவள் பொம்மைகள் மட்டும் விற்பதில்லையென்று.
– தேவராஜ் விட்டலன்
2013-இல் நூலாசிரியர் தேவராஜ் விட்டலனோடு சித்திரை வீதிகளில் சுற்றியபோது இத்தொகுப்பிலுள்ள ‘சில்லரை’ கதை கணையாழி மாத இதழில் வந்திருந்ததை கொடுத்தார். இலக்கியத்தின் மீது காதல் கொண்ட ஒருவனை குடும்பமும், சமூகமும் படுத்தும்பாட்டைச் சொல்கிறது இக்கதை. இந்தாண்டு குடியரசு தினத்திற்கு இருநாட்கள் முன்பு மதுரை வந்திருந்தபோது புதிதாக வந்த சிறுகதைத் தொகுப்பை கொடுத்தார். ‘எல்லையில் இராணுவ வீரர்கள்’ என்பது பகடி செய்யப்பட்டாலும் அவர்களின் வலியை கதைகளின் வாயிலாக நாமும் அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. பிறை பதிப்பகம் வெளியிட்டுள்ள இந்நூல் சென்னை புத்தகக் கண்காட்சியில் வெளியாகியுள்ளது. இத்தொகுப்பிலுள்ள சிறுகதைகள் உயிர் எழுத்து, கணையாழி, வடக்கு வாசல் போன்ற சிற்றிதழ்களில் வந்திருக்கின்றன. இத்தொகுப்பிலுள்ள நேசமுகங்கள் சிறுகதை க.சீ.சிவக்குமார் நினைவு சிறுகதைப் போட்டியில் பரிசு பெற்ற கதை.
இப்பதிவிலுள்ள கவிதைகள் தேவராஜ் விட்டலனின் ‘ஜான்சிராணியின் குதிரை’ என்ற கவிதைத்தொகுப்பில் உள்ளவை.
இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் தொ. பரமசிவன் அளித்த காணொளி உரையின் எழுத்து வடிவம்:
நம் முன்னால் இருக்கக்கூடிய சிக்கலாக நான் எதைப் பார்க்கிறேனென்றால் வளங்களைத் தரும் மூலவளங்களை உடைய இயற்கையைக் கடந்த 40, 50 ஆண்டுகளில் நாம் கடுமையாக நாசப்படுத்தி வைத்திருப்பதைத்தான்.
நம்முடைய முன்னோர்கள் நமக்குப் பல நல்ல விசயங்களை (கெட்ட விசயங்களையும்தான்) விட்டுவிட்டுப் போயிருக்கிறார்கள். திருக்குறள், தஞ்சாவூர் கோயில் போன்றவற்றை விட்டுவிட்டு போயிருக்கிறார்கள். அதுபோல சுத்தமான காற்றையும், சுத்தமான தண்ணீரையும் விட்டுவிட்டு போயிருக்கிறார்கள். இதிலெல்லாம் நம்முடைய முன்னோர்கள் கவனம் செலுத்தியிருக்கிறார்களா என்று கூட உங்களுக்கு ஒரு கேள்வி வரலாம். சங்கரன் கோயில் பக்கத்திலே பனையூர் என்று ஒரு ஊர் உள்ளது. அந்த ஊரிலுள்ள கோயில் கல்வெட்டைப் பார்த்தால் அந்த ஊரினுடைய சாமிக்குப் பெயர் ‘நன்னீர்த் துறையுடைய நாயனார்’ என்று எழுதியிருக்கிறார்கள். தண்ணீரைப் பாதுகாப்பதிலும், இயற்கை வளங்களைப் பாதுகாப்பதிலும் அவர்கள் கவனம் செலுத்தியிருப்பதை நாம் அறியமுடிகிறது. இன்றைக்கும் தமிழ்நாட்டிலுள்ள பல ஊர்களிலே மனிதர் உண்ணுகின்ற நீர்நிலையை தனியாகவும், கால்நடைகளைக் குளிப்பாட்டுகின்ற நீர்நிலையைத் தனியாகவும் வைத்திருக்கிறார்கள். குளம் என்பது குளிப்பதற்கு உரிய இடம், ஊருணி என்பது உண்ணும் நீர் இருப்பதற்குரிய இடம். இதிலெல்லாம் நம் முன்னோர்கள் கவனம் செலுத்தியே இருக்கிறார்கள்.
குறிப்பாக இந்த 50 ஆண்டுகளில் அதாவது விடுதலைக்குப் பிந்திய காலத்தில்தான் நாம் நமது மூலவளங்களை நிறைய தொலைத்திருக்கிறோம். நெல்லை, பாளையங்கோட்டை போன்ற நகரங்கள் எல்லாம் நூற்றாண்டு கண்ட நகர்மன்றங்களாக இருந்தாலும்கூட இயற்கையோடு இயைந்த ஒரு சூழலை இவர்கள் வைத்திருந்தார்கள்.
விடுதலை பெற்று பத்து ஆண்டுகள் கழித்துக்கூட நம்முடைய வயல்களும், நீர்க்கால்களும் எவ்வளவு சுத்தமாக இருந்தன என்பதை நாம் பார்த்திருக்கிறோம். இப்போது எந்த ஆற்றிலும் இறங்கி குளிப்பதற்கு பயமாக இருக்கிறது. தாமிரபரணியிலே இறங்கிக் குளிக்க எனக்குப் பயமாக இருக்கிறது. ஏனெனில், ஆற்றுப்படுகைகளைக் குப்பை கிடங்காக மாற்றியதை திருநெல்வேலியிலே பார்க்கலாம். தைப்பூச மண்டபத்திற்கும், சுலோசனா முதலியார் பாலத்திற்கும் நடுவே உள்ள ஆற்றுப்படுகையை ஒரு ரெண்டு, மூணு ஏக்கருக்கு குப்பை கொட்டுகிற இடமாக மாற்றிவைத்திருக்கிறார்கள். அந்த இடம் நல்ல மணல் பரப்பான இடம். அந்தக் காலத்தில் காமராசர், அண்ணா போன்ற தலைவர்களெல்லாம் கூட்டங்கள் பேசுகிற இடம்.
நான் சிறுவனாக இருந்த காலத்திலே ‘உரநிறுவன வயல்’ என்று சாலையோரத்திலே இருக்கிற வயல்களிலே ஒரு தட்டி வைத்திருப்பார்கள். அந்த ஒன்றிரண்டு வயல்களைத் தவிர மற்ற எல்லா வயல்களுக்கும் இயற்கை உரங்கள்தான். யார்யாரெல்லாம் வயல் வைத்திருந்தார்களோ அவர்களுடைய வீடுகளில் எல்லாம் உரத்தைச் சேகரித்து வைக்க உரக்குழி என்றொரு பகுதி இருந்தது. ஜூன் மாதம் பிறந்துவிட்டாலே பாளையங்கோட்டை, நெல்லை வீதிகளில் உர வண்டிகள் செல்வதையும், அதிலிருந்து இயற்கை உரங்கள் சிதறிக்கிடப்பதையும் நான் பார்த்திருக்கிறேன்.
வாய்க்காலில் குளித்துவிட்டு வரப்போரமாகச் சென்றால் நீர்முள் மட்டுமல்ல, மஞ்சள்காமாலைக்கு மருந்தான கீழாநெல்லி, அதுபோன்ற இருபது வகையான தாவரங்களைப் பார்க்கலாம். ஒரு நிலம் என்பது வெறும் நெல்லை உற்பத்தி செய்கிற இடமாக மட்டுமில்லாமல், அந்த வயலினுடைய வரப்பு பல தாவரங்களை குறிப்பாக மூலிகைகளை உருவாக்கக் கூடிய இடமாக இருந்தது.
வயல் நெல்லை மட்டும் உற்பத்தி செய்யவில்லை. மீனையும் உற்பத்தி செய்தது. வயக்காட்டிலே விறால் பார்த்திருக்கிறேன், விலாங்கு பார்த்திருக்கிறேன். குறிப்பாக ஆரல் மீனும், உளுவை மீனும். வயலுக்குத் தண்ணீர் கொண்டு போகும் ஓடைகளிலே ஆரல் மீனைப் பிடிப்பதை நான் பார்த்திருக்கிறேன். இலக்கியங்களிலே இந்தக் காட்சியை நாம் பார்க்கலாம். இரண்டாவது போகத்திற்காக வித்து கொண்டு போகிற நார்ப்பெட்டியிலே மீனை எடுத்துக் கொண்டு வருகிறார்கள் என்று ஒரு பாட்டு உண்டு. சங்க இலக்கியப் பாட்டு மட்டுமல்ல, நாற்பது ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய நடைமுறையாகவும் இருந்தது. செயற்கை உரங்களைப் போடப்போட வயல்களிலே உளுவை மீன் இல்லை, ஓடைகளிலே ஆரல் மீனைக் காணோம். ஒரு வயலிலிருந்து இன்னொரு வயலுக்குத் தாவும் விரால், விலாங்கு போன்ற மீன்களை எல்லாம் பார்க்கவே முடியவில்லை.
செயற்கை உரங்களினால் வயல்களில் மீன் உற்பத்திச் சங்கிலி இன்று அறுந்துவிட்டது. முன்னாடி எல்லாம் தாமிரபரணி ஆற்றில் காலில் புண் உள்ளவர் இறங்கிக் குளிக்க முடியாது. மீன்கள் வந்து கால்களைக் கடிக்க தொடங்கிவிடும். குறிப்பாக மோட்டர் ஆலைக்கழிவுகள் உள்ளே வந்த பிறகு தாமிரபரணி ஆற்றின் மீன்வளம் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டது. இப்போது கடிப்பதற்கு மீன் இல்லை. இப்ப அழிந்துபோன உளுவை மீனை மீன்கடைகளில் கூட பார்ப்பது கடினம். ஏனெனில், உளுவை மீன் வயலிலே கிடைப்பது.
மரபுவழி தொழில்நுட்பத்தின் வாயிலாக சேர்த்துவைக்கப்பட்டிருந்த பல்வேறுவகையான விதைகள் அழிக்கப்பட்டுவிட்டன. குறிப்பாக நெல்லை மாவட்டத்தில் தாமிரபரணி பாசனத்தில் அறுபது வகையான சம்பா நெல் ரகங்கள் இருந்ததாகச் சொல்வார்கள். நான் அறிய ஐ.ஆர்.8ம், ஐ.ஆர்.20ம் வருவதற்கு முன்னாலே செங்கல்பட்டு சிறுமணி, அரிக்கிராவி, கௌதம்பித்தாளை, பொட்டைச்சம்பா, ஆனைக்கொம்பன் என்று நிறைய நெல் ரகங்கள் இருந்தன. போகத்துக்குப் போகம் நெல்லை மாற்றிமாற்றித்தான் நட்டுக் கொண்டு இருந்தார்கள். கௌதமபித்தாளை என்பது இன்றைக்கு இருக்கிற பாசுமதியைவிட பொடிசாக இருக்கும். இதெல்லாம் போய் இன்று எங்கு பார்த்தாலும் ஐ.ஆர்.8, ஐ.ஆர்.20, ஐ.ஆர்.50, கோ.36 என அறுபது வகையான நெல் வகைகள் இருந்த இடத்திலே இன்று நான்கு வகையான நெல் வகைகள்தான் இருக்கிறது. பன்முகப்பட்ட தன்மையினை அழிக்க அழிக்க நாம் எங்கே போய் கொண்டிருக்கிறோம் என்ற சந்தேகம் வருகிறது.
காலம் என்ற பரிமாணத்தைக் கணக்கிலே எடுத்துக் கொள்ளாமல் இயற்கை பலநூற்றாண்டுக்கால பரிமாணத்திலே நமக்கு உருவாக்கித் தந்த பல விசயங்களை நாம் அழித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். வானம் பார்த்த கண்மாய்களிலே தண்ணீர் அதிகம் வந்துவிட்டால் அதற்கென்றே ஒரு பயிர் வைத்திருப்பார்கள். அதற்குப் பெயர் அரியான். குளத்திலே தண்ணீர் ஏற ஏற இந்த அரியான் தாமரை மாதிரி வளர்ந்து கொண்டே வரும். குளத்திலே தண்ணீர் நிறைய இருக்கிறபோது இந்தப் பயிர் ஆறடி உயரம் இருக்கும். வாழை மரங்களைப் படகுபோல கட்டி தண்ணீரில் போய் அதன் கொண்டையிலுள்ள கதிர்களை மட்டும் அறுத்துக் கொண்டு வருவார்கள். இந்தப் பயிர் எத்தனை நூற்றாண்டு காலப் பரிணாமத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட விசயம். இந்தப்பயிர் இப்போது இல்லை. வறட்சிதாங்கும் பயிரான மின்னி என்ற ஒரு பயிர் உண்டு. மிளகாய்ச்செடி போல இருக்கும். அது எந்த பஞ்சம் வந்தாலும் கால்நடைகளுக்கு உணவு பஞ்சம் வரக்கூடாது என்பதற்காக நம்மிடம் இருந்தது இந்த மின்னி. இந்த மிள்ளி இன்று காணப்படவே இல்லை. இப்படி நாம் தொலைத்த விசயங்களை மீண்டும் உருவாக்குவதாக இருந்தால் இன்னும் எத்தனை ஆண்டு காலம் ஆகும். இவைகளை நாம் எப்படி உருவாக்கப்போகிறோம் என்பதும் நாம் சிந்திக்க வேண்டிய விசயம்.
வளங்களைத் தருகிற மூலவளங்களை அழித்துக் கொண்டிருப்பதை இந்த இடத்தில் நாம் தெளிவாகப் பார்க்கிறோம். அதன் விளைவாகப் பல்வகைப்பட்ட உயிரினங்கள், பயிரினங்கள் அழிந்து கொண்டிருக்கின்றன. இப்பொழுது இதற்கான மாற்று பற்றி சிந்திக்கக் கூடிய இடமும், நேரமும் வந்திருக்கிறதென நான் கருதுகிறேன்.
இந்த விசயத்தை வேறொரு கோணத்திலும் பார்க்கலாம் என நான் கருதுகிறேன். ஏப்ரல் – மே மாதமானால் குளங்களின் மேற்பரப்பு முழுக்க இலந்தைச் செடிகள் பழுத்துக் கிடக்கும். ஜூன் மாதங்களில் பள்ளி திறக்கும் சமயங்களில் வாய்க்கால்களில் தண்ணீர் வர, கரையோரங்களில் உள்ள நாவல் மரங்களில் பழங்கள் பழுத்துக் கிடக்கும். தெற்கே வள்ளியூர் பக்கம் போனால் நெடுஞ்சாலை முழுக்க நாவல் மரங்களைப் பார்க்கலாம். ஏப்ரல் – மே மாதங்களில் நான் இலந்தைப் பழங்களை சாப்பிட்டிருக்கிறேன். ஜூன் – ஜூலை மாதங்களில் நாவல் பழங்கள் சாப்பிட்டிருக்கிறேன். இவைகளெல்லாம் பள்ளிக்கூடங்களில் முன்னால் உள்ள கடைகளில் கிடைக்கும். மார்ச் ஏப்ரல் வந்துவிட்டால் நல்ல பதனீர், நுங்கு கிடைக்கும். அதோடு அக்கானி என்று சொல்லக்கூடிய கூழ்பதநீர் வரும். இதுபோன்ற விசயங்களை எல்லாம் நாம் இப்போது இழந்திருக்கிறோம்.
இதற்கு மாற்றாக என்ன கொண்டுவந்திருக்கிறோம் என்பதை யோசிக்கும்போதுதான் சிக்கல் உருவாகிறது. நாவல் மரங்களெல்லாம் முன்னைப்போல இல்லை. இலந்தைச்செடிகள் குளக்கரைகளில் இல்லை, எங்காவது மலைச்சரிவுகளில் கிடைத்தால்தான் உண்டு. ஆயிரம் ஏக்கர் பரப்பளவு உள்ள வயல்களில் விரால், உளுவை போன்ற மீன்கள் எவ்வளவு கால்சியத்தை உற்பத்தி செய்தது? இந்த கால்சியத்திற்கு மாற்றாக நாம் என்ன வைத்திருக்கிறோம்? இதனால் ஏற்படக்கூடிய பாதிப்புகளுக்கு நாம் திரும்பத்திரும்ப இரசாயனங்களை நோக்கித்தான் போய் கொண்டிருக்கிறோம். இப்படி அழிந்து போன விசயங்களின் பட்டியலை எடுக்க எடுக்க நான் முன்னரே சொன்னதுபோல வளங்களைத் தரும் மூலவளங்களைத் தின்று கொண்டிருக்கிறோம் என்பது தெளிவு. கிராமங்களில் ஒரு பழமொழி சொல்வார்கள் ‘மடு அறுத்துப் பால் குடிக்கிற’ மாதிரி. அதையே மேலோர் மரபிலே சொன்னால் ‘பொன் முட்டையிடுகிற வாத்தை அறுக்கிற’ மாதிரி. ஒரு மரம் ஒரே நாளிலே வெட்டப்படலாம். அது உருவாவதற்கு எவ்வளவு நாள் ஆகும்?
பசுமை புரட்சின்னு ஒன்றை 30, 35 ஆண்டுகளுக்கு முன் அறிமுகப்படுத்தினாங்க. பசுமை புரட்சி, வெண்மை புரட்சி, நீலப் புரட்சி என்றெல்லாம் வந்தன. புரட்சி ஒன்றும் அவ்வளவு மலிவான சரக்கு அல்ல. இந்த பசுமைப் புரட்சியின் பின்விளைவுகளில் ஒன்றைத்தான் நாம் இப்போது அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். நம்முடைய மூலவளங்களை நாம் பறிகொடுத்தது பசுமை புரட்சியின் பின்விளைவு என்று நினைக்கிறேன். நான்கு வகையான புதிய விதைகளை மட்டுமே அறிமுகப்படுத்தி, அதோடு துங்ரோ வைரஸ் என்று சொல்லக்கூடிய ஒரு கிருமியையும் அறிமுகப்படுத்தி, உரம் என்ற பெயரிலே நம் பணத்தை பிடுங்கி, பூச்சிக்கொல்லி மருந்து என்ற பெயரிலே நம் பணத்தைப் பிடுங்கித் திரும்பத்திரும்ப வகைப்பட்ட தன்மையுடைய மரபுவழி தொழில்நுட்பத்தையும் சாய்ப்பதற்கென்றே இந்த பன்னாட்டு மூலதனங்கள் பின்னாலே நின்று வேலை பார்க்கின்றன. இதிலேதான் நாம் நிறைய இழந்துபோனோம். எங்கெங்கெல்லாம் பன்முகத்தன்மை அழிக்கப்பட்டு ஒன்று மட்டும் முன்னிருத்தப்படுகிறதோ அங்கு கலாச்சாரமும் சுரண்டப்படுகிறது, பொருளாதாரமும் சுரண்டப்படுகிறது.
ஐ.ஆர்.8ன் மூலமாக பசுமை புரட்சியை அறிமுகப்படுத்திய எம்.எஸ்.சுவாமிநாதன் இப்போது சொல்கிறார் நம்முடைய இயற்கை வளங்களை நாம் பாதுகாக்க வேண்டும் என்று. எப்படி முடியும்?. அந்தக் குழுவுக்கும் அவரே தலைவராக இருக்கிறார் என்பதுதான் பெரிய வேடிக்கை. பசுமைப் புரட்சிக்காக மகசேசே அவார்டெல்லாம் வாங்கிய ஒருத்தர் செயற்கை உரங்களை விட்டு இயற்கை உரங்களை இடுங்கள், மணிச்சத்து உரங்களை இடுங்கள், தழைச்சத்து உரங்களை இடுங்கள் என்றெல்லாம் சொல்லுகிறார்.
இந்தப் பசுமைப்புரட்சியின் பின்விளைவுகளில் ஒன்றாக நான் எதைப் பார்க்கிறேனென்றால் ஒரு இரண்டு, மூன்று தாவரங்கள் நாடெல்லாம் மண்டிப்போய்விட்டன. குழை என்று சொல்லக்கூடிய வெங்காயத்தாமரை முன்பு குளத்தில் மட்டும்தான் கிடக்கும். எப்பொழுதாவது வெள்ளம் வந்தால் வாய்க்காலிலோ, ஆற்றிலோ மிதந்து வரும். இப்போது பார்க்கிற இடமெல்லாம் வெங்காயத்தாமரையாக இருக்கிறது. அதற்கடுத்து நாட்டு விடுதலைக்குப் பிறகுவந்த காட்டுக்கருவை (சீமைக்கருவேலம்), அது எல்லா இடங்களிலும் பரந்து கிடக்கிறது. அது நிலப்பரப்பை வெயில்தாக்காமல் மூடிவிடுகிறதென இவர்கள் என்னதான் சமாதானம் சொன்னாலும் கூட அதனால் அழிக்கப்பட்ட மற்ற பயிர்வகைகள்? காட்டுக்கருவேல இருக்கிற இடத்துல பிரண்டை வளர்கிறதில்லை. பிரண்டை இருக்கிற இடத்தில் காட்டுக்கருவேலம் இருக்கிறது. அதுபோல நீர்நிலைகளில் ஜிலேபிக் கெண்டை என்ற ஒன்றை அறிமுகப்படுத்தினார்கள். இந்த ஜிலேபிக் கெண்டையை நீருக்குள் விட்டால் மற்ற மீன்களுடைய இருப்பை முழுக்க அது அழித்துவிடுகிறது. அதுபோல காட்டுக்கருவேலம் மற்ற தாவரங்களுடைய இருப்பை மொத்தமாக அழித்துவிடுகிறது. பன்முகப்பட்ட தன்மையை நிராகரிக்கக்கூடிய விசயங்களில் இவர்கள் செயற்கையாக மட்டுமல்ல, இயற்கையாகவும் ஊக்கப்படுத்தினார்கள் என்பதுதான் நமது குற்றச்சாட்டு. இதிலிருந்து நாம் மீள வேண்டும். எப்படி மீள வேண்டும் என்பதை நாம் கூடிச் சிந்திக்க வேண்டும்.
“ஒவ்வொரு நாளும் நம் வாழ்வோடு நூற்றுக்கணக்கானவர்களின் வாழ்வு பின்னப்பட்டிருக்கிறது. அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் நன்றி சொல்லக் கடமைப்பட்டிருக்கிறோம். ஆனால், ஒரு மனிதருக்குக் கூட நன்றி சொல்வதில்லை”
– எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்
எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் ஆதலினால் கட்டுரைத் தொகுப்பை வாசித்ததும் நம் வாழ்வில் எத்தனை பேர் நமக்காக உழைக்கிறார்கள் அவர்களுக்கெல்லாம் நாம் நன்றி சொல்லவேண்டும் என்ற எண்ணம் எழுந்தது. சாதி, மதம், மொழி, தேசம் கடந்து நம்மை நல்ல மனிதனாக உணரச் செய்ய உதவும் ஒற்றைச் சொல் நன்றி.
எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் தன்னுடைய நூல்களிலும், தன்னுடைய உரையிலும் தோழர்.எஸ்.ஏ.பெருமாளுக்கும், கவிஞர் தேவதச்சனுக்கும் நன்றி சொல்வதைக் காணலாம். எவ்வளவு விருதுகள் பெற்றாலும் தனது ஆசான்களை மறக்காத பண்பை நாம் எஸ்.ராமகிருஷ்ணனிடமிருந்து நாம் கற்றுக்கொள்ளவேண்டும்.
எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் இந்தக் கட்டுரைத் தொகுப்பை வாசித்ததும் எனக்கும் என்னை முதன்முதலில் பச்சிளங்குழவியாகப் பார்த்த பெண் மருத்துவரின் முகத்தைப் பார்க்க வேண்டுமென்ற எண்ணம் எழுந்தது. அந்தக் கட்டுரையை வாசித்த வாரத்தில் பசுமைநடை நண்பர் ரகுநாத்தின் மனைவி துர்காவிற்கு வளைகாப்பு விழா திருமங்கலத்தில் நடந்தது. அந்த மண்டபத்திலிருந்த பழைய போட்டோ ஒன்று என்னை திகைப்பில் ஆழ்த்திவிட்டது. அந்த நிழற்படத்தில் இந்திராணி – பாஸ்கர் தம்பதியர் இருந்தனர். என் தாய்க்கு மருத்துவம் பார்த்த இந்திராணி அம்மாவும், குழந்தைகள் நல சிறப்பு மருத்துவர் பாஸ்கர் அவர்களையும் பார்த்ததும் பெருமகிழ்ச்சி. அதன்பிறகு நண்பர் ரகுநாத்திற்கு குழந்தை பிறந்த சமயத்தில் ஒருமுறை அவரைக் காணச் சென்றபோது உடல்தளர்ந்து வயதான இந்திராணி பாஸ்கர் தம்பதியைப் பார்க்க முடிந்தது. மனம் முழுக்க நன்றியோடு கிளம்பினேன். ரகுநாத்திற்கு நன்றி.
Jpeg
எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் இந்தக் கட்டுரைத் தொகுப்பை வாசித்து ஒவ்வொரு கட்டுரையிலும் நன்றி சொல்ல வேண்டிய விசயங்களை மட்டும் தொகுத்துள்ளேன். ஒவ்வொரு கட்டுரை குறித்தும் எழுதத் தொடங்கினால் நம்முடைய நினைவுகள் நீளும். இந்நூலை வாசித்ததும் நாம் நன்றி சொல்ல வேண்டிய நபர்களைப் பட்டியலிட்டால் ஒரு நோட்டுப் புத்தகம் பத்தாது என்பதை அப்போதுதான் உணர முடியும். தினசரி நேரம் கிட்டும் போதெல்லாம் நமக்கு உதவியர்களுக்கு மனமார நன்றி சொல்வோம்.
நம்மைச் சுற்றியுள்ள எறும்பு முதலான அனைத்து உயிர்களுக்கும் நன்றி!
நம்மை இவ்வுலகில் பார்த்த முதல் பெண் மருத்துவர்க்கும், செவிலியர்களுக்கும், மருத்துவமனைக்கும் நன்றி!
நமக்கான உணவை செய்து தரும் சமையல் கலைஞர்களுக்கு நன்றி!
பெயர்தெரியாத மரங்களையும், பறவைகளையும் அடையாளம் கண்டு மற்றவர்களிடம் சேர்க்கும் மனிதர்களுக்கு நன்றி!
பிறமாநிலங்களில் பிழைக்கப் போகிறவர்களைக் காக்கும் மண்ணின் மைந்தர்களுக்கு நன்றி!
இயற்கைப் பேரிடர் காலங்களில் நம் சமூகம் மக்களுக்கு உதவுபவர்களை கொண்டாடிவிட்டு உடனே மறந்தும்விடுகிறது. தினசரி அதிகாலையில் நாம் குடிக்கும் தேநீரிலிருந்து அன்றாடப்பாடுகளினூடாக நமக்கு உதவும் லட்சக்கணக்கான மனிதர்களுக்கு நாம் நன்றி சொல்ல வேண்டும். தினசரி உணவு உண்பதற்கு முன்னால் நமக்காக எத்தனை பேர் உழைக்கிறார்கள். அதை எண்ணி அவர்களுக்கு அக்கணத்தில் நன்றி சொல்வதை வழக்கமாக கொள்ள வேண்டும். நமக்கு உதவுபவர்களுக்கு நாம் நன்றி சொல்லும் போது சாதி, மதம், இனம் கடந்து நாம் வாழ இந்த முழுபிரபஞ்சமும் நமக்கு நெருக்கமாகிவிடுவதை உணரலாம். நன்றி என்ற சொல் ஒரு மந்திரம் போல நம்மை நிகழ்காலத்தில் வாழ வைக்கிறது.
நன்றி: பரிசல் கிருஷ்ணா
டிஸ்கவரி புக் பேலஸ் இந்த நூலை வெளியிட்டிருக்கிறது. எனக்கு மிகவும் பிடித்த எழுத்தாளரான எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் அவர்களுக்கு நெஞ்சார்ந்த பிறந்தநாள் வாழ்த்துகள்.
பசுமை நடையில் பேராசிரியர் சுந்தர் காளியின் உரைக்கு இரசிகர்கள் அதிகம். மொழி, வரலாறு குறித்த அவரது உரைகள் கேட்பவரை ஈர்க்கும் தன்மை கொண்டவை. ‘வரலாற்றில் பெண்கள்’ என்ற நிகழ்வில் சங்க காலத்திலிருந்து சமகாலம் வரையிலான பெண்கள் கல்வி நிலை குறித்து பேசினார்.
அதன் சாரம் வருமாறு:
தமிழ்நாட்டில் 2300 – 2500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே கல்வியின் தொடக்கத்தோடு கூடவே பெண்கள் பலர் கற்றறிந்தவர்களாக மட்டுமல்லாமல் பாடல் இயற்றும் புலமை பெற்றவர்களாகவும் இருந்திருக்கிறார்கள். அவ்வை உட்பட நாற்பது பெண்பாற் புலவர்கள் சங்க இலக்கியத்தில் குறிப்பிடப்படுகின்றனர். நக்கண்ணை, நச்செள்ளை, வெண்ணிக்குயத்தி போன்ற பல பெண் கவிஞர்கள் இருந்தனர். வெண்ணி குயவர் குலத்தை சேர்ந்தவர். பல்வேறு தொழில் செய்யும் சமூகங்களைச் சேர்ந்தவர்களும் கல்விபெற்றிருந்ததைக் காட்டும் சான்றுகள் உள்ளன.
சங்க காலத்துக்குப் பிறகு கல்வியறிவு பெண்களுக்கு மறுக்கப்பட்ட சூழலில் வெகு அபூர்வமாகவே பெண்கவிஞர்களைக் காண்கிறோம். அவ்வை என்ற பெயரிலேயே, சித்தர்கள் காலத்தில் ஞானக்குறள் எழுதிய ஔவையார் ஒருவர்; ஆத்திச்சூடி, கொன்றைவேந்தன் போன்ற நீதிநூல்கள் எழுதிய இன்னொரு அவ்வை. [இப்பக்கூட ஒரு ஔவை இருக்காங்க. ஈழத்துக் கவிஞர் மஹாகவியுடைய மகள் கவிஞர் ஔவை. மகாகவி பிள்ளைகளுக்கு சேரன், சோழன், பாண்டியன் என பெயர் வைத்தார். அவருடைய மகளுக்கு ஔவை என்ற பெயர் வைத்தார்]. ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த நாயன்மார்களில் ஒருவரான காரைக்கால் அம்மையார், பின்னர் ஆழ்வார்களில் ஒருவரான ஆண்டாள் போன்ற வெகு சிலரையே காண்கிறோம்.
அதன் பிறகு வெகுகாலம் கழித்து தேவதாசி மரபிலே வந்த அம்மைச்சி என்ற காளிமுத்து. இவர் பிரபந்தங்கள் பாடுவதில் வல்லவர். இவர் ‘வருணகுல ஆதித்தன் மடல்’ என்ற அற்புதமான காதல் சுவை சொட்டும் பாடல்களை எழுதியிருக்கிறார். தஞ்சாவூரில் வாழ்ந்து வந்த முத்துப்பழனி என்ற தேவதாசி தெலுங்கில் ‘ராதிகா சாந்தவனமு’ என்ற நூலை எழுதியுள்ளார்.
பதினைந்தாம் நூற்றாண்டு வாக்கில் தோன்றி தத்துவராயர், தாண்டவராயர் எனத் தொடரும் தமிழ் வேதாந்த மரபில் வந்தவர் செங்கோட்டை ஆவுடையக்காள். இவர் பாரதிக்கு பலவிதங்களிலும் முன்னோடி. ஆனால், அவரது நேரடியான பாதிப்பிருந்தும், பக்கத்து ஊரினராய் இருந்தும் பாரதி செங்கோட்டை ஆவுடையக்காளைப் பற்றி ஓரிடத்திலும் குறிப்பிடவில்லை. செங்கோட்டை ஆவுடையக்காவின் பாடல்கள் தற்போது மறுபதிப்பு கண்டுள்ளன. இன்றளவும் பிராமண வீடுகளில் வைபவங்களின்போது ஆவுடையக்காளின் அழகிய பாடல்களைப் பாடும் மரபு இருந்து வருகிறது.
இவ்வாறு சங்க காலத்துக்குப் பிந்தைய காலமானது பெண்கல்வி மறுக்கப்பட்ட காலமாகவே இருந்துள்ளது. பிராமணப் பெண்களுக்கும்கூட கல்வி மறுக்கப்பட்டே உள்ளது. புலமை பெற்றவர்களை அரிதாகவே காண்கிறோம்.
சங்க காலப் பெண் சமூகத்தில் புலவர்களோடு கூடவே நிகழ்த்து கலைஞர்கள், பரத்தையர், குடும்பப் பெண்கள் போன்ற வகைப்பாடுகளைக் காண்கிறோம். பாடும் திறமைபெற்ற பாடினியர், பாடுவதோடு கூடவே ஆடவும் திறமை பெற்ற விறலியர்கள் போன்ற நிகழ்த்து கலைஞர்கள் இருந்தனர். திருமண உறவுக்கு வெளியே, ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட ஒரு சமூக அமைப்பாக பரத்தையர் என்ற பொதுமகளிர் இருந்திருக்கின்றனர். அவர்களுக்குள்ளே இற்பரத்தை, சேரிப்பரத்தை, காமக்கிழத்தி என்ற வகைப்பாடுகள் உண்டு. மற்றபடி காதல் வாழ்வாகிய களவு குடும்ப வாழ்வாகிய கற்பில் சென்று முடிவது பொதுவான ஒழுக்கநெறியாக இருந்துள்ளது.
சங்க காலத்திற்குப் பிறகு, களப்பிரர் காலம் முடிந்து பல்லவர்காலத்தில் பரத்தையர்கள், விறலியர்கள், பாடினியர்கள் ‘கோயில்’ என்ற நிறுவனத்துக்குள் இழுக்கப்பட்டார்கள். ஐந்தாம் நூற்றாண்டுக்கும் ஒன்பதாம் நூற்றாண்டுக்கும் இடைப்பட்ட பக்தி இயக்க காலத்தில் ஊர்கள்தோறும் கோயில்கள் கட்டப்பட்டன. கோயில் என்ற நிறுவனம் கலைகளை வளர்த்தல், பொருளாதாரக் கருவூலமாகத் திகழ்தல் எனப் பல்வேறு செயல்களைச் செய்தது. கலைகளோடு கோயில்கள் கொண்ட தொடர்பால் பரத்தையரும், நிகழ்த்து கலைஞர்களும் கோயில்களுக்குள் இழுக்கப்பட்டனர்.
கோவிலில் பணியாற்ற நிறையப் பெண்கள் தேவைப்பட்டனர். நாம் சாதாரணமாக கூட்டிச் சுத்தப்படுத்துதல், கழுவித் துடைத்தல் என்று சொல்வதை கோவில் கல்வெட்டுக்களிலே திருஅலகிடல், திருமெழுகிடல் என்று குறிப்பார்கள். இவ்வாறான பணிகளைச் செய்பவர்களுக்குத் தேவரடியார், பதியிலார் என்று பெயர். தஞ்சைப் பெரிய கோவிலில் மட்டும் ராஜராஜன் காலத்தில் 400 தேவரடியார்கள் வேலைக்கு அமர்த்தப்பட்டதாகவும், அவர்களுக்கு மானியம் வழங்கப்பட்டதையும் கல்வெட்டுக்கள் குறிப்பிடுகின்றன. பரத்தையர், பாடினியர், விறலியர் போக படையெடுத்துச் சென்ற அரசர்கள் தோற்றுப்போன நாடுகளில் இருந்து பொன், பொருளோடு பெண்களையும் கவர்ந்து வந்து கோயில் பணியில் அமர்த்தினர். இவ்வாறு கொண்டுவரப்பட்ட மகளிருக்கு கொண்டி மகளிர் என்றே பெயர்.
இவை போக கோயிலுக்கு நேர்ந்துவிடுதல் என்ற வழக்கமும் ஏற்பட்டது. சோழர்கள் காலத்தில் அரச குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பெண் ஒருவரையும் தேவரடியாராக நேர்ந்துவிட்டிருப்பதைக் குறித்துள்ளார்கள். எப்படிக் கத்தோலிக்க சமயத்தில் குடும்பத்தில் ஒருவரை சாமியாராகவோ, கன்னியாஸ்திரியாகவோ நேர்ந்துவிடும் வழக்கம் உள்ளதோ அதுபோன்ற ஒரு வழக்கம் இங்கும் இருந்துள்ளது. சிவன் கோயிலுக்கு நேர்ந்துவிடப்பட்ட பெண்கள் திருமணம் செய்ய முடியாது. பொட்டுக்கட்டுதல் என்று சடங்கின் வாயிலாக அவர்கள் கடவுளையே மணந்தவர்களாகிறார்கள். பத்திற்கும் மேற்பட்ட சாதிகளிலிருந்து கோவிலுக்கு நேர்ந்துவிடும் வழக்கம் 18ஆம் நூற்றாண்டு இறுதிப்பகுதிவரை இருந்தது.
குறிப்பிடத்தக்கது என்னவென்றால் பெண்கல்வி மறுக்கப்பட்ட சூழலிலும் தேவரடியார்கள் கல்வியறிவு பெற்றவர்களாகவும், பொருளாதாரத்தில் நல்ல வசதிபெற்றவர்களாகவும் இருந்திருக்கிறார்கள். அரசர்கள், அரசு சார்ந்த அதிகாரிகளுக்கு அடுத்து அதிக தானம் செய்தவர்களாக தேவரடியார்கள் குறிப்பிடப்படுகிறார்கள். அதனால் சமூகத்தில் மதிக்கப்பட்ட பிரிவினராகவே இருந்திருக்கிறார்கள். அத்தகைய தேவதாசி மரபில் வந்தவர்கள்தான் முத்துப்பழனியும், காளிமுத்து அம்மைச்சியும்.
பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதிப்பகுதியில் கோவில்களுக்கான மானியம் அப்போதிருந்த பிரிட்டிஷ் காலனிய அரசால் கைப்பற்றப்பட்டதால் தேவதாசிகளின் வாழ்வாதாரம் கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டது. அவர்களில் பலர் வெறுமனே பொதுமகளிராக மாறிப்போனார்கள். அப்போதிருந்த நடுத்தர வர்க்கத்தின் விக்டோரியன் ஒழுக்க மனநிலைக்கு இது எதிராக இருந்ததால் தேவதாசி முறைக்கு எதிர்ப்பு கிளம்பியது. இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்த 1947ல் தேவதாசிமுறை ஒழிப்புச் சட்டம் கொண்டுவரப்பட்டது.
இடைக்காலத்தில் கல்வி மறுக்கப்பட்ட பெண்களுக்கு இருபதாம் நூற்றாண்டில் காலனிய ஆட்சியில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட பொதுக்கல்வித் திட்டம் ஒரு வாசல் திறந்தது. தொடக்கத்தில் பிராமணப் பெண்கள், தேவதாசிப் பெண்கள், ஆங்கிலோ இந்தியப் பெண்கள்தான் கல்வி கற்க முன்வந்தனர். முதன்முதலில் மருத்துவராகப் பட்டம் பெற்ற முத்துலெட்சுமி அம்மையார் தேவதாசி ஒழிப்பு முறைக்காக பாடுபட்டார். நவீனத்துவம் வேரூன்றியபிறகு இன்று ஆண்களைப் பின்னுக்குத் தள்ளி ஒவ்வொரு துறையிலும் முன்னுக்கு வந்துள்ளனர்.
முன்னதாக பேரா. சுந்தர்காளி உரையைத் தொடங்கும்போதே அவ்வையின் புறநானூற்றுப் பாடலோடு கணீரென்று தொடங்கியிருந்தார். அவ்வை அதியமான் நட்பைப் பற்றி அவர் பேசியது உரையின் வெகுசுவையான பகுதி. அதிலும் அவரது குரலில் சங்கக் கவிதைகளைச் சொல்லி அதன் உரையை கேட்பது சுகமான அனுபவம்.
அவ்வையினுடைய இந்தப் பாடல் கையறு நிலைப் பாடல். கையறு நிலைப்பாடலென்றால் நெருக்கமான ஒருவர் இறந்தபொழுது வருந்திப்பாடுவது. அவ்வையின் நெருங்கிய நண்பன் அதியமான் நெடுமான் அஞ்சி இறந்த பொழுது எழுதிய பாடல். சங்க இலக்கியத்தில் அதியமான் வம்சத்து அரசர்கள் பெயர்கள் பல வந்தாலும் மிகவும் புகழ்பெற்றவன் அதியமான் நெடுமான் அஞ்சி.
அசோகருடைய ஆனைக்குகை (ஹாத்திகும்பா) கல்வெட்டு மூலம் தமிழ்ப் பண்பாட்டின் வீச்சு 2300 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே மௌரியப் பேரரசு வரை பரவியிருந்ததை அறியலாம். தமிழகத்தின் பெரும்பகுதியை ஆண்ட சேர, சோழ, பாண்டிய மன்னர்களுடைய பெயர்கள் மௌரியப் பேரரசு வரை பெயர் புகழ்பெற்றிருந்தது. அதில் ஆச்சரியம் இல்லை. அந்த பிராமிக் கல்வெட்டில் மூவேந்தர்களுடன் சேர்ந்து ‘ஸதியபுதோ’ என்ற பெயரும் இருந்தது. நெடுநாளாக சதியபுதோ என்ற பெயர் யாரைக் குறிக்கிறது என்ற ஆய்வு அறிஞர் பெருமக்களிடத்தில் இருந்தது. பலவித ஊகங்கள் சொல்லப்பட்டுவந்தன.
பின்புதான் வடதமிழ்நாட்டிலுள்ள ஜம்பை என்ற ஊரில் ஒரு தமிழிக் கல்வெட்டு கிடைத்தது. அதில் ‘ஸதியபுதோ அதியன் நெடுமான் அஞ்சி ஈத்த பாளிய்’ என்றுள்ளது. இது ஸதியபுதோ யாரைக் குறிக்கிறது என்பதை நமக்கு தெளிவாக காட்டுகிறது. அதிய என்பதுதான் பிராகிருதத்தில் சதிய என்றாகிறது. மான் – மகன் என்பது சமஸ்கிருதத்தில் புத்ர என்றும் பிராகிருதத்தில் புதோ என்றும் வழங்குகிறது. இவ்வாறு பிராகிருதச் சொல்லும் தமிழ்ச்சொல்லும் அடுத்தடுத்து வந்ததால் நீண்ட நாட்களாக நிலவி வந்த குழப்பம் தீர்ந்தது.
சங்ககால அவ்வை ஒரு பாணர் குலத்துப் பெண். ஜெமினி பிக்சர்ஸ் எடுத்த திரைப்படத்தில் வருவது போல வயதான பாட்டி அல்ல. அவரது பாடல்களை வைத்துப் பார்க்கும்போது நடுத்தர வயதுப் பாடினியாகத்தான் தெரிகிறது. அவ்வை அதியமானின் நினைவேந்திப் பாடும் பாடலுக்கு பொருளைக் காணலாம்.
குறைவாகக் கள் கிடைக்குமானால் அதனை எங்களுக்குத் தருவான். அதுவே மிகுதியாகக் கள் கிடைத்தால் எனக்கும் கொடுத்து எஞ்சியதைத் தானும் குடித்து எனது பாடலை மகிழ்ந்து கேட்பான். கொஞ்சம் சோறு கிடைத்தாலும் நிறைய பாத்திரங்களில் போட்டு பலரோடும் பகிர்ந்துதான் சாப்பிடுவான். நிறையச் சோறு இருந்தாலும், அவ்வாறுதான் செய்வான். தடி என்பது கறி. ஊன்சோற்றில் நல்ல எலும்போடு உள்ள கறி முழுவதையும் எங்களுக்குக் கொடுத்துவிடுவான். அதே நேரத்தில் எங்கெல்லாம் அம்பு வருகிறதோ, வேல் வருகிறதோ அங்கெல்லாம் தானே முன் சென்று நிற்பான்.
இவ்வாறு செல்லும் அந்தப் பாடலில் சில இடங்கள் முக்கியமானவை. குறிப்பாக கள் மயக்கத்தில் அதியமான் என்னவெல்லாம் செய்வான் என்பது பற்றிச் சொல்லியிருக்கிறார். கொஞ்சம் கள் கூடிப்போய்விட்டால் நரந்தம் நாறும் தன் கையால் என் தலையைத் தடவிக்கொடுப்பான் என்று பாடுகிறார். அலைந்து திரியும் புலவர் வாழ்வில் அவ்வையின் தலை சிக்குப் பிடித்த புலால் நாற்றமுடையது. அதியமானது கை நரந்தம் பூவின் மணம் கமழ்வது. தன் கையால் புலால் நாற்றம் வீசும் அவ்வையினுடைய தலையைத் தடவுவான். [நரந்தம் புல்லை மலைகளில் நாம் பார்த்திருக்கிறோம். கொடைக்கானலில் நரந்தம் புல் எண்ணெய் விற்பனைக்கு கிடைக்கிறது.]
கடைசியில் முடிக்கும்போது வருத்தம் மேலிட்டு ‘இனிப் பாடுவோரும் இல்லை, பாடுபவர்க்கு ஒன்றை ஈகுநரும் இல்லை’ என்கிறார். இவனோடு முடிந்துவிட்டது எல்லாம். நல்ல குளிர்ச்சியான நீரில் குளத்தோரம் மலர்ந்துகிடக்கும் பெரிய பகன்றைப் பூ யாராலும் சூடப்படாமல் வீணாகப் போவதைப் போல் பிறர்க்கு ஒரு பொருளைக் கொடுக்காமல் வீணில் இறந்து போகின்ற ஆட்கள் இவ்வுலகத்தில் மிகப் பலர். அதியமானைப் போன்று அள்ளி அள்ளிக் கொடுப்பவர்கள் லட்சத்தில் ஒருவராக, கோடியில் ஒருவராகத்தான் இருக்கிறார்கள் என்று அவ்வை முடிக்கிறார்.
மகளிர் தினத்திற்கு பெண்களுக்கு மட்டுமல்லாமல் அவர்களுக்கு கை கொடுக்கக்கூடிய ஆண்களுக்கும் வாழ்த்துகள் என்று சொல்லி சுந்தர்காளி உரையை முடித்தார்.
குமுக்காய்த் தளிர்த்து மஞ்சளாய்ப் பூத்துக் குலுங்கிக் குடையாய் நிற்கும் பெரிய கருவ மரத்தின் அடியில் அவர்கள் வட்டமாய் உட்கார்ந்திருந்தார்கள்.
சோ.தர்மனின் தூர்வை நாவலில் வரும் இந்த வரிகளை வாசிக்கையில் எங்க ஊர் கண்மாயில் பள்ளியில் படிக்கின்ற நாட்களில் நண்பர்களோடு கண்மாயில் மரத்தடியில் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்த நாட்கள் நினைவிற்கு வந்தது. ‘சூல்’ நாவலை வாசித்ததும் பால்ய காலத்திலிருந்து சமகாலம் வரையிலான நினைவுகள் ஐப்பசி மாத கண்மாய்போல பெருகத் தொடங்கின.
கிராமங்களில் இன்றும் கண்மாய்களும், வயக்காடுகளும் இருக்கின்றன. ஆனால், அந்தக் காலத்தில் இருந்ததுபோல இயற்கையோடான அறிவும், விவசாயப் பணிகளில் கொண்டாட்டமும் இன்று இல்லை. சாதியும், வன்மமும், அதிகாரமும் எல்லாக் காலங்களிலும் இருக்கிறது. ஆனால், அதைக்கடந்து இயற்கை சூழ வாழ்ந்த அந்தக் காலம் எப்படியிருந்திருக்கும் என்ற கேள்விக்கு விடையாய் அமைவதுதான் சூல் நாவல்.
உருளைக்குடி என்ற கிராமத்தைப் பற்றிய கதையை பாப்பாகுடி கிராமத்திலிருந்து சொல்லப்போகிறேன். ஆற்றங்கரைகளில் நகர நாகரீகம் வளர்ந்ததுபோல, கண்மாய்க்கரைகளில் கிராம நாகரீகம் வளர்ந்ததை சொல்கிறது சூல் நாவல். கண்மாயை ஆதாரமாகக் கொண்டு குடிகளின் வாழ்க்கையைப் பேசுகிறது சூல்.
சனங்களின் சாமிகள் எவ்வாறு தோன்றுகிறது என்பதை இந்நாவலின் வழியாக நாம் அறிந்து கொள்ளலாம். எல்லா ஊர்களிலும் கண்மாய்க்கரைகளில் உள்ள அய்யனாரோடு வேறுபல தெய்வங்களும் இருப்பதைப் பார்த்திருப்போம். அவர்களெல்லாம் ஒருவகையில் ஊரைக்காக்க, நீர்நிலைகளைக் காக்க உயிர்துறந்து தெய்வமானவர்கள் என்பதை நாம் நாவலின் வழியாகப் பார்க்கலாம். கட்டக்கருப்பன் கதையும் இப்படி காவல்தெய்வமான நீர்ப்பாய்ச்சியின் கதைதான். மக்களைக் காக்க உயிர்த்துறந்தவர்களை மட்டும்தான் கும்பிடுவார்களா என்றால் கொலையானவர்களை, அகால மரணம் அடைந்தவர்களையும் வழிபடுவார்கள். அதற்கு உதாரணம்தான் இந்நாவலில் வரும் கள்ளன் சாமி, குரவை சாமியும்.
நானும் நண்பரும் கள்ளந்திரி கிராமத்தில் மீன்பிடித்திருவிழாப் பார்க்க போகும்போது அந்த ஊரில் கண்மாய் இன்னும் அழியவில்லை அடுத்த வாரம் வாருங்கள் என்று சொல்லிவிட்டார்கள். மறுவாரம் கள்ளந்திரி கண்மாய் அழிந்தபிறகு மீன்பிடித்திருவிழா நடந்த போது மீண்டும் சென்றோம். சுற்றியுள்ள ஊர்களிலிருந்தெல்லாம் மக்கள் மீன்பிடிக்க வந்திருந்தார்கள். விதவிதமான வலைகள், ஊத்தா, மீன்பிடிக்கருவிகள், பானைப்பொறி போன்ற பலவற்றை வைத்திருந்தனர். ஆனால், இன்று பெரும்பாலான கண்மாய்கள் மீன் குத்தகைக்கு விடப்பட்டு சிலேபி கெண்டைகளே ஆக்கிரமித்திருப்பதை நாவல் பதிவு செய்கிறது. சுதந்திரத்திற்கு பிறகான ஆட்சிக்காலத்தில் சிலேபி கெண்டையும், சீமைக்கருவேல மரமும் இறக்குமதியாகி இங்கிருந்த நாட்டுவகைகளை அழித்த வரலாற்றை ‘சூல்’ வாசிக்கையில் அறிந்துகொள்ளலாம்.
நாவலில் மறக்க முடியாத கதாபாத்திரங்களுள் ஒருவர் கொப்புளாயி. குழந்தையில்லாததால் தன் தங்கச்சியை கணவனுக்கு கட்டிவைத்து எருமைகளோடு பேசித் திரியும் கொப்புளாயி எங்க ஊரில் கூட எருமைமாட்டை மேய்த்துகொண்டு திட்டிக்கொண்டே செல்லும் ஒருவரை நினைவு ஊட்டினார். இருக்கன்குடி மாரியம்மன் கோயிலுக்குச் செல்பவர்கள் ஓரிடத்தில் இளைப்பாற மரங்களும், குடிக்க மோரும் தந்து எல்லோருக்கும் தாயாகிறாள். இதில் முக்கியமான விசயம் என்னவெனில் கொப்புளாயிடம் வளரும் காட்டுப்பூச்சி என்ற பையன் ஒருமுறை நகரத்தில் காசு கொடுத்து சாப்பிட்டதை நம்ப முடியாமல் பலமுறை கேட்பார். கொப்புளாயி போலத்தான் நானும். இன்னும் காசு கொடுத்து தண்ணீர் வாங்கிக் குடிக்க தயங்குவேன். வெளியூர்களுக்குப் போனாலும் அந்த மனநிலை வருவதில்லை. கல்லுலயும் சோறு, கத்தாளைலயும் சோறு! கழுத்துக்கு கீழ போனா நரகலு! சோறை யாராவது காசுக்கு விப்பாங்களா? என்ற கொப்புளாயின் வார்த்தைதான் மனதிற்குள் ஓடுகிறது.
அன்றைய காலத்தில் பாவங்களுக்கு பரிகாரம் சொன்னவர்கள் நீர்நிலைகளை பாதுகாக்க, மரங்களை நட என நல்ல விசயங்களைச் சொன்னார்கள். இன்று பரிகாரம் செய்கிறேன் என்று நீர்நிலைகளில் உடுத்திய உடைகளைப் போடுவது, பிளாஸ்டிக் பைகளில் மாலைகளைப் போடுவது என பாழ்படுத்தும் பரிகாரம்தான் நாம் செய்து கொண்டிருக்கிறோம். அந்தக் காலங்களில் பெரிய பாவங்களை செய்தவர்களுக்கு பரிகாரமாக மரங்கள் நடுவதையும், நீர்நிலைகளை உருவாக்குவதையுமே பரிகாரமாகச் சொன்னார்கள். அதனால்தானோ என்னவோ அக்கால அரசர்கள் இதையெல்லாம் அதிகமாகச் செய்தார்களா என கொப்புளாயி ஓரிடத்தில் கேட்பார். ஆனால், சமகால அரசுகள் சாலையோரங்களில் மரங்களை வெட்டி நாலுவழிச்சாலைகள் அமைப்பதும், நீர்நிலைகளை மூடி அரசு அலுவலங்களை உருவாக்குவதுமாக இருக்கிறார்கள். நாமும் வேகமாக பயணிக்க, மக்கள் தொகை பெருக்கமென இந்தப் பாவத்தில் பங்கு போட்டுக் கொள்கிறோம்.
வரலாற்று நாயகரான வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் வரும் இந்நாவலில் வரும் காட்சியை மிக அருமையாக பதிவு செய்திருக்கிறார். உருளைக்குடி எட்டப்ப மகாராசா ஆட்சிக்கு கீழுள்ள கிராமம். இந்த ஊர் வழியாக வரும்போது அவருக்கு உதவும் எலியனுக்கும், பிச்சை ஆசாரிக்கும் பின்னாளில் பரிசை கொடுத்தனுப்பவது பெரிய மனிதர்களின் கொடை உள்ளத்தை காட்டுகிறது. அந்த நகைகளின் பட்டியல் நம்மை வியக்க வைக்கிறது.
“நெத்திச்சூடி 1, சந்திர பிறை -1, சூரிய பிறை – 1, ராக்கடி -1, தோடு 1 ஜோடி, ஜடைமாட்டி 1, டோலக் – 1 ஜோடி, ஜிமிக்கி 1 ஜோடி, தலைமாட்டி 1, பாம்படம் 1 ஜோடி, தண்டட்டி 1, பூடி 1, குருட்டுத்தட்டு 1 ஜோடி, புல்லாக்கு – 1 ஜோடி, கரடு 1, அட்டியல் 1, சங்கிலி 1, காசுமாலை 1, வங்கி 1, வளையல் 1 ஜோடி, கங்கணம் 1, ஒட்டியாணம் 1, ஓலை 1 ஜோடி ஆகமொத்தம் இருபந்து ஐந்து” இதை வைத்துக் கொண்டு அவர்கள் இருவரும் அனுபவிக்க முடியாமல் போவது காலத்தின் விளையாட்டு.
சூல் நாவலில் சுதந்திரத்திற்குப் பிறகான கதையில் ஊராட்சிமன்ற தலைவரான சின்னா நீர்பாய்ச்சியிடம் மடை நீரை மாற்றி தான் புதிதாக வாங்கிய நிலத்திற்கு பாய்ச்சச் சொல்லும்போது அவர் முடியாது என்று மறுத்துவிடுகிறார். இதுபோன்ற ஒரு விசயம் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே பாண்டியர் ஆட்சி காலத்தில் நடந்துள்ளது. குருவித்துறை அருகே புதிதாக வயல் வாங்கியவர் மடை நீரை தனக்கு முதலில் பாய்ச்ச சொல்ல ‘கால் மேல் கால் கல்லலாகாது’ என பாண்டியன் வழங்கிய ஆணை குறித்த கல்வெட்டு ஒன்றுள்ளது. அதேபோல வைகை குருவிக்காரன்சாலை பாலமருகில் கிடைத்த கல்வெட்டில் பாண்டியன் அரிகேசரி காலத்தில் வைகை நீரை கொந்தகை, திருப்புவனம் வழியாக நரிக்குடி வரை கொண்டு சென்றதைக் குறித்த கல்வெட்டு ஒன்று கிடைத்துள்ளது. இதுபோன்ற வரலாற்றுத் தகவல்கள் தமிழர்களின் நீர் மேலாண்மைக்கு சான்றாக உள்ளதை நாம் காணலாம். மேலும், விக்கிரமங்கலம் நடுமுதலைக்குளம் அருகே உள்ள உண்டாங்கல் மலையில் காணப்படும் தமிழிக் கல்வெட்டில் வேம்பத்தூர் பேராயம் செய்தவர்’ என்ற வரி காணப்படுகிறது. இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே நீர்நிலைகளை வெட்டுவித்ததை குறித்த முக்கியமான கல்வெட்டு.
இம்மாதம் (பிப்ரவரி 2020) பசுமைநடையில் நிலையூர் கூத்தியார் குண்டு பெரிய கண்மாயில் பாண்டியன் வீரநாராயணன் பெயர் பொறித்த மடை கல்வெட்டை வரலாற்று ஆர்வலர்களை அழைத்து காண்பிக்கையில் அங்கு சூல் நாவல் குறித்து பசுமை நடை பயணிகளிடம் சொல்லும் வாய்ப்பு கிட்டியது. கண்மாய் கரைகளைக் காக்க சங்கஞ்செடிகளை பாதுகாப்பது, பனைகளை வளர்ப்பது, குமிழிமடை வழியாக பாசனம், தூக்கணாங்குருவி கூடு இருக்கும் திசைக்கு எதிர்திசையில் மழைவருவது, கண்மாய் பெருகும் அளவை முன்கூட்டியே கணித்து கூடு கட்டும் பறவைகள் குறித்து பேசியபோது அனைவரும் இந்நாவல் குறித்து விசாரித்தனர்.
எங்க ஊரில் நீரோடை ஆர்வலர் குழு என்று ஆறேழு பேர் சேர்ந்து சில செயல்பாடுகளை செய்து வருகிறோம். அதன் முதல்பகுதியாக எங்க ஊர் ஊராட்சி பள்ளியில் எங்க கண்மாய் என்ற தலைப்பில் போட்டி நடத்தினோம். அதில் கண்மாய் சார்ந்த கேள்விகளைக் கொடுத்து அதன் விடைகளை பெற்றோம். பள்ளியில் எல்லா மாணவர்களுக்கும் புத்தகங்கள் வழங்கினோம். அதற்கடுத்து எங்க ஊர் அருகிலுள்ள ‘பொதும்பில் வாழ்ந்த சங்கப்புலவர்கள்’ குறித்த சிறுநூல் ஒன்றை அச்சிட்டு அங்குள்ள அனைத்து மாணவர்களுக்கும் வழங்கினோம். இதை சொல்வதற்கான காரணம் என்றவென்றால் இதுபோன்ற செயல்களைச் செய்வதற்கு எங்களுக்கு வழிகாட்டியாக உள்ளது சூல் போன்ற நல்ல நூல்கள்தான்.
சூல் நாவலில் சுதந்திரத்திற்குப் பிறகான இறுதிப்பகுதி விரைவாக முடிந்துவிடுகிறது. இன்றைய காலகட்டம் வரை கதை நீண்டு கூட நூறு பக்கங்கள் இருந்திருந்தால் இன்னும் நன்றாக இருந்திருக்கும். கண்மாயை மையமாகக் கொண்டு அற்புதமான நாவலை எழுதி கரிசல் காட்டில் நம்மையும் உலவ வைத்த சோ.தர்மன் அவர்களுக்கு நன்றி. நல்லதொரு நாவலுக்கு சாகித்த அகாடமி விருது வழங்கியமைக்கு நன்றி. இன்றைய அரசு குடிமராமத்து போன்ற பணிகளைச் செய்ய முன்வந்திருப்பது மகிழ்ச்சியான செய்தி. அதைப்போலவே அக்கால மன்னர்களைப் போல சாலையோர மரங்களை நடுவதும், ஊருக்குஊர் இருக்கும் நீர்நிலைகளைப் பராமரித்தால் இன்னும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்.
வாசக சாலை அமைப்பு நடத்திய சூல் நாவல் குறித்த நிகழ்வில் வாசக பார்வையில் பேசுவதற்காக எழுதிய கட்டுரை. இந்நிகழ்வில் கலந்து கொண்டு சூல் நாவல் குறித்து பேசியதும், சோ.தர்மன் அய்யாவோடு நாவல் குறித்தும், அவரது எழுத்துக்கள் குறித்தும் கொஞ்ச நேரம் உரையாட வாய்ப்பு கிட்டியதும் மகிழ்ச்சி. வாசக சாலைக்கு என் நெஞ்சார்ந்த நன்றி. இந்நாவலை வாசிக்கக் கொடுத்த சகோதரர்க்கு நன்றி.
பசுமைநடையிலிருந்து ‘வரலாற்றில் பெண்கள்’ என்ற தலைப்பில் மார்ச் 8 சர்வதேசப் பெண்கள் தினத்தன்று சமணமலையடிவாரத்தில் ஒரு சிறப்பு நடை ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. வரலாறு, தொல்லியல் துறையில் சிறந்து விளங்கும் இந்தியாவின் முதல் பெண் கல்வெட்டு அறிஞர் மார்க்சிய காந்தி அவர்கள் அன்றைய நிகழ்வின் சிறப்பு விருந்தினராக வந்திருந்தார். சமணமலையடிவாரத்தில் அதிகாலைப் பொழுதில் எல்லோரும் கூடினர். அங்கிருந்த கருப்பு கோவில் அருகே பெண்கள் எல்லோரும் குழுப்படம் எடுக்க அங்கிருந்து செட்டிப்புடவை நோக்கிச் சென்றோம். பெண்கள் முன் நடக்க ஆண்கள் பின்னால் வந்தனர். அங்கிருந்த பாறையொன்றில் மதுரை வரலாற்றில் ஆளுமைப் பெண்களில் ஒரு பத்து பேரைக் குறித்த சிறிய அறிமுகம் அவர்கள் படத்துடன் வைக்கப்பட்டிருந்தது.
செட்டிப்புடவில் எல்லோரும் அமர வரலாற்று வகுப்பு ஆரம்பமானது. பசுமை நடை அமைப்பாளர் அ.முத்துக்கிருஷ்ணன் பெண்கள் தினத்தைக் குறித்தும், பசுமை நடையில் பெண்களின் பங்களிப்பு குறித்தும் விரிவாகப் பேசினார்.
பேராசிரியர் சுந்தர்காளி அதியமான் இறந்தபோது அவ்வை எழுதிய கையறு நிலைப்பாடலோடு தொடங்கினார். சங்க காலத்தில் பெண்கள் கல்வி அறிவு பெற்றிருந்த நிலை, இடைக்காலத்தில் பெண்கல்வி மறுக்கப்பட்டது, தேவரடியார்களுக்கும் கோயில்களுக்குமான உறவு, நவீன காலத்தில் பெண்களின் கல்வி போன்ற விசயங்களை விரிவாகப் பேசினார்.
அன்றைய நிகழ்வின் சிறப்பு விருந்தினரான தொல்லியல் அறிஞர் மார்க்சிய காந்தி அவர்கள் உரையாற்றினார். இவர் சாந்தலிங்கம் அய்யாவிற்கு வகுப்பெடுத்த ஆசிரியர்களுள் ஒருவர். சங்க இலக்கியங்கள் தொகுக்கப்பட்ட காலம், தமிழர்களின் சமயம், அதியமானுக்கும் மலையமானுக்கும் திருக்கோவிலூரில் நடந்த போர் குறித்தும் விரிவாகப் பேசினார். (இவரது உரையை தனிப்பதிவாகப் பார்க்கலாம்)
பசுமை நடையில் ஒருங்கிணைப்பாளர்களில் ஒருவராக உள்ள ஜெயராம் பிரசாத் அவர்களின் திருமணம் மார்ச் 6 அன்று நடந்தது. ஜெயராம் பிரசாத் – நிவேதா இணையரின் திருமணம் காதல் திருமணம். பசுமை நடையில் தொடர்ந்து பயணிக்கும் செ.பா.திலீபன் – சு.சுமித்திரா திருமணம் சென்ற மாதத்தில் நடந்தது. இவர்களுடைய திருமணம் சாதிமறுப்பு, சடங்கு மறுப்பு திருமணமாகவும் நடந்தது. இரண்டு தம்பதியர் குறித்த அறிமுகமும், அவர்களுக்கு வாழ்த்தும் இந்நடையில் இருந்தது.
முன்னதாக தொல்லியல் அறிஞர் சொ.சாந்தலிங்கம் அவர்கள் பேசும்போது, “சமணமலைக்கு நாம் பலமுறை வந்திருக்கிறோம். 2013ல் தமிழிக் கல்வெட்டு கண்டறியும் வரை இம்மலை ஆயிரம் ஆண்டு வரலாறு கொண்டதாகவே கருதி வந்தோம். ‘பெருதேரூர் குழித்தை அயஅம்’ என்ற தமிழிக் கல்வெட்டில் உள்ள தேரூர் என்பது தேனூராக இருக்கலாம் என்பது எனது கணிப்பு. மலைமீது ‘மாதேவிப் பெரும்பள்ளி’ எனும் சமணக்கட்டுமானக்கோவில் இருந்துள்ளது. அங்குள்ள கல்வெட்டில் இம்மலையின் பெயர் அமிர்தபராக்கிரமநல்லூர், உருவகம் என்று இருப்பதை அறியலாம்.
மாதேவிப்பெரும்பள்ளிக்கு கீழேயுள்ள பேச்சிப்பள்ளத்தில் சமணப்பள்ளியும் நடைபெற்றுள்ளது. அந்தக் காலத்தில் பிறபகுதிகளிலிருந்தும் ஆசிரியர்கள் இப்பள்ளிக்கு வருகை தந்துள்ளனர். சரவணபெளகுலாவிலிருந்து வந்து சென்றதற்கு சான்றாகக் கன்னடக் கல்வெட்டு மலைமீதுள்ள தூணிற்கு கீழே உள்ளது. செட்டிப்புடவில் உள்ள சிற்பங்கள் யார் செய்து கொடுத்தனர் என்ற தகவல் அதன் கீழே வட்டெழுத்தில் குறிக்கப்பட்டுள்ளது. செட்டிப்புடவு மற்றும் பேச்சிப்பள்ளம் கல்வெட்டுக்களின் மூலம் இங்கு செயல்பட்டு வந்த பள்ளிக்கு நெடுங்காலம் பொறுப்பு வகித்தவர் குணசேனதேவர் என்பதும் அவரது சீடர்கள் பலர் இப்பள்ளியை நிர்வகித்தும், இச்சிற்பங்களை செய்தும் கொடுத்துள்ளனர் என்பதை அறிய முடிகிறது. மேலும், குறண்டித் திருக்காட்டாம் பள்ளியோடு இப்பள்ளி நெருக்கமான தொடர்பு கொண்டிருந்ததையும் அறிய முடிகிறது.
நல்ல நெறிகளை கொண்ட சமணம் பெண்களுக்கு சமமதிப்புத் தரவில்லை என்பது வருத்தமான விசயம். 24 தீர்த்தங்கரர்கள் வந்திருக்கிறார்களே. ஒரு தீர்த்தங்கரி கூட அதில் இல்லையே?.
நம்முடைய குலதெய்வங்கள் பெரும்பாலும் தாய்த்தெய்வங்களாகத்தானே உள்ளனர். ஆதிச்சநல்லூர் அகழாய்வில் கிடைத்த முதல் செப்புச் சிலை சூலியாகயுள்ள ஒரு பெண்ணுடையது. சூலி என்பது வளமையை குறிக்கும். ஒன்றை பத்தாக்கும் தன்மை பெண்களுக்குண்டு. குடைவரைக்கோயில்களில் முதன்மை தெய்வமாக சிவன், பெருமாள் இருந்தாலும் இரண்டாம் நிலை தெய்வமாக ஜேஷ்டாதேவி, துர்க்கை உள்ளனர். ஜேஷ்டாதேவி மூத்த தேவி. இவளையே நாம் மூதேவி என நாம் சொல்கிறோம். வைணவர்கள் லட்சுமியை முதன்மைபடுத்தி மூதேவி வழிபாட்டை பின்தள்ளிவிட்டார்கள்.
மீனாட்சியம்மன் கோவிலேயே மீனாட்சி என்ற பெயர் பொறித்த பழமையான கல்வெட்டு கிடைக்கவில்லை. ‘அங்கயற்கண் அம்மையுடன் உறையும் ஆலவாய் அண்ணல், ஆலவாய் உடைய நாயனார்’ என்றுதான் தேவார பதிகங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. பத்தாம் நூற்றாண்டில் சித்திரமேழி பெரிய நாட்டார் என்ற அமைப்பினர் ஆதிக்க சக்திகளுக்கும், அரசுக்கும் எதிராகப் போராடினர். இவர்கள் தங்களை பூமி தேவியின் புத்திரர்கள் என்று அழைத்துக் கொண்டனர். காமக்கோட்டங்கள் என்று பெண்களுக்கான கோவில்கள், தனிச்சன்னதிகள் எல்லாம் சித்திரமேழி அமைப்பினரின் போராட்டத்திற்குப் பிறகு ஏற்படுத்தப்பட்டன. மீனாட்சியம்மனுக்கு குலசேகரப் பாண்டியன் காலத்திலேயே தனிச்சன்னதி கட்டப்பட்டது.” என்றார்.
தொல்லியல் அறிஞர் சாந்தலிங்கம் அவர்களின் உரையிலிருந்து பெரும் போராட்டத்திற்குப் பிறகே கோவில்களில் பெண் தெய்வங்களுக்கான சன்னதிகள் அமைக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்பதை நாம் யூகிக்க முடிகிறது. (சித்திரமேழி என்ற சாந்தலிங்கம் அய்யாவின் நூலை வாசிப்பதன் வாயிலாக இன்னும் பல தகவல்களை நாம் அறிந்து கொள்ளலாம்)
பெண்கள் தின சிறப்பு பசுமை நடையில் தொடர்ந்து பயணித்து வரும் பெண்கள் நாலைந்து பேர் பேசினர். அவர்கள் பேசியதன் சுருக்கத்தைக் காணலாம். பாடப்புத்தகங்களில் சித்தன்னவாசல், அஜந்தா, எல்லோரா என்று போட்டிருந்த சிறிய கருப்பு, வெள்ளை படங்களைப் பார்த்திருக்கிறோம். அதுபோன்ற இடங்கள் நம்ம ஊரிலும் உள்ளது என்பதை பசுமை நடைதான் அழைத்துப் போய் காட்டியது. வரலாறு படித்த போது பாடப்புத்தகங்களில் கல்வெட்டுக்கள், சமணம் குறித்தெல்லாம் பசுமை நடைபோல தெளிவாகச் சொல்லித்தரவில்லை. சமணப்பள்ளிகளுக்கு மட்டுமில்லாமல் பெரிய மடைகளுக்கு, ஆற்றுப்படுகைகளுக்கு அழைத்துச் சென்றது பசுமைநடை. அதிலும், பெரிய தென்னந்தோப்பிற்குள் (கீழடி) அந்தக் கால மதுரையை காட்டியது பசுமை நடை. அதிகாலைப் பயணங்களின் வாயிலாக காலை நேரக்குளிர், கிராமத்து மக்களின் எளிய காலைப் பொழுதுகளை இரசிக்கும் வாய்ப்பை தந்தது பசுமைநடை. பத்து பேர் சேர்ந்து ஒரு திருமணத்திற்கு செய்முறை செய்வதிலே குழப்பங்கள் வரும்போது பத்து வருடங்களாக வரலாற்றுப் பயணத்தை தொடர்ந்து நடத்திக் காட்டுவது பசுமைநடையின் தனிச்சிறப்பு. மலைகளுக்கெல்லாம் தனியாகப் போக அஞ்சிய எங்களைப் பாதுகாப்பாக அழைத்துச் சென்று வந்தது பசுமைநடை.
ஓவியர் மனோகர் தேவதாஸ் வரைந்த யானை மலை சித்திரம் பொறித்த டீ சர்ட்கள், பசுமை நடை வெளியீடுகளான மதுர வரலாறு, திருவிழாக்களின் தலைநகரம் நூல்கள் விற்பனைக்கு வைக்கப்பட்டிருந்தன. செட்டிப்பொடவின் அருகிலேயே எல்லோருக்கும் காலை உணவு வழங்கப்பட்டது. மரத்தடிகளில் கூடி அரட்டை அடித்தபடி உணவருந்திக் கொண்டிருந்தனர்.
இந்நடைக்கு ரகுநாத் தனது மகன் சித்தார்த்தனை (1/2 வயது) அழைத்து வந்திருந்தார். சமண மலையிலிருந்து சித்தார்த்தனின் பசுமை நடை பயணமும் தொடங்குகிறது.
ஆண்பால் பெண்பால் அன்பால் என்ற கட்டுரைத் தொகுப்பிலுள்ள அ.முத்துக்கிருஷ்ணனின் கட்டுரை வரிகளோடு முடிக்கிறேன்.
“வாழ்வை ஒரு கொண்டாட்டமாக மாற்ற நிபந்தனையற்ற அன்பும், நம்பிக்கையும், பரஸ்பர சுதந்திரமும் தேவை. இரு செடிகள் மரங்கள் செழித்து வளர ஓர் இடைவெளி தேவை, அந்த இடைவெளியை இருவரும் உணர்ந்து பரஸ்பரம் பரிமாறும் தருணத்தில் வாழ்க்கைக் கொண்டாட்டமாக மாறுகிறது. பகிர்வில்தான் வாழ்வின் மகிழ்ச்சியே சாத்தியமாகிறது. எல்லா வேலைகளையும் பகிரும்போதுதான் குடும்பங்களில் இசை உண்டாகும். உணவைப் பகிர்கிறோம், ஐஸ்கிரீமைப் பகிர்கிறோம், இனிப்பை பகிர்கிறோம், இறைச்சித் துண்டைப் பகிர்கிறோம். ஆனால், அதிகாரத்தைப் பகிரும்போதுதான் உண்மையான பகிர்வு நிகழ்கிறது. இந்தப் பகிர்தல் உணர்வைக் குழந்தைப் பருவம் முதலே ஒவ்வொரு குடும்பமும் உருவாக்க முனைய வேண்டும். கல்விக் கூடங்களின் வழியேதான் மாற்றத்தின் விதைகள் சாத்தியம். குடும்பமும் கல்விக்கூடமும் இணைந்துதான் ஒரு புதிய மனிதனை/ மனுஷியை உருவாக்க வேண்டும்.”
அ. முத்துக்கிருஷ்ணன்
படங்கள் உதவி – பிரசாத், அருண், ரகுநாத், முத்துக்கிருஷ்ணன், சூர்யா
